ตอนที่ 59 นายหึงหรอ

ต๭นที่ 59 นายหึงหรอ? สาวผมสั้นคนนั้นมองแผ่นหลังของจันวิภา มันค่อนข้างที่จะมืดมนจึงอยากที่จะหนีเตลิดออกไป “เธอลืมเรื่องอะไรไปหรือเปล่า พี่สาว！” สุมิตรพูดออกมาอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงไม่ดัง แต่กลับทำให้คนที่กำลังเตรียมที่จะหนีหยุดเท้าลงทันที สามผมสั้นคนนั้นหันกลับมา ทำหน้าเหยเก แล้วพูดขึ้น “คุณชายสุมิตร ฉัน ฉันเตรียมที่จะออกไป” “หึ” สุมิตรส่งเสียงหัวเราะออกมา เขาหลับตาลงเล็กน้อย นิ้มมือลูบคลำดวงตาของตนเอง แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “พี่สาวเธอคงจะลืมไปจริงๆ ต้องให้ผมเตือนไหม?” สามผมสั้นคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หัวใจของเธอเต้นออกมาอย่างบ้าคลั่ง จนแทบที่จะพูดอ้อนวอนออกไป “คุณชายสุมิตร คุณชายสุมิตร......” ทันใดนั้นสุมิตรก็โน้มตัวลงไปข้างหน้า มองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างเยือกเย็น จากนั้นจึงตะโกน “จับผู้หญิงคนนี้แก้ผ้าแล้วโยนออกไป” ผู้คนที่อยู่รอบๆนึ่งอึ้งไป และผวาอยู่เล็กน้อย แต่ก็ยังมีบางคนที่เคลื่อนไหวอยู่ ในที่สุดชายคนแรกก็ทนไม่ไหวต่อการยั่วยวนของร่างเนื้อที่เปลือยเปล่านี้ เดินไปข้างหน้า จากนั้นชายฉกรรจ์หลายคนก็ได้วิ่งถลันมาข้างหน้าเช่นเดียวกัน ต่อสู้แย่งชิงกันเพื่อลากสามผมสั้นคนนั้นออกไป สามผมสั้นกรีดร้องราวกับสัตว์ป่าที่กำลังจะตายอย่างไรอย่างนั้น แต่ทว่าเสียงของเธอกลับถูกกลบไว้ด้วยบรรยากาศที่น่าหม่นมองของไนท์คลับ ธนภาคสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาล้างลำคอแล้วเปล่งเสียงออกมาดังๆ “สุมิตร ไม่ว่าจะเป็นจันวิภาหรือคนอื่นๆ นายก็ไม่ควรโกรธเกินไป” สามตาของธนภาคแฝงไว้ด้วยความกังวล เขาเป็นเพื่อนซี้กับสุมิตร ประโยคนี้เขาจึงกล้าพูดกับสุมิตร เมื่อสุมิตรได้ยินจึงเบิกตากว้าง เขาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “เพราะว่าพวกมันสกปรกโสมม” ธนภาคยิ้มอย่างขื่นขม ส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “นิสัยรักสะอาดของนายมาถึงจุดนี้แล้วหรือไง แม้ว่าจะเป็นของที่สกปรก ก็สามารถเปลี่ยนเป็นสิ่งของที่สะอาดได้” สุมิตรเอื้อมมือออกมาขัดจังหวะเขา “เกิดมาก็โดนดูถูกแล้ว แม่ของเธอก็เป็นคนต่ำช้า” ธนภาครินไวน์ให้เขา เขามองไวน์แดงที่กำลังไหลรินลงมาจากขวด แล้วพูดขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่านายจะไม่รู้สึกอะไรกับจันวิภา บางทีนายอาจจะไม่รู้ทันสังเกต ตอนที่จันวิภาชนะ นายก็ยิ้มออกมาหน่อยหนึ่ง” สุมิตรอึ้งไปครู่หนึ่ง จ้องมองธนภาคด้วยความประหลาดใจอยูเล็กน้อย ธนภาคเทไวน์ให้ตนเองอีกครึ่งแก้ว หยิบขึ้นมาแกว่งในมือ พร้อมกับพยักหน้าแล้วพูด “เป็นความจริง นายอย่ามองแบบนั้น ฉันสังเกตดูนายมาตลอด” สุมิตรส่ายหัวอย่างเหยียดหยาม แล้วพูดขึ้น “นายจะสังเกตผมไปทำอะไร? ผมว่านายควรที่จะใช้สองตานั่นมองผู้หญงสารเลวนั่นมากกว่า เมื่อกี้นายเข้าใกล้เธอขนาดนั้น นายไม่กลัวฉันโกรธอย่างนั้นหรอ?” “บางทีผมก็ต้องการทดสอบว่านายหึงหรือเปล่า ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว ตอนนี้นายกำลังหึงอยู่” ธนภาคเลี่ยงสายตาของสุมิตร สุมิตรส่ายหัว ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ธนภาค นายไม่เข้าใจผมหรอ? แม้ว่าจะเป็นของที่เกะกะ แม้จะเป็นของที่สกปรก แต่นั่นก็เป็นของผม คนอื่นอย่าได้แตะ” ธนภาคเข้าใจแน่นอน เขายังคงเทไวน์ต่อไป นิ้วมือของธนภาคขยับราวกับกำลังคิดถึงสัมผัสจากมือที่อ่อนนุ่มของจันวิภา จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นประหลาดใจแล้วพูดออกมา “สุมิตร นายคงจะไม่ลงโทษผมหรอกนะ” สุมิตรแบมือออกและยักไหล่ “งั้นก็ต้องดูว่านายทำเกินไปหรือเปล่า” รอยยิ้มที่สุมิตรเผยออกมาให้เห็นทำให้ธนภาครู้สึกคุ้นเคย รอยยิ้มนั่นหยิ่งผยองและเอาแต่ใจ ธนภาคคิดอยู่นาน จึงพูดกับสุมิตรออกไป “นายไม่แปลกใจกับการแสดงออกของเธอในวันนี้งั้นหรอ? ฉันนี่นับถือจริงๆ ผู้หญิงที่ใจใหญ่แบบเธอ มีทั้งความกล้าและสติปัญญาอย่างนี้ มันช่างล้ำค่าจริงๆ” สุมิตรครุ่นคิด และพูดออกไปอย่างเหยียดหยาม “ดูเหมือนเธอจะชอบแฝงกายอยู่ในร้านเหล้าบ่อยๆ เหมือนกับแม่ของเธอมาก” “นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ธนภาคพูดอธิลาย สุมิตรพูดอย่างขุ่นมัวอยู่เล็กน้อย “ก่อนหน้านี้นายยังคงปฏิเสธ ที่ผมพูดคือนายกำลังสังเกตดูเธออยู่ ใช่ไหม?” เขาจ้องมองธนภาค และต้องการอยากที่จะเห็นอะไรบางอย่างออกมาจากในสายตาของเขา ธนภาคถอนหายใจเฮือกหนึ่ง รู้สึกว่าไม่สามารถที่จะพูดคุยกับสุมิตรได้จริงๆ เขาจึงพูดออกไปอย่างกลัดกลุ้ม “งั้นผมก็ไม่ได้พูดผิด นายกำลังหึงอยู่！” ทั้งสองคนไม่มีอะไรจะพูดต่อ นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา “มีแต่นายเท่านั้นแหละที่กล้าต่อปากต่อคำกับฉันขนาดนี้” สุมิตรชี้ไปที่ธนภาค รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งปรากฏออกมา ธนภาคยักไหล่ ดื่มไวน์ที่เหลืออยู่นิดหน่อย แล้วจึงพูดหยอกล้อออกไป “นั่นเป็นเพราะว่าผมยังมีประโยชน์อยู่ ผมยังต้องหาแมวน้อยตัวนั้นมาให้นาย นายรอข่าวดีจากผมแล้วกัน” “บางทีนายอาจจะหาแมวน้อยตัวนั้นเพื่อเปลี่ยนชีวิตของผู้หญิงที่ต่ำทรามคนนั้น” สุมิตรพูดอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ในที่สุดธนภาคก็ลุกขึ้นมา สุมิตรหลับตาแล้วดื่มไวน์อีกสองสามแก้วอยู่คนเดียว รู้สึกเหนื่อยล้า จึงเดินออกจากประตูไปอย่างโซซัดโซเซ สุมิตรเปิดประตูรถ กลิ่นเหล้าคลุ้งทั่วรถ จันวิภารอเขาอยู่ข้างในรถอย่างว่านอนสอนง่าย เอนกายลงพิงหน้าต่าง แล้วก็หลับไป แก้มของเธอเป็นสีแดง ลำคอที่อ่อนนุ่มเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟของรถกลับยิ่งทำให้ดูละมุมมากยิ่งขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณส่วนใบหูของเธอที่เผยออกมา มันทั้งเล็กและมีทรงกลม ข่าวผ่องและอมชมพู ดึงดูดตัณหาของสุมิตรเข้าให้แล้ว สุมิตรปิดประตูรถ โอบกอดจันวิภาที่กำลังนอนหลับฝันหวานเอาไว้ ก้มศีรษะลงแล้วกัดไปที่ใบหูของเธอ จันวิภาตื่นขึ้นมา แต่ยังมีความงุนงงอยู่ ตอนที่เธอรู้สึกว่าสุมิตรกัดใบหูของตนเองอยู่นั้น จึงดิ้นรนอย่างรุนแรง กำปั้นคู่หนึ่งที่ราวกับหยาดฝนได้ชนไปที่หลังของสุมิตร สุมิตรออกแรงกัดเบาๆ ดูดใบหูที่อยู่ในปาก มือทั้งสองข้างกดมือของจันวิภาที่กำลังดิ้นเอาไว้ “ปล่อยฉัน สารเลว สารเลว！” จันวิภาดิ้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ คำด่าทอที่เธอด่าออกมานั้นลอยฟุ้งอยู่ในรถที่แสนจะอึดอัด แต่มันกลับไปกระตุ้นตัณหาของสุมิตรซ้ำแล้วซ้ำอีก สุมิตรกดเรือนร่างของจันวิภาไว้ใต้ร่างกายของบตนเอง ลิ้นตวัดใบหูและคอของเธออย่างบ้าคลั่ง จากนั้นจึงแง้มริมฝีปากของเธอ แล้วตะวัดลิ้นเข้าไปนัวเนียกับลิ้นของจันวิภา จันวิภาดิ้นรน พูดอย่างโหดเหี้ยม “ออกไป สกปรก！” จันวิภารู้สึกขยะแขยงอยู่ในหน้าอก สุมิตรยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมาทันที “เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดว่าผมสกปรก นางผู้หญิงสารเลว” จันวิภายิ้มเยาะเย้ย “นายไปมั่วกับผู้หญิงพวกนั้น และยังใช้ปากที่จูบกับผู้หญิงพวกนั้นมาจูบฉันอีก นายเห็นฉันจันวิภาคนนี้เป็นอะไรกันแน่?” สุมิตรยังคงกดจันวิภาเอาไว้อย่างหนักหน่วง รู้สึกได้ถึงความร้อนลุ่มจากร่างกายเธอ เสื้อผ้าที่เบาบาง ยิ่งทำให้เขากระหื่นกระหายมากยิ่งขึ้น “เธอหึงหรอ? หืม?” สุมิตรเอนตัวมาอีกครั้ง แล้วใช้มือทั้งสองข้างกลั่นแกล้งร่างกายของจันวิภาอย่างบ้าคลั่ง เสียงเสื้อผ้าถูกฉีกขาดดังออกมาไม่หยุดหย่อน วิวทิวทัศน์ของฤดูใบไม้ผลิที่มีเสน่ห์ เสียงที่โหดร้ายทารุณดังทะลักทั่วทั้งคันรถ จันวิภายังคงดิ้นรนอยู่ ไม่รู้ว่าเธอไปเอาแรงมาจากไหน ผลักสุมิตรออกไปอย่างรุนแรง “หึง? ฉันจันวิภาคนนี้หึงผู้หญิงพวกนั้นงั้นหรอ? นายมันสวะ”