ตอนที่ 90 บังคับให้เอาเด็กออก

ต๭นที่ 90 บังคับให้เอาเด็กออก ในเวลานี้ลำคอของนวาระได้ส่งเสียงอั๊กๆออกมา ร่างกายของเธอเย็นเฉียบจนถึงขีดสุด สีหน้าก็ขาวซีดราวกับกระดาษ จันวิภารู้สึกว่านวาระอาจจะตายได้ทุกเมื่อ ภายในใจจึงกระวนกระวาย ณ ตอนนี้ ตอนที่นวาระไม่สามารถที่จะทนได้อีกต่อไป นราวิชญ์อาจจะรู้สึกว่าเขาทำเกินไปหน่อย ดังนั้นจึงคลายมือลง จึงทำให้นวาระล้มลงกับพื้น นวาระไอออกมาอย่างรุนแรง อีกนิดเดียวเธอก็เกือบจะถูกนราวิชญ์ฆ่าจริงๆแล้ว และตอนนี้ เธอก็ยังคงรู้สึกว่ารอบตัวของนราวิชญ์ยังคงมีจิตสังหารที่หนังหน่วงอยู่ ไม่สามารถจัดการอะไรได้อีกแล้ว นวาระลุกขึ้น ก้าวขาแล้ววิ่ง ใบหน้าของนราวิชญ์ยังคงขุ่นมัวอยู่ มองแผ่นหลังของนวาระที่วิ่งหนีไป เขาหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม จากนั้นจึงหันหน้ากลับมายิ้มให้กับจันวิภา “พี่นราวิชญ์ พี่ทำฉันตกใจแทบแย่ ถ้าพี่ฆ่าเธอจริงๆล่ะก็ พี่ก็จะต้องรับผิดชอบอย่างเลี่ยงไม่ได้นะ” จันวิภามองนราวิชญ์แล้วบ่นออกมา นราวิชญ์ถอนหายใจอยู่เฮือกหนึ่ง ใช้มือตบไปที่ไหล่ของจันวิภา “พี่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรังแกเธอมากขนาดนี้กันนะ พูดคำพูดอย่างนั้นออกมา มันก็เลยทนไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง โทษทีนะที่ทำให้เธอกังวล” จันวิภากล่าว “ฉันรู้ว่าพี่ดีกับฉัน แต่ว่า......” สุมิตรตบไปที่ศีรษะของจันวิภาเฉกเช่นวัยเด็กแล้วพูดขึ้น “เอาล่ะๆ ผมรู้แล้ว ครั้งหน้าจะจำเอาไว้” จันวิภาแบะปาก มองดูรอยยิ้มของนราวิชญ์ที่อบอุ่นราวกับแสงตะวัน จึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิความบ้าบิ่นของเขาก่อนหน้านี้ ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะเขาเป็นห่วงตนเองมากเกินไปจึงหุนหันพันแล่นออกไปเช่นนั้น นราวิชญ์ลูบผมจันวิภาอย่างเจ็บปวดใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมา สถานการณ์ของจันวิภาดูเหมือนจะซับซ้อนเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ ยิ่งไปกว่านั้นเหตุผลของจันวิภาในการยืนยันที่จะอยู่กับสุมิตรยังคงเงียบอยู่ตลอด นั่นจึงทำให้นราวิชญ์ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ ทำได้แต่เพียงถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อคนทั้งสองไม่มีอะไรจะพูด ทันใดนั้นเองจู่ๆพัชรีก็เดินเข้ามาจากทางด้านนอก ทั้งสามคนทักทายกันทันที จากนั้นพัชรีจึงได้เอ่ยถาม จันวิภาจึงได้บอกเรื่องที่ตนเองท้องให้พัชรีฟังอีกครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นพัชรีก็โกรธขึ้นมาทันที ต้องการที่จะไปวิวาทกับสุมิตร และฆ่าชายคนนั้นเสีย！ และในตอนนี้ นวาระที่กำลังวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก ก็ได้ไปเจอกับสุมิตรเข้า ทันทีที่เห็นนวาระสุมิตรก็ได้แสดงรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมาให้เธอ แต่ทว่านวาระกลับกำลังร้องไห้ จับรอบคอของตนเองด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก “สุมิตร คุณต้องจัดการทนฉันนะ” สุมิตรโอบนวาระเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของตนเอง แล้วเอ่ยถามอย่างอบอุ่น “เป็นอะไรไป? เจ้าแมวป่าตัวน้อย?” “ก่อนหน้านี้ฉันไปที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะเยี่ยมจันวิภา แต่......แต่ฉันเห็นนราวิชญ์ ทั้งสองคนกำลังจับมือกัน มองหน้ากันแล้วกันแล้วพูดอะไรบางอย่าง พอฉันเข้าไปก็เลยบังเอิญเห็นมันเข้า......” นวาระพูดไปพร้อมกับมีน้ำตาไหลซึมในออกมาจากในดวงตา “เธอพูดอะไร? ！” สุมิตรพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบ “และ พวกเขาทำอะไรเธอ?” นวาระร้องไห้พร้อมกับพูดไปด้วย “พวกเขาถูกฉันเห็นเรื่องที่ไร้ยางอายพวกนี้ นราวิชญ์ก็เลยมาบีบคอฉัน อีกนิดเดียวฉันก็จะถูกเขาฆ่าตายแล้ว！” นวาระเอาศีรษะของเธอมาซบที่อกของสุมิตร แต่ทว่าริมฝีปากกลับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย ……เมื่อสุมิตรได้ยินเช่นนี้ ความโกรธที่ค่อยๆลดลงก่อนหน้านี้ได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง แม้แต่นวาระก็รับรู้ได้ถึงความโกรธครั้งนี้ของสุมิตรได้ จันวิภาถูกปลุกด้วยเสียงที่ดังสนั่น นั่นเป็นเสียงของสุมิตรที่พังประตูเข้ามา สุมิตรดึงจันวิภาออกมาจากผ้าห่ม เนื่องจากแรงอันมหาศาล บนข้อมือที่อ่อนนุ่มของจันวิภาจึงถูกนิ้วมือกดทับจนแดงกลายเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้า มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน จันวิภามองสุมิตรด้วยความโกรธ แล้วพูดตะโกนออกไป “สุมิตร แกมันสารเลว จะทำอะไรกับฉัน? ！” ความอดทนก่อนหน้านี้ ณ ตอนนี้มันถูกระเบิดขึ้นมาทันที เธอได้หลงลืมชะตากรรมของพ่อเธอจนหมดสิ้น และลืมว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์อยู่ คิดเพียงแค่ตระโกนออกไป สุมิตรจ้องมองเธออย่างเยือกเย็นแล้วพูดขึ้น “ฉันทำอะไร? ภรรยาของสุมิตรคนนี้แอบคบชู้......หึหึ จันวิภา นราวิชญ์ไม่ได้ไปต่างประเทศแล้วหรอ? งั้นเธอบอกผมสิว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ ทั้งยังมาพูดคุยกระแนะกระแหนกับเธออีก” ไม่ต้องคิดจันวิภาก็รู้ว่าที่นวาระกลับมาก็เพื่อที่จะล้างแค้นเธอแน่ๆ ใส่ไฟเรื่องของเธอกับนราวิชญ์แล้วไปบ่นให้สุมิตรฟัง อย่างไรก็ตาม จันวิภาที่อยู่ต่อหน้าของสุมิตรในตอนนี้ไม่มีแรงเหลืออยู่เลย เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเด็กเป็นลูกใคร นอกจากนี้ชะตากรรมของพ่อก็ยังอยู่ในมือของสุมิตรอีก จันวิภายับยั้งความโกรธและขยะแขยงในใจตนเองที่มีต่อสุมิตร ทำเพียงแค่ยิ้มอย่างข่มขื่นแล้วพูดออกไป “ทำไมนายถึงต้องติดพันกับเขาด้วย เพราะฉันบาดเจ็บ เขาเลยมาเยี่ยมฉันก็แค่นั้น นี่มันก็ง่ายมาก นายอยากจะฟังอะไรอีก?” สุมิตรเข้าไปใกล้จันวิภา พูดออกมาทีละคำๆ “ไม่ใช่ว่าผมอยากฟังอะไร แต่เธอทำอะไร ตอนนี้ดูเหมือนว่า เด็กคนนั้นจะเป็นลูกของนราวิชญ์งั้นสินะ?” ดวงตาของจันวิภาเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆสุมิตรก็พูดคำพูดเช่นนี้ออกมา “ไม่ว่าจะเป็นใคร มันก็ไม่มีทางที่จะใช่พี่นราวิชญ์แน่นอน ฉันกับเขาไม่ได้สกปรกเหมือนอย่างที่นายคิด” “อ๋อ? งั้นเธอพูด ที่แท้เป็นใครกันแน่?” “ฉัน......” “หึ ที่แท้ที่ฉันให้เธอใช้ชื่อเป็นภรรยาของผม ก็เพื่อที่จะให้กำเนิดลูกของไอ้ชู้นราวิชญ์สินะ?” ในที่สุดสุมิตรก็ระเบิดความโกรธออกมาอีกครั้ง จันวิภารู้สึกว่าตนเองเกือบจะถูกลากออกมาจากห้องคนไข้ สุมิตรลากเธอออกมาถึงแผนกสูตินารี！ จันวิภาพิงเข้ากับกำแพง เธฮจะต้องไม่ให้เด็กทารกตายอย่างเด็ดขาด แผนกสูตินารีในตอนนี้เนื่องจากการบุกเข้ามาของสุมิตรจึงได้วุ่นวายกันยกใหญ่ แม้แต่ผู้หญิงที่พึ่งคลอดลูกเสร็จต่างก็กรีดร้องออกมาด้วยความกลัว และพวกหมอเหล่านั้นก็ได้มาล้อมรอบสุมิตรอยู่ทางด้านหน้า แต่ทว่ากลับไม่มีใครกล้าลงมือกับสุมิตร “คุณสุมิตรครับ คุณทำเช่นนี้ทำให้พวกเราลำบากมาก ถ้าคุณต้องการที่จะผ่าตัดคุณก็ต้องลองทะเบียนก่อนแล้วรอคิว” หมอที่ใส่หน้ากากอนามัยพูดอย่างกำกวม มือทั้งสองเคลื่อนไหวเสริม เผื่อต้องการจะผลักเขาออกไป แต่ทว่าสุมิตรกลับไม่สนใจ “คุณสุมิตรครับ ในเมื่อผู้หญิงท่านนี้ไม่เต็มใจที่จะทำแท้ง ทำไมคุณต้องบังคับเธอด้วย? นั่นเป็นหนึ่งชีวิตเลยนะครับ” ในเมื่อหมดหนทางที่จะลงมือ คณะหมอจึงทำได้เพียงแค่ใช้ลิ้นในการต่อสู้ ค่อยๆพูดโน้มน้าวสุมิตร จันวิภาที่กำลังดูเรื่องราวทั้งหมดนี้ รู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ แต่ภายในใจของเธอกลับไร้ซึ่งความหวังใดๆ รูปแบบในการทำสิ่งต่างๆของสุมิตรนั้นโหดเหี้ยมอยู่เสมอ แล้วตอนนี้ก็กำลังโกรธอยู่ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่หมอจิ๊บจ้อยที่พูดโน้มน้าวอยู่แค่ไม่กี่คน จะทำให้เขาปล่อยวางได้ เป็นเช่นนั้น สุมิตรหัวเราะเยาะออกมา มองหมอพวกนั้น แล้วพูดอย่างเยือกเย็น “พูดจบยัง? ถ้าพูดจบแล้วก็รีบลงมือผ่าตัด แล้วเอาลูกชายชู้ที่อยู่ในตัวของนางร่างคนนี้ออกไปซะ” นิ้วมือของสุมิตรชี้ไปทางจันวิภา มันดูเหมือนกับดาบที่เย็นเฉียบชี้มาทางเธอ ทำให้เรือนร่างของเธอสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ เหล่าคณะหมอต่างก็มองหน้ากันและกัน แต่ทว่าไม่มีใครเลยที่จะลงมือผ่าตัด คนหนึ่งในผู้อำนวยการพูดขึ้นมาว่า “คุณสุมิตรครับ นี่ขัดกับระเบียบของโรงพยาบาล เราต้องได้รับความยินยอมจากคู่กรณีก่อน และถ้าคุณทำเช่นนี้ ก็เท่ากับทำลายกฎระเบียบของโรงพยาบาลเรา......”