ตอนที่ 81 โดนตบ ความเย็นชาของเขา

ต๭นที่ 81 โดนตบ ความเย็นชาของเขา จันวิภาไม่เปิดไฟ พาตัวเองเข้าไปในความมืดมิดนั้น ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ตอนจันวิภาตื่นขึ้นมาเห็นเวลาก็รู้ว่าผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ประตูก็ไม่เคยเปิดออกเลย สุมิตรก็ไม่ให้คนมาส่งข้าวส่งน้ำมา จันวิภารู้สึกว่าถ้าตัวเองถูกขังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็คงตายไปแน่ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกตัวเองอ่อนแอเต็มทน แค่ลงจากเตียงขาก็สั่นแล้ว จันวิภาคลำกำแพงเดินออกไปข้างนอก เธอเคาะประตูแล้วเคาะประตูอีก กลับไม่มีคนสนใจเธอเลยสักคน เธอเปิดประตู แม้ว่าข้างนอกน่าจะมีคนคอยเฝ้าอยู่ เธอก็ต้องออกไปให้ได้ ไม่งั้นเธอตายแน่ สิ่งที่ทำให้จันวิภาประหลาดใจก็คือคนคุมและสาวใช้ที่อยู่หน้าประตูกลับไม่เห็นแล้ว เธอคิดว่าสุมิตรจะขังเธอทั้งชีวิตนึกไม่ถึงเลยว่าจะแค่วันเดียว จันวิภาเกิดความกลัวขึ้นมา สายตาพร่ามัวขึ้นมา ปากที่แห้งหยาบของเธอขาวซีด นัยน์ตาทั้งคู่ไร้วิญญาณและหย่อนยาน หลังจากใช้แรงเดินอันหนักหน่วงออกจากคฤหาสน์ จันวิภาก็เงยตามองเห็นนวาระ นวาระกำลังยิ้มอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข แต่งหน้าราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิดอกออกมา กระโปรงสั้นสีแดงใส่คู่กับถุงน่องบางๆอีกหนึ่งชั้น รองเท้าส้นสูงสีแดง ทำให้เธอที่ยืนอยู่หน้าจันวิภายิ่งดูสูงขึ้นมาก “โธ่ คุณหญิงของวิบูลย์ธนภัณฑ์ ไม่เจอแค่วันเดียวทำไมถึงถูกทิ้งซะล่ะ” นวาระใช้มือป้องปากสีแดงเสแสร้งเป็นตกใจสุดสุด จันวิภากำลังจะหมดแรงยืนข้างประตู มองนวาระอย่างเย็นยา “นวาระ เธอต้องการอะไรกันแน่? เธอชนะแล้ว เธอเป็นคุณหญิงของวิบูลย์ธนภัณฑ์ แล้วฉันไม่อยากจะแย่งที่นี่กับเธอด้วย อย่าเอาฉันไปเป็นศัตรูในความคิดของเธอเลย!” นวาระ 2 มือ เท้าเอว คิดสิ่งที่จันวิภาพูด เธอยังคงไม่คิดจะเปิดทางให้ พูดขึ้น: “ใช่เหรอ? เมื่อวานใครบางคนนะบอกให้ฉันจำตลอดไว้ตลอด ว่าเธอคือนายหญิงของบ้านนี้ใช่ไหม” จันวิภากัดฟัน เธอพูดอย่างเย็นชา: “นวาระ เธอเลิกเล่นแง่ได้แล้ว เธออย่าพยายามทำให้ฉันและเธอเป็นคู่แค้นกันเลย” นวาระหัวเราะพูด: “หะ? คู่แค้น? ฉันแค่อยากจะเห็นเธอถูกทิ้งเท่านั้นเองและเธอมีค่าอะไรจะเป็นคู่แค้นของฉันล่ะ” นวาระตั้งใจใช้นิ้วมือกดหน้าที่กำลังแดงอยู่ เธอตบเข้าที่หน้าของตัวเองกลับยิ่งทำให้จันวิภาต้องเสียมากกว่าอีก นั้นไม่ใช่เพราะตัวนวาระได้รับความเจ็บปวด แต่มันจะเป็นเครื่องหมายของความชนะของเธอ จันวิภามองเห็นหน้าของเธอแดงบวม เสียงหัวเราะเย็นชาหนึ่งเสียงดังออกมา ตามมาด้วย พริบตาเดียวนั้น จันวิภาไม่รู้ว่าเอาแรงจากไหน เธอผู้อ่อนแรงยกมือขึ้น ตบเข้าที่หน้าของนวาระอย่างแรง เพี้ย! เสียงดังใสดังออกมา นวาระเดิมที่หน้าบวมแดงอยู่แล้ว ถูกจันวิภาตบเข้าอีก ยิ่งทำให้เธอเจ็บใจเข้าไปอีก จันวิภาหัวเราะพูด: “เธออยากจะตบกลับสักหน่อยเหรอ? ไม่ได้บอกว่าฉันตบเธอเหรอ? งั้นก็ตบเธอให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ต่ำตมจริงๆ“ นวาระมองจันวิภาอย่างไม่อยากจะเชื่อ หน้าที่เจ็บจี้ดจี้ดอยู่หันมาน้ำตาเกือบจะไหลออกมาแล้ว เธอใช้มือปิดหน้าของเธอพร้อมกลับเดินถอยออกไป: “นางสารเลวนี้ แกกล้าตบหน้าฉัน แก....” จันวิภากัดฟันหัวเราะ: “เธอรนหาที่เอง ฉันเตือนเธอกี่รอบแล้ว” ที่มันบังเอิญก็คือ เหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้านี้ถูกสุมิตรที่เพิ่งกลับมาเห็นเข้าพอดี สุมิตรรีบพุ่งเข้าไปที่ข้างนวาระ เขาลูบหน้าของนวาระอย่างสงสารเหนืออื่นใด ขมวดคิ้วพูดเสียงเบา: “ไม่เป็นอะไรใช่ไหมนวาระ” จันวิภารู้ว่าตอนนี้เธอเจอเรื่องร้ายของจริงเข้าให้แล้ว เธอรีบอธิบายขึ้น: “สุมิตร มันไม่ใช่แบบที่คิด ไม่ใช่....” “ไม่ใช่? จันวิภาเธอบอกผมว่าไม่ใช่อะไร?” สุมิตรโกรธตะโกนออกมา จากนั้นพูดกับคนที่ตามด้านหลัง: “กดนางผู้หญิงนี่ให้ผมเดี๋ยวนี้” จันวิภาเห็นบอดี้การ์ดใส่สูทสีดำตัวสูงกำลังเดินเข้ามา เดิมที่ไม่มีแรงที่จะต้านไหวอีกทั้งแรงที่จะอธิบายก็ไม่มีแล้ว เธออ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนหมดแรงพยุงตัว ก็ลงไปที่พื้นทันที บอดี้การ์ดชุดดำกดที่ไหล่ของเธอ ทำให้เธอไม่มีทางที่จะดิ้น ในตอนนี้สุมิตรก็พูดเบาๆกับนวาระที่ร้องไห้อยู่: “ขอโทษทีทำให้เธอเจ็บอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ปล่อยเธอไปไม่ได้ เธอทำอะไรกับเธอนวาระ เธอทำกลับไปอย่างนั้น” “ผมสุมิตร ที่ผ่านมาทั้งหมดจะจัดการลงโทษให้กระจ่างเอง” สุมิตรมองอย่างเย็นชาไปที่จันวิภา นวาระเดิมที่เสแสร้งไม่ยอมตบคน แต่จันวิภากลับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้อดใจไม่ไหวรออยากจะตบเข้าที่หน้าเธออยู่แล้ว ผลลัพธ์ก็คือสุมิตรพูดแค่ไม่กี่ประโยค นวาระก็เดินไปที่ข้างจันวิภา พร้อมยกมือขึ้น จันวิภารู้สึกอัปยศสุดๆ แล้วยังไม่มีทางดิ้นอีก ได้แต่หลับตาลง นวาระดูเหมือนไม่ยอมจะทำ แต่ในใจกลับดีใจสุดขีด ตบเข้าที่หน้าของจันวิภาติดกันสี่ห้าที จันวิภากัดฟันแน่น เธอสาบานเลยว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไง ที่นวาระตบเธอนี้ แม้ว่าเธอจะตาย เธอก็ต้องแก้แค้นเอาคืนเข้าที่หน้าของนวาระให้ได้ ผ่านไปสักพัก จันวิภาเปิดตาขึ้น นัยน์ตาของเธอล่องลอย สุมิตรอยู่ๆก็กังวลขึ้น ราวกับมีอะไรมาสั่งเขา แล้วเขาก็หยุดนวาระไว้: “พอแล้ว นวาระ” สุมิตรดึงนวาระเข้ามา นวาระยังเสแสร้งไร้เดียงสาต่อไป: “อะไรกัน สุมิตร?” สุมิตรลังเลเล็กน้อย แล้วก็หัวเราะอย่างอ่อนโยนพร้อมกับพูดขึ้น: “แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเลวแค่ไหน แต่เธอก็ตบเยอะเกินไป เดี๋ยวมือของเธอก็เจ็บหรอก” พูดจบ สุมิตรก็โอบนวาระเข้าห้องไป …… จันวิภากลับถึงห้อง เธอไม่รู้ว่าเธอเข้ามาห้องของตัวเองได้ยังไง และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเจ็บปวดขนาดไหน เธอแทบจะไม่มีแรงที่จะคิดอะไรอื่นๆแล้ว มองไปที่เตียง ก็ล้มตัวลงบนเตียงทันที ความอ่อนแรงทำให้ร่างกายของเธอสั่นยิ่งแรงขึ้น เธองอเข่าขึ้น กอดขาแน่น คดตัวจนนอนหลับไป ทำแบบนี้ความเจ็บปวดที่ได้รับมาน่าจะลดลงเล็กน้อย จันวิภาไม่รู้ตัวเธอเองสลบหรือว่าหลับไปด้วยซ้ำ เธอแค่ฝันถึงความฝันที่ยาวนาน มองเห็นตัวเองอยู่ในความมืดมิด เย็นยะเยือก ลึก มืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด ในความมืดนั้นมีมือเย็นๆดึงกระซากเสื้อของเธอ ใช้มือตบหน้าของเธอ กระทืบเธอ ทำร้ายเธอ รังแกเธอ ทำให้เธอไร้ศักดิ์ศรี ราวกับสุนัขพเนจรตัวหนึ่งที่ถูกทิ้งและถูกแกล้งเล่น แต่แล้วเสียงโทรศัพท์เสียงหนึ่งดังขึ้นช่วยเธอไว้ เธอถูกทำให้สะดุ้งตื่น ยังมึนๆคิดถึงฝันนั้น ทั้งความสิ้นหวังและน่ากลัวยังครอบงำใจเธออยู่ ผ่านไปเนินนานจันวิภาถึงจะกลับมารับโทรศัพท์ “ว่าไง พัชรี....” เสียงจันวิภาแหบยิ่งกว่าอะไร ผ่านสายโทรศัพท์เข้าที่หูของพัชรียิ่งทำให้เธอเศร้าเข้าไปอีก “จันวิภา เธอเป็นอะไร ทำไมเสียงดูอ่อนแรงยังไงไม่รู้” พัชรีกังวลสถานะของจันวิภามาก