已经是第一章了
ตอนที่ 67 เธอไม่ชอบผม
ตนที่ 67 เธอไม่ชอบผม
นราวิชญ์ยิ้มอย่างขื่นขมแล้วพูดขึ้น “จันวิภาทำกับผมเหมือนกับเป็นพี่ชาย เธอไม่มีทางที่จะมอบเรือนร่างตนเองให้ผมแน่ หลังจากที่ผมสังเกตเห็น แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่ไม่ดีกับจันวิภาแน่นอน ต่อมาผมเลยไปหาจิลลาเพื่อเอายาระงับ และนี่ก็เป็นเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบของเรื่องนี้”
สุมิตรและเวธัสไม่มีคำพูดอะไรออกมา
นราวิชญ์แบมือทั้งสองข้างออกแล้วพูดขึ้น “ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็จนปัญญา แต่นี่เป็นเรื่องจริง และผมยังต้องการที่จะให้นายขอโทษจันวิภาซะ！”
นราวิชญ์พูด คาดไม่ถึงเลยว่าจะโค้งตัวลงมาอย่างจริงใจ
ได้ยินนราวิชญ์พูดอธิบายเช่นนี้ เวธัสจึงเชื่ออย่างสนิทใจ เดินเข้าไปหาจันวิภาแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ขอโทษนะ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ”
จันวิภายิ้มออกมาเล็กน้อย ส่ายศีรษะแล้วพูด “ไม่โทษนายหรอก เป็นเรื่องแค่ความเข้าใจผิดแค่นั้น และนายก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ทำร้ายฉันออกมา”
นราวิชญ์ยืนอยู่ข้างๆสุมิตร เขาพูดขึ้น “สุมิตร ถ้านายปฏิบัติกับจันวิภาให้ดีๆหน่อยล่ะ ผมก็จะวางมือ ผมรู้ว่าฉันวิภาไม่ได้ชอบผม”
แต่ทว่าสุมิตรกลับตกตะลึง บ่นพึมพำกับตัวเองออกมา “งั้นเธอชอบผมหรือไง?”
ไม่มีใครตอบคำถาม รวมถึงตัวเขาเอง
สุมิตรเดินเข้าไปหา ดึงจันวิภาเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนเอง จากนั้นจึงอุ้มเธอขึ้นมาไว้ข้างๆ แล้วเดินกลับเข้าบ้านพักไป
การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของสุมิตรทำให้จันวิภารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าเนื่องจากเรื่องนี้เธอจึงยังงีเงามืดตามติดมาโดยตลอด
มือทั้งสองของจันวิภาทุตีไหล่ของสุมิตร ตระโกนด่าออกมาจากในปาก “สารเลว วิปริต ปล่อยฉันนะ นายปล่อยฉัน！”
แต่ทว่ายิ่งเธอร้องมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอ่อนแรงลงมากเท่านั้น แรงของเธอไม่อาจผลักสุมิตรออกไปได้ และเนื่องจากการทรมานในคืนนี้ทำให้ร่างกายและจิตใจของเธอเหนื่อยล้ายิ่งขึ้นไปอีก เสียงทั้งหมดจึงแหบแห้ง แต่สุมิตรก็ไม่ได้สนใจ เขายังคงอุ้มเธอเดินต่อไป
และสายตาของสุมิตรในครั้งนี้มีความเย็นชาน้อยลง และเงียบสงบมากขึ้น
สุมิตรอุ้มจันวิถาเดินเข้าไปในห้อง ในใจของจันวิภาคิดว่าสุมิตรต้องใช้เธอเพื่อระบายความใคร่อีกแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงเริ่มที่จะออกแรงดิ้น
เพราะว่าครั้งนี้ดิ้นรนเสียจนรุนแรง จึงสะบัดหลุดจากข้อมือของสุมิตรทันที เมื่อสายตามองจันวิภากำลังจะกลิ้งตกลงไปบนพื้น สุมิตรจึงรีบล้มลงไปบนเตียงทันที
ร่างกายของทั้งสองคนพัวพันกันอยู่บนเตียง แต่ไม่รู้ว่าสุมิตรจงใจหรือไม่ เขาประทับรอยจูบลงไปบนหน้าผากของเธอ
จันวิภารู้สึกแปลกใจหนิดหนรอย เพราะว่า จูบนั่นมันช่างเป็นรอยจูบที่อบอุ่น
นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน และหลงลืมไปช่วงเวลาหนึ่งว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับปีศาจอยู่ และยังหลงลืมความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย เธออ้าปากเล็กๆของเธอ ด้วยความตกตะลึงอยู่เล็กน้อย
สุมิตรกดแขนค้างอยู่บนเตียง มองจันวิภาจากด้านบน มุมปากของเขาสั่นไหวอยู่เล็กน้อย จากนั้นริมฝีปากที่บางเบาก็ได้เปิดอ้าขึ้นมา ราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทว่ากลับไม่ได้พูดออกมาแม้แต่คำเดียว
จันวิภาตกตะลึง ไม่เข้าใจ ทันใดนั้นเองร่ายกายของสุมิตรก็ดิ่งลงมา จูบที่อ่อนโยนตกลงมาบนตาเธออีกครั้ง ใช้ริมฝีปากสัมผัสขนตาที่ร้องไห้จนเปียกชื้นของเธอ
จันวิภาทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงแค่หลับตาลง
บางทีครั้งนี้สุมิตรอาจจะสำนึกผิดได้......จันวิภาหลับตาลงแล้วนึกคิดในความมืด
ตอนที่จูบจันวิภาอยู่นั้น มือของสุมิตรก็ได้ค่อยๆกอดที่เอวของเธอเอาไว้
เดิมทีการเคลื่อนไหวของเขานั้นเบามาก แต่เนื่องจากเถ้าแก่เนี้ยได้ทุบตีที่เอวของเธอมาก่อนจนบาดเจ็บ ดังนั้นการสัมผัสของสุมิตรครั้งนี้จึงทำให้เธอหดตัวลงด้วยความเจ็บปวด
ผิดปกติ สุมิตรหยุดมือลง แล้วลูบคลำเอวที่เล็กๆของจันวิภาให้เบาลงกว่าเดิม บนผิวที่ขาวเรียบเนียนนั่น มีรอยฟกช้ำอยู่
“เจ็บ?”
เหมือนกับว่าจันวิภาจะได้ยินไม่ชัดอย่างไรอย่างนั้น เธอลืมตาขึ้นมา จึงพบว่าสุมิตรกำลังจ้องมองที่เอวของตนเองอยู่ ทั้งยังค่อยๆลูบคลำอย่างช้าๆ
เนื่องจากในห้องไม่ได้เปิดไฟเอาไว้ ดังนั้นจันวิภาจึงมองเห็นสายตาของเขาไม่ชัดเท่าไหร่นัก จึงแค่ส่ายหัวออกไป
“ผมพูดว่า เจ็บไหม?” สุมิตรถามอย่างเบาๆอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบๆ แต่กลับป่าเถื่อนและเย็นชาน้อยกว่าตอนปกติมาก
จันวิภาส่ายหัวอีกครั้ง จากนั้นจึงพูดออกไปเบาๆ “ไม่เจ็บ”
สุมิตรก้มตัวลง จูบลงไปบนรอยฟกช้ำบนเอวของจันวิภา
ริมฝีปากที่เปียกชื้นอยู่เล็กน้อยนั่น สัมผัสลงไปบนผิวหนังของจันวิภาทีละเล็กทีละน้อย ความอบอุ่นของลมหายใจที่ร้อนอยู่เล็กน้อยทำให้ร่างกายของจันวิภารู้สึกเหมือนตกลงไปในขนนก เธอรู้สึกเหมือนกับตนเองกำลังจะละลายอยู่อย่างไรอย่างนั้น และร่างกายก็เริ่มเบาขึ้นเรื่อยๆ
ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออมาจากเอวราวกับสูญสลายหายไปจนหมดสิ้น แต่สิ่งที่มาพร้อมกับมันเป็นเปลวไฟอ่อนๆที่สะเทือนออกมาจากภายในใจ เปลวไฟนั่นกำลังร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆจากการจูบของสุมิตร
สุมิตรจูบเอวของจันวิภาอยู่ ลมหายใจก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหนักแน่นและรุนแรงขึ้น และมือทั้งสองข้างของเขายังคงลูบคลำน่องขาอันขาวผ่องและเหยียดตรงที่อยู่ใต้กระโปรง
น่องขาที่ราวกับขนแกะที่ข่าวผ่องสวยงามและนุ่มนวลตกไปอยู่ในมือของสุมิตร นิ้วมือของเขาเกี่ยวจากหลังเท้าของเธอไปจนถึงขอบกระโปรงที่สั้นจู๋
นิ้วมือที่หยาบอยู่เล็กน้อยทำให้จันวิภารู้สุกทั่วทั้งตัวราวกับโดนไฟฟ้าช็อต แม้แต่ลมหายใจของเธอก็เปียกชื้นและหนักแน่นขึ้นมา
ในที่สุดนิ้วมือของเขาก็เข้าไปในกระโปรงของจันวิภา......
แต่ทว่าตอนที่จันวิภาหลงลืมตัวอยู่นิดหน่อยนั้น สุมิตรกลับหยุดมือลงทันที คิ้วขมวดขึ้นมาจนแน่น
“เป็นอะไรไป?” จันวิภาเอ่ยถามราวกับลูกแมวน้อยอย่างไรอย่างนั้น
สุมิตรลุกขึ้นยืน แต่กลับไม่ตอบอะไร ใช้แต่เพียงหลังหันให้จันวิภา
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สุมิตรพูดขึ้นว่า “บนร่างกายเธอมีแผลอยู่เยอะมาก”
จันวิภาไม่ได้พูดอะไร รู้สึกแต่เพียงว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
ต่อมา สุมิตรจึงพูดอีกว่า “ทุกครั้งเวลาที่ผมอ่อนโยน พอนึกถึงแม่เธอขึ้นมา ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”
นี่เป็นความจริงอันยิ่งใหญ่ หรือนี่จะเป็นสิ่งที่สุมิตรอยากจะพูด
จันวิภาไม่ได้อารมณ์เสียเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว และก็ไม่ได้ตอบโต้กลับไป เพียงแค่พูดออกมาเบา ๆ “เรื่องของพวกเขา ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ไม่ว่าจะพ่อหรือแม่ต่างก็ไม่เคยบอกอะไรให้ฉันมาก่อนเลย แต่ฉันเหมือนจะรู้ได้ลางๆว่า มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่”
สุมิตรถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “มีความแค้นก็ต้องมีการแก้แค้น ความชั่วที่แม่ของเธอทำเอาไว้ กำลังตามหลังเธอสองคนพ่อลูกมา หึหึ ตอนนี้พ่อของเธออาจจะเกลียดแม่เธอมากกว่าผมเสียอีก”
เป็นการยากที่สุมิตรจะพูดเรื่องในใจมากมายขนาดนี้ให้จันวิภาฟัง ยังไม่ทันที่จะรอให้จันวิภามีท่าทีตอบสนอง เขาก็เดินออกจากประตูห้องไป
เมื่อได้ฟังคำพูดของสุมิตร มันเหมือนกับเขาจะรู้สถานการณ์ของพ่อเธออย่างไรอย่างนั้น แต่เธอก็ถามออกไปไม่ทัน
จันวิภาคิดอยากที่จะตามออกไป แต่ว่าเนื่องจากร่างกายที่เหนื่อยล้าจนอ่อนแรง จึงทำได้เพียงแค่ยอมแพ้
“พรุ่งนี้ค่อยถามเขาแล้วกัน”
จันวิภาครุ่นคิดอยู่นานในความมืด ในท้ายที่สุดจึงยิ้มเจื่อนๆแล้วหลับใหลลงไป
已经是最新一章了
加载中
