ตอนที่ 68 หยกได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

ต๭นที่ 68 หยกได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง วันรุ่งขึ้น หลังจากที่จันวิภาเดินทางมาถึงวิทยาลัย ก็ได้พบกับสิ่งผิดปกติ นักเรียนส่วนใหญ่มองเธอราวกับภัยพิบัติ ทั่วทุกสารทิศต่างหลีกให้พวกเขา และตอนที่เริ่มเรียน บริเวณรอบตัวเธอ นอกจากเวธัสแล้ว ก็ไม่มีคนอยู่เลยสักตัว นี่ทำให้จันวิภาสงสัยเป็นอย่างมาก เมื่อหมดคาบเรียน จันวิภาถึงจะได้รู้ความจริง เธอได้ยินผู้คนรอบข้างกระซิบกระซาบพูดคุยกันว่าตระกูลของจิลลาได้ล้มละลายไปเพียงแค่ชั่วข้ามคืน นักเรียนที่อยู่ในกิจกรรมต่างก็คิดว่าเป็นฝีมือของจันวิภาไปโดยปริยาย และพวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าจันวิภาจะโหดเหี้ยใจดำถึงขนาดทำลายตระกูลภัชรภิรมย์จนหมดสิ้นทั้งตระกูล “ผู้หญิงคนนี้ใจคอโหดเหี้ยมจริงๆ” “ภรรยาของเจ้านายสุมิตรเป็นคนเลวทรามจริงๆ ต่อไปจะต้องพูดคุยให้น้อยลงแล้ว” “แม้ว่าจิลลาจะทำเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ให้ทั้งตระกูลที่อยู่ข้างหลังเธอได้รับความทุกข์ทรมาน” เมื่อจันวิภาได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ สุมิตรคงไม่ได้ทำหรอกนะ? ดังนั้นเธอจึงรีบตรงกลับบ้าน จันวิภาจึงจะหาสุมิตรเจอแล้วพูดขึ้น “ฉันอยากจะถามอะไรกับนายหน่อย！” สุมิตรนั่งไปบนโซฟา เหลือบมองจันวิภา จุดบุหรี่หนึ่งมวย “พูด” “พวกเขาต่างก็พูดกันว่าฉันเป็นคนทำ แต่ฉันไม่มีปัญญาทำเรื่องนี้ได้ เป็นนายหรอ?” สุมิตรพ่นควันสีขาวออกมา ไม่ได้ตอบอะไร “ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ” อีกไม่นาน สุมิตรถึงจะตอบ จันวิภาเม้มปากแล้วพูด “พอแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน แล้วเมื่อคืนที่นายพูดถึงพ่อฉัน นายรู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขางั้นหรอ?” เห็นได้ชัดว่าสุมิตรจะคาดไม่ถึงที่จันวิภาจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปทันที เขาขมวดคิ้วแล้วพูด “เธอในตอนนี้เป็นคนของตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์” “แต่ไม่ว่าจะอย่างไงฉันก็เป็นลูกสาวของเขา แค่รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขามันคงไม่เกินไปหรอกมั้ง” “ถ้างั้นเธอก็มาหาคนผิดแล้ว เธอควรจะไปถามแม่เลี้ยงของเธอ” สุมิตรสูบบุหรี่ออกไปเฮือกใหญ่ ทำให้จันวิภาสำลักเสียจนไอออกมา “เธอไม่ใช่แม่ฉัน ฉันไม่เคยยอมรับ แต่นายเป็นสามีของฉัน นายบอกฉันไม่ได้หรอ? ทำไมจะต้องปิดบังฉันด้วย?”จันวิภาไม่ค่อยพอใจ สุมิตรเขี่ยก้นบุหรี่ทิ้ง แล้วลุกขึ้นยืน “เรื่องของพ่อเธอผมไม่รู้ แต่ถึงรู้ผมก็ไม่บอกเธอหรอก คำนี้นี้เธอพอใจหรือยัง?” น้ำเสียงของสุมิตรกลับมาเย็นยะเยือกอีกครั้ง จันวิภากัดฟัน ไม่พูดอะไร สุมิตรแกมันสารเลว！ ตอนนี้ ฉวยโอกาสจากการที่จันวิภาพูดคุยกับสุมิตรอยู่ในห้องนั่งเล่น เวธัสก็เดินเข้าไปที่ห้องสมุดของสุมิตร เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สุมิตรนั่งอยู่เป็นประจำแล้วหมุนมันอย่างเบื่อหน่าย ตอนที่พลิกเอกสารบนโต๊ะอยู่นั้น ส่วนใหญ่เป็นเอกสารของบริษัท เวธัสจึงมีความรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก แม้แต่บนชั้นวางหนังสือของสุมิตร ทั้งหมดต่างก็เป็นหนังสือเกี่ยวกับการดูแลบริษัท ไม่มีหนังสือที่เกี่ยวกับงานวรรณกรรมและงานศิลป์เลยแม้แต่น้อย ในจุดนี้จึงทำให้เวธัสรู้สึกว่าห้องสมุดนี้มีดีแค่ชื่อจริงๆ เหมือนกับเป็นสำนักงานเฉยๆ เวธัสเปิดตู้หนังสือที่อยู่ข้างๆโต๊ะออกมา ที่นั่นเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับสิ่งมีค่าเพียงอย่างเดียวที่อยู่ในห้องสมุดแห่งนี้ มันเป็นหยกที่ดูแปลกตา แผ่ซ่านออกมาถึงบรรยากาศที่สวยงามและโบราณ เมื่อคิดดูแล้วก็คงจะมีมูลค่าอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่เวธัสมองนั้นกลับไม่ใช่ราคา เขาเพียงแค่รู้สึกว่าหยกชิ้นนี้มันสวยงามเป็นอย่างมาก เลยหยิบเอาสวมใส่คอของตนเองโดยไม่รู้ตัว หยกชิ้นนั้นได้นอบชิดติดกับหน้าอกของเขา ทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก “ไม่นึกเลยว่าพี่จะมีของแบบนี้อยู่ด้วย！” เวธัสหยิบหยกชิ้นนั้นขึ้นมาเชยชม แล้วพูดกับตนเอง ตอนที่กำลังคิดเช่นนี้อยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้ปรากฏเสียงฝีเท้าขึ้นมา เวธัสสะดุ้งโหยง เกือบจะกระโดดออกจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกไป แต่ทว่าตอนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา เวธัสก็ได้เห็นสีหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึมของสุมิตร “ผมไม่ได้บอกนายแล้วหรือไงว่าอย่าเข้ามาในห้องสมุดของผมโดยที่ผมยังไม่อนุญาต?” สุมิตรขมวดคิ้วทั้งสองขึ้น สายตาเย็นเฉียบ เวธัสยิ้มขึ้นมาอย่างอึดอัด พยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ฉันเบื่อน่ะ ก็เลยเดินเล่นไปรอบๆ ทำไมพี่จะเครีดขนาดนั้น?” สุมิตรไม่สนใจเขา แล้วโบกมือออกไป เวธัสถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เดินออกไปราวกับได้พระราชทานอภัยโทษ ในขณะที่เขากำลังเดินลงบันได เขาก็ได้เห็นสายตาของจันวิภากำลังจ้องมองโทรทัศน์อย่างขะมักเขม้น และไม่สนใจเขา “เป็นอะไรไป?” เวธัสรู้สึกแปลกประหลาด จ้องมองที่หน้าจอโทรทัศน์ ใบหน้าที่แสนจะคุ้นเคยได้ออกอากาศอยู่ในข่าวสด เป็นประธานสหภาพนักศึกษา จิลลานั่นเอง เขาจ้องมองพาดหัวข่าวที่อยู่ด้านล่างอีกครั้งหนึ่ง จึงตะลึงอยู่เล็กน้อย “ธุรกิจของครอบครัวล้มละลาย ลูกสาวคนโตถูกสงสัยว่าฆ่าตัวตาย” เวธัสอ่านหัวข้อข่าวออกมาทีละคำๆ “โฮ่！ข่าวออกมาแล้ว มันต้องเป็นเรื่องจริงแน่ๆ แต่ว่าปกติจิลลาก็เป็นคนที่หน้าด้านอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง คิดไม่ถึงเลยว่าจะฆ่าตัวตาย” หลังจากที่จันวิภาตกตะลึง บนใบหน้าของเธอก็ยังแฝงความรู้สึกที่เศร้าสลดเอาไว้ แม้ว่าจิลลากับเธอมีความขัดแย้งมากมาย ทุกครั้งต่างก็ทำให้จันวิภาอึดอัดใจเป็นอย่างมาก แต่มันก็เป็นความผิดที่ไม่สมควรตาย คาดไม่ถึงเลยว่าจะฆ่าตัวตายลงเช่นนี้ นี่มันเกินไปจริงๆ ณ ตอนนี้ภายในใจของจันวิภาหวังว่าการล้มละลายของจิลลาจะไม่ใช่การล้างแคนของสุมิตร ไม่งั้นไม่งั้นเธอจะรู้สึกผิดในใจ ชีวิตที่ดีเลิศขนาดนี้ ก็หายไปเสียแล้ว สิ่งนี้ทำให้จันวิภารู้สึกอึดอัดใจจริงๆ “พี่สะใภ้ เธอนี่เป็นคนใจดีจริงๆ คนแบบนี้ เฮ้อ......แน่นอนว่าแม้จะผิดแต่ก็ไม่สมควรตาย ดูเหมือนว่าเธออ่อนแอเกินกว่าจะรับไหวนะ” เวธัสก็ใจอ่อนลงเช่นกัน “ช่างเถอะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเรา” จันวิภาปิดโทรทัศน์ลงเพราะว่ามีข่าวที่รบกวนจิตใจของเธออยู่ หันหน้ากลับไปมองเวธัสที่ถอนหายใจออกมาเหมือนกัน แต่เพียงไม่นานสายตาของจันวิภาก็เปลี่ยนไป เธอพบก้อนหยกหนึ่งชิ้นได้ปรากฏออกมาอยู่บนร่างกายของเวธัส แต่นี่ยังไม่ใช่ส่วนสำคัญ ส่วนสำคัญคือเธอรู้สึกว่าหยกก้อนนั้นช่างดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ราวกับหยกก้อนนั้นที่ตนเองได้ทำหล่นหายเอาไว้เมื่อก่อน แต่ทว่าทำไมมันถึงได้มาปรากฏอยู่ที่นี่พร้อมกับเวธัส เวธัสสงเกตุได้ถึงความสงสัยที่อยู่ในแววตาของจันวิภา เขาพูดขึ้น “เป็นอะไรไป?” หยก นี่เป็นหยกของเธอ......