ตอนที่ 75 พิพาท หึงหวงอีกครั้ง

ต๭นที่ 75 พิพาท หึงหวงอีกครั้ง ธนภาคถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขาพูดขึ้น “เมื่อก่อนผมเคยโม้เรื่องเธอต่อหน้าสุมิตร โดยเฉพาะตอนอยู่ไนต์คลับที่เธอชนะการพนันในครั้งนั้น ทำให้ผมคิดว่าผมได้เห็นอะไรจากเธอ ความกล้าหาญ สติปัญญา ความเอื้ออาทร ความเมตตา และยังมีความงดงาม” ธนภาคพูดเยอะมาก แต่ทว่าสิ่งที่เน้นหนักกลับเป็นสองคำแรก เมื่อก่อน? กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตอนนี้มันเปลี่ยนไปงั้นหรือ? “ตอนนี้หรอ ตอนนี้ผมก็ยิ่งไม่เข้าใจเธอ มองไม่ออกว่าเธอกำลังเสแสร้งหรือว่าจริงจังกันแน่......” “……” “สุมิตรก็อาจจะเหมือนกับผมนั่นแหละ ถ้าหากว่าเธอเสแสร้ง เธอก็จะเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวคนหนึ่ง......” “ทฤษฎีสมคบคิดที่ผู้ชายชอบใช้กัน” จันวิภาหันศีรษะของเธอมองไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “ได้โปรดจอดรถด้วยค่ะ คุณธนภาค” ธนภาคไม่จอดรถ เพราะว่าเขาก็ต้องการไปหาสุมิตรเช่นเดียวกัน เพื่อให้เขาดูข้อมูลสำคัญสักหน่อย จันวิภาไม่ได้ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายต่อหน้าชายคนนี้ที่เธอไม่คุ้นเคย หลังจากกลับถึงบ้าน จันวิภาคาดเดาได้เลยว่าคงจะมีฉากโรคประสาทกำเริบขึ้นมาแน่นอน “เธอยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ? นางแพศยา！” สุมิตรนั่งอยู่บนโซฟา ปลายนิ้วคีบบุหรี่เอาไว้หนึ่งมวน สายตาไม่เหลียวมองจันวิภา แต่ทว่าระหว่างคิ้วกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา “ดูเหมือนว่าฉันไม่มีอะไรจะอธิบาย” จันวิภาแบะมือออก พูดเหตุผลต่อหน้าสุมิตรนั้นมันไม่มีประโยชน์อันใดเลยแม้แต่น้อย พูดจบจันวิภาก็หันตัวแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอทำเพียงแค่เหลือบตามองสุมิตรเท่านั้น อุณหภูมิในห้องสูงขึ้น แต่คราวนี้มันไม่ได้เป็นความต้องการทางเพศ แต่เป็นอารมณ์ สุมิตรลุกขึ้นมาจากโซฟา ยื่นมือออกมาจับแขนของจันวิภาเอาไว้ จันวิภาสะบัดออกไป สุมิตรจึงใช้อีกมือหนึ่งบีบคอของเธอจนแน่น เพียงไม่นาน จันวิภาก็รู้สึกหายใจไม่ออกและไอเย็นไหลทะลักเข้าสู่ร่างกาย ธนภาคก็ไม่ได้คิดว่าสุมิตรจะลงมือได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ ทั้งยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปแยกสุมิตรและจันวิภาออกจากกัน “สุมิตร นี่อยู่ในบ้านนายเอง ไม่ใช่เรื่องแก๊ง ทำไมถึงได้ทำรุนแรงอย่างนี้” ธนภาคผลักสุมิตรกลับไปนั่งบนโซฟา แล้วพูดกับจันวิภา “เธอขึ้นไปนอนก่อนเถอะ” ภายในใจของจันวิภาทั้งตกใจและโกรธแค้น ถลึงตาจ้องมองสุมิตร ไม่หดหัวเลยแม้แต่นิดเดียว สุมิตรมองเธอ สุมิตรพูดอย่างโหดเหี้ยม “ความสามารถในการเกี่ยวผู้ชายของแม่เธอนี่ถ่ายทอดมาให้เธอหมดเลยสินะ ชั่วชีวิตของผู้หญิงราคาถูกจริงๆ แพศยาก็ยังคงเป็นแพศยาอยู่ทั้งชีวิต” “นาย！” จันวิภากัดฟัน และต้องการโต้เถียง แต่กลับถูกธนภาคขัดขวางเอาไว้ “ธนภาค ถ้านายยังมายุ่งเรื่องในบ้านผมอีก ผมก็จะไม่เกรงใจนายแล้ว！” เมื่อสุมิตรเห็นเช่นนี้จึงพูดขึ้นติเตียน ธนภาคได้ยินสุมิตรตะคอกใส่ตนเอง แต่กลับไม่โกรธ และยิ้มออกมาอย่างลึกซึ้ง ทันใดนั้น เขาก็ได้วางมือลงบนไหล่ของสุมิตร จากนั้นจึงพูดขึ้นเบาๆ “นายพูดว่าไม่ต้องการให้ผมยุ่งเรื่องในบ้านของนาย แต่การตามหาแมวน้อยตัวนั้น นายก็รบกวนผมอยู่ไม่น้อย” สุมิตรพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ “แต่นายหาตั้งนานแล้วยังหาไม่เจอ” ธนภาคเม้มปากแบบปัดๆ เขายิ้มแล้วพูด “นายคิดว่าผมมาดูพวกนายทั้งสองทะเลาะกันงั้นหรอ?” พอพูดจบสายตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นน่าสนใจ “ได้ข้อมูลมาแล้ว หลังจากผมได้รับมันแล้วจึงได้รีบมาทันที” ธนภาคพูดไปพร้อมกับดึงซองจดหมายออกมาจากแขน สุมิตรรับซองจดหมายมาไว้ในมืออย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จากนั้นจึงนั่งลงบนโซฟาอ่านมันอย่างอดใจไม่ไหว และไม่ได้สนใจจันวิภาอีก จันวิภาฉวยโอกาสเดินออกไป และไม่สนใจ “แมวป่าตัวน้อย” ที่ออกมาจากปากพวกเขาว่าคืออะไร แต่ทางด้านของสุมิตรกลับยิ้มออกมาทันที มองดูรูปถ่ายแล้วพูดขึ้น “มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะเห็นผมตื่นตระหนกขนาดนั้น” ธนภาคสนใจขึ้นมาอยู่เล็กน้อย จึงอยากที่จะเห็น “แมวป่าตัวน้อย” ที่อยู่ในใจของสุมิตรว่าเป็นใครกันแน่ แต่สุมิตรกลับพูดขึ้น “ธนภาค นี่ก็สายมากแล้ว ผมคิดว่านายควรกลับไปได้แล้ว” มันเป็นคำไล่ที่ชัดเจนมาก ธนภาคไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร และเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร หลังจากเขาไปแล้ว สุมิตรก็ได้คิดถึงเรื่องของจันวิภาเมื่อวันกลาง ยิ้มอย่างเยาะเย้ยแล้วลุกขึ้นมา เดินขึ้นไปชั้นบนแล้วเคาะประตูห้องของจันวิภา “มีอะไร?” จันวิภาบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดประตูออกมา เสียงของสุมิตรดังลอยออกมาจากช่องประตู “ผมให้เวลาเธอห้าวินาที ถ้ายังไม่เปิด ผมจะให้เธอได้รับบทลงโทษที่สาสม” เสียงของสุมิตรนั้นเยือกเย็นเป็นอย่างมาก จันวิภารู้ดีว่าหากเปิดประตูในคืนวันนี้มันจะเป็นการยากที่จะหยุดยั้ง ดังนั้นจึงกัดฟัน กำหมัดจนแน่น ตัดสินใจอย่างเงียบๆว่าถึงอย่างไรก็จะไม่เปิดประตูออก อย่างไรก็ตาม เธอยังคงพิงประตูเบา ๆ และฟังการเคลื่อนไหวจากภายนอก ห้าวินาทีผ่านไปอย่างรดเร็ว จันวิภาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวอะไรนอกประตู จึงตบไปที่หน้าอกของตนเองแล้วรู้สึกโล่งใจ เพียงไม่นาน จันวิภาก็เตรียมที่จะอาบน้ำและพักผ่อนสักเล็กน้อย ไม่งั้นละก็คาบเรียนในวันพรุ่งนี้ก็คงจะต้องสายอีกเป็นแน่ แผลที่หลังมือนั้นได้เป็นรอยแผลเป็นเสียแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้ดูแลอะไร หลังจากจันวิภาเปิดน้ำอุ่นจนเต็ม เธอก็นั่งลงแล้วพิงอย่างอิ่มเอมใจ นอกเสียจากเสียงของคลื่นน้ำตอนที่เคลื่อนไหวร่างกายอย่างช้าๆ ทั้งหมดทั้งมวลต่างก็เงียบสงัด ความร้อนเพิ่มขึ้นและปกคลุมทั่วทั้งห้องน้ำ ราวกับอยู่ในดินแดนแห่งเซียนอย่างไรอย่างนั้น จันวิภาหวังว่า อย่างนี้ก็ดีแล้ว แท้จริงแล้วเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับสุมิตรและความวุ่นวายทั้งหมด หลังจากนั้นไม่นาน จันวิภาก็ได้หลับลงอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าในความสะลืมสะลือเธอกลับได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาทันที จึงสะดุ้งเฮือก จากนั้นจึงกรีดร้องขึ้นมาทันที ในไม่ช้า ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง ใบหน้าที่เย็นชาของสุมิตรได้ปรากฏออกมาอยู่ต่อหน้าของจันวิภา จันวิภาใช้มือทั้งสองโอบหน้าอกของตนเองเอาไว้ แต่เพราะว่าในอ่างอาบน้ำไม่มีฟองน้ำอยู่ ร่างกายของเธอจึงยังคงเปลือยล้อนจ้อนแล้วเผยออกมาให้สุมิตรเห็น สุมิตรหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น “เสแสร้งได้ลำบากจริงๆ” จันวิภาฟังประโยคเช่นนี้เสียจนเบื่อหน่าย จึงได้ตอบโต้ไปโดยอัตโนมัติ ตระโกนออกไปว่า “นายเข้ามาได้อย่างไง อยากจะให้ตกใจตายหรือไง?” ดูเหมือนว่าจันวิภาจะตกใจกลัวจริงๆ น้ำเสียงสั่นเครืออยู่เล็กน้อย สุมิตรจ้องมองดูจันวิภาที่เหมือนกับคนบ้า แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง “นี่มันบ้านผม ผมจะไม่มีกุญแจเลยหรือไง? ไอคิวของเธอนี่ต่ำจริงๆ นี่เป็นเรื่องปกติธรรมดาของผู้หญิงแพศยางั้นหรอ? เหมือนกับที่พวกเธอคิดว่าแอบเจอคนข้างนอกจะไม่ถูกพบอย่างไรอย่างนั้น” จันวิภาเต็มไปด้วยความขมขื่น เธอเปล่งเสียงสูงแล้วพูดออกมา “ฉันต้องอธิบายอีกสักกี่ครั้ง นราวิชญ์แค่มาบอกลาฉันเท่านั้นเอง ในเมื่อนายพูดว่านายเห็นมัน นายก็น่าจะรู้นี่ว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรกัน” ดวงตาของจันวิภาเบิ่งกว้าง เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมชายคนนี้จึงสงสัยอยู่เสมอ มันทำให้คนเป็นบ้าจริงๆ “อ๋อ? ไม่ได้ทำอะไรกัน? แต่ผมกลับเห็นว่าพวกเธอรักกันอย่างลึกซึ้ง ลังเลที่จะแยกจากกัน ใครจะรู้ว่าลับลังพวกเธอสองคนแอบทำอะไรกัน? ที่แท้เธอก็อยากให้ผมดูภรรยาของตัวเองกับชายคนอื่นเล่นฉิ่งฉับกัน?”