ตอนที่ 88 ท้องแล้ว

ต๭นที่ 88 ท้องแล้ว? จันวิภาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับหัวเราะเยาะออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วพูด “มีชีวิตอยู่ต่อไป? หลังจากฉันแต่งงานกับนายแล้ว มีวันไหนบ้างที่ไม่โดนดูถูก มีวันไหนบ้างที่ไม่ถูกใช้เหมือนเป็นทาส นี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าตายซะอีก แต่ตอนนี้นายกลับให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่สู้ให้นายทำร้ายฉันต่อไป อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องทนทุกข์” “เธอ......” สุมิตรโกรธ แต่ก็กลับไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอะไรดี เพราะสิ่งที่จันวิภาพูดมานั้นถูกต้อง จุดประสงค์ของเขาก็คือทำลายและทรมานเธอ “ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว” สุมิตรหันหน้าหลับไป มองวิวทิวทัศน์ที่นอกหน้าต่าง ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังให้จันวิภาได้คลุมเครือ “ทำไม?” “เพราะตอนนี้มันไม่ใช่แค่เธอคนเดียว หมอบอกว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว” ทันใดนั้นสุมิตรก็หันตัวสกลับมาทันที สายตาจ้องมองไปที่จันวิภา ดูเหมือนว่าจันวิภาจะได้ยินอะไรบางอย่างที่เหลือเชื่อเข้า ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างราวกับระฆังทองแดงอย่างไรอย่างนั้น ตั้งครรภ์แล้ว? เธอยังอยู่ในช่วงวัยเยาว์ ทำไมจึงคิดไม่ถึงเลยนะว่าตนเองจะตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ? มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เธอถึงมีอาการคลื่นไส้อาเจียน อ้วก ร่างกายอ่อนแรง และรู้สึกอ่อนเพลียง่าย ทั้งหมดทั้งมวลนั่นเป็นเพราะว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์อยู่นั่นเอง? จันวิภายากที่จะเชื่อ สิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมขนาดนั้นจู่ๆก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ มันจึงทำให้เธอรู้สึกราวกับฝัน และ......มันเป็นฝันร้าย！ “ดังนั้นผมก็เลยพูดว่าตอนนี้ให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงอย่างไรเธอก็เป็นภรรยาของผม และท้องลูกของผมอยู่ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอ” สุมิตรพูด น้ำเสียงสงบนิ่งอย่างหาได้ยาก เขาเดินไปที่ด้านหน้าของจันวิภา แล้วใช้มือค่อยๆลูบบาดแผลของเธอเบาๆ ริมฝีปากที่บางเบา ไม่คาดคิดเลยว่าจะพูดกับจันวิภาอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอแล้ว เธอต้องระวังหน่อยนะ ครั้งนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้หัวเธอแตก หมอยังบอกกับผมอีกว่าอีกนิดเดียวเธอก็อาจจะแท้งได้เลย” จันวิภาอึ้งตะลึง มันเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ตกอยู่ในดวงตาที่มืดและดำสนิทคู่นั้นของสุมิตร ดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนขึ้นมา มันราวกับจะเปลี่ยนเป็นมหาสมุทรที่ทำให้เธอจมน้ำตายได้ และที่อยู่ทางด้านประตู นวาระที่พึ่งมาก็ได้ตกตะลึง เมื่อได้ยินข่าวที่น่าประหลาดใจเช่นนี้ ภายในใจของนวาระรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เธอออกจากโรงพยาบาลอย่างเงียบ ๆ จากนั้นจึงรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของสุพจน์ “มีเรื่องอะไร? พูดมาเลย！” น้ำเสียงของสุพจน์ที่อยู่ปลายสายมันทั้งต่ำและไพเราะ แต่กลับเผยความใจร้อนออกมาอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าไม่อยากจะรับสายของนวาระ “ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ฉันต้องรีบไปพบคุณโดยเร็วที่สุด” นวาระพูดอย่างเยือกเย็น “มันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ จันวิภาท้องแล้ว！” “อะไรนะ? ？！” สุพจน์ที่อยู่ปลายสายอึ่งทึ่งไป ตกตะลึงอยู่ที่เดิม ทันใดนั้นจึงตะคอกออกมา “จันวิภาท้องแล้ว? นี่มันเรื่องจริงงั้นหรอ?” คาดไม่ถึงว่าเธอ......จะตั้งครรภ์ลูกของสุมิตร...... นวาระขมวดคิ้วขึ้นมา “ฉันได้ยินมากับหู ถ้ามันไม่จริงฉันจะเรียกหาคุณทำไม！ คุณรีบช่วยฉันคิดแผนการรับมือเร็วเข้าเถอะ！” สุพจน์นิ่งเงียบ ในสมองเต็มไปด้วยรูปร่างของจันวิภา หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาจึงพูดขึ้น “เอานี่ก่อน ผลวินิจฉัยการตั้งครรภ์ของจันวิภาพึ่งจะมาถึง มันยังไม่สายเกินไปที่จะซื้อหมอในโรงพยาบาล แล้วให้พูดว่ามันถูกวินิจฉัยผิดพลาด” “วินิจฉัยผิดพลาด?” นวาระส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ “จะเป็นไปได้อย่างไง ในท้องนั่นมันเป็นของจริง เมื่อถึงตอนที่ท้องใหญ่ขึ้นก็หมดปัญญาแล้ว?” นัยน์ตาของสุพจน์หม่นหมอง กัดฟัน มือกลายเป็นกำปั้น “จันวิภาแต่งงานกับสุมิตรมาได้แค่เดือนกว่าเท่านั้น เธอไปซื้อหมอ แล้วบอกไปว่าเธอท้องเมื่อเดือนก่อน เธอเดาสิว่าสุมิตรจะทำอย่างไง? ฉันจะต้องทำให้พวกมันสองคนหย่ากันให้ได้！” นวาระตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกระดกริมฝีปากขึ้นมา แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “พระเจ้า นี่มันเป็นแผนที่เยี่ยมจริงๆ！ เยี่ยมมาก！สุพจน์ก็คือสุพจน์อยู่วันยันค่ำ！” พูดจบ ทั้งสองคนก็ได้วางสายโทรศัพท์ ริมฝีปากของนวาระเผยออกมาให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เยือกเย็น “จันวิภา ครั้งนี้เธอตายแน่ๆ” และทางด้านของสุพจน์ เขาผู้ซึ่งวางโทรศัพท์ลงแล้ว ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่นุ่มนิ่ม จันวิภาตั้งครรภ์แล้ว.......ไม่นึกเลยว่าเธอจะตั้งครรภ์ลูกของสุมิตร...... ผู้หญิงที่เขาต้องการ ทำไมจึงได้ไปตั้งครรภ์ให้ผู้ชายคนอื่น...... ไม่！ไม่ได้อย่างเด็ดขาด！ …… สุมิตรนั่งอยู่ที่ปลายเตียงของจันวิภา จันวิภาหันหลังให้เขา ความรู้สึกระหว่างคนทั้งสองนั้นแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง มันกดดัน แต่กลับไม่มีความหยาบคายเหมือนเช่นเคย ณ เวลานี้ เสียงเคาะประตูได้ทำลายความเงียบที่สงัดลง หมอที่ถือผลการตรวจอยู่ในมือกำลังยืนอยู่ตรงประตู มองไปทางสุมิตรแล้วพูดขึ้น “คุณคือคุณสุมิตรใช่ไหมครับ?” สุมิตรพยักหน้า หมอเหลือบมองจันวิภาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย และกลับมามองที่สุมิตรอีกครั้ง เขาก้มลงยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณสุมิตร มีเรื่องบางอย่างที่ต้องแจ้งให้คุณรู้ ถ้าหากสะดวกล่ะก็ ออกมากับผมสักครู่จะได้ไหมครับ?” สุมิตรมองเอกสารที่หมอถือเอาไว้อยู่ในมือ ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกไปแล้วลากประตูห้องผู้ป่วยลงมา ราวกับว่าไม่อยากทะเลาะกับจันวิภา “เกี่ยวกับเรื่องการตั้งครรภ์ของจันวิภาหรอ? มีปัญหาอะไร?” สุมิตรเอ่ยถามอย่างสงสัย และค่อนข้างเครียดอยู่เล็กน้อย หมอส่งเสียงอ้ำๆอึ้งๆ โค้งตัวลงให้สุมิตรราวกับคันธนูก่อน จากนั้นจึงพูดขอโทษขึ้นมา “คุณสุมิตร มันเป็นอย่างนี้ครับ ข้อมูลการวินิจฉัยบางอย่างไม่ถูกต้อง ดังนั้นก็เลยมาแจ้งให้คุณสุมิตรทราบ” “อ๋อ? ทารกมีปัญหาอะไรหรอ?” สุมิตรขมวดคิ้ว ระหว่างคิ้วนั้นมีความเยือกเย็นที่น่าสยดสยองอยู่ ขนที่อยู่ทางด้านหลังของหมอลุกซู่ขึ้นมาทันที เขายิ้มเข้าสู้แล้วพูดขึ้นมา “ไม่ ไม่ใช่ครับ ทารกปกติดี มันเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อยกับเวลาในการวินิจฉัยทารกในครรภ์ เนื่องจากคนที่รับผิดชอบตอนนี้คือหมอหนุ่มที่อายุยังน้อย จึงไม่มีประสบการณ์มากนัก ต่อมาเมื่อเราตรวจสอบข้อมูลแล้วเราก็พบว่า” “เอ่ออ่า เอ่อ พูดถึงจุดสำคัญ” ในเมือทารกไม่มีปัญหาอะไร สุมิตรจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “จุดเริ่มต้นของการวินิจฉัยคือคุณจันวิภาตั้งครรภ์มาแล้วหนึ่งเดือน ในความเป็นจริงเธอตั้งครรภ์มาสองเดือนแล้ว อย่างอื่นไม่มีปัญหาอะไร เพียงแค่ให้ความสนใจดูแลกับหญิงที่ตั้งครรภ์หน่อยครับ” หมอโค้งคำนับอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นจึงหยิบผลการวินิจฉัยออกมา ให้สุมิตรเซ็นต์ สุมิตรพยักหน้า หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเซ็นชื่อตนเองลงไป หลังจากหมอคนนั้นได้รับแล้วจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเตรียมที่จะเดินออกไป แต่ทว่าตอนที่เปิดประตูสุมิตรกลับนิ่งอึ้งไป ตั้งครรภ์มาสองเดือนแล้ว? ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่าศีรษะของตนเองมีอะไรบางอย่างมาชนเข้า......สองเดือน！！！ เขาแต่งงานกับจันวิภายังไม่ถึงสองเดือนเลยด้วยซ้ำ จะตั้งครรภ์มาแล้วสองเดือนได้อย่างไรกัน มันไม่ถูกต้อง！มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะตั้งครรภ์ลูกของตนเอง? ทันใดนั้นเองสุมิตรจึงได้คว้าจับหมอคนนั้นเอาไว้ ผลักเขาชนชิดติดกับกำแพง แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงที่เยือกเย็น “ผลวินิจฉัยครั้งนี้ผิดพลาดหรือเปล่า?” ดวงตาของหมอคนนั้นหรอกไปมาสองรอบ จากนั้นจึงส่ายหัวอย่างสุดชีวิต “คุณสุมิตร ครั้งนี้ผมตรวจสอบด้วยตัวเอง ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน ที่ผิดนั่นคือของมือใหม่ เขา......” “ไสหัวไป！” สุมิตรผลักหมอออกไป จากนั้นจึงเปิดประตูอย่างแรง เขาเดินไปที่ปลายเตียงของจันวิภา สายตาที่เยือกเย็นคู่นั้นราวกับใบมีดที่กำลังเชือดเฉือนเนื้อของจันวิภาอยู่ จันวิภาถอนหายใจออกมา แม้จะไม่รู้ว่าทำไมสุมิตรจู่ๆจึงได้เป็นเช่นนี้ขึ้นมาอีก แต่เธอก็คุ้นชินแล้ว เพราะสุมิตรเป็นคนที่มีนิสัยวิปริตและเป็นโรคประสาท โกรธง่าย และยากที่จะคาดเดาได้ ดูเหมือนว่าจันวิภาในตอนนี้จะไม่อยากครุ่นคิดเสียแล้ว เธอขี้เกียจที่จะสนใจ “พ่อของเด็กเป็นใคร?” ในที่สุดสุมิตรก็หมดความอดทน พูดโพล่งออกมาอย่างเยือกเย็น ราวกับใบมีดที่พลิกกลับมา แล้วพุ่งเข้าสู่กลางหัวใจของจันวิภาอย่างแม่นยำ แม่นยำ โหดเหี้ยม ถึงตาย！