ตอนที่ 80 กักบริเวณเขา

ต๭นที่ 80 กักบริเวณเขา เมื่อหัวโจกเห็นบรรยากาศที่ผิดไปเช่นนี้จึงรีบพูดเพื่อขอความเมตตา “เจ๊ใหญ่ ล่วงเกินไปแล้ว ล่วงเกินไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ความคิดของเรา มีคนสั่งพวกเรามาอีกที อย่าโทษพวกเราเลย” มีคนสั่งมา? จันวิภาและพัชรีคิดว่าคงจะต้องเป็นนางนวาระนั่นแน่ๆ ตอนที่อยู่ร้านกาแฟเธอเสียเปรียบ ดังนั้นก็เลยซื้อเจ้าพวกอันธพาลกลุ่มนี้ เพื่อจะแก้แค้นพวกเขาทั้งสอง แต่ทว่าพัชรีก็ไม่ยอมจบแต่เพียงเท่านี้ เธอหัวเราะเยาะออกมาแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้สำนึกผิดได้ ก็สายไปแล้ว” หลังจากพูดจบพัชรีจึงได้ใช้สายตาส่งซิกแก่สมาชิกแก็งค์รถซึ่งคนหนึ่ง ชายคนนั้นพยักหน้า จากนั้นแก็งค์รถซึ่งจึงถอดหมวกกันน็อคแล้วเอาวางไว้บนมอเตอร์ไซด์ ก่อนที่จะเดินไปวิวาทกับกลุ่มอันธพาลพวกนั้น จันวิภาเห็นว่าสถานการณ์ชักจะไปกันใหญ่ เธอจึงดึงพัชรีเอาไว้แล้วพูดขึ้นมา “ทำอย่างนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยหรอ ถ้าเรื่องใหญ่เกินไปมันจะไม่ดีเอานะ” พัชรีขมวดคิ้ว จ้องมองจันวิภา แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “จันวิภา เธอนี่ใจอ่อนจริงๆ ไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นสุมิตรหรือไอ้พวกขยะเปียกพวกนี้ พวกมันก็ควรที่จะถูกลงโทษเพราะการกระทำของตัวเอง จะมาโทษพวกเราไม่ได้หรอก” จันวิภาอดไม่ได้ที่จะพูดออกไปว่า “ยังดีที่พวกเราไม่ได้เป็นอะไร และเราต้องจับหัวโจกของโจรสิถึงจะถูก หัวโจกที่แท้จริงก็คือนางผู้หญิงคนนั้น นวาระ” ความโกรธในใจของพัชรีร้อนลุ่ม แต่ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะพาลใส่จันวิภา และพูดกับลูกน้องออกไป “สอนบทเรียนให้พวกมันเล็กๆน้อยๆ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่” ต่อมาอันธพาลกลุ่มนั้นก็ได้ร้องโหยหวนขึ้นมาอย่างน่าเวทนา ฟังแล้วทำให้รู้สึกขมขื่น แต่ทว่าจันวิภารู้ดี นี่เป็นสิ่งที่พัชรียอมอ่อนข้อให้ที่สุดแล้ว หากไม่ใช่ว่าเธออยู่ที่นี่แล้วล่ะก็ เกรงว่าเจ้าอันธพาลพวกนี้อาจจะแย่ยิ่งกว่านี้เสียอีก แต่ทว่า ความโกรธเกรี้ยวภายในใจของจันวิภาที่มีต่อนวาระนั้นกลับเผาไหม้อยู่ตลอด หลังจากกลับถึงบ้าน จันวิภาก็ได้เดินไปที่ห้องของนวาระ นวาระกำลังฮัมเพลงอยู่ในขณะที่พูดคุยและหัวเราะกับสาวใช้ไปด้วย เธอแต่งตัวอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง และมักจะมีสาวใช้มาประจบประแจงอยู่ข้างกายเสมอ พอจันวิภาเดินเข้ามาก็ได้ยินสาวใช้พูดขึ้นว่า “คุณนวาระสวยกว่าจันวิภาตั้งเยอะ ผิวก็ดีอย่างนี้ มิน่าล่ะเจ้านายสุมิตรถึงติดใจคุณ” นวาระทำท่าทางเป็นธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น และเขียนคิ้วอย่างประณีต เธอเห็นจันวิภาเดินเข้ามาจากในกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง อดไม่ได้ที่จะสงสัยอยู่เล็กน้อย เพราะว่าเธอเห็นจันวิภายังคงถือกระเป๋าเอาไว้อยู่ในมือ เสื้อผ้าก็ไม่หลุดลุ่ย ท่าทางเหมือนไม่ได้โดนรังแกเลยแม้แต่น้อย? นวาระชาปแช่งอันธพาลกลุ่มนั้นที่ไม่ได้ทำงานให้สำเร็จอยู่ในใจ ทำให้ตนเองเสียเงินเปล่า จันวิภายืนอยู่ด้านหลังของนวาระ ตระโกนพูดออกไป “นวาระ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้วิธีที่สกปรกเช่นนี้ และถ้ามีเรื่องอะไรก็มาหาฉัน อย่ามาทำให้เพื่อนของฉันเหนื่อย” “ยังจะวางมาดเป็นคุณหญิงอยู่อีก เป็นเพียงแค่ตั๊กแตนหลังหลังจากฤดูใบไม้ร่วง ฉันจะคอยดูว่าเธอจะกระโดดไปได้สักกี่วัน หึ” เดิมทีจันวิภาก็ไม่ได้สนใจที่เธอหยอกล้อฐานะนายหญิงของเธออยู่แล้ว เพียงแค่พูดออกไปด้วยความโกรธ “นวาระ แผนการชั่วที่เธอวางเอาไว้ล้มเหลวเสียแล้ว แต่ว่านะ ถ้าหากมีครั้งหน้าอีกล่ะก็ ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆ ฉันจะไม่จบกับเธอแน่” นวาระหันหน้ากลับมา แสร้งทำเป็นไร้เดียวสา กระพริบตาแล้วพูด “คุณหญิง ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดตั้งแต่ต้นจนจบ กรุณาอย่ามาปรักปรำฉันนะ” “ที่นี่ไม่มีคนอื่น ทำไมเธอต้องทำท่าทีน่าสะอิดสะเอียนออกมาด้วย ถ้าหากมีครั้งหน้าอีกล่ะก็ นวาระ ฉันจันวิภาคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอคิดจะรังแกก็รังแกได้ เมื่อถึงตอนนั้นอย่ามาหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน” หัวใจของจันวิภาได้ถูกความโกรธครอบงำเอาไว้โดยสมบูรณ์ “เจ้านายสุมิตร ท่านกลับมาแล้ว......” ตอนที่นวาระกำลังจะพูดอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของสาวใช้ดังขึ้นมาจากทางบันได ตามด้วยเสียงฝีเท้าของสุมิตรดังลอยมา ดวงตาของนวาระกระพริบลงเล็กน้อย ราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย จากนั้นจึงตบเข้าไปที่หน้าของตนเอง！ “นวาระ แก！” จันวิภายังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร สุมิตรก็ได้ปรากฏตัวออกมาอยู่ตรงประตูเสียแล้ว จึงเห็นฉากที่จันวิภาชี้หน้าด่านวาระไปโดยปริยาย สุมิตรขมวดคิ้ว พูดตระโกนออกมา “จันวิภา เธอจะทำอะไร?” เมื่อสิ้นเสียงลง สุมิตรก็ได้รีบเดินไปหานวาระที่อยู่ทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วประคองเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนเองจนแน่น นวาระคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของสุมิตร ราวกับกระต่ายน้อยที่น่าเวทนาอย่างไรอย่างนั้น ตัวสั่นเทาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เธอ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆเธอก็ลงมือ......ตบหน้าฉัน......” ใจของจันวิภาร้อนรน แล้วพูดอธิบาย “มันไม่ใช่อย่างนั้น เธอ......” จันวิภายังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็ถูกฝ่ามือของสุมิตรผลักออกไป จนไปชนเข้ากับกำแพงที่ทั้งเย็นเฉียบและแข็งกระด้าง เธอรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งหมดสั่นสะเทือน ความเจ็บปวดอันรุนแรงที่แผ่ซ่านออกมาทำให้เธอต้องพิงกำแพงเอาไว้ และรู้สึกลำบากเมื่อขยับ สุมิตรกอดนวาระแน่นยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเขาเห็นรอยนิ้วทั้งห้าประทับอยู่บนหน้าของนวาระ ทั้งยังดวงตาที่แดงก่ำและเปียกชื้นอยู่เล็กน้อย จึงพูดกับจันวิภาอย่างโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที “ยังมีอะไรจะพูดอีก? ทางที่ดีเธอควรจะรีบขอโทษซะ” เขาไม่เชื่อเธอ！ จันวิภารู้สึกทุกข์ระทมขึ้นมาทันที และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา เมื่อเห็นเธอที่เป็นอย่างนี้ ภายในใจของสุมิตรกลับยิ่งโกรธขึ้นไปอีก “จันวิภา นี่เธอรนหาที่เองนะ” สุมิตรยิ่งมองจันวิภาก็ยิ่งโกรธ หลังจากพูดจบจึงง้างมือขึ้นมา ตบลงไปที่ใบหน้าของจันวิภา ดูเหมือนว่าจันวิภาจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอท้อแท้เสียแล้ว มองดูหน้าที่กำลังถูกตบ เธอไม่หลบแล้วแม้แต่น้อย ทำเพียงแค่หลับตา แล้วชูหน้าออกมาอย่างดื้อรั้น ให้สุมิตรตบเธอได้ตามสบาย สุมิตรคาดไม่ถึงว่าจันวิภาจะมีท่าทีเช่นนี้ จึงตกตะลึง และมือก็ได้หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดแล้วจึงไม่ได้ตบลงไป นวาระยืนอยู่ทางด้านหลังของสุมิตรแล้วยิ้มอย่างทะนงตน เขาเฝ้ารอคอยให้สุมิตรตบหน้าจันวิภาให้แตกเป็นเสี่ยงๆ ดังนั้นเมื่อสุมิตรไม่ใจแข็งพอที่จะตบลงไป นี่จึงทำให้เธอรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย เมื่อคิดถึงตรงนี้ นวาระก็ได้เก็บเอารอยยิ้มอันแสนจะทะนงตนของเธอกลับคืนมา และเริ่มที่จะร้องไห้ออกมาเบาๆ มือทั้งสองปิดไปที่หน้าของตนเองที่บวมเป่งอยู่เล็กน้อย เมื่อสุมิตรได้ยินเสียงร้องไห้ด้วยความน้อยใจของนวาระภายในใจก็เกิดความรู้สึกปวดใจไปโดยปริยาย เขาสวมกอดนวาระแล้วพูดด้วยคำพูดที่ราบเรียบอันแสนจะอ่อนโยน “ไม่งั้นจะให้ลงโทษอย่างไง เธอพูดมาก็พอ นวาระ” นวาระครุ่นคิด แล้วพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอ “ฉันก็ไม่อยากให้คุณตบเธอ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ทำเกินไปจริงๆ ฉันไม่อยากเห็นเขาอีก” สุมิตรพยักหน้า เรียกสาวใช้และบอดี้การ์ดที่อยู่นอกประตู แล้วพูดกับพวกเขา “ส่งคุณหญิงกลับเข้าไปไว้ในห้อง ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉันไม่อนุญาตให้เธอเดินออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว” จันวิภายังคงหัวเราะเยาะอยู่ ถูกลูกสมุนของสุมิตรพวกนั้นลากเข้าไปในห้องนอน กังบริเวณ? หึ！ ในขณะเดียวกัน ลูกสมุนของสุมิตรก็ได้ยืนคุ้มกันอยู่นอกประตูห้องของจันวิภา เธอในตอนนี้เป็นเพียงแค่นักโทษเท่านั้น หรือชั่วชีวิตนี้อาจจะต้องเป็นนักโทษของสุมิตรตลอดไป จันวิภารู้สึกไร้พลัง รู้สึกว่าตนเองได้เสียจิตวิญญาณไป เธอเอนตัวลงบนเตียง ภายในห้องที่มืดมิด กลับสู้สึกถึงแต่เพียงความชินชา