已经是第一章了
ตอนที่ 85 ทำไมถึงไม่อย่ากัน
ตนที่ 85 ทำไมถึงไม่อย่ากัน
ดังนั้นหลังจากที่จัดการตนเองเรียบร้อยแล้ว จันวิภาจึงรีบไปที่โรงพยาบาลทันที พอเธอไปถึงจึงพบว่า พัชรีไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วยอีกแล้ว บนเตียงของเธอนั้นว่างเปล่า
นวาระที่อยู่ข้างๆกำลังพิงอยู่ในอ้อมกอดของสุมิตรแล้วร้องไห้ออกมา
“ฉันเจ็บหนักขนาดนี้ เป็นเพราะจันวิภาทำร้าย สุมิตร ไม่นึกเลยว่าคุณจะยังไม่ลงโทษจันวิภาอีก ไหนคุณบอกว่าเธอเป็นเพียงแค่ภรรยาในนามของคุณเท่านั้น ที่จริงแล้วคนที่คุณรักเป็นเธอใช่มั้ย?”
เดิมทีจันวิภาคิดว่าสุมิตรนั้นเป็นคนใจร้อน แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะโอบกอดนวาระเอาไว้อย่างนุ่มนวล แล้วพูดขึ้น “เขาเป็นเพียงแค่นางแพศยาคนหนึ่งก็เท่านั้น ที่ผมรักมากที่สุดนั้นก็คือเธอ”
แต่ทว่านวาระกลับไม่เชื่อ ทำท่าทางเหมือนกับจะเดินออก แล้วผลักสุมิตรออกไป “ในกรณีนี้ เธอเกือบฆ่าฉันอยู่แล้ว ทำไมคุณยังไม่ลงมือกับเธออีก? ฉันรู้แล้ว ฉันก็เป็นแค่ชู้เท่านั้นเองสินะ ดี ฉันจะไป......”
จากนั้นสุมิตรจึงดึงนวาระเข้ามากอดในอ้อมแขนจนแน่นอย่างอ่อนโยน ตบหลังของเธอเบาๆแล้วพูดขึ้น “เอาล่ะๆ อย่าโวยวายอีกเลย เด็กดี”
การกระทำของสุมิตรได้ทำลายความคิดแต่เดิมของจันวิภาไปจนสิ้น
สุมิตรไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจผู้หญิง เขารู้ดีกว่าใครทั้งหมด และเขาก็รู้ว่าในตอนนี้นวาระไม่ได้ต้องการให้อธิบายเหตุผล เพียงแค่ต้องการความรักจากเขาก็แค่นั้น
สุมิตรสามารถทำสิ่งนี้เพื่อผู้หญิงได้ แน่นอนว่ามันทำให้จันวิภารู้สึกตกใจ
ในขณะเดียวกัน ภายในใจของจันวิภากลับรู้สึกประหลาดใจอย่างเงียบๆ เพราะอะไรกัน?
ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างสุมิตรกับนวาระจึงได้กลมเกลียวกันเช่นนี้ แต่สุมิตรกลับไม่ยอมที่จะหย่ากับตนเอง?
ถ้าสุมิตรยังคงยืดเยื้ออยู่เช่นนี้ เช่นนั้นนวาระจะสามารถนั่งในตำแหน่งคุณหญิงแห่งบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ได้อย่างไร? จันวิภาไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ในขณะที่เธอกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น จึงได้ไปชนเข้ากับกริ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่นจึงทำให้เกิดเสียงดังออกมา
สุมิตรและนวาระก็มองไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน เมื่อนวาระเห็นจันวิภาปรากฏตัวออกมา จึงได้แนบแน่นกับสุมิตรมากยิ่งขึ้นไปอีก ราวกับกำลังพิสูจน์ว่าตนเองมีเสน่ห์มากกว่าจันวิภาอย่างไรอย่างนั้น
แต่สุมิตรกลับขมวดคิ้วและจ้องมองจันวิภา นัยน์ตาทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจและเมินเฉย
จันวิภาหันตัวเดินกลับไป เธอไม่อยากให้ตนเองได้รับความอัปยศอดสู แต่ทว่าเมื่อก้าวเดินออกไปได้เพียงไม่กี่เก้าก็ได้ถูกสุมิตรเรียกให้หยุดเอาไว้
“หยุด！”
จันวิภาหันหลังให้สุมิตร และไม่พูดอะไรออกมา
“พัชรีถูกส่งไปห้องอื่นแล้ว ผมไม่ต้องการเห็นผู้หญิงบ้าคนนั้นที่เหมือนกับเธอ” สุมิตรโยนคำพูดที่เยือกเย็นประโยคนี้ออกมา
แต่ทว่านวาระกลับชี้นิ้วไปทางจันวิภาแล้วพูดขึ้น “จันวิภา วันนี้เธอทำร้ายฉัน ฉันจำมันได้หมด” ตอนที่เธอพูดอยู่นั้น บาดแผลของตนเองก็ได้สั่นสะเทือนอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเจ็บปวดเสียจนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
สุมิตรรีบปลอบนวาระทันที และจันวิภาจึงได้ฉวยโอกาสนี้เดินออกจากห้องไปทันที
สุมิตรปลอบนวาระได้อยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขากดลงไปที่ไหล่ของนวาระจ้องมองที่ดวงตาของเธอ ยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ว่าต้องส่งของขวัญให้เธอชิ้นหนึ่ง เธอจะต้องตกใจแน่ๆ”
นวาระกระพริบตาและเอ่ยถาม “เพราะฉันบาดเจ็บอยู่ก็เลยให้ของขวัญงั้นหรอ? นั่นมันไม่ค่อยที่จะจริงใจเลย......”
สุมิตรยิ้มแล้วพูดขึ้น “แน่นอนว่าไม่ใช่ ถ้าพูดว่าเป็นของขวัญ คงจะดีกว่าถ้าพูดว่าส่งคืนให้เจ้าของเดิม คิดดูก็คงเป็นเรื่องที่แปลกใจเชียวล่ะ”
พูดไปพลาง จู่ๆสุมิตรก็หยิบกล่องไม้ออกมาจากในกระเป๋าของเสื้อสูท กล่องไม้ที่ถูกห่อเอาไว้อย่างประณีต แม้ว่ามันจะเป็นสีดำและไม่ได้ผูกโบว์แดงเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็เหมือนกับกล่องที่บรรจุแหวนเพชรแต่งงานเอาไว้
นวาระตกใจแล้วพูดขึ้น “คุณยังไม่เลิกกับจันวิภาเลย จะมาขอฉันแต่งงาน? ถ้าหากว่าใช่ตามที่พูด นี่มันเร็วเกินไปแล้ว”
สุมิตรเขี่ยไปที่คิ้วของนวาระแล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง “อยากจะเดาดูสักหน่อยไหม? สิ่งนี้เดิมทีมันเป็นของเธอ”
นวาระส่ายหัวอย่างเซ่อซ่า เมื่อคิดว่ามันไม่ใช่แหวนเพชรแต่งงาน ดังนั้นความสนใจจึงมีไม่ถึงครึ่ง เธอต้องการให้สุมิตรขอเธอแต่งงานโดยเร็วที่สุด
สุมิตรส่ายหัวและถอยหายใจ “เธอคงจะลืมเรื่องนี้แน่นอน ช่างมันๆ เธอเตรียมตัวที่จะประหลาดใจได้เลย”
หลังจากพูดจบ สุมิตรก็แทบจะเปิดปล่องไม้กล่องนั้นอย่างระมัดระวัง สิ่งที่วางอยู่ตรงก้นของกล่องไม้สีดำคือหยกโบราณก้อนหนึ่ง
ดูเหมือนว่าหยกโบราณก้อนนั้นจะเปล่งประกายแสงที่ทั้งนุ่มนวลและเบาบางออกมา ให้ความรู้สึกเก่าแก่และประณีต
สุมิตรตั้งหน้าตั้งตารอนวาระเต็มที่ แต่ทว่านวาระกลับโง่เขลา เธอไม่รู้จริงๆว่าหยกนี้คืออะไรกันแน่
แต่ทว่าท่าทีของนวาระกลับไม่ได้ทำให้สุมิตรรู้สึกผิดปกติเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังคิดว่าตนเองทำให้เธอตกตะลึงเสียจนงุนงง
อันที่จริงแล้วนวาระไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับหยกก้อนนี้เลยแม้แต่น้อย
แต่ทว่านวาระผู้ซึ่งมักจะแฝงกายปะปนอยู่ในแวดวงแห่งชื่อเสียงและโชคลาภบ่อยๆนั้น เธอไม่ใช่คนที่กินมังสวิรัติ เธอพลิกความทรงจำของเธออย่างบ้าคลั่ง นึกถึงสิ่งต่างๆที่สุมิตรพูดกับเจ้าของเดิม
หัวใจของนวาระผิดหวัง หรือว่าหยกก้อนนี้จะเป็นของผู้หญิงคนนั้นที่สุมิตรตามหา?
มองไปที่การแสดงออกของสุมิตร ก็คงจะสักแปดถึงเก้าในสิบที่เป็นเช่นนั้น
สีหน้าที่มึนงงของนวาระก็ค่อยๆเบิกบาน เธอยิ้มออกมา จ้องมองดูหยกก้อนนั้นด้วยความประหลาดใจแล้วพูดขึ้น “ทำไมมันถึงได้อยู่กับคุณที่นี่ล่ะ ฉันหามันมาตลอดแต่ก็หาไม่เจอ”
การเดินหมากครั้งนี้ นับว่านวาระเดินได้ถูกต้อง
สุมิตรยิ้มแล้วพูดออกไปว่า “เธอลืมครั้งแรกของพวกเรารู้จักกันไปแล้วหรือไง ตอนที่เธอกำลังขัดขืนเธอก็ทำมันตกโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมเก็บมันไว้อยู่ตลอด และหวังว่าจะได้พบเธอในอีกสักวันหนึ่ง”
นวาระกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของสุมิตร หัวใจยังคงเต้นตุ่มๆเพราะความตึงเครียดก่อนหน้านี้ แต่ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความสุข และในปากก็ช่างหวานเสียเหลือเกิน
“สุมิตร ฉันมีความสุขมากจริงๆ” นวาระพยายามที่จะทำให้เสียงของตนเองดังออกมาแล้วดูตื่นเต้น
“เธอดีใจก็ดีแล้ว”
สุมิตรกอดเรือนร่างที่ทั้งนิ่มนวลและหอมหวนของนวาระดมผมของเธอ พร้อมกับคลึงผมที่ยาวสลวยของเธอเอาไว้
ท้ายที่สุดนวาระก็ได้สวมหยกลงไปไว้บนคอของตนเอง สีหน้าแดงก่ำแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณค่ะ”
……
เพียงไม่นานจันวิภาก็หาห้องของพัชรีเจอ ในตอนนั้นพัชรีกำลังจ้องมองเพดานสีขาวผ่องของโรงพยาบาลอย่างงุนงง ใช้เท้าดีดผ้าห่มไม่หยุดหย่อน ดูท่าทางเหมือนกับโดดเดี่ยวจนทนไม่ไหว แต่จิตวิญญาณยังคงดีอยู่
“พัชรี เป็นไงบ้าง?” จันวิภาเห็นว่าพัชรียังคงมีชีวิตชีวาดีอยู่ ความทุกข์ที่อยู่ภายในใจก็ได้โยนทิ้งไปจนหมด และมันก็ไม่มีความหมายที่จะคิดให้มากความ
เมื่อพัชรีเห็นว่าจันวิภากำลังเดินมา ทันใดนั้นจึงมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เธอยิ้มแล้วพูดออกไปว่า “ไม่เป็นไร ความเจ็บปวดในตอนนี้ ตอนนี้พักสักหน่อยก็ดีขึ้นมาเยอะแล้ว เธอไม่ต้องกังวลหรอก”
หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ก็ได้หิวขึ้นมาอยู่เล็กน้อย จันวิภาจึงได้ลงไปที่ชั้นล่างเพื่อซื้อของกินให้กับพัชรี
已经是最新一章了
加载中
