ตอนที่ 93 การดูถูกของเขา และ การปกป้องของเขา

ต๭นที่ 93 การดูถูกของเขา และ การปกป้องของเขา จันวิภาปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายลง แล้วหวนนึกถึงความอบอุ่นนั้น แต่ในตอนนี้นี้ ตรงทางเดินมีเสียงเดินหนักแน่นดังลอยมา จันวิภาคุ้นเคยกับจังหวะและเสียงนั้นเป็นอย่างดี นั่นคือเสียงฝีเท้าของสุมิตร จันวิภากลัวสุดขีด สักพักรีบผลักนราวิชญ์ออก จัดการผมที่ยุ่งของเธอสักเล็กน้อย จึงเห็นสุมิตรเดินอย่างช้าๆเข้ามาพร้อมกับมือที่ไขว่หลังเอาไว้อยู่ นัยน์ตาของเขาราวกับใบมีด เดินอย่างเชื่องช้าสุดๆ แต่ทุกย่างก้าว ราวกับใบมีดที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจของจันวิภา สุมิตรยื่นมือที่ไขว่หลังไว้ออกมา เดินไปพร้อมพร้อมกับตบมือ จากนั้นจึงแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันอย่างถึงที่สุด แล้วจึงจะพูดขึ้น: “ จุ๊ๆ มันน่าซาบซึ้งจริงๆ ไม่รู้ว่านี้เป็นความรักอันลึกซึ้งของพี่น้องหรืออย่างอื่นกันนะ?” จันวิภารู้ว่าสุมิตรเข้าใจผิดเข้าอีกแล้ว แต่ทว่าครั้งนี้เธอไม่อยากจะอธิบายจริงๆ เลยปิดปากไม่พูดอะไร นราวิชญ์จัดเสื้อของตัวเอง หน้าดูไม่รู้ร้อนรู้หนาว ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและจันวิภาทุกคนต่างก็รู้กันดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องหลบสายตาแม้แต่นิดเดียว แต่เพื่อจันวิภาแล้ว เข้ากลับพูดตอบกลับสุมิตรไปว่า: “อะไร? แค่กอดนิดหน่อยถึงกับทำให้นายน้อยสุมิตรคิดมากหรือไงกัน? ความคิดของนายน้อยสุมิตรนี่สกปรกไปถึงระดับไหนกันแล้วเนี่ย? รัศมีของนราวิชญ์ไม่แพ้สุมิตรเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเทียบกับสุมิตรแล้วเขาสุขุมกว่า สุมิตรไม่มองนราวิชญ์แต่กลับมองจันวิภา: “นี้ลูกของนราวิชญ์ใช่ไหม? ดูเหมือนเขาดีใจมากเลยนะ ไม่กี่วันมานี้ดูแลจะวิ่งวุ่นไปมาที่โรงพยาบาลน่าดู” จันวิภาเงยหน้าขึ้น มองสุมิตรอย่างเฉยเมยแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา: “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่นราวิชญ์ นายอย่าพูดมั่วไปหน่อยเลย” สุมิตรยังคงพูดต่อไป: “น่าขำ เชื้อของชายชู้ที่ไม่มีใครต้องการ?” พูดจบจึงได้มองไปยังนราวิชญ์อย่างทิ่มแทง นราวิชญ์เดินเข้ามาหนึ่งก้าว พูดอย่างเรียบๆ: “นายน้อยสุมิตรก็ถือว่าเป็นคนที่ผ่านโลกมีประสบการณ์มาแล้ว ทำไมช่างเหมือนเด็กน้อยที่โง่เง่า? ฉันนราวิชญ์คนนี้ตามจีบจันวิภาอย่างซื่อสัตย์และบริสุทธิ์ใจ ไม่สนคำพูดใส่ร้ายของพวกนายหรอก แต่ฉันไม่เคยทำเรื่องที่ไม่สมควรกับจันวิภา แล้วมันจะเป็นลูกของฉันไปได้ยังไง” สุมิตรเดินขึ้นมาหนึ่งก้าวทั้งสองจ้องกันและกัน ไม่ยอมถอยให้กันสักก้าว “หรือแท้จริงแล้วคุณนราวิชญ์ไม่ใช่พวกกล้าทำกล้ารับ ขี้ขลาด? เสพสุขกับนางสารเลวนี้ ทำไมไม่ระวังหน่อย ตอนนี้เกิดท้องขึ้นมาแล้วทำไมไม่ยอมรับ? ปากพูดว่าตัวเองนั้นซื่อสัตย์ บริสุทธิ์ มันน่าผิดหวังจริงๆ ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? นั้นลูกของแกเลยนะ!” สุมิตรพูด แล้วชี้ไปที่ท้องของจันวิภา “ฉันจะไม่พูดกับนายแล้ว!” นราวิชญ์หมดคำพูด สุมิตรขี้สงสัยจนเหมือนหลุดออกไปอีกโลกแล้ว คงไร้หนทางที่จะคุยอย่างปกติแล้ว สุมิตรก็โกรธเช่นกัน แต่ยังไม่ยอมหยุดแล้วพูดกับจันวิภาต่อ: “ฉันไม่น่าใจอ่อน น่าจะเอาไอ้เดรัจฉานนั้นออกตั้งนานแล้ว” นราวิชญ์ยิ้มแห้ง: “นายน้อยสุมิตร เรื่องนี้ได้มีคนคิดที่จะทำแทนนายแล้ว แต่นางบ้านั้นตอนนี้สภาพน่าจะไม่ค่อยดีนะ” สุมิตรลังเลเล็กน้อย รู้เลยว่าที่นราวิชญ์พูดคือนวาระ เขาเลยพูดเสียงดังขึ้น: “แกทำอะไรเธอ?” นราวิชญ์จู่โจมกลับพูด: “นายควรถามว่าเธอทำอะไรจันวิภามากกว่านะ จันวิภาเป็นภรรยาของคุณนะ ไอ้ชาติชั่ว” สุมิตรพาลโกรธนราวิชญ์ แล้วพูดอย่างไม่สนใจใยดีขึ้น: “อะไร? ตอนนี้รู้แล้วเหรอว่าจันวิภาคือเมียของฉัน? วันวันแกเอาแต่อยู่กับภรรยาของฉัน มีเจตนาจะทำอะไรงั้นเหรอ?” นราวิชญ์ถอดหายใจ: “คุณสุมิตรครับ ผมว่าคุณควรไปดูชู้รักของคุณน่าจะดีกว่านะ” สุมิตรหันมองที่ปากทางลงบันไดขมวดคิ้วพูด: “พวกแกภาวนาให้นวาระไม่เป็นอะไรจะดีกว่า ไม่งั้นล่ะก็ เจอดีทั้งคู่แน่” สุมิตรจ้องไปที่ทั้งคู่หนึ่งที แล้วเดินจากไป หลังจากสุมิตรจากไปแล้ว นราวิชญ์จึงได้จับมือจันวิภาเอาไว้ จากนั้นจึงพาเธอเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไร คิดแต่จะพาเธอออกจากสิ่งแวดล้อมที่ไม่เหมือนมนุษย์นี้ “จันวิภา ฉันไม่ให้เธออยู่อย่างงี้ต่อไปแล้ว สุมิตรกับนวาระเป็นไอ้ชาติชั่วทั้งคู่ อย่าแกล้งโง่อีกเลย ไปกับฉันเถอะ!” “พี่นราวิชญ์ปล่อยฉัน...” จันวิภาสะบัดมือของนราวิชญ์ทิ้ง แล้วก็หันกายเข้าห้องพักไป: “พี่นราวิชญ์ไปไปเถอะ ไม่ต้องสนฉัน ให้ฉันรับผิดชอบเองก็โอเคแล้ว ขอร้องเถอะ พวกคุณอย่าบังคับฉันอีกเลย!” จันวิภาพูดทั้งน้ำตา เธอก็อยากจะไป แต่พ่อของเธอล่ะจะทำยังไง.....เธอไปไม่ได้ มันไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..... นราวิชญ์ มองเงาของจันวิภาที่อ่อนแรงและอ้างว้าง ใจก็เกิดเจ็บขึ้น เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมออกมาสักที แต่ เขาไม่ควรที่จะยอมแพ้แบบนี้แน่นอน …… นวาระสลบไปที่ระหว่างบันได แล้วยังเจ็บหนักอีก สุมิตรอุ้มเธอขึ้นมาเธอถึงจะตื่นขึ้น นวาระอยู่ในอ้อมอกของสุมิตรร้องไห้อยู่ เพราะว่าตื่นเต็มที่แล้วทำให้ความเจ็บที่โดนก่อนหน้ากลับขึ้นมา มือทั้งสองของเธอกำเข้าที่ไหล่ของสุมิตร หัวอยู่ที่หน้าอกของสุมิตร น้ำตาไหลจนทำให้เสื้อของสุมิตรเปียกชุ่มไปหมด “นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ สุมิตรคุณยอมให้ฉันโดนตบได้เหรอ จันวิภานางเลวนั่นเป็นคนทำทั้งหมด! ฉันจะฆ่ามัน!” นวาระกำลังพูด แล้วก็ผลักสุมิตรออกไป ไม่รู้ว่าเอาแรงจากไหน แล้วก็พุ่งไปทางห้องพักคนไข้ วิ่งไปถึงห้องพักของจันวิภา นวาระไม่รอให้จันวิภาเปิดปาก ก็อยากจะตบจันวิภาสักฉาดหนึ่ง จันวิภาตกใจมาก คิดว่าเธออยากจะทำร้ายลูกของตนเองอีกแล้ว จังหวะนั้นจึงได้ผลักออกไป แล้วตะโกนพูดขึ้น: “เธออย่าเข้ามา!” นวาระเจ็บตัวเยอะอยู่แล้ว แค่ผลักก็ทำให้เธอลงไปกับพื้นแล้ว ประจวบเหมาะกับจังหวะที่สุมิตรรีบเข้ามาเห็นเหตุการณ์จันวิภาผลักนวาระล้มลงกับพื้นพอดี “จันวิภา เธอทำอะไร?!” สุมิตรตะโกนออกมาด้วยความโกรธ นวาระเห็นสุมิตรเข้ามา สักพักก็ร้องไห้ออกมา: “สุมิตร คุณดู เธอทำฉันอีกแล้ว....” หลังจากสุมิตรพยุงนวาระขึ้นมาปลอบแล้ว จึงยิ้มออกมาอย่างเย็นชาพร้อมพูดกับจันวิภา: “จันวิภา นางแพศยา ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครหรือไง?” จันวิภาสั่นเทา เธอไม่รู้จะพูดยังไงต่อไป อีกทั้งสุมิตรก็เข้าข้างนวาระอีก ไม่สนว่าเธอจะทำอะไร พูดไปก็ผิดไปหมด! “เธอไม่อธิบายล่ะ ตอนนี้แค่จะหาเหตุผลมาอ้างก็ยังไม่มีแล้วเหรอ?” สุมิตรยิ้มอย่างอาฆาต พูดจบก็โทรศัพท์เรียกบอดี้การ์ดขึ้นมา: “จันวิภาวันนี้ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!” จันวิภากุมท้องแล้วพูดอย่างหวาดกลัว: “สุมิตรคุณจะทำอะไร คุณ.....” “ฉันจะทำอะไร? เกรงว่าเธอน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะ ฮ่าๆ ฉันจะให้เมียของฉันคลอดไอ้ลูกเดรัจฉานของนราวิชญ์ออกมาหรือไง?”