ตอนที่ 58 อุบายของจันวิภา

ต๭นที่ 58 อุบายของจันวิภา จันวิภาอยากจะเดินออกจากสถานที่ที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายแห่งนี้ไปให้เร็วที่สุด แต่ทว่าตอนที่เธอเดินไปจนถึงประตู ก็ได้เจอกับมือที่แข็งแกร่งประคองเอวของเธอเอาไว้อยู่ จากนั้นมืออีกข้างวางไว้บนเอวของเธอ “ธนภาค” จันวิภาเงยหน้าขึ้นมา จำขึ้นมาได้ในทันทีที่ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าคนนี้สายตาแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ทว่าต่อมาเธอจึงสังเกตเห็นว่ามือของเขากอดเอวของเธอเอาไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ทำไม? ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ?” ธนภาคเอียงคอ หัวเราะด้วยความโล่งใจ แล้วค่อยๆคลายมือออกจากเอวของจันวิภา จันวิภารีบขอบคุณอย่างรีบร้อน แต่กลับพบว่าธนภาคจับมือของเธอเอาไว้อยู่ “ปะ เข้าไปพูดข้างใน” ธนภาคลากจันวิภากลับเข้าไปข้างในไนท์คลับอีกครั้ง จันวิภาเมาเสียจนร่างกายไม่มีแรงต่อต้าน ทำได้เพียงแค่เดินตามหลังเขาเข้าไป ก่อนที่ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นนั่งลงบนเข่าของสุมิตร น่องขาที่ขาวผ่องกำลังสั่นไหว มือทั้งสองข้างของเธอคล้องคอสุมิตรเอาไว้อยู่ ใบหน้าเย้ายวน “คุณชายสุมิตร คุณทนมองเธอดูถูกฉันได้หรอคะ? จากนี้ฉันจะไม่สนใจคุณแล้วนะคะ” สุมิตรทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธออย่างไรอย่างนั้น มีแค่เพียงใบหน้าที่เย็นชา จันวิภาไม่ได้แปลกใจเลยกับฉากเช่นนี้ แต่ก็ยังคงรู้สึกโกรธแค้น จึงทำเฉยเมยโดยที่ไม่หันหน้าไปมอง ธนภาคไอออกมาเบาๆและปล่อยมือของจันวิภาออก มองเธอด้วยสายตาที่แฝงไว้ด้วยการปลอบใจ ต่อมาจึงยิ้มอย่างขื่นขม พูดกับสุมิตร “คู่ของพวกเธอนี่ก็......ทำให้......” ธนภาคคิดอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมพูดออกมาได้ จึงต้องยอมแพ้ไป “สุมิตร นายโกรธเกินไปหรือเปล่า” “เรื่องไม่ควรยุ่งก็อย่ายุ่งเลย ครั้งที่แล้วคนที่ฉันให้นายหายังไม่มีข่าวอีกหรอ?” สุมิตรกำลังคิดเกี่ยวกับแมวป่าตัวน้อยในวันนั้น ธนภาคขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้ามีข่าวฉันบอกนายไปแล้ว แต่นายกำลังเล่นอะไรอยู่” เขามองไปที่จันวิภาที่ยืนอย่างโอนเอนอยู่เล็กน้อย และมองไปทางสุมิตรที่กำลังหยอกล้อผู้หญิงคนอื่นเล่นอยู่อย่างอึดอัดใจ “อันไหน? นายไม่รู้ว่าผู้หญิงสารเลวคนนี้ทำเรื่องอะไรไว้ข้างนอกบ้าง ตอนนี้แม้แต่น้องชายของฉันก็อ่อยไม่เว้น” ธนภาคยิ้มออกมาเบาๆ เขาเดินไปอยู่ข้างๆของจันวิภา ใช้นิ้วมือเขี่ยไปที่เส้นผมที่อยู่ตรงหน้าผากของเธอ และพูดออกมาเบาๆ “ไม่มีทาง ผู้หญิงที่น่ารักอย่างนี้จะไปทำอย่างนั้นได้ไง นายคงไม่ได้เข้าใจผิดสินะ หืม?” ธนภาคพูดไปพลางจูงมือของจันวิภาเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ข้างๆตนเอง ธนภาคพูดต่ออีกว่า “สุมิตร ผู้หญิงดีขนาดนี้ไม่รู้จักรักษาเอาไว้จริงๆ ฉันเห็นแล้วรู้สึกเสียดายจริงๆ” ธนภาคบีบมือของจันวิภาแรงขึ้นไปอีก สุมิตรส่งเสียง “หึ” ไม่พูดต่อ เขาไม่พอใจอยู่เล็กน้อย ไม่รู้เพราะว่าธนภาคกับจันวิภาใกล้ชิดกันหรือไม่ หรือเป็นเพราะที่จันวิภาเดินออกไปเมื่อครู่นี้ สาวผมสั้นใช้หน้าอกที่ข่าวผ่องของเธอถูเข้ากับหน้าอกของสุมิตร พร้อมกับมองจันวิภาอยู่ข้างๆคอของสุมิตรอย่างภาคภูมิใจ ใครจะรู้ว่าจันวิภาจะสงบเสียจนน่าแปลกประหลาด ราวกับคนที่เธอกำลังยั่วยวนอยู่นั้นไม่ใช่สามีของเธอ สุมิตรผลักหญิงสาวคนนั้นออกไปอย่างเบื่อหน่าย พิงเอนโซฟา หยิบแก้วไวน์แดงขึ้นมาแล้วจิบมัน จากนั้นจึงแกว่งแก้วไวน์ แล้วจ้องมองจันวิภาที่อยู่ข้างๆ เมื่อสาวผมสั้นเห็นเช่นนี้ จึงกัดฟัน พูดกับสุมิตรออกไปทันที “คุณชายสุมิตร โชคไม่ดีที่เมื่อกี้ฉันแพ้ ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ ครั้งนี้ฉันจะเล่นให้ใหญ่กว่าเดิม” สุมิตรยิ้มออกมา “ตามใจ” ร่างกายของสุมิตรเอนเอียงอยู่เล็กน้อย แล้วดึงจันวิภาจากข้างๆเข้ามา จันวิภากำลังจะโกรธ สุมิตรจึงพูดขึ้น “ทำไม ไม่กล้าหรอ?” จันวิภาใช้ความกล้าจากฤทธิ์เหล้า มือข้างหนึ่งจับไปยังมือของสุมิตรที่จับเธอเอาไว้แล้วแกะออก ยิ้มเยาะเย้ย “ดีสิ ฉันจะดูว่ายัยขี้โกงคนนี้จะชนะฉันอย่างไง” สาวผมสั้นชายตามองเธอ แล้วพูดขึ้น “กลัวว่าเธอจะไม่ชนะน่ะสิ！” ภายในใจของจันวิภาเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธและความมึนเมา “งั้นก็มา” สาวผมสั้นใช้มือลูบต้นขาของตนเอง นิ้มมือเกี่ยวกระโปรงสั้นจู๋ของตนเองเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า “ถ้าใครแพ้ จะต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้ววิ่งออกไป เป็นไง?” ธนภาคมองสาวผมสั้นคนนั้นกับจันวิภาด้วยความประหลาดใจ สุมิตรรู้สึกสนใจ จุดบุหรี่หนึ่งมวน ราวกับกำลังรอคอยเกมที่สนุกอยู่ จันวิภากลืนน้ำลายลงคอ ทันใดนั้นเลือดก็สูบฉีดขึ้นมาทันที “พนันก็พนัน ฉันจันวิภาเคยกลัวเธอที่ไหน?” สาวผมสั้นคนนั้นพูดจบ จากนั้นจึงพูดอะไรบางอย่างข้างหูสุมิตร สุมิตรปรบมือ ในไม่ช้าก็ได้มีคนถือถาดมา ในถาดวางไวน์แดงเอาไว้อยู่สองขวด ขวดไวน์แดงทั้งสองถูกเปิดออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ สาวผมสั้นจึงพูดกับจันวิภาว่า “ครั้งนี้ต้องดูความสามารถกันจริงๆแล้ว ถ้าแพ้เธอก็อย่าร้องว่าไม่ยุติธรรมอีกล่ะ” จันวิภาถอนหายใจอย่างโล่งอก ราวกับรู้ว่าผู้หญิงผมสั้นคนนั้นคิดจะทำอะไร แต่ถ้ายิ่งกลัวสิ่งไหนสิ่งนั้นก็จะยิ่งมาหา ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นชี้ไปที่ขวดไวน์แดงทั้งสองขวด “ถ้าใครกินหมดก่อน คนนั้นก็ชนะ ยอมรับความพ่ายแพ้หรือยังล่ะ ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้ววิ่งออกไปข้างนอกเถอะ” สาวผมสั้นยิ้มอย่างทะนงตนออกมา จันวิภาตกใจอยู่เล็กน้อย เธอกัดฟัน ต้องการที่จะเดินไปข้างหน้า แต่กลับถูกธนภาคดึงกลับมา ธนภาคพูดกับสุมิตรอย่างรีบร้อน “สุมิตร ทำอย่างนี้มันเกินไปแล้วนะ ผมว่าตอนนี้จันวิภาเมาแล้ว ถ้ายังจะฝืนดื่มอีกได้เกิดเรื่องขึ้นแน่นอน นายอย่าโกรธเกินไปนักเลย” สุมิตรจ้องมองจันวิภาที่ดวงตาหมุนวนไปรอบๆ ยิ้มเยาะเย้ย แล้วพูดขึ้น “รินให้เต็มทั้งสองแก้ว ที่เหลือก็ช่างมัน” ในใจของเขาคิดว่าจันวิภาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน สามผมสั้นเทไวน์แดงจนเต็มทั้งสองแก้ว แล้วพูดว่า “ค่ะ นี่ทั้งสองแก้ว” ทันใดนั้นเองดวงตาของันวิภาก็ได้ส่องประกายแสงสว่างไสวขึ้นมาเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปท่ามกลางความวิตกกัลวลของธนภาคและความเย้ยหยันของสุมิตร หยิบแก้วจากสาวผมสั้นเอาไว้อย่างใจเย็น “เชิญ！” สามผมสั้นชนแก้วกับจันวิภาอย่างทะนงตน สีหน้าของจันวิภาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เวลานี้ สาวเต้นรำที่อยู่ข้างๆต่างก็เตรียมที่จับถอยหลังพร้อมกัน “สาม สอง หนึ่ง เริ่ม” เมื่อเสียงสิ้นสุด สาวผมสั้นก็ได้ยกแก้วไวน์ขึ้นมาเทกรอกเข้าไปในปากของตนเอง ใครจะรู้ว่าตอนนี้จันวิภาจะยื่นมือของตนเองออกมา ตบไปยังแก้วไวน์ที่อยู่ในมือของสาวผมสั้นคนนั้นอย่างรุนแรง เพล้ง！ แก้วตกลงสู่พื้น แตกกระจายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย ไวน์แดงที่อยู่ในแก้วก็สาดกระจายลงไปบนพื้นเช่นกัน สีหน้าของสาวผมสั้นตกใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดก็รู้ว่าจันวิภาคิดจะทำอะไร จันวิภายิ้มขึ้นมา ขวดไวน์สองขวดที่ตั้งเอาไว้อยู่บนโต๊ะก็ได้กลิ้งตกลงสู่พื้น จากนั้นเธอจึงค่อยๆจิบไวน์ของตนเองอย่างช้าๆ ทุกคนต่างมองเธอที่เกือบจะใช้เวลากว่าสิบนาทีกว่าจะดื่มไวน์แก้วนั้นจนหมด “ฉันชนะแล้ว” จันวิภาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง จากนั้นจึงยิ้มเยาะเย้ยออกมา ส่วนเรื่องของสาวผมสั้นที่ถอดเสื้อผ้าออกจนเกลี้ยงแล้ววิ่งออกไป เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ในไนต์คลับมีเพียงแต่เสียงดนตรีที่หนวกหูดังขึ้น ส่วนคนที่เหลือยังคงตกลงสู่ความเงียบอยู่ พวกเขามองดูแผ่นหลังของจันวิภาที่อ่อนแอและบอบบาง จึงได้พบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อ่อนแอแบบที่ตนเองจินตนาการเอาไว้ “กลับไปรอผมที่รถ” สุมิตรพูดเสียงดังกับจันวิภาที่กำลังโซซัดโซเซอยู่ ราวกับราชาที่กำลังออกคำสั่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น