ตอนที่ 50 จูบที่เร่าร้อน

ต๭นที่ 50 จูบที่เร่าร้อน วันที่สอง จันวิภาไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ทว่าตอนที่เธอไปจ่ายค่าเล่าเรียนนั้น กลับถูกเจ้าหน้าที่บอกว่าค่าเล่าเรียนได้มีคนจ่ายแทนเธอไปเรียบร้อยแล้ว จันวิภาดวงตาเบิกกว้าง เอ่ยถามด้วยความสงสัยอยู่เล็กน้อย “ใครจ่ายค่าเรียนให้ฉันกันคะ?” พนักงานคนนั้นทำได้แต่เพียงหัวเราะหึหึ “เป็นผู้ชาย รูปร่างหน้าตาหล่อๆค่ะ” จันวิภาประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทว่ากลับเห็นสายตาที่ดูถูกของพนักงานคนนั้น เธอนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หันตัวแล้วเดินไป แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนจ่ายค่าเล่าเรียนให้เธอ แต่จันวิภาก็มีความสุขเป็นอย่างมาก เช่นนี้เธอก็สามารถที่จะเอาบัตรเครดิตไปคืนสุมิตรได้แล้ว ว่ากันตามตรง ภายในใจของจันวิภานั้นไม่ได้อยากจะเป็นหนี้สุมิตรแม้แต่แดงเดียว กลับมาถึงบ้าน เหล่าสาวยังคงมองจันวิภาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก จันวิภาคุ้นชินแล้ว เธอเอ่ยถามไปตรงๆ “สุมิตรอยู่ไหน?” สาวใช้คนนั้นเหลือบตามองแล้วพูด “ชื่อของคุณชายสุมิตรเธอเรียกตรงๆได้ไง?” จันวิภาขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเพิ่มเสียงขึ้น แล้วพูดตำหนิออกมา “สุมิตรอยู่ที่ไหน?” เมื่อสาวใช้เห็นจันวิภาโกรธ จึงชี้ขึ้นไปข้างบนแล้วพูด “คุณชายสุมิตรกำลังพักผ่อนอยู่” จันวิภาไม่สนใจสาวใช้อีกต่อไป เธอเดินไปที่ประตูห้องของสุมิตร แล้วเคาะประตู ไม่มีใครตอบ จันวิภาจึงเปิดประตู ฉากที่เห็นหลังจากที่เปิดประตูเข้าไป ทำให้เธอเขินอายเสียจนหน้าแดงแจ๋ ที่แท้สุมิตรในตอนนี้กำลังนอนเปลือยหายอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ เผยออกมาให้เห็นถึงกล้ามเนื้อที่เปี่ยมไปด้วยความแข็งแกร่งและความชัดของเส้นกล้ามเนื้อของตนเอง กล้ามเนื้อเฉียงที่อยู่ใต้ท้องน้อยในตำนาน......ปล่อยให้สุมิตรนอนหลับฝันดีต่อไป ทั่วทั้งเรือนร่างเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายและความแข็งแกร่งของผู้ชาย จันวิภารีบหลับตาลงทันที หันตัวเตรียมที่จะเดินออกประตูไป แต่ทว่าเสียงของสุมิตรกลับดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน “หยุด！” เสียงของเขาดูช่างขี้เกียจเป็นอย่างยิ่ง แต่มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับกำลังนอนอยู่แล้วถูกรบกวนจึงไม่พอใจ จันวิภาหยุดเดินในทันที หันหลังให้สุมิตรที่นอนเปลือยกายอยู่แล้วพูดขึ้น “มีอะไร?” เสียงที่จู้จี้จุกจิกดังลอยมาจากข้างหลัง สุมิตรลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้คิดใส่เสื้อผ้า เสียงที่เยือกเย็นของเขาดังขึ้นมาจากข้างหลัง “เธอมาหาผมยังจะถามผมอีกว่ามีอะไร? ธุระของเธอรีบพูดมา” “ฉัน......” แต่ไม่รอให้จันวิภาพูดจบ สุมิตรก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “เข้ามาพูด” จันวิภาแบะปาก เดินเข้าไปในห้อง สายตามองพื้น เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่านั่นของสุมิตร เธอหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาแล้วพูด “อันนี้ ฉันไม่เอาแล้ว ค่าเล่าเรียนมีคนจ่ายแทนฉันแล้ว” “ใคร?” สุมิตรขมวดคิ้ว สายตามองกวาดมายังใบหน้าของจันวิภาอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่รู้ แต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่นายต้องสนใจ” สุมิตรหัวเราะเยาะแล้วพูด “คงจะไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเก็บเอาไว้หรอกนะ?” จันวิภาโมโหขึ้นมามาก เธอหันหน้ามาชี้ไปทางสุมิตรแล้วพูดขึ้น “นายคิดว่าฉันเหมือนนายหรอ? ฉันจันวิภาไม่ใช่คนแบบนั้น” แต่ทว่าเมื่อพูดจบ จันวิภาจึงพบว่าในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยภาพของสุมิตรที่นอนเปลือยกายอยู่และเห็นกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน เขินเสียจนหน้าแดงลงมายันคอ และไม่พูดอะไรออกมาอีก สุมิตรเหลือบสายตามองจันวิภา แล้วพูดขึ้นอย่างเหน็บแหนม “ทำไม ยังจะหน้าแดงอีก? เงินนี่ก็ไม่ได้อะไรสำหรับผม และมันเป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ” “ฐานะที่เป็นผู้หญิงของตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ มันเป็นสิ่งที่ควรจะได้รับ” สุมิตรพูดย้ำประโยคนี้ แต่ทว่าน้ำเสียงกลับดูถูก ทำให้จันวิภารู้สึกถึงการดูหมิ่น และทำให้ขายขี้หน้า จันวิภาจึงพูดออกไปอย่างไม่พอใจ “เมื่อไหร่ที่ฉันจะกลายเป็นภรรยาของนายล่ะ?” “ภรรยา เธอคิดมากไปแล้ว? ผมคิดว่าจะเอาเธอมาเป็นทาสของผม！” “นาย......” จันวิภากัดฟัน เมื่ออยู่ต่อหน้าสุมิตรเธอรู้สึกได้เพียงการดูถูก เธอโกรธเสียจนอยากที่จะหันตัวแล้วเดินจากไป แต่ทว่า ทันใดนั้นเองสุมิตรกลับยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา “ทำไม? ไม่คืนบัตรเครดิตแล้วหรอ?” จันวิภาโกรธเสียจนระเบิด เตรียมที่จะโยนบัตรเครดิตให้ แต่เขากลับพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ยื่นส่งมาที่มือของผม ผมก็ไม่ถือว่าเธอคืนผมแล้ว” จันวิภาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความคิดที่ต้องการจะฆ่าสุมิตรทิ้งไปจากสมอง จากนั้นจึงเดินไปยังเตียงที่เขาเอนกายพิงอยู่ “อะ นายรีบหยิบไป” จันวิภามองดูเขาด้วยความรังเกียจ แล้วส่งให้ สายตาของสุมิตรมองดูเพดานอย่างขี้เกียจแล้วมองกลับมา ยื่นมือออกไปรับบัตรเครดิต แต่ทว่าดวงตาทั้งสองเผยออกมาให้เห็นถึงการหยอกล้อ เขายื่นมือออกไปจับแขนอันบอบบางของจันวิภา “นาย นายทำอะไร?” จันวิภาตกใจเป็นอย่างมาก สุมิตรไม่พูดอะไร ลมหายใจเปลี่ยนเป็นถี่ขึ้น เขากดจันวิภาเอาไว้ให้อยู่ใต้เรือนร่างของตนเอง สองมือของเขากดไปที่แขนทั้งสองของเธอ มองเธอจากข้างบน ภายในดวงตามีความใคร่อันร้อนแรงอยู่เต็มเปี่ยม จันวิภาไม่อยากมองสายตาที่หื่นกระหายของสุมิตร สายตาจ้องมองไปที่ช่องท้อง สุมิตรมองจันวิภา เห็นเธอพยายามที่จะดิ้นรนออกจากตนเอง จึงรัดไปที่เอวเธอแน่นขึ้นไปอีก พูดอย่างไม่แยแส “บัตรเครดิตให้ไปแล้วก็คือให้ไปเลย แต่ผมจะขาดทุนไม่ได้ ต้องการเธออีกสักครั้งก็ไม่ถือว่าเกินไปหรอกนะ?” จันวิภาอยากที่จะโต้แย้ง แต่สุมิตรกลับจูบไปที่ริมฝีปากของเธออย่างหยาบคาย จูบของเขาเริ่มร้อนแรงขึ้นทุกที ลมหายใจที่บ้าคลั่งและร้อนแรงทะลุออกมาจากช่องฟัน ตรงเข้าไปในปอด ทำให้หัวใจของจันวิภาร้อนรุ่ม ต่อมา การจู่โจมของสุมิตรนั้นได้รุนแรงมากยิ่งกว่าเดิม ลิ้นแซะริมฝีปากให้เปิดออก ทะลวงลึกผ่านฟันไป เข้าไปในปากที่ชุ่มชื้นและอบอุ่นของจันวิภา ด้วยหลักมโนธรรมจึงทำให้จันวิภายังคงต่อต้านไม่หยุดหย่อน ร่างกายที่บอบบางของเธอดิ้นลงอยู่ภายใต้เรือนร่างของสุมิตร แต่กลับไม่รู้ว่าเช่นนี้กลับยิ่งทำให้สุมิตรเพิ่มความตื่นเต้นยิ่งขึ้นไปอีก “ปีศาจตัวน้อย ชอบยั่วผู้ชายจริงๆ！” ในที่สุดสุมิตรก็ปล่อยปากของจันวิภาออก แต่ทว่ากลับจูบตั้งแต่ริมฝีปากมาจนถึงปลายคาง แล้วดูดไปที่คอของจันวิภา “ร้อง！” สุมิตรรุกรานคอของจันวิภาแล้วพูดด้วยเสียงที่หื่นกระหาย จันวิภาปิดดวงตาทั้งสองข้างจนสนิท ทั่วทั้งร่างเธออ่อนระทวย ไม่อาจที่จะต่อต้านได้ ทำได้แต่เพียงกัดฟันจนแน่น เพื่อไม่ให้สุมิตรสมความปรารถนา “หืม? ทำไมเธอยังจะแสแสร้งอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ? ทำอย่างนี้ไม่เหนื่อยหรอ?” สุมิตรพูดออกมาเบาๆ จูบไปที่ไหปลาร้าของจันวิภา แล้วฉีกเสื้อของเธอออกมาดัง “ฉึก” สิ่งที่เผยออกมาสามารถทำให้หน้ามืดจนอ่อนละทวยได้เลยทีเดียว “ต้องทำแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงจะครางออกมา?” น้ำเสียงช่างป่าเถื่อนและเยือกเย็นหาใดเปรียบ “เธอรอสิ่งนี้อยู่สินะ ผู้หญิงร่านก็น่าจะชอบอะไรอย่างนี้！” สุมิตรยิ้มเยาะเย้ย แล้วฉีกเสื้อผ้าที่หุ้มกันตัวของจันวิภาทั้งหมดออกมา จันวิภารู้สึกแต่เพียงความสิ้นหวัง ในสมองเต็มไปด้วย “ขายหน้า” สองคำนี้ ภายในใจมีแต่ความเศร้าโศก ร้อนระอุ ภายในห้องอุณหภูมิค่อยๆสูงขึ้น ในเวลานี้ ทันใดนั้นเองเสียง “ก๊อกๆ” ก็ได้ดังออกมาจากหน้าประตู......