ตอนที่ 60 ห่วงใยกับเกลียดชัง

ต๭นที่ 60 ห่วงใยกับเกลียดชัง อาศัยฤทธิ์ของสุรา หมัดของจันวิภาได้จู่โจมไปยังหน้าอกอันแข็งแกร่งของสุมิตร เมื่อคิดถึงเรื่องที่สุมิตรดูถูกเหยียดหยามเธอในคืนนี้ ดวงตาทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาทันที จนอยากที่จะร้องไห้ออกมา แต่ทว่ากลับกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย กล้ำกลืนน้ำตาของตนเองเอาไว้อย่างสุดชีวิต หลังจากที่สุมิตรถูกผลักออกไป ก็ได้ส่ายหัว เพื่อขับความมึนเมาให้หายไป เขาบีบกำปั้นเล็กๆของจันวิภาอย่างป่าเถื่อน ในใจระอุไปด้วยความโกรธ สุมิตรอ้าปากหอบ แล้วผลักจันวิภาล้มลงไปอย่างแรง สุมิตรฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างบ้าคลั่ง ท้ายที่สุดแล้วภายใต้ความไร้เรี่ยวแรงของเธอ จึงได้ถูกสุมิตรกระทำชำเราอย่างรุนแรง ตลอดกระบวนการ สุมิตรปู้ยี้ปู้ยำเธออย่างบ้าคลั่งอยู่ตลอด ทำให้เธอร้องออกมาเสียงดัง จันวิภากัดฟันเอาไว้จนแน่น ไม่อ้าปากออกมา หลังจากที่เธอเหงื่อออก ทั่วทั้งตัวปวดร้าว ในที่สุดเธอก็นอนหลับใหลไป สุมิตรพาจันวิภากลับบ้าน โอบกอดไว้ในอ้อมแขนของตนเองแล้วเดินไปทางห้อง จ้องมองดูเสื้อผ้าของจันวิภาที่ถูกตนเองฉีกขาด มันไม่อาจปกปิดเรือนร่างที่ขาวราวกับหิมะได้อีกต่อไป ในใจจุดประกายไฟอีกครั้งโดยไม่คาดคิด หลังจากที่มาถึงห้องนอน สุมิตรถอดเสื้อผ้าของจันวิภาจนเปลือยเปล่า โยนลงไปในอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่น แล้วกระทำเธออย่างรุนแรงอีกครั้งหนึ่ง จันวิภาถูกปลุกให้ตื่นด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรง มองเห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยตัณหาอันน่าสะอิดสะเอียนของสุมิตรได้อย่างชัดเจน มันน่าแปลกที่จันวิภาไม่ได้ดิ้นรน เพียงแค่จ้องมองเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างเย็นชา แม้แต่เสียงหอบเล็กน้อยก็ไม่มีเปล่งเสียงออกมา สุมิตรรู้สึกได้ว่าจันวิภาผิดปกติไป จึงบีบไปที่ใบหน้าของเธออย่างรุนแรง บังคับให้เธอมองตนเอง แต่ทว่าจันวิภากลับหลับตาลงไป สุมิตรโกรธขึ้นมาทันที เมื่อพบว่าเส้นขอบตาประกบชิดจนปิดสนิท ทันใดนั้นเองน้ำตาไม่กี่หยดก็ได้ไหลซึมออกมา ไหลผ่านแก้ม แล้วหยดลงไปบนกระดูกไหปลาร้าที่งดงาม สุมิตรนิ่งอึ้งไป รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง เขาลุกขึ้นมา และไม่สนใจจันวิภาอีก กลับขึ้นไปบนเตียงของตนเองแล้วนอนหลับไป จันวิภาพิงอยู่ในอ่างน้ำ หลังจากที่รอจนน้ำอุ่นกลายเป็นน้ำเย็น ร่างกายของเธอก็สั่นไหวออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน จันวิภารู้สึกว่าตนเองกำลังจะตาย ความปวดหัวหลังจากที่ดื่มสุราไปมันช่างมึนงงแล้วเหมือนกับจะเป็นหวัด ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมอยู่ตลอดเวลา เธอห่อหุ้มร่างกายของเธอด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่ง จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ มองเตียงด้วยสายตาที่เรือนราง ล้มลงแล้วหลับไป วันที่สอง พอจันวิภาตื่นขึ้นมาก็ได้เห็นสุมิตรเอนตัวอยู่ตรงหัวเตียง จ้องมองเธออย่างเยือกเย็น “เธอนี่นับวันยิ่งกล้าขึ้นทุกที เธอคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติพอที่จะนอนกับผมงั้นหรอ?” น้ำเสียงของสุมิตรเย็นชา ทำให้จันวิภานึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้ทั้งหมด เธอหยิบหมอนขึ้นมาแล้วทุบไปทางสุมิตรอย่างแรง ตะโกนออกมาจากในปาก “ระยำ！นายมันเลวระยำ！” สุมิตรยกมือขึ้นมาขวางกั้นหมอนใบนั้นเอาไว้อย่างไร้ซึ่งความอดทน ยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูด “ผมเอาเธอได้ แต่จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นมาเอาเธอไปง่ายๆหรอก มานอนเตียงเดียวกันกับผม ผู้หญิงร่าน เธอเสแสร้งอย่างนี้ไม่เหนื่อยหรอ?” จันวิภายิ้มอย่างดูถูก “พูดเหมือนว่าตัวนายจะสะอาดมากงั้นแหละ นายกับผู้หญิงพวกนั้นฉิ่งๆฉับๆกัน นายคิดว่าฉันตาบอดหรือไง?” สุมิตรยิ้มเยาะเย้ย แล้วพูด “เธอไม่มีสิทธิ์หึง” จันวิภาพยักหน้าแล้วพูด “ตามใจ！ สุมิตร ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันทนนายไม่ไหวแล้ว ฉันอยากจะหย่ากับนาย สารเลว！” สุมิตรพูด “หย่าหรือไม่หย่า เธอไม่มีสิทธิ์เลือก” จันวิภาพูดออกไปอย่างรีบร้อน “นาย......” เธอโกรธเสียจนหน้าอกอันขาวผ่องสั่นกระเพื่อมออกมา ตอนนั้นเธอพึ่งจะรู้ตัวว่าตนเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าอะไรเอาไว้อยู่เลย หน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วรีบแย่งผ้าปูที่นอนจากบนร่างกายของสุมิตรมาปิดเรือนร่างของตนเองเอาไว้ แต่ทว่าหลังจากนั้น ผ้าปูเตียงที่แย่งมาจากสุมิตรได้นั้นกลับเผยให้เห็นถึงเรือนร่างที่ไม่ได้สวมอะไรอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว จันวิภารับหันหน้ากลับไปทันที ไม่กล้ามองอีก รอยยิ้มที่อยู่บนมุมปากของสุมิตรสลายหายไป พูดออกมาอย่างเยือกเย็น “เธอก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อยู่แล้ว และก็ไม่รู้ว่าถูกผู้ชายปู้ยี่ปู้ยำมามากเท่าไหร่แล้ว ยังจะเสแสร้งอะไรอยู่อีก！” “ฉันเปล่า！！！” เขาดูถูกเธออีกแล้ว จันวิภาพูดอธิบายด้วยความโกรธ “นอกจากนายแล้ว ของฉัน......ครั้งแรกของฉันได้ถูกแย่งชิงไปอย่างไม่คาดฝัน และฉันก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนมาก่อน！” “ใช่หรอ?” สุมิตรยิ้มเยาะเย้ย “จันวิภา ผมจะบอกเธอให้นะ แม้ว่าเธอจะสกปรก แต่เธอก็เป็นของผม กับชายที่พบเจอโดยบังเอิญนั่น ผมจะปล่อยให้พวกเขาตายโดยไร้หลุมศพ ทางที่ดีเธอบอกกับผมดีกว่าว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” “ฉัน......ฉันไม่รู้......” จันวิภาส่ายหัวอย่างร้อนรน พยายามนึกถึงเรื่องนั้นให้ออกมาจากในสมอง สุมิตรดูท่าทางที่เสแสร้งของจันวิภา ภายในใจเกิดความไม่พอใจ จึงพูดออกไปด้วยความโมโห “จันวิภา！ผมจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย บอกมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่” คำพูดของสุมิตรได้ไปชี้จุดอ่อนของจันวิภาเข้า เธอยังคงยืนยันคำเดิม น้ำตาเริ่มคลออยู่ตรงเบ้าตา “ฉันไม่รู้จริงๆ อย่าถามอีกเลย วันนั้นฉันไม่รู้อะไรเลย จู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามา ฉันไม่รู้อะไรเลย......ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่......” สุมิตรกัดริมฝีปาก ยิ้มอย่างบูดบึ้ง “ไม่รู้อะไรสักอย่าง? ผู้ชายที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามา? หึ！ดี จันวิภา ถ้าผมเจอเข้าละก็ ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น ชู้ของเธอก็จะต้องตายอย่างน่าเวทนา” “ฉันไม่รู้จริงๆ และเขาก็ไม่ใช่ชู้ของฉัน” จันวิภาพูดออกมาอย่างทุกข์ระทม สุมิตรไม่สนใจเธออีก สวมใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอก พูดอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะก้าวเดินไป “จันวิภา ผมให้เวลาเธอค่อยๆคิดไป แต่ทางที่ดีเธออย่าเห็นผมสุมิตรคนนี้เป็นของเล่นที่โง่ทึ่ม ไม่งั้นเธอจะได้รู้ผลที่ตามมา！” จันวิภาลุกขึ้นจากเตียง ชี้ไปทางด้านหลังของสุมิตร แต่กลับพูดอะไรไม่ออกอยู่นาน เพราว่าครั้งแรกของเธอ ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น เธอไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่....... หลังจากสุมิตรเดินออกไปแล้ว จันวิภาจึงลุกขึ้นมา แต่กลับพบว่าตนเองไม่มีเสื้อผ้าอะไรสวมใส่อยู่เลย ตอนนี้เธอจึงตะโกนเรียกสุมิตรอย่างดังลั่น “สุมิตร นายมันสารเลวฉีกเสื้อผ้าของฉันขาดหมด ฉันจะออกไปอย่างไง！กลับมาเดี๋ยวนี้ ไอ้คนวิปริต！” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแต่เสียงเดินลงบันไดของสุมิตร เมื่อจันวิภาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ มีสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างหงุดหงิด ในมือถือเสื้อผ้าของจันวิภาเอาไว้อยู่อย่างสะเพร่า โยนลงบนเตียง สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย จันวิภาไม่สนใจเธอ ขอเพียงแค่สวมใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปชั้นล่างได้ สุมิตรออกไปข้างนอกแล้ว มีเพียงแต่เวธัสที่นั่งอยู่บนโซฟาจ้องมองเธออยู่ จันวิภาเดินเข้าไป แล้วพูดอย่างสงสัย “นายเป็นอะไรไป?” เวธัสส่ายหัว พูดออกมาเสียงดัง “เธอยังถามผมอีกหรอว่าเป็นอะไรไป? ผมยังคิดอยู่เลยว่าเธอกับพี่ของผมเป็นอะไรไป?” จันวิภาส่งเสียง “อ๋อ” ออกมา ยิ้มอย่างขื่นขมแล้วพูด “นายเป็นน้องชายของเขา นายยังไม่เข้าใจอีกหรอว่าเขาเป็นคนอย่างไง? เขาเป็นคนวิปริตไง” เวธัสถอนหายใจแล้วพูด “เมื่อคืนผมเห็นพี่ท่าทางเหมือนจะโกรธมาก ไม่ได้ทำอะไรกับเธอหรอกนะ?” จันวิภามองใบหน้าของเวธัสที่เป็นห่วงอย่างจริงจัง เธอจึงยิ้มแล้วพูดขึ้น “ยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ? พอเถอะน่า！”