ตอนที่71 มองเขาอาบน้ำ

ต๭นที่71 มองเขาอาบน้ำ จันวิภากอดผ้าห่มแน่นแล้วพูดอย่างโกรธเกลียดขึ้น: “สุมิตรไอ้โรคจิต ทำไมกลับบ้านต้องทำเรื่องแบบนี้ทุกที” สุมิตรกลับถอดชุดสูท เสื้อเชิ้ตเผยให้เห็นร่างกายกำยำสุดเซ็กซี่ พูดขึ้น: “โรคจิต? เธอเป็นเมียของผม นี้มันเรื่องที่เธอควรทำไม่ใช่เหรอ” “ออกไป!” จันวิภาตะโกน “วันนี้เธอแสดงออกมาไม่เลว ผมจะให้รางวัลสักหน่อย ทำไหมล่ะ? เธอจะมีช่วงที่ไม่อยากด้วยเหรอ? มีครั้งไหนบ้างล่ะที่เธอหนีพ้นความสุขที่ร้อนแรงแบบนี้ได้ล่ะ?” สุมิตรยิ้มพยักคิ้วแล้วพูดออกมา พอจันวิภานึกถึงก่อนหน้านี้ที่เธอถูกสุมิตรทำอย่างร้อนแรง หน้าของเธอก็อดที่จะแดงขึ้นมาไม่ได้ จังหวะนี้สุมิตรราวกับสุนัขจิ้งจอกผู้หิวโหยยังไงอย่างงั้นแล้วเขาก็เข้ามาเรื่อย ๆ ดึงจันวิภาเข้าหาร่างเขา สองมือค่อยๆลูบไล้ไปทั่วผิวอันแสนเนียนขาวใสของจันวิภา ริมฝีปากเริ่มจากจูบเข้าที่ริมฝีปากแสนนุ่มนิ่มค่อยๆไปที่คอของจันวิภา ในขณะที่ทั้ง 2 คนก็ปล่อยตัวกันนั้น จันวิภาพบว่าตัวเองมีความสุขสุดขีดเพราะการกระทำของสุมิตรทำให้ร่างกายร้อนแรงขึ้น แล้วลมหายใจก็ค่อยๆชื่นขึ้นมา แต่จันวิภากลับพยายามรั้งเอาไว้ กัดฟัน เสียงครางสักเสียงก็ไม่ยอมร้องออกมา ถึงจุดนี้สุมิตรกลับไม่พยายามบังคับให้จันวิภาร้องออกมา เพียงแค่เล่นสนุกกับจันวิภาทำให้ร่างกายของเธอบ้าคลั่ง ผิวขาวของเธอดูเหมือนทำให้สุมิตรเลือดพุ่งพล่าน อุณหภูมิในห้องค่อยๆเพิ่มขึ้น เสื้อผ้าค่อยๆถูกโยนลงข้างเตียง ในตอนนี้มือของจันวิภาก็ถูกสุมิตรกดอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเจ็บของแผลถูกกดอย่างแรงทำให้จันวิภาทนไม่ไว้ร้องออกมา สุมิตรรู้ได้ว่าเสียงร้องนี้ไม่ใช่เพราะเสพสุข เขามองเห็นจันวิภาที่เจ็บจนกัดฟันแน่น “ร่างกายเธอยังเจ็บอยู่ งั้นพักผ่อนแล้วกัน” สุมิตรขมวดคิ้วพูดขึ้น จันวิภาไม่พูดอะไรออกมา เพียงมองสุมิตรที่เดินเปลือยกายออกไป จันวิภานอนหลับไปบนเตียง หลับไปแปปเดียวก็เย็นแล้ว เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นก็มีสาวใช้ขึ้นมาเรียก โต๊ะกินข้าวเงียบสงัด สุมิตรกินข้าวเสร็จก็ออกไปทันที ไม่แม้แต่จะสนใจจันวิภา แต่จันวิภากินข้าวเสร็จกลับอยู่บนโซฟา ไม่รู้จะทำอะไร ไม่ทันไรเธอก็คิดถึงพ่อของเธอ พ่อป่วยหนักมาก แต่เธอกลับไม่ได้เห็นเขามานานมากแล้ว แล้วก็ไม่รู้ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง “ไอ้ชั่วสุมิตร ดูก็รู้แต่กลับไม่บอกฉัน ไอ้เฮงซวย!” จันวิภาต่อยออกไปที่อากาศสองสามหมัดด้วยความโกรธ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว วิ่งขึ้นห้องไป ตัดสินใจถามสุมิตรชัดๆไปเลย! ห้องนอนของสุมิตรไม่ได้ปิดประตู แค่ผลักเบาๆก็เปิดออก จันวิภาได้ยินเสียงน้ำไหลซ่าซ่า เท้าที่ก้าวออกมาก็ไม่ลังเลที่จะหันกลับไป ในจังหวะต่อมาจันวิภามองเห็นสุมิตรที่อยู่ท่ามกลางไอน้ำในห้องอาบน้ำ กำลังเงยหน้ารับน้ำร้อนจากฝักบัวเพื่อให้ผมของเขาเปียก เธอมองเห็นกระดูกไหล่คมชัดของสุมิตร กล้ามเนื้อวีเชฟทั้ง 8 มัด แล้วก็น่องขาที่ยาวและเต็มไปด้วยพลังของเขา ยามที่ร่างกายสุดแสนจะสมบูรณ์แบบนี้อยู่ในไอน้ำลางๆ จันวิภาห้ามใจไม่ได้ที่จะนิ่งไปสักพัก สุมิตรหัวหน้ามองเห็นจันวิภายิ้มแล้วพูดขึ้น: “อะไรกัน? เทียบกับผู้ชายคนอื่นดูดีกว่าใช่ไหมล่ะ?” จันวิภาขมวดคิ้วกำลังจะอ้าปากพูดกลับไป สุมิตรก็ยื่นมีดึงเธอเข้าไปข้างใน “มาหาผมเวลาแบบนี้ เธอคิดว่าจะหนีผมได้เหรอ” สุมิตรพูดพร้อมกับพาจันวิภาเข้าอ้อมอก ทำให้จันวิภาถูกน้ำจากฝักบัวทำให้ตัวเปียก จันวิภาดิ้นอยู่: “ใครจะไปรู้ว่าคุณอาบน้ำอยู่ ไม่รู้จักปิดประตูหรอ” สุมิตรกอดที่เอวของจันวิภา พูดเสียงต่ำ: “ห้องของผม ทำไมต้องปิด อีกอย่างเธอก็เป็นเมียของผมยังต้องกลัวที่จะเห็นผมเปลือยทั้งตัวเหรอไง?” จันวิภาสักพักรู้สึกหายใจลำบาก โดยเฉพาะน้ำจากฝักบัวที่รดลงมาใส่ ยิ่งทำให้เธอไม่วายที่จะหรี่ตา หายใจเดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า หน้าอกถูกน้ำร้อนทำให้เปียกพร้อมกลิ่นหอมและความร้อนที่ฟุ้งกระจายออกมาไม่หยุด เนินอกที่โค้งมนเห็นชัดเจนก็ทำให้สุมิตรคลั่งขึ้น จันวิภาได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหูอีกครั้ง ในไอน้ำนั้น เธอได้ยินเสียงหายใจสุดร้อนแล้วและถี่รัวของสุมิตรเหมือนกับตอนกลางวัน มันทำให้เธอรู้สึกสบาย เธอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดต่อจากนี้ หน้าก็แดงยาวไปถึงคอ ความกลัวทำให้เธอหลับตาทั้งคู่ลง สุมิตรเห็นสีหน้าเขินอายของจันวิภา เธอหลับตายอมให้สุมิตรแกล้ง ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ สุมิตรยกขาทั้งสองข้างของจันวิภาขึ้น นำขาที่แสนนุ่มนวลของเธอเข้าที่ส่วนเอวของเขา ขณะเดียวกันก็ผลักเธอเข้าที่กำแพง ปากจูบเข้าที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ น้ำอุ่นไหลผ่านทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นไอน้ำที่กระจายออกมาหรือเสียงน้ำซู่ซ่า ล้วนถูกระเบิดออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ผู้คนถูกดึงดูดเข้ามายากที่จะหลีกหนี ช่วงเวลาแห่งความสุขยิ่งเติมเต็มเข้าห้องอาบน้ำเข้าไปอีก จันวิภาเธอไม่เคยมีความอยากแบบนี้มาก่อน จะพูดให้ถูกคือที่ผ่านมาไม่เคยอยากกับสุมิตรเลย แต่ตอนที่สุมิตรกำลังจูบอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่ระวังก็รัดเข้าที่แผลข้างหลังมือของจันวิภา จันวิภาเจ็บปวด น้ำร้อนถูกราดเข้าที่แผล “โอ้ย เจ็บ” จันวิภาทนไม่ไหวต้องร้องออกมา สุมิตรขมวดคิ้วตัวเองยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรจันวิภาก็เจ็บแล้วเหรอ!? ต่อมาสุมิตรถึงจะเห็นว่าแผลที่มือของจันวิภาถูกน้ำร้อนแตะแล้ว ยิ่งทำให้แผลแดงกว่าเดิม อีกทั้งยังค่อยค่อยบวม สุมิตรมองไปที่สายตาผิดปกติของจันวิภา เวลานี้ก็ไม่มีทางเลือก เขาถอดหายใจออกมา อุ้มร่างที่เปียกปอนของจันวิภาไปที่เตียง แล้วก็ค่อยๆถอดเสียงผ้าของจันวิภาออก ให้เธอสวมผ้าเช็ดตัว ในใจของจันวิภาคิดว่าสมองของสุมิตรน่าจะมีปัญหา มีปัญหาแบบหนักสุดๆ คิดดูอีกที ตัวเองเจ็บตัว เรื่องพวกนี้ถ้าเป็นสุมิตรเมื่อก่อนต้องเย็นชาแล้วระเบิดออกมา แต่วันนี้กลับให้อภัยเธอแล้วยังช่วยเธอเปลี่ยนชุดอีก ในใจของจันวิภาคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในฝันใช่ไหม มองไปที่สุมิตรแล้วทบทวนสายตาตัวเอง ใครจะรู้ว่าสุมิตรคนนี้เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น ไม่สนใจเธอสักนิด เดินออกจากห้องไป จันวิภาถอนหายใจพูด: “ไม่ใช่ฝันแน่ๆ ความจริงนี้มันโหดร้ายจริง!” จันวิภาพูดเล่นกับตัวเอง พร้อมกับทนเจ็บลงจากเตียง เตรียมไปหายามาทาแผลให้ตัวเอง ไม่รู้เพราะอะไร จันวิภานึกขึ้นได้ว่าขาเธอเจ็บรอบที่แล้ว ตัวเธอเองก็ทายาเอง พอคิดแล้วมันก็รู้สึกน่าปวดใจนิดๆ