ตอนที่ 74 หัวใจที่ไร้ซึ่งความรัก

ต๭นที่ 74 หัวใจที่ไร้ซึ่งความรัก นราวิชญ์ยิ้มออกมาแล้วส่ายหัว แล้วพูดกับจันวิภา “เจ้าคนขี้เกียจ เลิกเรียนตั้งนานแล้วยังไม่ตื่นขึ้นมาอีก ผมไม่อยากปลุกเธอ ดังนั้นก็เลยรอเธอตื่นอยู่ข้างๆมาโดยตลอด” จันวิภาบิดขี้เกียจออกมา พยักหน้าราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เธอสังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ อย่างหนึ่งจากดวงตาของนราวิชญ์ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จันวิภาไม่เคยเห็นถึงสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ที่ออกมาจากนัยน์ตาของนราวิชญ์ “พี่นราวิชญ์ พี่มาหาฉันมีธุระอะไรหรอ?” น้ำเสียงของจันวิภาสงบนิ่งอย่างไม่รู้ตัว ดูราวกับเธอจะเล็งเห็นว่าได้มีเรื่องที่ไม่ค่อยดีได้เกิดขึ้นมา พี่นราวิชญ์...... ทุกครั้งที่นราวิชญ์ได้ยินจันวิภาตะเบ็งเสียงออกมา ภายในใจก็จะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ในตอนนั้นทั้งคู่ต่างก็เล่นสนุกด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบและสวยงามราวกับเทพนิยายก็มิปราน แต่ทว่า นราวิชญ์ในตอนนี้เริ่มที่จะค่อยๆแยกแยะความแตกต่างได้แล้ว พี่นราวิชญ์ คำสี่คำนี้เป็นเพียงการยอมรับถึงตัวตนของเขา ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร เขาก็เป็นได้เพียงแค่พี่ชายเท่านั้น “พี่นราวิชญ์?” หาได้ยากยิ่งที่จันวิภาจะเห็นนราวิชญ์ผิดหวังขนาดนี้ นราวิชญ์ถูกจันวิภาฉีกกระฉากความคิดของตนเองออกมา เผยให้เห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นราวกบดวงอาทิตย์ “จันวิภา ครั้งนี้ที่มาหาเธอ ที่จริงแล้วมันเป็นเพราะว่าผมต้องการจะไปแล้ว เลยมาบอกลากับเธอสักหน่อย” นราวิชญ์มอไปยังนัยน์ตาของจันวิภา จัดระเบียบภาษาของตนเอง มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่รู้สึกว่าคำพูดเช่นนี้มันช่างพูดออกมาได้อย่างเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง การวบรวมวาทศาสตร์ต้องใช้ความอดทนและความแข็งแกร่งของร่ายกาย หรือแม้แต่เข้าญาณ “ไป? พี่จะไปไหน?” จันวิภาขมวดคิ้ว “เมืองนอก” “จันวิภา ผมอยากจากไปแบบเงียบๆ ไม่อยากทำให้เธอเสียใจ แต่ไม่กี่วันมานี้ผมคิดอยู่หลายตลบ ในผืนแผ่นดินนี้ ที่ผมปล่อยวางไม่ลงที่สุดก็คงจะเป็นเธอ มันเป็นความปรารถนา” นราวิชญ์พูดได้อย่างช้ามาก ทุกคำพูดต้องการใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด จันวิภากระพริบตา ขนตามีความชื้นอยู่เล็กน้อย เธอเม้มปากเอาไว้ หลังจากนั้นไม่นานจึงพูดขึ้น “พี่นราวิชญ์ ทำไมพูดเหมือนกับจะลาตายอย่างนั้นล่ะ เป็นก็เป็นเพียงแค่ระยะห่างของตั๋วเครื่องบินไม่ใช่หรอ?” นราวิชญ์ยิ้มออกมา ส่ายหัวแต่ไม่พูดอะไร เขารู้ดี นี่ไม่ใช่แค่ระยะทางจากประเทศจีนไปยังอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร แต่นั่นคือหัวใจที่ไม่สามารถเอาชนะลงได้ และระยะห่างระหว่างหัวใจที่ไม่อาจที่จะรักได้ “ผมต้องไปแล้ว ต่อตากนี้เธอก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าหากมีเรื่องอะไร ที่พวกเขาจัดการไม่ได้ เธอก็โทรมาหาผมนะ แม้ว่าตัวผมจะอยู่ลับของมหาสมุทร แต็จะช่วยเหลือเธอเต็มที่” นราวิชญ์ยังคงยิ้มอยู่ ผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังรักษาภาพลักษณ์ที่สะอาดอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความปลอดภัยต่อหน้าจันวิภาเอาไว้ จันวิภาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาเมื่อสมัยก่อน ในช่วงวัยเด็กที่บริสุทธิ์และสวยงาม พี่นราวิชญ์เป็นเหมือนดั่งผู้พิทักษ์ของเธอ ทั้งยังเป็นไอดอลที่เธอเชิดชู เธอยังจำได้ว่าตอนที่พัวพันอยู่กับสุมิตร นราวิชญ์ก็ปกป้องเธอไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง ไม่ให้คนอื่นดูถูกเธอ และช่วยเธอออกมาจากไนต์คลับ แม้ว่าเขาจะต้องยอมแพ้กับภาพลักษณ์ที่อบอุ่นอ่อนโยนและต่อสู้กับสุมิตร แม้ว่าเขาจะยังคงถูกสุมิตรดูถูกและเหยียดหยาม แต่เขาก็ยังคงต้องการให้สุมิตรเคารพและรักเธอ จันวิภายังคงอยากที่จะคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของนราวิชญ์จริงๆ แต่ท้ายที่สุดเธอก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ระหว่างคนทั้งสองมีชั้นที่แบ่งกั้นเอาไว้อยู่ ในเวลานี้ที่หน้าประตูห้องเรียน มีเงาคนปรากฏออกมาอย่างเงียบๆ ดวงตาเย็นชากวาดมองทุกอย่างในห้องเรียน ฉากของจันวิภาและนราวิชญ์ถูกเขาเก็บเอาไว้ในสายตาจนเรียบ สุมิตรหัวเราะเยาะออกมา แล้วก็ค่อยๆสลายหายไปในเงามืด มันเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าถูกจันวิภาหักหลัง นางผู้หญิงร่านคนนี้ สอนไม่จำเลยหรือไง? …… นราวิชญ์เดินออกไป และจันวิภาจึงเดินกลับบ้านไปอย่างคนเดียวเปล่าเปลี่ยว เธอเดินโซซัดโซเซออกไป มันเดินได้ลำบากอยู่เล็กน้อย แต่ไม่นานหลังจากนั้น ทันใดนั้นยานพาหนะทางด้านหลังเธอก็ดังขึ้น และกระจกก็ได้ถูกเลื่อนลงมา เยออกมาให้เห็นใบหน้าของธนภาค เขายิ้มแล้วพูด “เฮ้ คุณหญิง ต้องการให้ผมไปส่งไหม?” จันวิภาไม่ปฏิเสธ เธอรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเดินกลับไป จึงพยักหน้า และนั่งรถไป “ขอบคุณนะคุณธนภาค” จันวิภาไม่ได้รังเกียจธนภาค ครั้งที่แล้วที่อยู่ในไนต์คลับ ธนภาคก็ได้ช่วยเธอแก้ปัญหา และในอดีตธนภาคก็เคยทำให้เธอประทับใจ คือเป็นเจ้าชายที่สง่างามและมีการศึกษา ธนภาคยิ้ม หมุนพวงมาลัยพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้ผมได้ฟังเรื่องราวของเธอมามากมายเลยจากสุมิตร เช่นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน......” เรื่องเมื่อก่อน? เรื่องอะไรกันล่ะ? จันวิภาขมวดคิ้ว รอคำพูดหลัจากนั้นของธนภาค “สามารถตรึงใจนายใหญ่แห่งบ้านชาติพยุงพงษ์ได้ และยังแต่งงานเข้าบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์อีก เธอนี่น่าทึ่งจริงๆ” ประโยคนั้นของธนภาคมันไม่ร้อนและไม่หนาว แต่สิ่งที่จันวิภาได้ยินมันเป็นคำพูดดูถูกที่เปลือยจ้อน “ฉันเคยอยู่กับนราวิชญ์มาก่อน เพราะว่าเขาต้องไปเมืองนอกแล้ว ดังนั้นเลยมาเจอฉันเป็นครั้งสุดท้าย คุณธนภาคไม่ได้ว่าเข้าใจอะไรผิดไปหรอกหรอ เมื่อก่อนฉันเคารพและชื่นชมคุณ หวังว่าคุณธนภาคคงไม่ใช่คนจำพวกคิดไปเองหรอกนะ สิ่งที่คุณพูดสร้างปัญหาให้ฉันได้นะ” ธนภาคเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “ผมก็ฟังสุมิตรมาอีกที เขาโกรธมาก และได้ยินมาว่านราวิชญ์รับปากแล้ว ว่าจะไม่มาหาคุณ แต่วันนี้พวกคุณกลับอยู่กันตามลำพัง ถ้าหากว่าเป็นผม ผมก็คงจะโกรธเหมือนกันนั่นแหละ ยิ่งกว่านั้น มีเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้” เรื่องที่ธนภาคพูดแน่นอนว่าคงชี้เป้ามาที่จันวิภาถูกวางยาปลุกเซ็กส์ครั้งนั้น จันวิภาคาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะเป็นตราบาปของเธอ เธอยิ้มอย่างข่มขื่นละส่ายหัว “คุณธนภาค ฉันกับนราวิชญ์เรามีความสัมพันธ์กันแค่พี่น้อง โปรดตรวจสอบดูให้แน่ใจด้วยว่าคุณเข้าใจประเด็นนี้ได้อย่างชัดเจน ฉันไม่ได้รักเขาเลย” ธนภาคพูดพรวดออกมาทันที “คุณรักสุมิตรเข้าแล้วงั้นหรอ” จันวิภาตะลึงไปครู่หนึ่ง เธอไม่คาดฝันว่าธนภาคจะถามคำถามที่งี่เง่าเช่นนี้ออกมา เธอขมวดคิ้วแล้วพูด “หากมีผู้หญิงคนไหนตกหลุมรักสุมิตรเข้าจริงๆล่ะก็ ฉันก็คิดว่าคงแค่หลงรักเงินของเขาเท่านั้น แน่นอน ฉันไม่ได้รักทั้งคู่ และฉันก็เกลียดเขามาก” ทันใดนั้นธนภาคก็พูดติดตลกขึ้นมาทันที “คุณเข้าใจเขาได้อย่างถ่องแท้ วิปริต ไม่เลวๆ ใครก็ตามที่รู้จักเขาจริง ๆจะรู้ว่าสุมิตรมันเป็นโรคประสาทขั้นวิปริตเลยแหละ” ตอนนี้จันวิภาไม่เข้าใจจริงๆว่าแท้จริงแล้วธนภาคเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์เช่นไร หรือสุมิตรส่งเขามาทดสอบเธอกันแน่? จันวิภาเอ่ยถามออกไปตรงๆ “ฉันเชื่อว่าที่ได้พบกับคุณธนภาคที่นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ งั้นคุณธนภาคเห็นฉันเป็นคนอย่างไง?”