ตอนที่ 70 รับมีดแทนเขา

ต๭นที่ 70 รับมีดแทนเขา สุมิตรเริ่มที่จะมองไม่เข้าใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแล้ว จนกระทั่งจันวิภาจะก้มลง ตอนที่กดบาดแผลตรงหลังมือเขาก็ยังคงตื่นตระหนกอยู่ เขาคิดไม่ออก ผู้หญิงคนนี้ใช่นางร่านแบบที่เขาคิดมาโดยตลอดหรือไม่? พวกนักเลงที่ถูกสุมิตรเตะล้มลงไปพวกนั้นลุกขึ้นมา แล้วฟันมีดลงมาอีกครั้ง สุมิตรในตอนนี้มีท่าทีตอบสนองออกมา เขาดึงจันวิภาเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง หลังจากนั้นตอนที่เตะพวกนักเลงเหล่านั้นจนปลิว เขาก็วิ่งฝ่าวงล้อมออกไป “อย่าให้พวกเขาหนีไปได้！” “หยุดนะ！” “จับพวกเขาเอาไว้！” กลุ่มอันธพาลที่อยู่ข้างหลังเขาไล่ล่าพวกเขาอีกครั้ง แต่ทว่าตอนนี้ ในที่สุดคนของสุมิตรก็บุกเข้ามา รถยนต์ที่หรูหราจอดติดกันห้าคันอยู่ตรงปากทางเข้าสนามบิน มีกลุ่มบอดี้การ์ดที่สวมใส่ชุดสูทวิ่งถลันลงมาจากรถ พวกเขาส่วนหนึ่งคุ้มครองสุมิตรและจันวิภา อีกกลุ่มหนึ่งวิ่งไปต่อสู้กับพวกนักเลงกลุ่มนั้น ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนกับจะเป็นหัวหน้าของเหล่าบรรดาบอดี้การ์ด ได้เดินเข้ามาหาสุมิตรทางด้านหน้า ก้มศีรษะลงแล้วพูด “เจ้านาย พวกเรามาช้าไปครับ” สุมิตรจ้องมองพวกเขาอย่างเยือกเย็น ชี้ไปยังนักเลงที่กำลังต่อสู้อยู่แล้วพูดกับเขา “สิ่งโสมม ยังไม่รีบไปจัดการกับกลุ่มเศษขยะนี่อีก” บอดี้การ์ดคนนั้นพยักหน้า หลังจากเหลือเอาไว้คุ้มกันอยู่ไม่กี่คนจากนั้นก็รีบเข้าไปในสนามต่อสู้ คนทั้งสองหันดาบเข้ามาห้ำหั่นกัน จันวิภามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด จึงมองสุมิตรอย่างตกใจแล้วพูดขึ้น “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” สุมิตรไม่ตอบจันวิภา แต่กลับยกมืออันแสนจะบอบบางของจันวิภาขึ้นแทน เขามองหลังมือของจันวิภาที่ถูกมีดฟันจนบาดแผลเปิดอ้าเป็นสีแดงฉาน หันกลับมาแล้วพูดคุยกับคนที่อยู่ข้างๆ “เรียกหมอส่วนตัวมา” ชายคนนั้นพยักหน้า แล้วขับรถออกไป สุมิตรปลดเนคไทออก แล้วรัดแผลที่หลังมือของจันวิภา แต่ไม่ว่าจะทำยังไง เลือดก็ยังหลุดไหลออกมา สีหน้าของจันวิภาก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด สุมิตรก็เลยอุ้มวิภาเข้ามา แล้วค่อยวางเบาๆในรถ หลังจากนั้นเขาก็จุดบุหรี่เงียบๆ มองจ้องออกไปอย่างเย็นชาที่พวกนักเลงและลูกน้องของเขาก็กำลังไล่ฆ่าพวกนั้นอยู่ จันวิภาอยู่ข้างหน้าต่างมองไปที่ใบหน้าข้างๆของสุมิตร และนัยน์ตาสุดเย็นชาของเขา สายตาที่ชินชากับการห่ำหันของใบมีดแผงไปด้วยความเย็นชา ยิ่งมองใกล้ยิ่งรู้สึกถึงความเย็นชาเข้าไปอีก จันวิภามองค้างไปที่สุมิตรข้างนอกหน้าตา ไม่รู้ว่าแผลบนหลังมือของเธอเลือดได้ไหลทะลักออกมา เลือดสีแดงสดไหลออกมา ต่อให้ถูกเนคไทมัดอยู่ที่รั้งไว้ไม่อยู่ เนคไทสีน้ำเงินเข้มดูดซับเลือดเต็มไปหมด เปลี่ยนเป็นเย็นและหนาหนักขึ้น จันวิภารู้สึกได้ถึงเลือดที่หยดลงไปทีละหยดทีละหยดบนหัวเขาของตัวเอง เวลาผ่านไปสักพักจันวิภารู้สึกตื่นตระหนก แล้วยิ่งเจอเรื่องสะเทือนขวัญที่ผ่านมาเมื่อครู่ก็เป็นลมไป สุมิตรบังเอิญมองเห็นจันวิภาอยู่ก็ล้มพับไปด้านหลัง ในใจก็เกิดความกังวลขึ้น รีบยิ่งเธอขึ้นมาที่ไหล่ของเขา และในจังหวะนี้ ชายชุดดำข้างนอกหน้าต่างก็เดินเข้ามาหน้ารถ โค้งคำนับแล้วพูดขึ้น: “เจ้านาย จัดการทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว” สุมิตรมองไปที่คนนั้นแวบหนึ่งพยักหน้าแล้วพูดกับเขา: “เก็บกวาดสนามสู้ให้เรียบร้อย ถ้าหน่วยSWATมา พวกนายน่าจะรู้นะว่าต้องทำยังไง” ชายชุดดำคนนั้นพยักหน้า: “อยู่กับเจ้านายมาตั้งนาน เรื่องพวกนี้รู้แน่นอน แต่ว่าตอนนี้เจ้านายจะไปที่ไหนต่อครับ?” สุมิตรมองไปที่จันวิภาที่เป็นลมไปแล้วพูดต่อ: “อยู่นี้ก่อน สักพักหมอส่วนตัวน่าจะมา” พูดจบแล้ว ชายชุดดำคนนั้นก็หันหลังกลับไปจัดการเรื่องที่เหลือต่อ แต่สุมิตรกลับสั่งให้เขาหยุด “เจ้านายมีเรื่องอะไรอีกครับ?” ชายชุดดำคนนั้นก็ก้มหน้าโค้งตัวลงราวกับอยู่ที่ด้านหน้าของสุมิตร กลัวว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดข็น แต่ตอนนี้ก็สายไปแล้ว เพราะว่าเขาได้พลาดไปแล้ว สุมิตรจ้องอย่างเย็นชาไปที่เขา แล้วหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา: “แม้ผมจะไม่ได้ดูเวลา แต่ก็เดาได้ ตั้งแต่จันวิภาโทรศัพท์เรียกแกมา ผมรู้เลยว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่ แกอยากจะพูดเองหรือจะให้ฉันพูด?” คำพูดเรียบๆ นอกจากจะสร้างลมหนาวแล้ว ก็เหมือนกับคำถามทั่วไป แต่ชายชุดดำคนนั้นกลับคุกเข่าที่นอกรถ “เจ้านาย ทั้งหมด 10 นาที พวกเรามาช้าเกินไปแล้วครับ” ชายชุดดำก่อนหน้าตอนสู้กับพวกนักเลงมีความกล้าบ้าเลือด แต่ ในตอนนั้นกลับคุกเขาลง สายตากล้ามองไปที่สุมิตร น้ำเสียงที่เปล่งออกมากำลังสั่นอยู่ “งั้นแกน่าจะรู้ว่าต้องทำยังไง? ไม่ต้องถึงตาย แค่ออกไปจากสายผมไกลๆ” สุมิตรพูดอย่างเย็นชา ชายคนนี้มาช้าไปก้าวหนึ่ง ช้าอีกนิดเดียว ชีวิตของเขาและจันวิภาไม่เหลือแน่ แบบนี้ไม่มีทางที่จะมาคุ้มของคนได้ทัน คนแบบนี้สุมิตรไม่ต้องการ ผ่านไม่นาน หมอส่วนตัวของสุมิตรก็มาแล้ว รักษาให้จันวิภาเสร็จแล้วก็งบอกกลับสุมิตรว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วก็จากไป ขณะรถกำลังขับอยู่ จันวิภาก็ตื่นขึ้นมา แล้วมองค้างที่สุมิตร สุมิตรสัมผัสได้ถึงสายตาของจันวิภาที่ส่งออมา มองอย่างเย็นชาไปที่เธอแล้วพูดขึ้น: “มองพอยัง?” ตอนนั้นเองจันวิภาถึงจะตื่นขึ้นเป็นปกติ เธองงไปสักพัก แล้วเงียบไปสักพักถึงจะพูดขึ้น: “ที่คุณคุยกับคนคุ้มกันของคุณ ฉันได้ยินหมดแล้ว” สุมิตรหมุนพวงมาลัยต่อไป ไม่สนใจจันวิภา สุมิตรขมวดคิ้วมองไปที่สุมิตรแล้วถามเบาๆ: “จริงๆคุณเป็นคนแบบไหนกัน ทำไมฉันรู้สึกว่าน่ากลัวมาก” สุมิตรตวัดตามองเธอแล้วพูดขึ้น: “รู้อยู่แล้ว ทำไมยังต้องถามผมอีก?” จันวิพาเปิดปาก: “คุณ...เป็นมาเฟียจริงๆใช่ไหม?” สุมิตรส่งเสียงอืมออกมา นี้ก็หมายความว่ายอมรับนั้นเอง หลังจากได้รับคำตอบยืนยันแล้ว จันวิภาก็ไม่พูดอะไรขึ้นอีก แต่พอมาถึงคฤหาสน์แล้ว เธอก็พูดขึ้น: “สุมิตรฉันอยากจะหย่ากับคุณ” “ทำไม?” สุมิตรมองจันวิภาอย่างเย็นชา “นี้เป็นครั้งที่ 2 แล้วนะที่เธอพูดถึงเรื่องหย่า แต่ผมบอกกี่ที่แล้วว่า ผมไม่หย่าแน่นอน แล้วก็จะกวนใจเธอไปทั้งชีวิต” จันวิภาพูดอย่างโมโห: “สุมิตร คุณมันอยู่ด้านมืด ฉันจันวิภาที่แสนขาวสะอาด ไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องพวกนั้นของคุณ แล้วก็ฉันไม่อยากถูกคนไล่ฆ่าด้วย คุณให้ความปลอดภัยฉันไม่ได้เลย” สุมิตรหยุดเท้าทันที มองไปที่จันวิภาอย่างเย็นชา: “จันวิภา เธออย่าคิดว่า คุณเคยช่วยผมหนึ่งครั้ง นี้มันเหมือนได้คืบจะเอาศอกแล้วนะ” พูดจบสุมิตรก็กอดเข้าที่เอวจันวิภาแล้วอุ้มขึ้น เท้าข้างหนึ่งก็ถีบประตูห้องนอน แล้ววางจันวิภาลงบนเตียง