ตอนที่ 66 ความจริงของเรื่อง

ต๭นที่ 66 ความจริงของเรื่อง จันวิภาก้มหน้าลงไป ไม่พูดอะไรออกมา นราวิชญ์โกรธขึ้นมาทันที กระทืบเถ้าแก่เนี้ยอย่างรุนแรง จากนั้นจึงกลับมาอุ้มจันวิภาแล้วเดินออกประตูไป ทั้งสองคนไม่พูดอะไรเลยระหว่างทาง นราวิชญ์เม้มริมฝีปากของเขา แต่ทว่าดวงตาที่แดงก่ำของเขากลับแสดงความโกรธออกมา จันวิภาพูดขอโทษขึ้นมา “พี่นราวิชญ์ ขอโทษนะคะ ฉัน......” นราวิชญ์ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “เธอจะพูดขอโทษทำไม คนที่ควรพูดขอโทษคือเขา ตอนนี้เราไปหาเขากัน” นราวิชญ์วางจันวิภาไว้ในรถ และไม่สนใจเสียงคัดค้านของเธอ ซิ่งรถไปจนถึงบ้านพักของสุมิตร “เธอรอผมอยู่ในรถ วันนี้ผมจะให้คนที่โหดร้ายเหมือนกับสัตว์ป่านั่นออกมาอธิบายให้เธอ” นราวิชญ์กำหมัดจนแน่น โกรธจนถึงขีดสุด แต่ทว่าตอนที่พูดกับจันวิภา กลับนุ่มนวลอบอุ่นหาใดเปรียบ จันวิภาส่ายหัวอย่างสุดชีวิต “พี่อย่าไปนะ แค่ฉันกลับไปก็โอเคแล้ว ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” เมื่อนราวิชญ์ได้ยินจันวิภาพูดเช่นนี้ จึงบันดาลโทสะออกมาทันที “ไม่เป็นไร? เธออยู่ในสภาพนี้ยังเรียกว่าไม่เป็นไรอีกหรอ? สุมิตรไอ้เดรัจฉาน！” จันวิภามองนราวิชญ์ด้วยความตกใจอยู่เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นนราวิชญ์โกรธ แท้จริงแล้วมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าสุมิตรโกรธเสียอีก จันวิภาจับมือที่อบอุ่นของนราวิชญ์เอาไว้ เธอน้ำตาคลอ แต่กลับยิ้มออกมาแล้วพูด “พี่นราวิชญ์ ฉันรู้ว่าพี่ทำเพื่อฉัน แต่ว่าฉันไม่อยากให้พี่กับสุมิตรวิวาทกันจนได้รับบาดเจ็บ” นราวิชย์ตบมือของจันวิภาเบาๆ “เขาทำร้ายผมไม่ได้หรอก เธอสบายใจได้” พูดจบ นราวิชญ์ก็ได้เดินไปยังประตูบ้านพักของสุมิตรโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จันวิภากระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นจึงเดินตามเข้าไปทันที “สุมิตร ไอ้สารเลว ไสหัวออกมาหาผม” นราวิชญ์ตระโกน เพียงไม่นาน สุมิตรก็เปิดประตูแล้วเดินออกมา เขาขมวดคิ้ว หลังจากเห็นนราวิชญ์ ใบหน้าก็กลับหม่นหมองยิ่งขึ้นไปอีก “วิ่งมาที่นี่ดึกขนาดนี้เป็นบ้าไปแล้วหรือไง?” สุมิตรมองนราวิชญ์ด้วยความดูถูก แล้วพูดต่อ “ผมยังไม่ได้ไปคิดบัญชีกับนาย นายก็มาหาผมแล้ว” พูดไปพลาง แล้วมองเห็นเรือนร่างของจันวิภา จึงยิ้มเยาะเย้ย “จันวิภานี่เธอไม่ได้เป็นเจ้าหญิงอยู่หรอ หนีกลับมางั้นหรอ? ผมจำไม่ได้เลยนะว่าอนุญาตให้เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” จันวิภาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นราวิชญ์ให้สายตาขัดขวางเธอเอาไว้ แล้วพูดขึ้นมาอย่างอบอุ่น “ที่นี่ให้ฉันจัดการเอง จันวิภา เธอดูอย่างเดียวก็พอแล้ว วันนี้ผมจะต้องให้ไอ้สารเลวนี่ขอโทษเธอให้ได้” เมื่อสุมิตรฟังจบ จึงหันสายตาไปทางนราวิชญ์ เขาขมวดคิ้วขึ้น พูดตะคอกออกไป “นราวิชญ์ ที่ผมต้องสารภาพผิดกับเธองั้นหรอ? นายอย่าลืมซะละว่าบ่ายวันนี้พวกนายทำเรื่องอะไรไว้ในออฟฟิศ” น้ำเสียงของสุมิตรนั้นมาพร้อมกับความเย็นยะเยือกที่ทำให้คนที่ได้ฟังตัวสั่นเทา แต่ทว่านราวิชญ์กลับไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาพูดออกไปอย่างเยือกเย็น “ผมนราวิชญ์คนนี้นั่งอยู่ในเส้นเสมอ ไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อจันวิภา ถ้านายไม่เชื่อผมก็ไม่มีวิธีอื่น แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไง เธอก็คือภรรยาของนาย！” “ภรรยา?” สุมิตรขมวดคิ้ว “เธอไม่คู่ควร！จันวิภาเป็นเพียงแค่ของเล่นของฉันเท่านั้นแหละ！” นราวิชญ์แทบจะไม่เชื่อว่าสุมิตรจะเอ่ยคำพูดที่โหดร้ายเช่นนี้ออกมาได้ จึงโกรธขึ้นมา “นายยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? ไอ้บัดสบนี่！” สุมิตรแบะปาก วางมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง “สำหรับชายชู้กับอีตัวอย่างเธอ ดูเหมือนมันจะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใจกว้างสินะ นอกจากนี้ นี่ยังเป็นเรื่องของครอบครัวผม มันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทาบ?” ในที่สุดนราวิชญ์ก็หมดความอดทน ร่างกายพุ่งมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กำหมัดแล้วต่อยไปที่ใบหน้าของสุมิตร ตุ๊บ！ เสียงดังขึ้นมา สุมิตรถูกหมัดของนราวิชญ์ชกจนต้องถอยล่นไปสองก้าว ในสายตาที่สงบนิ่งของสุมิตรค่อยๆเย็นยะเยือกขึ้นมาอีกขึ้นหนึ่ง มันดำมืดเสียจนน่าหวาดหวั่น เขาใช้มือเช็ดเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกมาจากมุมปาก แล้วพูดด้วยความโมโห “แกรนหาที่ตาย” สิ้นเสียงลง สุมิตรก็ได้วิ่งถลันมาข้างหน้าในเวลาเดียวกัน กำหมดแล้วโจมตีกลับไปที่ใบหน้าของนราวิชญ์ จันวิภาที่อยู่ข้างๆมองดูอย่างงุนงง เรื่องที่เธอกังวลใจที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว รีบวิ่งถลันไปข้างหน้าเพื่อที่จะพูดอธิบายให้คืนดีกัน “พวกนายอย่าทะเลาะกันเลย หยุดต่อยกันได้แล้ว！ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง！ยังไม่พอกันอีกหรอ?” พูดจบ แล้วคิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่นี้ จันวิภาคุกเข่าลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง จับศีรษะของตนเองเอาไว้แล้วร้องไห้โอดครวญออกมา บรรยากาศสงบลงทันที นราวิชญ์วิ่งมาด้วยความเจ็บปวดทั่วร่างกาย ประคองบ่าของจันวิภาเอาไว้แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ “ได้สิ จันวิภา พวกเราไม่ทะเลาะกันแล้ว เธออย่าร้องไห้เลย” สุมิตรก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน เขายิ้มเยาะเย้ยแล้วพูดออกมา “ผมคิดว่านายควรออกห่างจากภรรยาของผมสักหน่อยนะ” นราวิชญ์โกรธจนถึงขีดสุดแล้วยิ้มเยาะกลับไป “ตอนนี้รู้แล้วหรอว่าเธอเป็นภรรยาของนาย?” สุมิตรขมวดคิ้วแล้วไมตอบกลับ นราวิชญ์ตระโกนออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ผมจะบอกนายนะสุมิตร หลังจากนี้นายควรทำดีกับจันวิภาหน่อย ไม่งั้นละก็ผมจะแย่งจันวิภากลับมา เพราะนายไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้ชายของเธอ” นัยน์ตาของสุมิตรเย็นยะเยือก และต้องการที่จะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง แต่กลับถูกมือคู่หนึ่งดึงให้กลับมา เป็นเวธัสนั่นเอง เวธัสดึงสุมิตรเอาไว้ แต่กลับใช้นิ้วมือชี้ด่าไปทางนราวิชญ์ “ไอ้คนสารเลวไร้ยางอาย แกยังกล้าที่จะมาที่นี่อีกหรอ เรื่องที่เกิดขึ้นตอนอยู่ในออฟฟิศ ผมเห็นและได้ยินมันอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง นี่แกยังคิดที่จะหลอกใครอยู่อีกล่ะ” “แล้วเธอ จันวิภา ยังจะเสแสร้งอะไรอีก เสียแรงเปล่าที่ผมเห็นเธอเป็นพี่สะใภ้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะแอบกินกันข้างนอก ไม่แปลกใจเลยที่พี่ผมพูดว่าเธอเป็นนางแพศยา พี่พูดไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว” เวธัสพูดจาอย่างโหดร้าย ความจริงแล้วภายในใจของเขาก็กำลังสับสนเช่นกัน แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่นราวิชญ์กับจันวิภาทำด้วยกันแล้ว เขาก็โกรธขึ้นมาทันที พอพูดประโยคนี้ออกมา จันวิภาก็ถึงกลับอึ้งทึ่งไป มองนราวิชญ์โดยที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพราะเธอเองก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลานั้น อาจจะเป็นไปได้ว่า นราวิชญ์ต้องการเธอจริงๆ? นราวิชญ์ถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้น “ถ้าไม่มีใครเห็นผมก็ไม่อยากจะพูดถึงมัน แต่ในเมื่อพวกนายเชื่อว่าผมมีความสัมพันธ์ที่น่ารังเกียจกับจันวิภา ผมก็ต้องอธิบายให้พวกนายตั้งแต่ต้นจนจบ” นัยน์ตาของจันวิภาได้จุดประกายความหวังขึ้นมาทันที อย่างไรก็ตามสุมิตรและเวธัสพี่น้องคู่นี้มองไปที่นราวิชญ์อย่างสงสัย ไม่คิดจะเชื่อเขาอยู่แล้ว “จรัญ จันวิภากับจิลลามีเรื่องบาดหมางกันตอนที่อยู่ในวิทยาลัย ไม่มีใครที่จะเห็นได้ชัดเจนเท่านายอีกแล้วสินะ” นราวิชญ์เอ่ยถามเขา เวธัสพยักหน้า นราวิชญ์จึงพูดต่อ “ต่อมาพวกเขาก็ยังเชิญจันวิภาให้มาเข้าร่วมกิจกรรมนักศึกษา แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงนั้นคือเพื่อให้จันวิภากินอาหารที่พวกเขาจัดเตรียมไว้ เพราะว่าในอาหารพวกนั้นมันมียาปลุกเซ็กส์อยู่” สุมิตรพูดขัดขึ้นมา “นี่มันไม่ใช่ประเด็น สุดท้ายแล้วนายก็ไม่ได้ถูกคนวางยาปลุกเซ็กส์นี่” สุมิตรไม่สนใจเขา และเยาะเย้ยตนเอง “ก็ใช่ แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ อย่างไงผมก็ชอบจันวิภา ผมไม่อยากที่จะปิดบัง......ในตอนแรกผมไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของจันวิภา คิดว่าฉากนี้น่าจะถูกเวธัสมองเห็นเข้า แต่เมื่อผมเห็นว่าจันวิภาถูกวางยา ผมสงบใจลงอย่างรวดเร็ว” เวธัสเอ่ยถามขึ้นมา “ไม่ได้ทำอะไรกันเลยงั้นหรอ?”