ตอนที่ 69 อำนาจที่แข็งแกร่งของสุมิตร

ต๭นที่ 69 อำนาจที่แข็งแกร่งของสุมิตร จันวิภาชี้เพื่อต้องการที่จะเอ่ยถาม แต่สุมิตรกลับเดินลงบันไดไป มือซ้ายหิ้วกล่องใบหนึ่ง มือขวาจับมือของเวธัส แล้วลากเขาเดินออกไปข้างนอก “พี่ พี่ทำอะไรน่ะ?” เวธัสค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นสุมิตรทำเช่นนี้ แต่ทว่าไม่อาจต้านทานความแข็งแกร่งจากมือของสุมิตรได้ จันวิภาก็ตามพวกเขาออกไป จึงพบว่าสุมิตรกับลังโต้เถียงอะไรบางอย่างกับเวธัสอยู่ “ผมไม่ ผมไม่ไป！” เวธัสกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างผิดปกติ แล้วผลักสุมิตรที่ลากมือของเขาเอาไว้อยู่ตลอด “หลังจากที่นายกลับมาก็แค่มารบกวนผม อาศัยอยู่ที่นี่แต่ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย และยังไม่ช่วยผมดูแลบริษัทอีก นายไสหัวไปให้ไกลๆดีกว่า ให้พ้นจากสายตาผม ผมจะได้ไม่ต้องรำคาญ” สุมิตรสะบัดมือของเวธัสออกไป แต่กลับยังไม่พร้อมที่จะปล่อยให้เวธัสเดินออกไปจากข้างกายตนเอง “ซื้อตั๋วเครื่องบินไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นายรีบไปซะ” แม้ว่าสุมิตรจะพูดคุยกับน้องชายของเขา แต่ก็ยังคงดูเหมือนว่ากำลังออกคำสั่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น นั่นทำให้เวธัสอารมณ์เสียอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีความกล้าพอ คิ้วของเวธัสใกล้ที่จะขมวดขึ้นมาแล้ว เขาตระโกน “ให้เหตุผลผมข้อหนึ่ง” สุมิตรราวกับจะไม่พอใจกับคำพูดของเวธัส เขาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “เหตุผล? ผมจำเป็นต้องให้เหตุผลอะไรกับนาย? คำพูดของผม คือคำสั่ง แม้ว่านายจะเป็นน้องชายก็ตามทำตาม ไม่มีสิทธิ์ถาม！” หัวใจของเวธัสแทบจะเต้นออกมา “สุมิตร！นายคิดว่านายเป็นใคร ทำไมถึงมาออกคำสั่งกับผม” สุมิตรไม่โกรธ แต่กลับยิ้มออกมา เขาตบไหล่ของเวธัส “ฟังผมนะ มันไม่ผิด เรื่องนี้ผมทำเพื่อนาย และนายไม่ได้ชอบเรียนดนตรีหรือไง? ผมสามารถส่งนายไปเรียนวิทยาลัยดนตรีชั้นนำที่ต่างประเทศได้ แค่ต้อง......” “ผมปฏิเสธ！” เวธัสไม่รอให้สุมิตรพูดจบก็ได้แสดงจุดยืนของตนเองออกมา สุมิตรก็ราวกับจะทำอะไรไม่ถูกอยู่เล็กน้อย แม้ว่าเขาจะทำเหมือนเย็นชาใส่เวธัส แต่ไม่ว่าอย่างไง เวธัสก็ยังคงเป็นน้องชายของเขาอยู่ เขาจะทำเป็นไม่สนใจได้ที่ไหนกันล่ะ สุมิตรถอนหายใจออกมา เข้าไปใกล้กับใบหูของเวธัส แล้วไม่รู้ว่าพูดอะไรบางอย่าง หลังจากที่เวธัสได้ยินจึงตกใจเป็นอย่างมาก เขาตระโกนออกมา “งั้นผมก็ยิ่งควรอยู่เลย ผมจะไม่ไป” รอยยิ้มของสุมิตรแข็งทื่อขึ้นมาทันที นัยน์ตาดำทั้งสองจ้องถลึงมองเวธัสอย่างเยือกเย็นและเอาเป็นเอาตาย พูดด้วยเสียงที่ขุ่นมัว “อย่าพยายามที่จะมาล้ำเส้นของผม นายรู้นี่ ผมรำคาญคนที่มาเพิ่มปัญหาให้ผม” เวธัสยังคงแสดงท่าทีต่อต้านออกมาอยู่ แต่สิตรกลับผลักเขาเข้าไปในรถ จากนั้นจึงพูดเตือนเขา “ถ้านายกล้าลงรถ จากนี้ไปที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของนายอีกต่อไปแล้ว！” ประโยคนี้เกือบจะทำให้เวธัสซึมกระทือ มันไม่มีทางเลือก เขาจึงทำได้เพียงแค่นั่งหายใจหอบอย่างโกรธแค้น “ให้ผมพูดลากับพี่สะใภ้หน่อย” ในที่สุดเวธัสก็ยอมแพ้ นี่เป็นการขอร้องครั้งสุดท้ายของเขา “ปฏิเสธ！” แม้จะเป็นคำของ่ายๆเช่นนี้แต่ทว่าสุมิตรกับไม่ยินยอม เขาเหยียบคันเร่ง แล้วขับรถออกไปทางสนามบิน แม้เวธัสจะร้องตระโกนออกมาก็ไม่สนใจอะไร จันวิภาคาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะเปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ เธอยังไม่ทันได้ถามเรื่องของหยกชิ้นนั้น แล้วก็ยังไม่ได้บอกลากับเวธัสเลย พอคิดถึงตรงนี้ จันวิภาก็รีบวิ่งออกประตูไป โบกรถแท็กซี่แล้วตามไปที่สนามบิน เวธัสได้ถูกสุมิตรพาไปที่สนามบิน ในช่วงเวลาที่ตรวจสอบความปลอดภัยอยู่นั้น เขาก็ได้พบหยกอยู่บนคอของตนเอง “นายจะอธิบายอย่างไง?” สุมิตรชี้ไปที่หยกนั่นแล้วเอ่ยถาม นั่นเป็นของเพียงอย่างเดียวที่เชื่อมความสัมพันธ์ของเขากับแมวน้อยแปลกหน้าคนนั้นเอาไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเวธัสหยิบเอาไป เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? เวธัสส่งหยกคืนให้กับสุมิตรอย่างไร้ทางเลือก แล้วพูดอย่างสลดใจ “ผมคิดว่ามันสวยดีก็เลยหยิบออกมาดู” หลังจากเรื่องนี้ได้ปรากฏออกมา ความกระตือรือร้นในการต่อต้านก่อนที่จะเวธัสก็ตกสู่จุดเยือกแข็ง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งเครื่องบินแล้วบินไปต่างประเทศ หลังจากที่สุมิตรส่งเวธัสไปเรียบร้อยแล้ว มือข้างหนึ่งก็ได้ลูบคลำหยก พร้อมกับรอยยิ้มจากๆที่อยู่บนริมีปาก ทุกครั้งที่สุมิตรเห็นหยกนี้ เขามักจะจดจำความสัมพันธ์ที่คั่งค้างของแมวน้อยในโรงแรมในวันนั้นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาให้มือถูกหยกที่เนียนนุ่มและอบอุ่น สุมิตรรู้สึกราวกับว่าเขากำลังลูบผิวที่เรียบเนียนของแมวตัวน้อยตัวนั้นอยู่อย่างไรอย่างนั้น มันแดไม่ได้เลยที่จิตใจจะปั่นป่วน ในเวลานี้ เขามองเห็นจันวิภาที่อยู่ไกลออกไป กำลังลงรถแท็กซี่จากทางหน้าต่าง ใบหน้ายิ้มขึ้นมาอยู่เล็กน้อย แล้วหยิบหยกใส่ในกระเป๋าของเขา หลังจากที่จันวิภาลงจากรถแท็กซี่แล้วจึงคิดที่จะวิ่งเข้าไปในสนามบินอย่างรวดเร็ว แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะไปชนกับสุมิตรที่เดินออกมาจากทางเข้าสนามบิน สุมิตรใบหน้าแข็งทื่อ จ้องมองจันวิภาที่หน้าแดงทั้งสองข้างกำลังหอบแฮ่กๆอยู่ จึงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น “เธอมาอยู่นี่ได้อย่างไง? มีเรื่องอะไรหรือ?” เดิมทีจันวิภาต้องการที่จะถามเรื่องหยก แต่ก็ไม่อยากที่จะให้สุมิตรรู้ เธอจึงรีบพูดออกไปว่า “เวธัสล่ะ? ไปแล้วหรอ?” สุมิตรยิ้มแล้วพูดขึ้น “ผมคิดว่าเธอจะมาหาผม ที่แท้ก็มาหาเขา ทำไม? ขาดกนไม่ได้หรือไง?” จันวิภาไม่สนใจคำถามและความเย้ยหยันของสุมิตร ในใจของเธอต่างก็คิดถึงแต่เรื่องหยกนั่น และก็ยังมาไม่ทันที่จะได้พูกบอกลากับเวธัสอีก ในเวลานี้จันวิภาเตรียมที่จะเอ่ยถามถึงเรื่องหยกนั่น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเบรกรถที่แสดดังออกมาอยู่ข้างๆ มันเกือบจะทำให้แก้วหูของเธอแตะละเอียด ในขณะที่จันวิภาขมวดคิ้วแล้วมองไปทางด้านหลัง คนชุดดำกลุ่มหนึ่งวิ่งลงมาจากรถตู้ที่อยู่ข้างๆ มือถือมีดแมเชเทเอาไว้ แล้วฟันมาทางจันวิภากับสุมิตร！ จันวิภาตกใจเสียจนยืนนิ่ง แต่กลับถูกสุมิตรโอบกอดและปกป้องจากทางด้านหลัง จากนั้นเขาก็ปะทะ แล้วใช้เท้าเตะคนชุดดำสองสามคนจนกลิ้งไป เมื่อมองไปยังมีดที่ถือแกว่งไปมาอยู่รอบๆ จันวิภาไม่รู้เลยว่าสุมิตรไปล่วงเกินคนโหดร้ายคนไหนเข้า คาดไม่ถึงเลยว่าต้องฆ่าสุมิตรเช่นนี้ สุมิตรปกป้องจันวิภาอยู่ทางด้านหลัง พร้อมกับต่อสู้กับกลุ่มที่สิ้นคิดพวกนั้น แต่คนกลุ่มนี้บ้าไปแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะถูกสุมิตรต่อยล้มลงไปกี่ครั้ง ก็ยังคงลุกขึ้นมาและสู้กับเขาอีก ในเวลานี้ รถตู้อีกคันก็ได้วิ่งเข้ามา สุมิตรเหลือบตามอง รู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของพวกคนนี้ ดังนั้นจึงตระโกนไปหาจันวิภา “มากับผม เร็วๆ！” สิ้นเสียงลง สุมิตรดึงจันวิภาวิ่งไปทางรถของตนเอง จันวิภารู้ดีว่าต่อสู้ต่อไปก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ภายใต้ความหวาดกลัวจึงหยิบโทรศัพท์ออกมจากอ้อมแขนของเขา เพื่อต้องการที่จะหาคนมาช่วย “ยัยโง่เอ้ย ทำไมเธอไม่คิดดูก่อน?” สุมิตรถอนหายใจ ใบมีดที่อยู่ในมือกับใบมีดของนักเลงทั้งสองคนเข้าด้วยกัน ทำให้เกิดเสียงแสดดูเป็นอย่างมาก จากนั้นจันวิภาก็ได้เห็นประกายไฟ พวกนักเลงหยิบมีดเล่มยักษ์ขึ้นมา แล้วฟันไปทางด้านหลังของสุมิตร แต่เขากลับไม่สามารถตอบโต้ได้ จันวิภาตกใจเป็นอย่างมาก และก็ไม่รู้ว่าอะไรกระตุ้นให้เธอผลักสุมิตรออกไป จากนั้นจึงรีบวิ่งไปยังด้านหน้าอย่างรวดเร็ว มีดของชายคนนั้นฟันมาทางมือของจันวิภา ตอนนี้สุมิตรจึงจะมีท่าทีตอบสนองออกมา แล้วใช้แรงทั้งหมดเตะไปยังช่องท้องของชายคนนั้น ฉึบ！ ใบมีดยังคงฟันมาหาจันวิภา แต่ทว่าที่หลังมือของเธอนั้นมีแผลที่แคบและลากยาวหนึ่งแผล เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด เลือดสีแดงฉาน ผิวหนังที่ขาวซีด มันดูน่าตกใจเป็นพิเศษ ในตอนนี้ สุมิตรตกใจเป็นอย่างยิ่ง มองอยู่หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างทำอะไรไม่เชื่อ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ต่อหน้าต่อตาเขา คาดไม่ถึงว่าเธอ......จะไม่ลังเลเลยที่จะช่วยเขารับมีดเช่นนี้！