ตอนที่ 73 หญิงสาวผู้มาอย่าวกระทันหัน

ต๭นที่ 73 หญิงสาวผู้มาอย่าวกระทันหัน “อ่า อีกเดี๋ยวฉันมีธุระต้องไปก่อน เธอมีเพื่อนหรือญาติมารับไหม? ตอนนี้เธอยังคงขยับได้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่” นวาระ นับเสียงนุ่มและอ่อนหวาน ราวกับสำลีที่เต็มไปด้วยความนุ่ม จันวิภาคิดคำถามนี้แล้วก็กลุ้มใจ พอคิดไปคิดมาก็ไม่มีใครแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนญาติตอนนี้ก็เดินไปคนละทิศละทางกับเธอแล้ว “เป็นอะไรไป?” ราวกับสัมผัสได้ถึงว่าผะอืดผะอมของจันวิภา จันวิภารู้ตัวว่าถ้าไม่เรียกคนมารับก็คงต้องลำบากนวาระ เธอเลยฝืนยิ้มพูดขึ้น: “ฉันโทรหาสามีฉันแล้วกัน” นวาระตอบรับหนึ่งเสี่ยง แล้วพูดชม: “ยังสาวอยู่เลยแต่งให้คนอื่นซะแล้ว โชคดีจริงๆ” จันวิภาไม่ต่อความ ในชีวิตเรื่องแบบนี้ มีแต่ตัวเองเท่านั้นล่ะที่รู้ สายโทรศัพท์ถูกรับอย่างรวดเร็ว จันวิภาอธิบายง่ายๆถึงเรื่องที่เกิดขึ้นและบอกที่อยู่ของโรงพยาบาล โทรศัพท์นั้นมีแต่เสียงเย็นชาของสุมิตร ราวกับว่าต่อให้จันวิภาจะเป็นตายร้ายดียังไงเขาก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร เพราะจากเริ่มคุยจนถึงวางสาย สุมิตรไม่ถามอาการบาดเจ็บของเธอเลยแม้แต่น้อย นี้เป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายที่ทำให้จันวิภารู้สึกท้อใจอยู่บ้าง แต่สักพักเธอก็บอกกับตัวเอง ท้อใจกับคนอื่นได้ แต่กลับสุมิตรไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเธอคงเธอเป็นบ้าไปแล้ว เพราะคนบ้าคนนั้นที่อารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย สุดท้ายแล้วสุมิตรก็รีบมา เขามองจันวิภาที่นั่งอยู่ที่ทางเดินของโรงพยาบาล ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์และพูดอย่างโมโหขึ้น: “ปัญญาอ่อน แค่เดินยังล้ม ไร้ค่าจริงๆ” จันวิภาชินชากับสายตาเย็นชาและคำสบถของสุมิตรนานแล้ว เธอรู้สึกเฉยๆ ตอนที่โทรศัพท์ให้สุมิตรมาก็เพราะนวาระขอร้อง แล้วก็ไม่อยากจะลำบากคนอื่น อีกทั้งนวาระและจันวิภาก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกัน พาเธอมาโรงบาลก็ดีมากแล้ว พอคิดถึงนวาระแล้ว จันวิภาก็นึกขึ้นได้หันหน้าไปหาเธอ เห็นเธอยืนแข็งราวกับรูปปั้นนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย ดวงตาของค้างจ้องค้างที่สุมิตร สติหายไปหมดเรียบร้อย จันวิภาเห็นนวาระเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ ก็ถามขึ้น: “นวาระ เธอเป็นอะไร? รู้จักมิตรเหรอ?” อยู่ต่อหน้าคนนอก จันวิภามักจะติดปากเรียกสุมิตรว่ามิตร ใครจะรู้นวาระไม่ตอบเธอกลับ จันวิภารู้สึกว่าคนนี้ไม่ได้ถูกฝีสิงใช่ไหม เลยผลักไปที่นวาระเบาๆ ตัวอ้อนแอ่นของนวาระสั่นสะท้านขึ้นมา เธอเดินถอยหลังออกไปหลายก้าว ปากพูดขึ้น: “ไม่ ไม่รู้จัก ฉันไม่รู้จักเขา” จันวิภาขมวดคิ้วแน่น เธอสัมผัสได้ถึงความเครียดของนวาระ เลยยื่นมือออกไปเพื่อที่จะดึงนวาระและทำเรื่องนี้ให้กระจ่าง แต่คิดไม่ถึงนวาระกับปัดมือของจันวิภาออก ตะโกนร้องกรี๊ดวิ่งออกจากโรงพยาบาลไป มองเห็นนวาระวิ่งหนีออกไปอย่างตื่นกลัวแล้ว จันวิภาก็พูดกับสุมิตร: “ฉันเห็นแล้ว ดาวว่านี่ก็อาจจะเพราะคุณเล่นความรู้สึกกับนวาระเมื่ออยู่ในข้างนอก คุณดูสิคุณทำให้คนอื่นเจ็บจนเป็นแบบนี้แล้ว” จันวิภาไม่เคยสนใจชีวิตข้างนอกของสุมิตรเพราะว่าเธอไม่มีความคิดที่จะเป็นเจ้าของของสุมิตร ดังนั้นไม่ใช่เพราะอยากคิดบัญชีกับสุมิตร เป็นทวงความไม่ยุติธรรมแทนนวาระ สุมิตรขมวดคิ้วมองนวาระที่ลับตาไปจากที่นี่ เขาดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เลยทำให้ไม่สนจันวิภา “อะไรกัน? คุณมีเวลาที่ไม่กล้าที่จะรับผิดชอบด้วยเหรอ? เจ้านายสุมิตร เล่นกับความรู้สึกคนอื่นจนเป็นเรื่องปกติแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำหน้าอมทุกข์ด้วยล่ะ” ถึงตรงนี้สุมิตรถึงจะหันตามามองที่จันวิภา สีหน้าไร้อารมณ์พูด: “จันวิภา เธอกำลังปิดความอิจฉาของเธอใช่ไหม?” จันวิภายิ้มเย็นชา: “ฉันไม่เคยเห็นคนหน้าด้านอย่างคุณมาก่อนเลย ฉันไม่เคยหึงคุณเลยสักครั้งเดียว คุณก็เคยพูดไม่ใช่เหรอว่าพวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันจริง ๆ เป็นคู่แค้นกันมากกว่า ทำไมต้องเสแสร้งทำเป็นคนรักกันด้วยล่ะ?” สุมิตรก้มมองลงไปวิเคราะห์จันวิภา แล้วพูดอย่างเย็นชา: “เธอหุบปากน่าจะดีกว่านะ” สุมิตรยังคงไม่พูดถึงผู้หญิงคนนั้น แต่กลับอยากจะเป็นศัตรูกับจันวิภา เขามองจ้องไปที่จันวิภา ขาของจันวิภาแผลยังคงเจ็บอยู่ ไม่งั้นก็แอบหนีออกไปแล้ว สุมิตรพูดอย่างเย็นชาขึ้นอีกประโยค: “กลับบ้านกับผม” จันวิภาพอฟังเสร็จก็รีบส่ายหน้าพูด: “ไม่ได้ วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียน” จริง ๆแล้วออกมาตั้งนานแล้ว จันวิภาก้ไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว แต่เพราะอยากจะต่อต้านสุมิตร เธอเลยต้องไปโรงเรียนให้ได้ นี้ดูเหมือนจะเป็นการโต้ตอบ นี้คือนิสัยของจันวิภาที่อยู่ข้างหน้าของสุมิตร----ต่อต้าน! และสุมิตรก็ใช้ลูกไม้เดิม เข้ารัดที่เอวของจันวิภา ไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นตะโกนหรือตบตีเขา สุมิตรบังคับเธอให้ขึ้นรถไป! “สุมิตร!” จันวิภาตะโกนอย่างโมโห แต่สุมิตรทำเหมือนกับไม่ได้ยิน สั่งขับรถออกไปทันที มาถึงที่รถจอด จันวิภาถึงจะรู้ว่าสุมิตรพาเธอมาที่โรงเรียน หลังจากลงรถแล้ว จันวิภาเห็นรถของสุมิตรไกลออกไปถึงจะเรียกสติกลับมาได้ “อยู่ ๆก็ใจดีขึ้นมา?” จันวิภาขมวดคิ้ว ไม่คิดอะไรอีก เดินกระเผลกเข้าไปที่โรงเรียน เข้าชั้นเรียนแล้ว เธอรู้สึกง่วงก็เลยหลับไปทั้งอย่างงั้น จนทุกคนเลิกเรียนออกไปหมดก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา ผ่านไปไม่นาน มีผู้ชายสวมชุดสูทหน้าตาชุ่มชื่นราวกับหยกเดินเตร่เข้ามาในห้องเรียน เขายืนอยู่หน้าประตู มองจันวิภาที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะเงียบๆ มองอยู่ตั้งนาน ในนัยน์ตาอารมณ์ที่แสดงออกมาราวกับน้ำลึก แล้วยังมีความเสียดายแผงอยู่ในนั้นอีก ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นก็คือนราวิชญ์นั้นเอง เขาพยายามที่จะไม่รบกวนจันวิภา และค่อยๆเดินเบาๆไปที่ข้างจันวิภา หลังจากนั้นก็นั่งลงไป นับตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่ส่งเสียงอะไรออกมาแม้แต่น้อย เขายื่นมือค่อยๆดึงผมอยู่ข้างหูของจันวิภา ค่อยๆลูบเบาๆ ราวกลับว่ากลัวว่าจะรบกวนความเงียบสงบนี้และทำร้ายความสวยงามที่อยู่ตรงหน้า เขาทัดผมของจันวิภาที่ข้างหูของเธอ แล้วก็มองดูติ่งหูของเธออย่างเงียบๆ บนร่างกายของจันวิภา สิ่งที่นราวิชญ์ชอบมากที่สุดคือดวงตาและติ่งหูของเธอ ดวงตาของเธอไม่นับว่าใสที่สุดหรือสวยที่สุด แต่เหมือนผืนน้ำกว้างใหญ่ที่สามารถกลืนเขาไปได้ และความเนียนอ่อนนุ่มสะอาดสะอ้านเอิบอิ่มของติ่งหูที่ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบที่สุด เขามองดูอย่างเงียบๆ จนกระทั้งจันวิภาตื่นขึ้นมา จันวิภาขยี้ตาตัวเอง ยังไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า เลยพูดอย่างสงสัยขึ้น: “คุณมาที่นี่ได้ยังไง ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”