ตอนที่63 โกรธ ลงโทษอย่างรุนแรง

ต๭นที่63 โกรธ ลงโทษอย่างรุนแรง สุมิตรไช้มือจับคอของจันวิภาอย่างแรง จันวิภาเจ็บมาก เธอใช้มือทั้งสองพยายามผลักสุมิตรออกไป แต่การกระทำแบบนี้ทำให้สุมิตรยิ่งโกรธ สุมิตรกัดฟัน พ่นเสียงสบถ จับคอของจันวิภา กดลงไปบนผนัง จันวิภาเริ่มหายใจไม่ออกแต่ก็ไม่สามารถต้านทานได้ในขณะนั้น คอเธอนั้นอึดอัดมาก เธอพยายามดิ้นรน แต่ลำคอของเธอก็ส่งเสียงไม่ได้ ความกลัวอันเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั้งร่างของจันวิภา ถ้าเป็นแบบนี้ เธอต้องโดนสุมิตรฆ่าทิ้งแน่ๆ จันวิภาเบิกตากว้าง ดวงตาก็มีเลือดไหลออกมา สุมิตรยังคงไม่ยอมรามือ แต่สังเกตได้ว่าจันวิภายิ่งนานยิ่งสู้ขัดขืนน้อยลง ในที่สุดก็ปล่อยร่างเธอลง ร่างของเธอหลุดเหมือนเสียการทรงตัว จากกำแพงร่วงสู่พื้นด้านล่าง จันวิภาใช้มือทั้งสองจับคอของตน ไอออกมาอย่างแรง รู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปหมดทำเอาตับไตไส้พุงเกือบทะลักออกมา สุมิตรเฝ้าดูบนที่สูง มองจันวิภาประหนึ่งเทพแห่งความตาย: “ยังโกหกอีกหรอ?” ภายใต้น้ำเสียงของเขาที่ไม่มีแม้แต่ความเห็นอกเห็นใจ มีแต่ความเคียดแค้นและเย็นชา “ฉันถูกใส่ร้าย” จันวิภาพยายามที่จะเงยหน้าพูดอย่างช้าๆ ด้วยความกระอักกระอ่วน น้ำเสียงเหมมือนปลายเข็มที่กระจัดกระจาย ทำให้สุมิตรยิ่งคับอกคับใจเข้าไปใหญ่ ใบหน้าสุมิตรเริ่มหมดความอดทน เขามองจันวิภาอย่างเย็นชา: “ยังไง? ยังปกป้องคนรักของเธออยู่หรือ? กลัวผมทำร้ายเขาสินะ?” สุมิตรพูดขณะที่นั่งลง มองจันวิภาอย่างเย็นชา ใช้มือบีบคางเธอแน่น ทำให้จันวิภายิ่งเจ็บปวดทรมานมากขึ้น จันวิภาไอและส่ายหัว ผมดำเงางามนั้นยุ่งเหยิงพันกันด้วยหยาดเหงื่อไหลย้อย ผมบางส่วนปรกแก้มที่ชุ่มด้วยเหงื่อ ดูน่าอึดอัดใจ “ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร” จันวิภาจ้องมองดวงตาสุมิตรที่ดุร้ายและไม่มีความประนิประนอมใดๆ สุมิตรตวัดมือขึ้นอย่างแรง จันวิภารีบถอยตัวหนี “นราวิชญ์ เป็นผู้ชายที่ยั่วกับเธอเมื่อก่อนแต่งงาน ใช่ไหม? หลังจากแต่งงานเขายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ดูท่าบนเตียงน่าจะแรงดีไม่เบาเลยนะ” จันวิภาเกือบจะบ้าแล้ว เธอตอบกลับด้วยเสียงอันดังว่า: “พวกชั่ว! ฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน ทำไมถึงไม่เชื่อฉัน” ทัดใดสุมิตรหัวเราะเสียงเย็นเยียบ: “มีอะไรทำให้ผมเชื่อเธอหล่ะ?” จันวิภา: “ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นเพียงพื่ชายคนหนึ่ง และเขายังบอก เขาไม่มีความคิดอื่นๆแล้ว ฉันกับเขาเดินใกล้กัน ก็คือพี่น้องกัน” สุมิตรแกล้งทำเป็นถอนหายใจ พูดอีกว่า: “พี่ชายน้องสาวหรอ? หืมม เธอแอบมีชู้ นอกใจผม ยังมีหน้ามาบอกผมว่าเป็นพี่ชายน้องสาว ” จันวิภาพยายามอธิบาย สุมิตรใช้มือตบผนัง เสียงดังลั่นทำให้จันวิภากลัวจนหน้าซีด สุมิตรกัดฟันพูด: “เวธัสได้ยินเรื่องราวทั้งหมด คิดว่าทุกครั้งที่โกหกจะไม่มีร่องรอยพอให้รู้ได้หรือ?” จันวิภาเหมือนโดนฟ้าผ่า พูดไม่ออก เธอนึกภาพที่เดินเข้ามาแล้วเวธัสมองด้วยสายตารังเกียจและเหยียดหยาม คิดไปอีกถึงท่าทางที่น่าสงสัยของนราวิชญ์ มันเกิดขึ้นจริงๆหรือ? สายตาจันวิภาเบิกกว้างไม่อยากจะเชื่อ แต่สักครู่เธอก็เรียกสติเตือนตัวเองได้ จะเป็นไปได้ยังไง นราวิชญ์ที่เธอจักมาตลอด เป็นผู้ช้ายที่สุภาพบุรุษ เขาจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้อย่างไรกัน จันวิภากัดฟันอย่างสิ้นหวัง ผงกหัวขึ้นมา: “มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ มันต้องมีแน่ๆ’ อย่างไรก็ตามสุมิตรไม่สนใจคำอธิบายของจันวิภา ในใจเขาตัดสินไปแล้วว่าจันวิภาทรยศ หักหลังเขา นอกใจเขา แอบคบผู้ชายอื่น มือเย็นเฉียบของสุมิตรยื่นออกมา จับข้อมือจันวิภา ไม่ทันรอให้เธอตอบโต้ และลากเธออกไปที่ประตู “ปล่อยฉัน สุมิตร เธอทำอะไร เธอมันชั่วช้า!” จันวิภาพยายามต่อสู้ขัดขืน ใช้มือของเธอกอดขาสุมิตร สุมิตรแค่โค้งตัว ยกตัวจันวิภาขึ้นบนไหล่อย่างไม่สนใดๆ แค่เดินออกไปเฉยๆ เวธัสและสาวใช้มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีใครมาช่วยเธอ ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังเอามากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ เวธัส คนที่เหมือนดวงอาทิตย์เ ดูแลจันวิภาบ่อยๆ ในเวลานี้ใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำค้างแข็ง ริมฝีปากยกเล็กน้อยทำนองเย้ยหยัน ดวงตาแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย จันวิภายังไม่มี่ช่องว่างที่ขัดขืนต่อสู้ เธอถูกโยนเข้าไปในรถของสุมิตร สุมิตรออกรถ เหมือนราวกับจะระบายความแค้นนี้ให้สุดๆไปเลย ไม่นาน เสียงเบรครถก็ดังท่ามกล่างท้องฟ้ายามค่ำคืน สุมิตรขับรถไปตามท้องถนนที่คึกคัก เขาดึงกระชากจันวิภา เข้าไปในไนท์คลับ ที่เดียวกับครั้งที่แล้ว ทว่าครั้งนี้จุดประสงค์กลับไม่เหมือนเดิม เถ้าแก่เนี้ยในไนต์คลับยิ้มทักทาย: “เจ้านายสุมิตร วันนี้อยากได้ผู้หญิงแบบไหน? ” เธอหัวเราะขึ้นมา เครื่องสำอางเหมือนกำลังจะจางแล้ว สุมิตรโยนจันวิภาลงบนโซฟาตัวใกล้กับบาร์ “เจ้านายสุมิตร?” เถ้าแก่เนี้ยถามอีกครั้ง สุมิตรหัวเราะเย็นๆ แล้วมองไปที่จันวิภาที่จับหน้าผากและล้มลงบนโซฟา: “ผมส่งเจ้าหญิงองค์ใหม่ให้คุณแล้ว” เจ้าหญิง ยังเป็นสาวในไนต์คลับ เถ้าแก่เนี้ยนึกขึ้นได้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดของไนต์คลับของจันวิภา เธอดูเหมือนจะอับอายเล็กน้อย หืม: “นี่คือ เจ้านายสุมิตร อย่าพูดตลกนะคะ นี่…” “คุณคิดว่าผมล่าเล่นกับเธออยู่หรอ?” สุมิตรจ้องเถ้าแก่เนี้ยอย่างกระตือรือร้น แสงไฟเย็นก็ยิ่งทำให้เถ้าแก่เนี้ยเสียงสั่นริกๆ “ความหมายของเจ้านายสุมิตรคือ?” อันนี้ ฉันควรทำอย่างไร? เถ้าแก่เนี้ยยิ้มๆอย่างแข็งทื่อ “คนอื่นทำยังไง เธอก็ทำอย่างนั้น ผมเชื่อว่าคุณมีความสามารถที่สอนเธอ” สุมิตรสีหน้าไร้อารมณ์ ช่วงกลางคืนเป็นเพียงเครื่องทำลายศักดิ์ศรี ผู้หญิงที่นี่จะไม่มีศักดิ์ศรี เถ้าแก่เนี้ยพยักหน้าและถามด้วยความระมัดระวัง: “เจ้านายสุมิตรจะดูอยู่ข้างๆหรือ?” “ไม่！” สุมิตรหัวเราะ: “แน่นอนว่าไม่ ตราบใดที่ไม่ฆ่าเธอ จะสอนหรือจัดการยังไงก็ได้ คุณได้เจ้าหญิงฟรีๆไป ยังมีประโยชน์อื่นๆอยู่ด้วยนะ” “เข้าใจแล้ว เจ้านายสุมิตรวางใจเถอะ” ในที่สุดเถ้าแก่เนี้ยก็วางใจลง เธอมองไปที่จันวิภาราวทรัพย์มีค่า รูปร่างที่แนบติดเสื้อผ้าแสดงถึงความอ่อนโยน เส้นเอวโค้งที่สวยงาม รูปลักษณ์ที่ดีประสาทสัมผัสทั้ห้า ความบริสุทธิ์ใช้เป็นเครื่องล่อใจได้อย่างดี อย่างที่สุมิตรกล่าวไว้ คราวนี้เถ้าแก่เนี้ยทำเงินได้มากทีเดียว