ตอนที่72 เขาทายาให้เธอ

ต๭นที่72 เขาทายาให้เธอ พอคิดถึงจันวิภานี้มันน่าเวทนาจริงๆ แต่งกับสุมิตร ไม่มีทั้งงานแต่ง ไม่มีอิสระ แม้กระทั้งศักดิ์ศรีก็ยังไม่มีเลย แต่ตอนที่จันวิภาเดินไปที่ประตู เธอก็รู้สึกอีกครั้งว่านี้คือความฝันอีกรอบหนึ่ง เพราะว่าเธอมองเห็นสุมิตรทำท่าทางแปลกๆอยู่ที่หน้าประตู แล้วในมือของเขาก็ถือกล่องยาสามัญประจำบ้านอยู่ชุดหนึ่ง “กลับไปนั่งที่เตียง” สุมิตรพูดอย่างเย็นชานิดๆกับจันวิภา แล้วประโยคต่อมาก็คือ: “ผมจะทายาให้” จันวิภาไม่รู้จะทำอะไร เพราะความผิดปกติครั้งใหญ่นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้นิ่งงงอยู่นิดหน่อย แต่เธอถูสายตาอันเย็นชาของสุมิตรจ้องอีกรอบ เธอก็เบ้ปากแล้วไปนั่งบนเตียง สุมิตรมาข้างหน้าของจันวิภาแล้วคุกเขาลงไป เปิดกล่องยาสามัญประจำบ้าน หยิบสำลีและแหนบอย่างชำนาญ เทแอลกอฮอร์ฆ่าเชื้อโรคให้เธอ แล้วก็ใช้สำลีซับยาสีเนื้อ ค่อยๆทาลงที่แผลบนหลังมือของเธอ จันวิภานอกจากจะรู้สึกสบายเล็กน้อยแล้ว ยังไม่รู้สึกว่าเจ็บอย่างที่เธอคิดไว้เลย เธอคิดว่าถ้าให้ผู้ชายที่ทำเรื่องพวกนี้ต้องดูเก้ๆกังๆแน่ๆ เธอคิดไม่ถึงว่าการทำแผลของสุมิตรนั้นกลับทำเหมือนเป็นเรื่องที่ทำจนชินแล้วทั้งชำนาญและชำช่อง จันวิภาสงสัยว่าผู้ชายคนนี้คือเป็นหมอมืออาชีพที่เกิดออกมาหรือเปล่าเนี่ย สุมิตรดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติและเซอไพร์ของจันวิภา เขาเลยพูดเรียบๆขึ้น: “ เรื่องวันนี่ที่เธอเห็นทั้งหมด เรื่องฟันแทงอะไรพวกนี้มันเป็นเรื่องที่ยากที่จะหนีมัน เรื่องการดูแลตัวเองพวกนี้มันก็ควรจะมีสักหน่อย” จันวิภาตอบรับหนึ่งที พอพูดถึงเอกลักษณ์นั้นของสุมิตรแล้วเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จะหย่าก็คงจะไม่ได้ สุมิตรพูดต่อ: “เธอติดผมสองครั้งแล้วนะ...” “อะไร?” จันวิภาไม่ค่อยเข้าใจสุมิตรพูดถึงเรื่องอะไร “2 ครั้ง” สุมิตรพูด: “2ครั้งที่ไม่ได้ทำให้ผมมีความพอใจ รอบแรกบนเตียง อีกรอบก็ในห้องอาบน้ำ ชัดเจนยัง? หายเจ็บแล้ว เธอต้องชดให้ผมนะ ผมเชื่อว่าเธอน่าจะเข้ามาหาผมเองก่อนนะ” จันวิภาคิดถึงก่อนหน้าที่ยอมเผยร่างกายออกมาให้เขาเห็น คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะกลายเป็นเรื่องให้สุมิตรมาเหน็บเธอ พอคิดถึงเรื่องนี้สีหน้าของจันวิภาก็ซีดขึ้นมา สุมิตรพูดประโยคพวกนี้ขึ้นอย่างเย็นชา ไม่ทันรอให้จันวิภาตอบกลับเขา เขาก็พูดกับเธอต่อ: “ตอนนี้ผมจะนอนแล้ว เธอควรออกไปได้แล้ว” จันวิภาถูกสุมิตรที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายทำให้คลั่ง มองเขาอย่างเกลียดสักที แล้วก็ยอมที่จะกลับห้องตัวเองไป ตอนบ่ายนอนเยอะไปหน่อย จันวิภาไม่มีกระจิกกระใจอยากจะนอน เธอนอนเล่นบนเตียง ในใจคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แล้วก็เรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ “ถ้ารู้แบบนี้นะให้มีดนั้นแทงให้ตายไปเลยก็ดี เรื่องมันจะได้จบๆไป” จันวิภาถีบผ้าห่มอย่างจำใจ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเวลาไม่อาจย้อนไปได้ ถ้าเธอเลือกได้ ชาตินี้ก็ไม่เจอสุมิตรแล้ว …… วันที่ 2 จันวิภาเหมือนจะถูกทำให้ตกใจตื่น ไม่ใช่เพราะถูกคนไล่ฆ่าในฝันร้าย หรือฝันว่าถูกสุมิตรแกล้งตัวเอง เธอฝันว่าตัวเองสายแล้ว สำหรับคนชอบเรียนดนตรีอย่างจันวิภา มันคือฝันร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย ยังดีที่ตื่นขึ้นมามองนาฬิกา พยายามขยี้ตาที่ง่วงของตัวเอง จันวิภาเห็นว่ายังพอมีเวลา รีบจัดการตัวเองง่ายๆ รีบพุ่งออกไปที่ประตู “หยุดเดี๋ยวนี้” เพิ่งจะถึงประตู ผ่านห้องนั่งเล่น เสียงแสนเย็นชาของสุมิตรอยู่ๆที่เปล่งออกมา ในใจจันวิภาคิดว่าไอ้หมอนี้อยู่ๆเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก เธอหันหน้ากลับไปมองสุมิตรอย่างไม่พอใจ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป เดิมทีสุมิตรอย่างจะสั่งสอนจันวิภาสักหน่อย แต่เพิ่งตื่นนอนไม่มีใจอยากจะพูดอะไรมากมาย เลยถามอย่างเย็นชาสักหนึ่งประโยค: “เธอทำอะไร?” จันวิภาเบ้ปากพูด: “ไปเรียน จะสายแล้ว” พูดจบก็จะเดินออกไปข้างอก “ผมบอกให้เธอหยุด!” สุมิตรตะโกนออกมาด้วยความโกรธ จันวิภาจำใจต้องหันตัวกลับเพื่อที่จะระบายความโกรธออกมา สุมิตรก็พูดอย่างเรียบๆขึ้น: “วันนี้เธอยังเจ็บอยู่ ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก” “แต่มันเพิ่งเปิดเรียนไม่นานเองนะ ฉัน...” จันวิภายังเตรียมตัวที่จะไป ดูเหมือนจะรีบร้อนจองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง “ฉันอะไรล่ะ ผมโทรบอกอธิการลาหยุดให้เธอแล้ว” สุมิตรพูด “งั้นฉันก็ต้องไป ช่วงนี้เป็นวิชาดนตรีทฤษฎี มือเจ็บแค่นี้ไปเรียนได้ไม่มีปัญหาหรอก” จันวิภาส่ายหน้าปฏิเสธสุมิตร นัยน์ตาสุมิตรเย็นชาเล็กน้อย พูด: “เป็นภรรยา ให้สามีกินข้าวเช้าคนเดียวได้ไง?” จันวิภาไม่พูดแล้ว ขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงไป ใช้ช้อนหั่นขนมปังในจาน กินเข้าอย่างมูมมาม แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจต่อสุมิตร แล้วก็หมายความอยากรีบกินรีบไปเรียน แต่สุมิตรเพิ่งเริ่มกินข้าวได้ไม่นาน จันวิภาก็วางช้อนลง พูดขึ้น: “ฉันต้องไปแล้ว” ครั้งนี้สุมิตรไม่รั้งอะไร …… เดินบนถนน จันวิภาคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ในใจก็รู้สึกเย็นวาบขึ้น มองเห็นแผลยาว จันวิภารู้สึกเหมือนตัวเองขาดทุนยับเลย แล้วเธอก็คิดถึงสุมิตรในมุมมาเฟียแล้วในใจก็ไม่อาจที่จะเย็นเฉียบขึ้นมาได้ ในความคิดของเธอ กลุ่มมาเฟีย คือพวกที่ทำอะไรโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น เป็นคนที่ไร้จิตสำนึก แต่เธอเป็นภรรยาของสุมิตร ถ้ามีคนจับเธอมาล่อสุมิตรล่ะก็ แน่นอนผลก็คือ...... ในใจของจันวิภาอยู่อยู่ก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่อยู่อยู่ก็มีเสียง”ซวบ”ขึ้นมาหนึ่งเสียง จันวิภาได้ยินเสียงล้อรถเสียดสีบนถนน ก็หันหน้าไป มีรถคันหนึ่งกำลังเข้ามาหาเธอ แล้วกำลังบีบแตรอย่างบ้าคลั่ง ตอนที่เธอกำลังเดินคิดเรื่องโน่นเรื่องนี้อยู่ ไม่ทันตั้งตัวก็ถึงทางม้าลายแล้ว เธอรีบเดินขึ้นทางเท้า แต่ไม่ระวังเท้าเกิดพลิกขึ้นมา ล้มลงที่ทางเท้านั้น ความเจ็บพุ่งขึ้นมา! น้ำตาของจันวิภาเล็ดออกมา พยายามปีนขึ้นมาอยากจะโบกรถสักคัน แต่กลับไม่มีใครมาสนใจเธอเลย ทำยังไงดี? จันวิภากัดฟัน ตัวเธอตอนนี้ไปไม่ถึงโรงเรียนแน่ๆ แล้วก็ไม่มีรถพาเธอไป.... ในตอนที่จันวิภาร้อนรนอยู่นั้น รถสีขาวคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าเธอ จันวิภาพูดในใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนดีมาช่วยแล้ว? ประตูรถเปิดออก สิ่งแรกที่จันวิภาเห็นคือขาที่เซ็กซี่และดูสง่างามคู่หนึ่ง ต่อมาก็ชุดสูทสีชมพู มองขึ้นไปอีกก็เจอไปหน้าที่ยิ้มแย้ม และผมดำเข้มยาวราวกับน้ำตก ผู้หญิงคนนั้นลงจากรถ เดินอย่างสง่ามาที่ข้างหน้าจันวิภา: “มีอะไรให้ช่วยไหม? จันวิภาไม่รีรอที่จะคิดแล้ว รีบพยักหน้า ในใจคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่สวยแต่จิตใจยังดีงามอีก โลกนี้ยังมีคนดีดีอยู่อีกมากมายจริงๆ “ฉันส่งเธอที่โรงพยาบาลแล้วกัน” ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆจับและพยุงจันวิภาอย่างอ่อนโยน พยุงเธอเข้าไปที่ข้างในรถ ตอนรถกำลังขับอยู่ จันวิภาก็คุยกับผู้หญิงคนนั้นมากมาย แต่รายละเอียดต่างๆที่ได้มามีแค่ชื่อของเธอเท่านั้น เธอชื่อนวาระ