已经是第一章了
ตอนที่ 53 การหยอกล้อในรถ
ตนที่ 53 การหยอกล้อในรถ
การกินอาหารเช้าไม่ได้น่าเขินเหมือนที่จันวิภาคิด
นั้นก็เพราะว่าเวธัสยังอยู่ เขาหยอกล้อกับสุมิตรตลอด ทั้งหันหน้าไปหันหน้ามาหาจันวิภา ความอารมณ์ขันของเขาซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่ทำให้ชาวใช้ที่ถูกแซวบางคนแอบเอามือปิดปากหัวเราะขึ้นมา
หลังจากทานมื้อข้าวเรียบร้อยแล้ว เวธัสที่ชวนจันวิภาออกไปเดินเล่นกับเขา
จันวิภาคิดถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมา กลัวความสงสัยของสุมิตรว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกก็รีบปฏิเสธไป
สุมิตรนั่งบนโซฟาเปิดนิตยสารอ่าน ไม่ว่าจันวิภาจะทำอะไรก็เอาแต่หลบตา พอเห็นจันวิภาปฏิเสธเวธัสในใจเขาก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมาหน่อย
แต่เวธัสกลับดึงดันดึงจันวิภาออกไป จันวิภาไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ตามออกไป
สุมิตรมองอย่างหงุดหงิดที่ประตูจนทั้งคู่หายไป นิตยสารที่อยู่ในมือก็ถูกโยนลงพื้นอย่างแรง
ไม่ต้องสงสัยเลยเวธัสเป็นคนขี้เล่น อารมณ์ขันของเขาถูกปลดปล่อยออกมาไม่หมดไม่สิ้นจุดนี้เองทำให้จันวิภารู้สึกยิ้มอย่างมีความสุขไม่หยุดหย่อนและรู้สึกดีกว่านั่งนิ่งๆอยู่ในบ้างอีก
พอถึงกลางวันทั้งสองถึงจะกลับเข้ามาในบ้าน
เวธัสเหงื่อเต็มตัวเข้าบ้านมาก็ไปอาบน้ำ
ตอนนี้เวธัสพึ่งจะจากไปตอนนั้น สุมิตรก็มองอย่างเย็นช้าไปที่จันวิภา พูดเสียงจับอย่างอำมหิตขึ้น: “นางสำส่อน ดูเหมือนเธอจะรู้สึกผิดแล้วนะ?”
จันวิภาพอได้ยินสุมิตรว่าตัวเอง ไฟโกรธที่ลดลงก็ประทุขึ้นมาอีก: “คุณก็เห็นแล้วนิว่าฉันโดนเขาลากออกไป แล้วก็นะพี่สะใภ้จะพาน้องชายเดินเล่นให้ชินกับสถานที่มันผิดเหรอไง?”
สุมิตรหัวเราะอย่างเย็นชา: “เธอกับแม่ของเธอไม่ต่างกันเลย ฉันละเกลียดจริงๆนางแพศยาเสแสร้งไม่จบไม่สิ้น” สุมิตรขณะพูดก็ค่อยๆเข้าใกล้จันวิภาเรื่อยๆ มองจันวิภาอย่างเย็นชาและสายตาดูถูกสุดขีด
ด้านจันวิภาก็เดินถอยหลังไปพูดไป: “ฉันไม่ยอมให้คุณว่าแม่ของฉัน อีกอย่างคุณมันดีเลิศแค่ไหนกัน? ถึงมือสิทธิ์มาด่าคนอื่น!” ตาของจันวิภาต้องจนปูนออกมา ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอจ้องประสานกับตาของสุมิตร
สุมิตรโกรธ: “นางสารเลวสำส่อนอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน?”
เส้นเลือดในตาของสุมิตรผุดขึ้นมา เตรียมตัวจะสั่งสอนจันวิภา แต่ในตอนนั้นเองห้องอาบน้ำก็มีเสียง “แก็ก” เปิดออก
เวธัสใช้ผ้าขนหนูเช็ดหยดน้ำที่อยู่บนผม มองไปที่สุมิตรและจันวิภา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วพูดขึ้น: “พี่สะใภ้ไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวหรอ? ตอนบ่ายมีงานเปิดภาคเรียนนะ”
สุมิตรและจันวิภารู้ว่าเวธัสแกล้งทำเป็นไม่ตั้งใจ แต่จริงๆแล้วกำลังพยายามคลายบรรยากาศลงอยู่
สุมิตรไอหนึ่งทีและมองแผลที่ถูกจันวิภากัดเมื่อวานในใจยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
ส่วนจันวิภาก็เหมือนกันก็หลบตาเขาอย่างเย็นชาขึ้นห้องโดยไม่หันมามอง
สุมิตรและเวธัสเข้าสู่ความเงียบ คนที่เริ่มทำลายความเงียบคือเวธัส เขาพูดขึ้น: “เรื่องของรุ่นก่อน ทำไมพี่ยังต้องเก็บมาคิดอีกล่ะ?”
สุมิตรหายใจลึกๆหนึ่งที นั่งทีโซฟา เขาเงียบไปอยู่พักใหญ่ถึงจะพูดกับเวธัส: “นายยังเด็ก ไม่เข้าใจหรอก”
เวธัสสายหัว เอาผ้าขนหนูพาดบ่า แล้วก็แยกย้ายกลับห้องไป
…
กินข้าวกลางวันเรียบร้อย เวธัสกับจันวิภาดูเหมือนจะดีใจเล็กน้อย เพราะตอบบ่ายมีพิธีเปิดภาคเรียนทำให้พวกเขาทั้งสองได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนอย่างเป็นทางการ
สุมิตรแอบมอง 2 คนนั้น เหมือนกับตัวเองเป็นคนนอกซะอย่างงั้น แม้ว่าในสายตาของเขาเป็นเรื่องเด็กเล่น แต่สุมิตรกลับยังไม่รู้สึกดีเท่าไหร่ ก็พูดขึ้น: “เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
แน่นอนคนขับไม่ใช่สุมิตร ปกติแล้วเข้าจะนั่งข้างหลังกับจันวิภา
เวธัสนั่งข้างคนขับ นัยน์ตามองข้างนอกหน้าต่างอย่างตั้งอกตั้งใจ
หลังรถจันวิภาตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธออยู่ๆก็รู้สึกตกใจที่ขาของตัวเองรู้สึกปวดขึ้นมา
นั้นก็คือสุมิตรเอามือมาวางที่เขาของเธอแล้วบีบอย่างรุนแรง
จันวิภาคิดไม่ถึงเลยว่าในที่แบบนี้สุมิตรยังจะแกล้งเธออีก เธอมองเขม่งไปที่สุมิตร ยื่นไปมือไปดึงมือของสุมิตรออก
แต่สุมิตรกลับยิ้มอย่างเย็นชา แล้วยิ่งเข้าใกล้จันวิภาเข้าไปอีก ใช้ฟันกัดที่ใบหูของเธอแล้วกระซิบพูดขึ้น: “นังแพศยาที่นี่เป็นไง ตื่นเต้นหรือเปล่า”
จันวิภารู้สึกตัวเองหายใจเร็วขึ้น ห้ามตัวเองไม่ให้ครางออกมาไม่ได้
จันวิภาหันหน้าไปมองสุมิตรอย่างหงุดหงิด: “สุมิตรคุณนี้มันโรคจิตจริงๆ”
สุมิตรไม่สนใจ ยิ้มที่มุมปาก พูดราวกับจอมมารขึ้น: “นางแพศยาอย่างเธอมีสิทธิ์มาด่าฉันเหรอ?” สุมิตรสบถ มือก็ล้วงเข้าไปที่ใต้เสื้อของจันวิภา
“หยุด หยุดนะสุมิตร” เอวของจันวิภาถูกสุมิตรรัดอย่างแรง ในตอนนี้เธอไม่กล้าจะตะโกนออกมา
สุมิตรยังมือทั้งสองของสุมิตรยังไม่หยุด รอบนี้เธอไม่ได้บังคับปิดออกแรงปิดปากจันวิภา สุมิตรเป่าสายลมอุ่นๆ พูดเสียงต่ำ: “เป็นไง เทคนิคของผมเป็นยังไง? ยังจะทนได้อีกเหรอ? งั้นเธอครางออกมาสินางแพศยา?
สุมิตรด่าอยู่ข้างหูจันวิภา มือทั้งสองยังคงไม่หยุดที่จะลูบคลำข้างใต้เสื้อของจันวิภาต่อ
หนักที่สุดคือร่างกายของเธอกำลังถูกสุมิตรแกล้งอยู่นี้ ค่อยๆอุ่นขึ้น ที่จริงแล้วเป้าหมายของสุมิตรต้องการให้เธออับอาย
จันวิภากัดฟันแน่นสุดชีวิต แต่ก็ยังคงมีเสียงครางเบาๆเล็ดรอดออกมาจากช่องว่างระหว่างฟันของเธอ
ในจังหวะนั้นเองเวธัสก็หันหน้ามาทันที มองไปที่หน้าแดงแดงของจังวิภาแล้วถามขึ้น: “พี่สะใภ้เป็นอะไร?”
จันวิภาตะกุกตะกัก ด้านหนึ่งก็ถูกสุมิตรล่วงอีกด้านก็พยายามตอบ: “บางทีอาจจะไม่สบาย ในรถมันอึดอัด”
เวธัสตอบ “อืม” หนึ่งที แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ
จังหวะนี้สุมิตรก็เข้าใกล้ใบหูของจันวิภาอีกรอบ ค่อยๆพูดทีละคำ: “นางแพศยา เธอยังเสแสร้งได้อีกเหรอ?”
“อย่าคิดจะยั่วผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะเวธัส เธอคงจะฉลาดนิดหน่อย” สุมิตรด้านหนึ่งก็สั่งสอน อีกด้านก็จับหน้าอกและแกล้งเธอ
จันวิภากัดฟันไม่พูด เธอจับมือที่ยังคงลูบคลำอย่างรุนแรงของสุมิตร แล้วก็ใช้แรงบีบอย่างแรงพร้อมพูดขึ้น: “โรคจิต วิตถาร แกไปไกลๆเลย”
สุมิตรเจ็บจนต้องรีบเอามือกลับ กำลังเตรียมจะสวนกลับจันวิภา รถอยู่ๆก็หยุดลง เหมือนจะถึงโรงเรียนสอนดนตรีแล้ว
จันวิภารู้สึกดีใจ รีบโดดออกจากรถ เดินไปกับเวธัสไปโรงเรียนสอนดนตรี
สุมิตรมองเงาแผ่นหลังของจันวิภา สีหน้าเย็นชา นัยน์ตาอาฆาต
เวธัสรู้สึกเป็นห่วงที่จันวิภาทั้งหน้าและคอแดงไปหมด: “พี่สะใภ้ ไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม? ไปโรงพยาบาลตรวจสักหน่อยไหม?
จันวิภาโบกมือ พยายามปรับลมหายใจของตัวเอง: “อาจเพราะเพิ่งถึงโรงเรียนใหม่ ตอนนี้เลยน่าจะรู้สึกตื่นเต้น”
เวธัสส่งเสียง “อืม” ออกมาหนึ่งทีแล้วยิ้มพูดขึ้น: “พี่สะใภ้ไม่ต้องตื่นเต้นไป มีผมอยู่นี่ไง”
已经是最新一章了
加载中
