ตอนที่ 87 ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

ต๭นที่ 87 ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะครั้งที่แล้วตอนที่ไปพบปะกับสุพจน์ก็ได้ถูกจันวิภาเห็นเข้าเสียแล้ว ดังนั้นครั้งนี้นวาระจึงได้เปลี่ยนสถานที่ใหม่อีกครั้ง แต่ก็ยังคงเป็นที่นั่งพิเศษในร้านกาแฟอีกเช่นเคย สุพจน์รออยู่ในที่นั่งพิเศษแล้ว นวาระก็ยังคงแต่งตัวได้ยั่วยวนและเล่าร้อนเหมือนเช่นเคย แต่ทว่าผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม สุพจน์ยังคงไม่ใยดีเธอ ไม่ว่าจะทำอย่างไงก็ไม่อาจที่จะยั่วยวนได้ นวาระปลงใจอยู่เล็กน้อย จากนั้นจึงยักไหล่แล้วบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับหยกนั่นให้เขาฟังจนหมดสิ้น สุพจน์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดเลยว่าจะยังมีเรื่องราวเช่นนี้อยู่อีก หลังจากครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย เขาจึงคิดแผนการขึ้นมาได้ แล้วพูดกับนวาระ“ฉันจะช่วยเธอตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน เดิมทีแล้วธนภาคเป็นคนตรวจสอบเรื่องนี้ ในเมื่อเธอพูดอย่างนี้ งั้นฉันก็จะเริ่มขึ้นจากในมือเขานี่แหละ มันง่ายมากกว่าที่จะเริ่มจากมือของสุมิตร เธออย่าพึ่งทำอะไรมุทะลุไปล่ะ！” “อืม！” นวาระพยักหน้า “เรื่องนี้ต้องขอร้องคุณแล้ว เรื่องที่คุณต้องการให้ฉันทำ ฉันก็ทำไปเกือบจะเสร็จแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานก็คงจะสำเร็จ！” “งั้นก็ดี！” สุพจน์ยกริมฝีปากขึ้น นัยน์ตาส่องประสายแสงแห่งชัยชนะออกมา จันวิภาคนนั้น เป็นผู้หญิงที่สุพจน์ต้องการ！ สุพจน์กับนวาระพูดคุยกันอยู่เล็กน้อย จากนั้นจึงแยกย้ายกันไป หลังจากรีบกลับไปคฤหาสน์ก่อนที่สุมิตรกลับ แต่ทว่าสุมิตรกลับพบว่าบนคอของเธอไม่ได้สวมหยกก้อนนั้นเอาไว้? “เกิดอะไรขึ้น? มันหล่นไปงั้นหรอ?” สุมิตรดึงนวาระเข้าสู่อ้อมกอด แล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยกัน คิ้วของสุมิตรขมวดกันจนแน่น ใช้นิ้วมือเกี่ยวกระดูกไหปลาร้าอันแสนจะละเอียดอ่อนที่เผยออกมาของนวาระ นวาระไม่เพียงแต่ไม่ขัดขืน แต่กลับโน้มตัวมาข้างหน้า จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “เพราะฉันกลัวว่าจะทำมันหล่นหายอีก ครั้งที่แล้วโชคยังดีที่คุณเก็บไว้ได้ ถ้าคนอื่นเก็บไป ฉันก็คงไม่ได้มันกลับคืนมาอีก” สุมิตรเหลือบมองนวาระด้วยความสงสัยอยู่เล็กน้อย หยกก้อนนี้ควรจะเป็นของที่บรรพบุรุษส่งต่อให้มา มันแปลกมากที่จะถอดมันออกแทนที่จะสวมใส่มันเอาไว้ นวาระดูเหมือนจะสังเกตเห็นความสงสัยที่อยู่ในสายตาของสุมิตร ดังนั้นจึงยิ้มแล้วพูด “หยกก้อนนี้ฉันจะเอามาแลกเปลี่ยนกับคุณภายหลัง คุณให้แหวนแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะส่งหยกของบรรพบุรุษนี่ให้คุณ ดังนั้นตอนนี้ก็เลยต้องเก็บมันเอาไว้ให้ดีๆ” สุมิตรพยักหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง นวาระรู้สึกว่าไม่อาจที่จะพูดหัวข้อนี้อีกต่อไปได้ ทันใดนั้นเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อพูดคุยขึ้นมาทันที “พูดก็พูดเถอะ คุณมีแผนที่จะขอฉันแต่งงานไหม แม้ว่าคุณจะดีพอสำหรับฉัน แต่จะพูดอีกครั้งว่า ฉันก็ยังคงมีฐานะเป็นแค่ผู้หญิงชู้คนหนึ่ง” “คุณต้องให้สิทธิ์กับฉันนะ！” นวาระพูดอย่างหนักแน่น สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดของสุมิตรก็คือการที่นวาระเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้แสดงออกมา เพียงแค่จ้องมองนัยน์ตาของนวาระที่เปี่ยมไปด้วยการคอคอยแล้วพูดขึ้น “ไม่ช้าก็เร็ว แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา” นวาระพูดอย่างออดอ้อน “ทำไมจันวิภาถึงเป็นอย่างนั้น คุณยังไม่อย่ากับเธอ ถ้าอย่างนั้นฉันคืออะไรกันแน่?” ภายในใจของสุมิตรสั่นไหว จ้องมองดูใบหน้าที่เจ็บปวดของนวาระ ในใจเขาคิดว่าทรมานจันวิภาจนพอแล้ว ถ้าหากว่าต้องแต่งงานกับนวาระล่ะก็ ก็ควรที่จะคิดถึงการอย่ากับจันวิภาได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม สุมิตรยังคงไม่เต็มใจอยู่นิดหน่อย ไม่รู้ว่าตัดใจกับของเล่นที่ทำให้อารมณ์ดีเช่นนี้ออกไม่ได้ หรือเพราะว่าผูกพันจนไม่อาจที่จะตัดใจได้กันแน่? ตัวของสุมิตรเองก็ไม่รู้ ดังนั้นสิ่งที่ตอบกลับนวาระจึงมีเพียงความเงียบตามปกติของเขาเท่านั้น เป็นธรรมดาที่นวาระจะเข้าใจอารมณ์ของสุมิตร ดังนั้นเธอจึงแสร้งร้องไห้ออกมาอย่างมารยา แต่ทว่าอย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอต้องการก็คือดึงดูดความสนใจของสุมิตรให้ออกมาจากหยก สำหรับตำแหน่งของคุณหญิงแห่งบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ ตราบใดที่สุพจน์จัดการเรื่องนั้นได้ดี ในไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะสามารถเป็นได้ มุมปากของนวาระยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่สุมิตรตรวจจับได้ยากยิ่ง …… ทางด้านของจันวิภา หลังจากเยี่ยมพัชรีแล้ว จึงกลับไปยังห้องนอนของตนเอง ความเหนื่อยล้าของร่างกายแผ่ซ่านออกมาอีกครั้ง แม้แต่ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ยิ่งเลวร้ายลงไปอีก จันวิภาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตนเองกันแน่ พึ่งจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ จันวิภาก็รู้สึกว่าฟ้ากับกินกลับหัวกลับหางกันในทันที ด้านหน้าของเธอมืดมิด ร่างกายอ่อนปวกเปียกแล้วล้มลงไป ที่โชคไม่ดียิ่งกว่านั้นก็คือ ตอนนี้ล้มลงไปศีรษะของจันวิภาก็ได้ชนเข้ากับกำแพงห้องน้ำ ศีรษะถูกกระแทกเสียจนเปิด เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุดหย่อน แต่ยังดีที่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัว สาวใช้ที่เดินผ่านประตูมาได้ยินเสียงอึกกะทึกครึกโครมภายในห้อง ในใจจึงคิดว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติเกิดขึ้น? สาวใช้คนนั้นเคาะประตูแต่ไม่มีการเคลื่อนไหวดีๆ จึงเดินเข้าไป ทันใดนั้นเองจึงพบจันวิภาที่อยู่ในห้องน้ำ ตอนนั้นจันวิภากำลังจมอยู่ในกองเลือด ใบหน้ากว่าครึ่งถูกย้อมไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา สาวใช้คนนั้นตกตะลึง รีบร้องเรียกคน แล้วอุ้มจันวิภาขึ้นมา ลงไปชั้นล่างและเล่าเรื่องให้สุมิตรฟัง นวาระที่อยู่ข้างๆพูดกับสาวใช้อย่างเยือกเย็น “พันแผลสักหน่อยก็ได้แล้ว มีอะไรให้น่าตกใจกัน?” แต่ทว่าสุมิตรกลับเดินไปทางด้านหน้าของสาวใช้ มองดูบาดแผลที่อยู่ตรงหน้าปากของจันวิภา เขารับจันวิภาจากในมือของสาวใช้ โดยไม่คำนึงถึงสายตาที่อิจฉาของนวาระจากทางด้านหลัง เดินตรงออกไป แล้วขับรถไปที่โรงพยาบาล ครั้งนี้จันวิภาได้รับบาดเจ็บหนักหน่วง ถ้าหากว่าได้รับการรักษาช้าอีกนิดล่ะก็ เกรงว่าคงจะถึงแก่ชีวิต แต่ถึงกระนั้น การผ่าตัดก็ไม่ได้นานมากนัก และตลอดกระบวนการช่วยเหลือ สุมิตรรออยู่ข้างนอกมาโดยตลอด ตอนที่จันวิภาพ้นขีดอันตรายและกลับไปบนเตียงผู้ป่วย เขาจึงจะรู้สึกผ่อนคลายลง สุมิตรไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงต้องเป็นห่วงจันวิภาด้วย หรือตนเองป่วยเป็นโรคประสาทอย่างที่จันวิภาพูดกระนั้นหรือ? ทำไมถึงต้องเป็นห่วงเธอด้วยนะ? หลังจากที่การรักษาจันวิภาสิ้นสุดลงแล้ว หมอจึงได้ไปหาสุมิตรเพื่อพูดคุย ประเด็นหลักก็เกี่ยวกับการช่วยชีวิตในครั้งนี้ เนื่องจากร่างกายของจันวิภาอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และช่วงนี้ก็เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ไม่ว่าจะเป็นการทรมานจิตใจหรือร่างกายมากเกินไป รวมทั้งไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอ ดังนั้นจึงเกิดการเป็นลมหมดสติขึ้น เพราะศีรษะไปกระแทกเข้ากับผนัง จึงสูญเสียเลือดมาก เกือบจะอันตรายถึงชีวิต หลังจากการผ่าตัดสถานการณ์พวกนี้ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป นอกเสียจากว่า หมอยังบอกข่าวที่ยากจะเชื่อเรื่องหนึ่งได้ให้สุมิตรฟัง “ภรรยาของคุณได้ตั้งครรภ์แล้ว！” สุมิตรที่นั่งอยู่บนเตียงข้างจันวิภาในตอนนี้ ในสมองยังมีคำพูดนั้นของหมอวนเวียนอยู่ รอกระทั่งจนจันวิภาฟื้นขึ้นมา สุมิตรจึงกระดกริมฝีปากขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และพูดเยาะเย้ยถากถาง “เธอนี่โง่จนไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ในห้องน้ำก็ยังจะล้มหัวคว่ำได้ เธอรู้มั้ย? อีกนิดเดียวเธอก็จะได้ตายแล้ว！” จันวิภาขมวดคิ้ว พูดอย่างอ่อนแรง “ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ร่างกายฉันอ่อนแอมาก แล้วยังอยากอ้วกอีก ฉันคิดว่าฉันน่าจะใกล้ตายแล้วมั้ง！” แต่ทว่าสุมิตรกลับโกรธขึ้นมา แล้วรีบออกคำสั่งทันที เขากล่าวอย่างไม่ยอมรับ “ยัยโง่ นับจากวันนี้ไป เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อฉัน！”