ตอนที่ 83 แก้แค้น

ต๭นที่ 83 แก้แค้น วันนี้ตอนเช้า นวาระพูดว่ามีเรื่องของบริษัทเธอต้องออกไปข้างนอก แต่พอออกไปก็ไม่ได้กลับเข้ามา สุมิตรโทรไปก็ไม่ติด แต่สุมิตรกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นนวาระขาดการติดต่อไป ไม่ง่ายเลยที่สุมิตรจะยกแมวตัวนั้นขึ้นมา ตอนนี้จะยอมให้เธอขาดการติดต่อได้ยังไง เขาเกือบจะส่งคนของเขาทั้งหมดออกไป ต่อให้พลิกทั้งเมืองต้องหานวาระให้เจอ เขาเป็นถึงระดับสุดยอดของกลุ่มมืดของเมืองนี้ ถ้าจะหาใครสักคงคงไม่มีเหตุผลอะไรมาบอกเป็นไปไม่ได้ ต่อให้นวาระจะหลบยังไง เขาก็ขุดหาเธอได้จนเจออยู่ดี หารู้ไม่ว่า ตอนนี้นวาระถูกเชือกมัดแน่นอยู่ ถูกมันอยู่บนเสา ตามธรรมเนียม พัชรีต้องปิดปาดนวาระ แต่เธอกลับไม่ทำอย่างนั้น พัชรีอยากจะฟังเสียงร้องของนางสารเลวนวาระร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เธอต้องการคำขอร้องออกมา เพื่อจันวิภา และเพื่อตัวเธอที่เกือบถูกทำร้าย ด้านหลังพัชรี มีแก๊งมอเตอร์ไซค์ยืนอยู่กลุ่มใหญ่ ทุกคนใส่ชุดแข่งรถ ใส่หมวกกันน็อคทุกคน พัชรีก็แต่งแบบนั้นเหมือนกัน มีเพียงส่วนขาที่ใส่รองเท้าส้นสูงและกระโปรงหนังตัวเล็ก แลดูเซ็กซี่สุดๆ “เธอเก่งมากๆใช่ไหม?” พัชรีจับเข้าที่หมวกกันน็อค มืออีกข้างตบเข้าที่หน้าของนวาระ บนหน้าของนวาระปรากฏรอยแดงของทั้งห้านิ้วชัดเจน อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ที่พัชรีตบไปนั้นซ้ำเข้าที่เดิมที่จันวิภาตบเข้าพอดี หน้าที่แดงของพัชรีหายไปแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าอีกไม่กี่วันก็ถูกพัชรีตบซ้ำอีก เธอเงยหน้าขึ้น มองพัชรีแล้วพูด: “คนชั่ว” เสียงของเธอเพิ่งพูดออกมา พัชรีก็ตบเข้าไปอีกที และยังคงตบเข้าไปที่เดิม เสียงตบดังกังวานทำให้นวาระมึนเล็กน้อย แต่ยังด่าพัชรีต่อไป พัชรีรู้สึกน่าขำ พูดกลับพี่น้องข้างหลัง: “พวกนายว่าแปลกไหม หลายปีมานี้ แค่นางโสเภณีคนหนึ่งทำไมมันช่างอวดดีขนาดนี้ ฉันจะดูว่าเธอจะทนได้อีกสักเท่าไหร่” นวาระไม่รู้ว่าถูกตบไปกี่ที่แล้ว และต้องทนรับลูกเตะอีกกี่ลูก เพื่อที่จะตบนวาระพัชรีเลยเลือกใส่รองเท้าส้นสูง ส้นสูงนั้นแข็งกว่าสิ่งอื่นใด กระทืบเข้าที่เนื้อและกะโหลกเจ็บจนต้องอ้างปากออกมา เกือบจะเป็นลงไป พัชรีหัวเราะอยู่ แล้วเหยียบเข้าที่ผมของนวาระพร้อมพูด: “คนชั่ว? ทำไมไม่พูดล่ะ?” นวาระชำเลืองตาขึ้นมองพัชรี พยายามจะยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น: “เชื่อฉัน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะตายแน่ๆ” สติของพัชรีทนจนเหลืออดได้หายไป เธอทนไม่ไหวเลยเตะเข้าที่น่องของนวาระอีกที นวาระสั่นครวญออกมา เรียกไม่มีเสียงร้องออกมาแล้ว ตอนที่พัชรีจะจู่โจมเข้าไปอีก ประตูโกดังร้างอยู่ๆก็เปิดออก กลุ่มชายชุดดำเดินย่ำเท้ากันเข้ามา แน่นอนคนเดินนำก็คือสุมิตร นวาระเห็นสุมิตรก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา กลุ่มชายชุดดำในข้างหลังของสุมิตร พวกเขามีปืนทุกคน สมาชิกแก๊งรถซิ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษามหาลัย ไหนเลยจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ครู่เดียวก็ถูกพวกชายชุดดำกดลงที่พื้นกระหน่ำตีแล้วโยนออกไปข้างนอก พัชรีหนาวสั่นขึ้นมา รู้เลยว่าตัวเองจบแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าสุมิตรจะหาที่นี่เจอได้ไวขนาดนี้ จันวิภาพูดไม่ผิด เธอไม่มีทางที่จะชนะสุมิตรได้เลย สุมิตรแทบจะไม่มองพัชรี ตรงไปที่ข้างหน้านวาระ อุ้มเธอที่นอนราบขึ้นมา หลังจากนั้นก็ปลอบเธอเหมือนกับรอบข้างไม่มีคนอื่น “เธอวางใจเถอะ ผมจัดการเอง” สุมิตรใช้เสียงแทบจะแหบพูด นวาระมองที่สุมิตร สุดท้ายก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาพร้อมมองไปที่พัชรี ราวกับจะยืนยันว่าที่เธอพูดไว้ก่อนหน้ามันเป็นไปทุกอย่าง แล้วก็เข้าที่อ้อมอกของสุมิตรร้องไห้แทบขาดใจ ยิ่งร้องหนักเท่าไหร่ พัชรียิ่งต้องเจอหนักขึ้นไปอีก สุมิตรกอดนวาระยืนอยู่ข้างๆ แล้วใช้สายตามอง ชายชุดดำสูงใหญ่เดินไปหาพัชรี ไม่ทันไม่พูดอะไรก็ออกหมัดต่อยเข้าที่หน้าของพัชรี ฝีมือของพัชรีไม่ได้อ่อนด้อย หลบหมัดแรกได้ แล้วยังเหยียบเข้าที่ท้องของชายสูงใหญ่อีก “อ่า เก่งดีจริงๆ นางสารเลวจันวิภาสั่งให้เธอทำใช่ไหม?” สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา ถุ๊ย พัชรีพูดออกมา: “ฉันทำเอง ไม่เกี่ยวกับจันวิภาสักนิด” สุมิตรโกรธ น้ำเสียงเย็นกว่าพายุหิมะระเบิดออกมาว่า: “ฆ่าเศษสวะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ซะ” ชายสูงใหญ่เห็นตัวเองเสียหน้าต่อหน้าทุกคน พอได้ยินเสียงของสุมิตรก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว เขารีบควักปืนที่เอวออกมา ปลดไก เตรียมยิงพัชรี พัชรีไม่เคยเห็นปืนมาก่อน แต่รู้จักแรงของแรงของปืน เธอเห็นปากปืนสีดำ ก็จำใจต้องหยุดที่จะต่อต้านลง ชายสูงใหญ่ชุดดำยิ้มชั่วร้ายออกมา เก็บปืนกลับไป ใช้หมัดชกเข้าที่หน้าของพัชรี เดิมทีร่างกายของพัชรีเป็นคนผอมบางตัวเล็ก หมัดนี้ต่อยเข้า ทั้งตัวก็ลอยขึ้นไป ลงไปที่พื้น ทั้งจมูกและปากเลือดเริ่มไหลออกมา มองดูแล้วน่าเวทนาเหนืออื่นใด พัชรีนอนลงที่พื้น เช็ดเลือดคิดจะลุกขึ้นยืน แต่ลูกเตะก็เข้ามาที่หน้าอก ตามด้วยเท้าเข้ากระทืบซ้ำที่เธอ แรงหมัดและแรงเท้าของชายสูงใหญ่คนนี้ราวกับใช้เหล็กตี พัชรีไม่มีแรงจะรับแต่แรกแล้ว แค่ 3 ทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะแหลกกระจายแล้ว ปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วท้ายที่สุดก็สลบไป แต่สุมิตรไม่มีทางที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆ ปลอบนวาระอยู่ และก็พูดอย่างเรียบๆขึ้น: “ต่อ” ชายสูงใหญ่คนหนึ่งหิวพัชรีขึ้นมา แล้วอีกคนก็ไปเอาน้ำเย็นที่เตรียมไว้มา รดเข้าที่หัว พัชรีถูกน้ำเย็นทำให้ตื่นขึ้น ขดตัวสั่น ไม่ด่าออกมา และก็ไม่ยอม เพราะเธอไม่มีแรงที่จะต้านทานแล้ว ราวกลับว่าเธอตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง “หาเรื่องเอง” ชายสูงใหญ่หัวเราะ โยนร่างของพัชรีลงที่พื้น ในตอนนี้เอง จันวิภาอยู่อยู่ก็เข้ามาจากข้างนอกโรงงาน เธอมองเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ “จันวิภา เธอมาทำไม รีบหนีไป” พัชรีพูดด้วยเสียงอ่อนแรง แต่กลับยังเป็นห่วงจันวิภา ชายสูงใหญ่ชุดดำจะลงมืออีกครั้ง เสียงคุกเข่าของจันวิภาดังขึ้น แทบจะคลานเข้าไปหาสุมิตรข้างหน้า พูดอย่างอ่อนวอนขึ้น“ทั้งหมดฉันผิดเอง สุมิตร คุณลงโทษฉัน คุณลงโทษฉันเถอะ ไม่ต้องทำร้ายพัชรีแล้ว….” จันวิภาร้องไห้จนแทบใจจะขาด แล้วดึงที่ขากางเกงของสุมิตร แต่ก่อนไม่ว่าจันวิภา จะทุกข์หรืออัปยศแค่ไหน ก็ไม่เคยคุกเข่าอ้อนวอนแบบไร้ศักดิ์ศรีต่อหน้าสุมิตรมาก่อน ครั้งนี้เพื่อพัชรี เธอต้องทำแบบนี้