ตอนที่ 82 พัชรีโกรธแล้ว

ต๭นที่ 82 พัชรีโกรธแล้ว จันวิภาไม่อยากให้พัชรีเป็นกังวล เลยพูดขึ้น: “ไม่เป็นไร ฉันแค่เพิ่งตื่น” พัชรีปกติขี้ตกใจอยู่แล้วก็พูดขึ้นอีก: “นี้มันเที่ยงแล้วยังจะนอนอีก รีบออกมาเลยตอนนี้ ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย เธอรีบๆออกมานะ เตรียมตัวเสร็จแล้วโทรหาฉัน” พัชรีพูดจบก็วางโทรศัพท์ไป จันวิภาตัดสายโทรศัพท์ไปอย่างมึนมึน นอนอยู่บนเตียงสักพัก หลังจากนั้นถึงจะพาร่างกายอันอ่อนแรงของเธอลงจากเตียงไป เธอเข้าไปอาบน้ำก่อน ตอนอาบน้ำเธอรู้สึกได้ว่าขาของเธอที่ยืนอยู่กำลังสั่น นานเกินไปแล้วไม่ได้กินอาหาร เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอจะเป็นลมได้ตลอดเวลา และน้ำอุ่นที่ไหลผ่านใบหน้าที่ถูกนวาระตบเข้าก็เจ็บขึ้น ทำให้จันวิภารู้สึกเศร้าสุดสุด ไม่ใช่แค่ร่างกาย จิตใจยิ่งอดสู แต่ว่ายังดี จันวิภาสุดแข็งแกร่งแค่กัดฟันก็ผ่านเรื่องนี้ไปได้แล้ว อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มองหน้าที่แดงของเธอผ่านกระจอก ในใจคิดถ้าพัชรีที่เป็นผู้โกรธดังฝืนไฟเห็นละก็ กลัวว่าไฟโกรธจะลามท่วมทุ่ง ไม่แน่อาจจะหาเรื่องลำบากขึ้นมาอีก คิดไปคิดมาจันวิภาก็ตัดสินใจแต่งหน้ากลบรอยนั้น แม้ว่าผิวที่ถูกทำร้ายจะไม่อาจจะแต่งหน้าได้ แต่จันวิภาก็อดทนที่จะแต่งหน้าหนาๆต่อไป นี้เป็นครั้งแรกที่จันวิภาแต่งหน้าหนาสุด ในใจของเธอไม่อยากจะรบกวนอะไรพัชรีแล้ว อีกทั้งความเจ็บปวดนี้ไม่อาจให้พัชรีรู้ได้ สู้ให้ตัวเองค่อยๆทำให้มันเลือนหายไปเองดีกว่า มองไปที่กระจอกจันวิภาที่แต่งหน้าเข้มนั้นพยายามที่จะยิ้มออกมา พยายามทำให้รอยยิ้มดูธรรมดา เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วก็เดินลงไป เดิมทีพัชรีนัดจันวิภาที่ร้านกาแฟ แต่จันวิภากลับปฏิเสธ เพราะว่าตอนนี้เธออยากจะกินเยอะๆเติมเต็มท้องของเธอให้อิ่ม ตอนที่จันวิภาเจอพัชรีแทบจะไม่ได้พูดอะไรกันสักประโยค เอาแต่นั่งนิ่งกันทั้งคู่ และทางพัชรีเองมองจันวิภาที่ดูผอมแห้ง เลยยังไม่พูดเรื่องที่เธออยากจะปรึกษาขึ้นมา ตอนอาหารมาถึงโต๊ะแล้ว จันวิภาถึงจะเรียกสติมาได้ เธอยิ้มอย่างเจ็บปวด พร้อมๆกับกินอาหารอย่างมูมมาม จนทำให้บริกรและพัชรีมองตาค้าง แม้ว่าจันวิภาจะแต่งหน้าค่อนข้างหนา แต่เธอแต่งหน้าและรูปลักษณ์นิสัยไม่เหมือนกับหญิงสาวที่ไม่ได้ถูกสั่งสอน คนที่ตกใจไม่เคยคิดเลยว่าจันวิภาจะกินอาหารมูมมามได้เช่นนี้ ตอนจันวิภากินข้าว พัชรีมองเธอตลอด บางทีก็ถามขึ้น แต่จันวิภากลับไม่ค่อยตอบเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว พัชรีขมวดคิ้ว รอจันวิภากินอิ่มจนพอใจถึงจะเปิดปากถาม: “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” จันวิภานิ่งไปพร้อมกับหยิบกระดาษมาเช็ดปาก มีความเขินเล็กน้อยเมื่อมองสภาพโต๊ะที่เต็มไปด้วยความระเกะระกะ จากนั้นก็ส่ายหน้าพูดขึ้น: “ไม่มีอะไร ฉันแค่หิวเอง” พัชรีเห็นจันวิภาอ้ำๆอึ้งๆอีกแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เลยพูดเสียงดังออกมา: “จันวิภา เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ ฉันรู้จักเธอมาตั้ง 10 กว่าปี เธอตั้งแต่เมื่อไหร่กินข้าวได้มูมมามแบบนี้ พูดมาตรงตรงเธอ เธอไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้ว” จันวิภารู้ว่าหลอกพัชรีไม่ได้ ก็คิดแล้วคิดอีกถึงจะเอ่ยปาก: “ 2 วัน 2วันก่อนฉันไม่ค่อยอยากกินข้าวเท่าไหร่” จันวิภาก็ยิ้ม รอยยิ้มที่ธรรมดาสักนิดออกมา อยากจะกลบความทุกข์ที่อยู่ในใจลึกๆของเธอ แต่เมื่อจันวิภาหัวเราะขึ้นก็กระจ่างทันที รอยเจ็บบนหน้าของเธอถูกพัชรีเห็นเข้าแล้ว “หน้าของเธอเป็นอะไร? จันวิภา เธอไม่นับฉันเป็นเพื่อนแล้วเหรอ? พูดกับฉันแบบเปิดอกสักทีเถอะ!” พัชรีตะโกน จันวิภาส่ายหน้าไม่พูด พัชรีไม่พอใจสุดขีด เธอพูดต่อ: “ฉันดูเธอผิดไปจริงๆจันวิภา ตอนแรกฉันจะปรึกษาเรื่องแก้แค้น แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้” จันวิภาเห็นหน้าผิดหวังของพัชรี ก็คิดถึงความทุกข์และการดูถูกที่ได้รับวันนี้ เธอแค่อยากจะทำด้วยตัวเอง ไม่อยากจะพึ่งแรงของคนอื่น แต่สุดท้ายแล้วก็ตาแดงขึ้น ดวงตาก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา พัชรีรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว เลยจับมือจันวิภา พูดอย่างอ่อนโยนขึ้น: “ขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไป เธอต้องขยันเพื่อตัวเองนะ ไม่ใช่ต้องอดทน จันวิภาคนก่อนทั้งอ่อนโยนและจิตใจดีงาม แต่ไม่ขาดความกล้าหาญ” จันวิภาพยัดหน้า กัดฟันแน่นสุดชีวิต ไม่ให้ตัวเองน้ำตาไหลออกมาที่เพาระถูกพัชรีปลอบ พัชรีพูดเสียงต่ำถอนหายใจ: “อยากร้องก็ร้องเถอะ เอาจริงๆนะ ฉันยังไม่เคยเห็นเจ้าหญิงน้อยจันวิภาของเราร้องไห้ออกมาสักครั้งเลย” ตลอดมาจันวิภาอดทนฝืนทนมาตลอด เคยอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นด้วยเหรอ? แม้จะอยู่กับนายหญิงของแก๊งมอเตอร์ไซค์อย่างพัชรี บรรยากาศรอบๆก็ไม่ได้อ่อนลงเลยสักนิด จันวิภาหายใจลึกๆหนึ่งที สุดท้ายแล้วก็สามารถสงบลงได้ เธอพูด: “เรื่องนี้มันซับซ้อนกว่าที่เธอคิด มันเกี่ยวแม้กระทั้งพ่อของฉัน เกี่ยวกับทั้งบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์และบ้านวีระนนท์ เธอยังคิดว่าฉันไม่อยากจะหย่าเหรอไง? ฉันคิดที่จะหย่าตลอดเวลา แต่ฉันไม่มีทางเลือก เรื่องเจ็บปวดที่เข้ามาพูดออกไปก็แก้อะไรไม่ได้” ทั้งสองก็คุยกันต่ออีกนาน จากนั้นจันวิภาก็เห็นฟ้าค่อยๆมืดลงแล้ว เลยยืนขึ้นพูดกับพัชรี: “ฉันกลับแล้วดีกว่า วันนี้ลำบากเธอมากแล้ว เธอทำให้ใจของฉันดีขึ้นมาหน่อยแล้ว” พัชรีกลับรีบลุกขึ้น พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อขึ้น: “ทำอะไร? ยังจะกลับไปที่บ้านนั้นอีก? ไม่คิดจะหย่าก็ไม่ต้องไปอยู่ในบรรยากาศราวกับนรกนั้นหรอก อย่างน้อยวันนี้ก็สักวันหนึ่งเถอะ เธอออกจะสวยนะ เดินถนนกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย” จันวิภาส่ายหน้าพูด: “ไม่ได้ ฉันต้อง...” พัชรีจับมือจันวิภาพูด: “อะไรกัน ฟังฉันเถอะ ไม่งั้นฉันโกรธแน่” พัชรีโทรศัพท์เสร็จ หน้าประตูร้านอาหารก็มีมอเตอร์ไซค์2 คันมาอย่างรวดเร็ว คนพวกนี้คือคนของแก๊งซิ่งมอเตอร์ไซค์ของพัชรี จันวิภาและพัชรีขึ้นไปคนละคัน มุ่งไปทางหอพักของพัชรี ไปถึงที่พักของพัชรี จันวิภาก็ไปห้องพักของเธอแล้วหลับไปทันที แต่การนอนหลับนั้นไม่ได้ราบรื่น จันวิภานอนพลิกไปพลิกมาฝันร้าย ในคือนั้นหลับๆตื่นๆอยู่หลายครั้ง จันวิภาได้แต่นอนต่อไป พอเธอตกใจตื่นขึ้นจากฝันร้ายอีกครั้ง ก็พบว่าข้างนอกหน้าต่างถูกแสงแดดส่องเข้ามาแล้ว แม้การนอนไม่ได้ค่อยจะราบรื่นเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเพียงพอ จันวิภารู้สึกเหมือนเกิดใหม่ บิดขี้เกียจรับแสงแดดอยู่ยกใหญ่ เธอขยี้ตาตัวเอง พบว่าบรรยากาศรอบๆผิดปกติ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อว่าเธอมาที่หอพักของพัชรี เธอหันตัวไปหาพัชรี แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของพัชรี จันวิภาแทบจะพลิกทั้งที่พักก็หาแม้แต่เงาของพัชรีไม่เจอ อีกทั้งที่ห้องนั่งเล่นยังมีขวดเบียร์อยู่หลายขวด จันวิภาอยู่ๆก็นึกถึงคำพูดของพัชรีเมือตอนบ่าย บอกว่าต้องดื่มก่อนถึงจะทำธุระ พอเธอคิดถึงสุมิตรเท่านั้น ในใจของเธอก็เกิดความตกใจขึ้น พัชรีแทนเธอไปหาสุมิตรรึเปล่า เธอยิ่งคิดใจยิ่งกังวลมากขึ้น พัชรีสู้สุมิตรไม่ได้อยู่แล้วแต่แรก ถ้าให้เธอเดาล่ะก็ พัชรีตอนนี้น่าจะตกอยู่ในอันตราย แต่จะหาเธอได้ที่ไหนล่ะ? ต้องโทรหาสุมิตรเหรอ? ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!