ตอนที่ 52 ความกังวลใจของสุมิตร

ต๭นที่ 52 ความกังวลใจของสุมิตร จันวิภาถูกความสดใสส่องสว่างกระทบให้ ก็พูดหยอกล้อขึ้น: “ถ้าพี่ชายของเธอสดใสได้แบบเธอก็ดีนะ” สองคนก็หัวเราะขึ้นมา แม้ว่าเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่กลับรู้สึกสบายใจเวลาได้คุยกัน ที่คฤหาสน์ชั้น2 สุมิตรเปิดผ้าม่าน จ้องมองรอยยิ้มสวยประดุจดอกไม้ของจันวิภาอย่างรำคาญใจ นับตั้งแต่แรกมาเขาไม่เคยเห็นจันวิภายิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขแบบจริงใจขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ ยังเห็นเธอคุยเล่นกับน้องชายของตัวเองอย่างสนุกสนาน ทำให้สุมิตรรู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่ แต่ว่าจันวิภาคือผู้หญิงชั้นต่ำสุดแสนสกปรก ก็เป็นผู้หยิงของเขา ดวงตาที่แสนเย็นชาคู่นั้นอดที่จะเกิดสั่นสะท้านไม่ได้ สุมิตรปิดผ้าม่านแล้วเดินลงไป รีบเข้าไปที่ระหว่างเวธัสและจันวิภา ขมวดคิ้วพูด ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบสุมิตรมา ปกติแล้วเธอนอนแยกห้องกับสุมิตร และแต่ก่อนสุมิตรก็ไม่เคยคิดจะสนใจเธอว่าจะนอนดึกหรือนอนไว แต่วันนี้กลับแสดงขึงขังแบบนี้ออกมา จันวิภาเตรียมตัวจะโต้กลับ สุมิตรกลับหันหน้าไปที่เวธัสแล้วพูด: “นายเพิ่งมาถึงบ้านน่าจะเหนื่อยนะ รีบไปพักผ่อนเถอะ ฉันให้คนไปเตรียมห้องในนานแล้ว!” เวธัสดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจ มองไปที่สุมิตรและจันวิภา รู้สึกแปลกๆชอบกล แต่ก็ไม่ต่อความ ได้แต่พยักหน้าตามน้ำไป สุมิตรไม่พูดอะไร ต้อนรับเรียบร้อยหลังจากนั้นก็พาจันวิภาเข้าห้อง “คุณต้องการทำอะไรกันแน่?” เข้าห้อง จันวิภาก็ระเบิดออกมา: “ทำไมฉันทำอะไรคุณก็เข้ามายุ่งทุกที” จันวิภาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ต่อให้เวธัสอยู่ข้างหน้าก็ไม่สนใจ เธอสลัดมือของสุมิตรทิ้งแล้วพูดต่อ: “คุณมันเป็นคนบ้าอำนาจ โรคจิต เดนมนุษย์” สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชาพูดขึ้น: “ดีจันวิภาดี เธออธิบายมาเธอเพิ่งยั่วเวธัส เธอคิดว่าผมเป็นอะไรล่ะ? ห่ะ? จันวิภาหันหน้าจะออกไปนอกห้อง: “คุณนี้มันโรคจิต” “อยากจะหนี?” สุมิตจรจับมือจันวิภาไว้แล้วกดเธอเข้าทีกำแพง ไหล่สองข้างชิดกำแพง และมองอย่างโมโหที่เธอ พูดอย่างอำมหิตขึ้น: “เธอนังผู้หญิงสารเลว พอเห็นผู้ชายเข้าหน่อยก็อดไม่ไหวเหรอไง? แม้แต่น้องชายของผม เธอก็ยังยั่ว เธอจริงๆมันอยากแค่ไหน?” จันวิภากัดฟันแน่น โกรธจนต้องหันหน้าหนี: “คุณคิดว่าฉันกับคุณเหมือนกันเหรอ?” จันวิภาหัวเราะอย่างเย็นชา สุมิตรถอดหายใจหนึ่งที ใช้แรงกายกดร่างกายที่สั่นสะท้านของจันวิภา ทำให้เธอยากที่จะขยับหนี จันวิภาร้องเสียงดังออกมาหนึ่งที ไม่รู้ว่าร่างกายที่อ่อนบางนั้นเอาแรงฮึดมาจากที่ไหน ผลักสุมิตรออกไปทันที เธอตะโกนอย่างโมโห: “ฉันจะบอกให้นะว่าฉันกับเวธัสแค่คุยกันเฉยๆแค่นั้น” สุมิตรคิดไม่ถึงว่าจันวิภาจะกล้าผลักเขาออก นัยน์ตาตอนนี้ทั้งเย็นชาและกระหายเลือดยิ่งกว่าเดิม มือของเขาข้างหนึ่งเข้าไปที่ไหล่ของจันวิภา พูดอย่างโมโหขึ้น: “เธอนึกให้ดีเธออยู่ในฐานะอะไร กล้าแข็งขืนกับผม อยากตาย....” สุมิตรยังไม่ทันพูดจบ จันวิภาก็หันหน้าไปกัดเข้ามือที่จับอยู่บนไหล่ของเธอ กัดอย่างรุนแรงสุดๆ จันวิภาได้แต่รู้สึกงงงวยเล็กน้อยอยู่ มือเรียวงามและเย็นยะเยือกของสุมิตรถูกฟันของเธอทำร้าย เลือดอุ่นๆไหนออกมาจากซอกฟัน สุมิตรไหนเลยจะเจอเรื่องแบบนี้ แล้วยังเป็นผู้หญิงสารเลวคนหนึ่งอีก เวลานี้เองเขาก็ระเบิดความโกรธออกมา ผลักจันวิภาอย่างรุนแรงเข้าที่กำแพง จันวิภารับรู้แผ่นหลังเตรียมรับแรงกระแทก ร่างกายของเธอก็ตกใจ เกือบจะเป็นลมไป และหลังจากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น กลับพบว่ามือแสนใหญ่ของสุมิตรได้เข้าไปจับหน้าของเธอแล้ว “นางสำส่อนอยากตายใช่ไหม!” น้ำเสียงของสุมิตรทั้งเย็นช้าและโหดเหี้ยม จันวิภารู้สึกได้ว่าแรงมือที่จับของสุมิตรนั้นแรงมาก เธอหลับตาแล้วถอยหลังไป ด้านหลังของเธอมีเพียงกำแพงแสนเย็นยะเยือกอยู่ ขณะที่จันวิภากำลังกระวนกระวายอยู่ มือของสุมิตรกลับอยู่ที่กลางอากาศ สั่น ขยับไม่ได้อยู่พักใหญ่ เธอเปิดตามอง ไม่รู้ว่าเวธัสมาอยู่ข้างๆเธอเมื่อไหร่ แล้วก็จับข้อมือของสุมิตรไป ทั้งสองคนดูเหมือนแรงจะเท่ากัน ข้อมื้อก็สั่นสะท้านพร้อมกัน เวธัสอดทันจนหน้าแดงตาแดง แต่ยังไม่วายที่จะฝืนยิ้ม: “พี่ มีเรื่องกันทำไม่พูดดีๆ ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือเลย” สุมิตรเห็นว่ากดแรงเวธัสไม่ไป ก็ยอมรามือ พูดกับเวธัสอย่างเย็นชาขึ้น: “เรื่องของครอบครัว นายไม่ต้องยุ่ง” พอเวธัสฟังคำพูดของสุมิตร รอยยิ้มที่สุดแสนจะเยาว์วัยก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที: “พี่ พูดอะไร ผมไม่ใช่คนในครอบครัวเหรอ?” สุมิตรขมวดคิ้วแน่น พูดกับเวธัส: “นี่เป็นเรื่องของสามีภรรยา เวธัสยังไม่เข้าใจดังนั้น นายไม่ต้องมายุ่ง นายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เธอ...” “ผมรู้” เวธัสกระพริบตา นัยน์เป็นประกายสุดแสนจะบริสุทธิ์ เวธัสมองอย่างเย็นช้าไปที่สุมิตรและจันวิภาหนึ่งที เวธัสพูด: “ไม่สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นใคร และก็ว่าแม่ของเธอจะเป็นใคร ตอนนี้เธอคือพี่สะใภ้ เมื่อก่อนเคยทำอะไรผิดพลาด ตอนนี้นิสัยขี้สงสัยระแวงของพี่ยังไม่เคยเปลี่ยนเลยสักนิด” เวธัสมองสุมิตรไม่พูดอะไร ก็ตะโกนเรียกสาวใช้เข้ามาทำแผลให้สุมิตร จันวิภาก็ถือโอกาสนี้หนีไป “สุมิตรไอ้คนชั่ว ฉันต้องแก้แค้นให้ได้สักวัน!” จันวิภายังคงไม่หายโกรธ …… เช้าวันต่อมา จันวิภาสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ลืมตาขึ้นมา ใบหน้ายิ้มแย้มก็มีใบหน้ายิ้มแย้มมองอยู่ใกล้ๆ แล้วก็ค่อยๆคลายมือที่บีบจมูกของเธออก จันวิภามองชัดๆดูเรียบร้อยนั้นคือเวธัสแล้ว ก็ตกใจรีบดึงผ้าห่มขึ้นมา เธอสงสัยพูดขึ้น: “นายมาที่นี้ได้ไง?” เวธัสหรี่ตายิ้มแล้วยิ้มอีก: “เรียกเธอตั้งนานไม่ยอมตื่น เลยต้องบีบจมูก ฮิฮิ” เวธัสกล้าที่จะนั่งอยู่บนเตียงของจันวิภา: “รีบๆตื่นเถอะ วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียน” จันวิภามองค้างที่เขาหนึ่งที: “นายไม่ออกไปแล้วฉันจะลุกออกจากเตียงได้ไง?” เวธัสก็เอามือกุมขมับ แล้วก็ออกไปนอกห้องทันที พอถึงหน้าประตูเขาจู่ๆก็หยุดเดิน ใช้มือจับที่ขมับของตัวเอง ถามจันวิภาที่อยู่ข้างหลังอย่างสงสัย: “แต่ว่า? ทำไมเธอไม่นอนห้องเดียวกับพี่ชายฉันล่ะ?” ทำไมถึงไม่นอนกับสุมิตร..... จันวิภางง เธอกับสุมิตรไม่ใช้คู่สามีภรรยากันแบบปกติ เขาแต่งกับเธอเพราะอยากจะทำลายเธอ แต่....จันวิภาไม่อยากจะให้เวธัสรับรู้ เวลาผ่านไป มองที่แผ่นหลังของเวธัส เธอก็พูดอย่างตะกุกตะกัก: “ฉัน ฉันชอบละเมอพูด กลัวจะรบกวนการนอนของเขา ดังนั้นพวกเราเลย...” “อ่อ อย่างงี้นี่เอง!” เวธัสยิ้มที่มุมปาก อารมณ์ดีเหมือนกับเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วไม่หันหน้ากลับมาเดินออกไป ในตาปรากฏความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่