ตอนที่ 96 ไม่อนุญาตให้แตะจันวิภาแม้แต่ปลายเส้นผม

ต๭นที่ 96 ไม่อนุญาตให้แตะจันวิภาแม้แต่ปลายเส้นผม การแสดวออกทางสีหน้าของจันวิภานั้นถูกธนภาคจับได้ ราวกับจะรู้ความคิดที่อยู่ในใจเธออย่างไรอย่างนั้น ธนภาคเอ่ยปากพูดอธิบาย “จริงๆแล้วเธออย่ามองว่าสุมิตรทำอย่างนั้นกับเธอ ตัวเขาเองก็มีความขมขื่นอยู่เช่นกัน！” จันวิภาไม่เห็นด้วย เธอยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “เขามีความขมขื่นอะไร? ตอนนี้เขาเป็นคนที่ไปหาคนรัก！คนที่ใส่ร้ายฉันก็คือเขา！และคนที่ไม่เชื่อฉันก็คือเขาอีก！นายพูดมาซิเขาขมขื่นตรงไหน?” เมื่อเห็นจันวิภามีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้ แม้ว่าธนภาคจะเข้าใจความรู้สึกของจันวิภาได้เป็นอย่างดี แต่เขาก็ยังต้องการที่จะขอโอกาสให้เพื่อนของเขาอีกสักครั้ง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเล่าเรื่องของสุมิตรกับนวาระให้เธอฟัง ธนภาคกล่าว แต่แรกสุมิตรกับนวาระได้บังเอิญพบกันอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง หลังจากคนสองคนจึงมีความสัมพันธ์กันเพราะอุบัติเหตุ นวาระอยู่ในใจของสุมิตรมาโดยตลอด แต่ทว่านวาระกลับหนีออกไป จากนั้นสุมิตรจึงได้ตามหาอย่างมานะ เมื่อไม่นานมานี้เองก็พึ่งจะหานวาระพบ “เรื่องก็เป็นอย่างนี้ เพราะการเจอกันที่น่าแปลกในโรงแรม จากนั้นสุมิตรจึงได้ตามหานวาระ และทำดีกับเธอเป็นพิเศษ” จันวิภาฟังอย่างเงียบๆจนจบ พบว่าน้ำเสียงของธนภาคอธิบายได้อย่างมีอรรถรสอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเหตุผลที่สุมิตรทำดีกับนวาระเป็นพิเศษ ก็เพราะการพบปะหน้ากันในครั้งนั้น แต่สิ่งที่จันวิภาสนใจก็คือ เรื่องราวของสุมิตรกับนวาระที่อยู่ในโรงแรม มันช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเรื่องราวของเธอและชายแปลกหน้าคนนั้นเสียจริง เธออยู่ในโรงแรมและถูกชายคนนั้นชิงเอาครั้งแรกไป เธอควรจะพูดว่าโลกอันกว้างใหญ่มักมีเรื่องแปลกเสมอหรือ？！ หลังจากจันวิภาฟังตนเองพูดจนจบก็ได้ตกลงสู่ห้วงความคิด คิดว่าจันวิภามีตรงไหนไม่สบาย ธนภาคจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน “เธอเป็นอะไรไป?” สติของจันวิภากลับคืนมา ยิ้มส่ายหัว แล้วพูดออกไป “ฉันไม่เป็นไร แค่คิดเรื่องบางเรื่องขึ้นมาน่ะ” ไม่ได้มีแผนที่จะเล่าเรื่องราวของเธอออกมาให้ธนภาครับรู้ “พูดถึงเรื่องในอดีต” ธนภาคจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้หนึ่งเรื่อง เขาปรับเปลี่ยนท่านั่ง พูดกับจันวิภาด้วยเสียงที่ต่ำ “เกี่ยวกับเรื่องของพ่อเธอ สุมิตรเคยบอกฉันอยู่บ้าง เธออยากรู้มั้ย?” “อะไรนะ?” จันวิภาตกใจจนเกือบที่จะกระโดดออกมาจากเตียง โชคดีที่ธนภาคกดเธอเอาไว้อยู่ จึงทำให้เธอใจเย็นลง “งั้นนายก็รีบพูดมาเร็ว！พ่อฉันเป็นไงบ้าง?นายรีบบอกฉันมา！” ธนภาคล้างขอของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “ฉันได้ยินเขาพูดเหมือนกับว่าจะเอาพ่อของเธอมาให้หมอในประเทศรักษา พ่อของเธอตอนนี้อาการดีมาก เธอไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก” พูดจบ ก็เกรงว่าจันวิภาจะไม่เชื่อที่ตนเองพูด จึงได้พูดเสริมขึ้นอีกว่า “สุมิตรเป็นคนที่รอบคอบมาก ฉันได้ยืนเพียงแค่ข่าวนี้เท่านั้น แต่ที่ลึกลงกว่านี้ไม่มีแล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงค่อยๆสงบลง ข่าวของพ่อเธอ สุมิตรก็เคยพูดกับเธอแล้ว ดูเหมือนว่า เขาจะไม่ได้พูดโกหก พ่อของเธอยังสบายดีอยู่ เมื่อคิดดู จันวิภาจึงได้วางใจลง แต่ทว่า ทั้งธนภาคและจันวิภาต่างก็ไม่ทันได้สังเกต คนที่ยืนอยู่นอกประตูในตอนนี้ แล้วได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดกันทั้งหมด ก็คือนวาระนั่นเอง สุมิตรทิ้งนวาระออกไป ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กลับไปพร้อมกับเขา และต้องการที่จะเริ่มลงมือกับจันวิภาใหม่อีกครั้ง ดังนั้นจึงยังไม่ได้ออกไป แต่เธอกลับคาดไม่ถึง ว่าจะได้ยินเรื่องราวเหล่านี้ ที่แท้การพบกันครั้งแรกของจันวิภากับสุมิตรก็เป็นเช่นนี้ และจันวิภาก็คือแมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรตามหา！ที่จริงก็เป็นเช่นนี้นี่เอง！ เมื่อคิดเช่นนี้ นวาระก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก ถ้าหากสุมิตรรู้ว่าผู้หญิงในวันนั้นไม่ใช่เธอ แต่เป็นจันวิภาล่ะก็...... ไม่ได้！จะต้องไม่ปล่อยให้เขาค้นพบความจริงในวันนั้น！ไม่ได้อย่างเด็ดขาด สายตาของนวาระเปล่งประกายแสงแห่งความเยือกเย็นออกมา แผนการร้ายได้ปีนป่ายเข้ามาในใจ...... เช้าตรู่วันต่อมา นวาระได้โทรศัพท์หาสุพจน์ เธอไม่อาจทีจะรอได้อีก ถ้าจันวิภาไม่ตาย เช่นนั้นถ้าสุมิตรรู้เรื่องจริงเข้าล่ะก็ เธอจะต้องตายอย่างน่าเวทนาแน่นอน！ “ฮัลโหล? ทำไมจู่ๆก็โทรมาล่ะ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ?” ปลายสายรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของสุพจน์ที่อยู่ปลายสายแฝงไว้ด้วยความเย้ายวนและแหบแห้ง แม้ว่าน้ำเสียงจะแผ่วเบา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความรังเกียจอยู่เล็กน้อย มันเห็นได้ชัดว่าสุพจน์ไม่ต้องการที่จะติดต่อกับนวาระอีก กระทั่งแค่โทรศัพท์ก็ไม่อยากจะพูดให้มากจนเกินไป หลังจากได้ยินเสียงของสุพจน์ นวาระจึงตัดสินใจ หัวเราะแล้วพูดออกมา “ที่จริงแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรจะโทรหาคุณไม่ได้เลยงั้นหรอคะ? ฉันแค่อยากจะมาพูดถึงเรื่องจันวิภา......” “มีเรื่องอะไรก็พูดมา” พอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับจันวิภา สุพจน์ก็พูดขึ้นมา นวาระไม่พอใจกับท่าทีเช่นนี้ของเขาเป็นอย่างมาก แต่เนื่องจากสุพจน์เป็นเจ้านายของตนเอง จึงทำได้แต่เพียงกัดฟันแล้วพูดออกไป “เมื่อวานจันวิภาจะแท้งอยู่แล้ว แต่จู่ๆธนภาคก็พุ่งพรวดเข้ามาแล้วพาเธอออกไปปฐมพยาบาล เด็กก็เลยยังปลอดภัยดีอยู่” เมื่อคิดถึงโคอันยิ่งใหญ่ของจันวิภาแล้ว นวาระก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังพูดต่อไปอีกว่า “ฉันแอบฟังพวกเขาคุยกัน......ถ้าฟังไม่ผิดล่ะก็ จันวิภาคือแมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรกำลังตามหาอยู่！” “ใช่หรอ?” ทันใดนั้นน้ำเสียงของสุพจน์ก็ได้ดังขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย “ตาของสุมิตรไม่มีแววเอาเสียเลย ผู้หญิงที่ตัวเองตามหาอยู่ข้างกายตัวเองมาโดยตลอด และยังจะเอาเธอมาเป็นแมวป่าตัวน้อยของตัวเองอีก......แต่ว่านี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องการ” “ถึงแม้ตอนนี้สุมิตรจะทำกับฉันเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ในโรงแรมคืนนั้น แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าจันวิภาคือคนที่สุมิตรตามหา ฉันอยากจะหยุดเรื่องนี้ไม่ให้ถูกเปิดโปง......” ในสายตาของนวาระส่องประกายแสงที่เยือกเย็นออกมา “ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ฆ่าเธอไปซะเลยล่ะ?” แค่ฆ่าจันวิภา เช่นนั้นเธอก็จะได้เป็นภรรยาของสุมิตรอย่างถูกต้องตามกฎหมาย！ “หุบปาก！เก็บความคิดนั่นของเธอไปซะ！” เช่นเดียวกันนี้นวาระคิดว่าสุพจน์จะมองสถานการณ์โดยรวมและเห็นด้วยกับตนเอง แต่ทว่าเสียงที่อยู่ปลายสายกลับกลายเป็นเสียงตะคอกอย่างโกรธแค้นของสุพจน์ “นวาระ ฉันจะเตือนเธอนะ เธอจะยั่วสุมิตรแล้วเป็นเมียของมันฉันก็ไม่ขัดขวาง แต่เธออย่าลืมเสียล่ะว่าฐานะของเธอในตอนนี้ใครที่เป็นคนให้เธอ！” น้ำเสียงของสุพจน์เยือกเย็น ทำให้นวาระตัวสั่นเทาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ฉันจะเตือนเธอนะ ถ้าเธอกล้าแตะจันวิภาแม้แต่เส้นผมล่ะก็ หึ ฉันจะมาเอาชีวิตของเธอ！” นวาระได้ถูกน้ำเสียงที่เยือกเย็นของสุพจน์ขู่ให้กลัวเข้าเสียแล้ว เธอไม่คาดคิดเลยว่า สุพจน์จะปกป้องจันวิภาถึงขนาดนี้ นวาระสั่นเทาไปทั่วทั้งตัว แต่หลังจากสูดหายใจเข้าออกแล้ว จึงหัวเราะแล้วพูดออกไปอย่างรีบร้อนทันที “ฉัน ฉันล้อเล่นน่ะ！ในเมื่อคุณเป็นห่วงจันวิภาขนาดนี้ ฉันจะแตะต้องเธอ......ได้อย่างไงกัน?” เธออยากที่จะสับจันวิภาให้ตายเป็นหมื่นๆชิ้น！ สุพจน์หัวเราะเยาะ “เช่นนั้นก็ดี” พูดจบ เขาจึงได้ตัดสายไป นวาระฟังสัญญาณโทรศัพท์ที่เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า กัดฟัน แล้วขว้างโทรศัพท์ลงพื้นอย่างรุนแรง “สารเลว！ แม้แต่สุพจน์ก็ยังปกป้องแก นางแพศยา ทำไมแกถึงมีผู้ชายมารอยล้อมรอบตัวแกขนาดนี้ แกต้องใช้ความพยายามแค่ไหนถึงยั่วได้ขนาดนี้？！” นวาระโกรธมากขึ้นทุกที สุพจน์ไม่ให้เธอแตะต้องจันวิภาแม้แต่ปลายเส้นผม? เช่นนั้นตนเองก็ต้องให้จันวิภาตายอย่างแน่นอน！ ครุ่นคิด เธอจึงรีบหยิบเอามือถือที่อยู่บนพื้น โทรออกไป เธอต้องการจ้างนักฆ่า และเธอก็ต้องการให้ศพของนางสารเลวจันวิภาขาดเป็นหมื่นๆชิ้น！