ตอนที่ 98 จันวิภาเป็นของฉัน

ต๭นที่ 98 จันวิภาเป็นของฉัน “ดูเหมือนว่าชีวิตของนายจะน่ารำคาญเกินไปหน่อยแล้ว” สุมิตรมองธนภาคเพื่อนซี้ที่ล้มลงอยู่กับพื้น ภายในใจจึงระเบิดความโกรธขึ้นมาทันที กลิ่นอายนั่นราวกับจะทำให้ทั่วทั้งห้องเผาไหม้อย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าตอนปกติสุมิตรจะเย็นชาและมักเยาะเย้ยกับธนภาคเป็นอย่างมาก แต่ภายในใจลึกๆของเขา ธนภาคคือเพื่อนที่ไว้วางใจได้ มิเช่นนั้น ธนภาคจะรู้ถึงเรื่องราวของพ่อจันวิภาได้อย่างไร? เส้นตายของสุมิตรคือคนอื่นอย่าได้ริอาจแตะต้องสิ่งของของเขา เช่นเพื่อน！ ขาของมือสังหารชุดดำเริ่มสั้นออกมา แต่ถึงแม้จะเผชิญหน้ากับเจ้าพ่อในโลกใต้ดิน ความปรารถนาที่จะอยู่รอดในตอนนี้ทำให้เขายอมจำนนอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น เขาก็ได้รับรู้ถึงบรรยากาศที่แผ่ซ่านออกมาจากในตัวของสุมิตร เขาจะไม่ปล่อยให้ตนเองไปแน่ เมื่อคิดเช่นนั้นมือสังหารจึงพลิกตัวล้มลงกับพื้น หยิบมีดขึ้นมา แล้วถูบนคอของธนภาค แต่สุมิตรกลับหัวเราะเยาะออกมาอย่างไม่แยแส จับข้อมือที่ถือมีดอยู่ของมือสังการชุดดำ จากนั้นจึงบิดมันอย่างรุนแรง！ “แกร๊ก......” กระดูกราวกับว่าจะถูกสุมิตรบีบจนแตกหัก จึงทำให้เกิดเสียงที่ดังฟังชัดขึ้นมา “อ้ากกก！” และมือสังหารคนนั้นก็ได้เผยสีหน้าที่แสนจะเจ็บปวดออกมาให้ได้เห็น มันเจ็บปวดเสียจนหน้าขาวซีด ลำคอเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนา แต่ทันทีที่สุมิตรคิดว่าเขายอมจำนนแล้ว ทันใดนั้นเองจู่ๆมือสังหารก็ได้หยิบกรีซอีกเล่มหนึ่งออกมา แล้วฟันไปตรงมือของสุมิตร สุมิตรคลายมือออก ทันใดนั้นเองก็ได้เห็นมือสังหารชุดดำพึ่งไปทางจันวิภา “ระวัง！” สุมิตรตระโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงพุ่งไปทางจันวิภาอย่างรวดเร็ว จันวิภารู้สึกราวกับตนเองกำลังฝันอยู่อย่างไรอย่างนั้น สุมิตร......คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกำลังเป็นห่วงเธอ? แต่เมื่อตอนที่สุมิตรเดินมาทางจันวิภา มือสังหารคนนั้นกลับหัวเราะเยาะออกมา ร่างกายบิดเบี้ยว ราวกับปลาที่ว่ายน้ำผ่านไหล่สุมิตรอย่างไรอย่างนั้น และวิ่งออกประตูไป！ “อ้ากก！” เสียงกรีดร้องของนวาระดังออกมาจากด้านนอกประตู “ตายซี่！” สุมิตรถึงจะตอบสนองต่อกลอุบายที่มือสังหารชุดดำใช้ แล้ววิ่งออกไปทันที นวาระเดินตามตนเองเข้ามาในโรงพยาบาล “นวาระ เธอดูแลธนภาคที ฉันจะออกไปแปปเดียว” สุมิตรมองนวาระที่ยังคงตกใจอยู่ในอ้อมกอด พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น แล้ววิ่งตามทางที่มือสังหารชุดดำวิ่งไป รอจนกระทั้งสุมิตรจากไป นวาระมองธนภาคที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนสลบไปและจันวิภาที่ยังไม่ถูกสังหาร จึงแอบบ่นออกมาอย่างเงียบๆ มือสังหารคนนั้นเป็นขยะหรือไง? คนท้องแค่คนเดียวก็ฆ่าไม่ได้！ ตอนนี้สุมิตรคงจะตามมือสังหารคนนั้นไปอยู่แน่ๆ ถ้าหากเขารู้ว่าคนที่จ้างวานเป็นตนเองล่ะก็ ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย！ เธอควรจะทำอย่างไรดี เวรจริงๆ！ คิดไปคิดมานวาระจึงได้วิ่งไปที่มุมห้องอย่างตื่นตระหนก หยิบโทรศัพท์ออกมา รีบโทรหาสุพจน์ทันที เมื่อโทรติดแล้ว นวาระจึงได้พูดออกไปอย่างรีบร้อน “ซวยแล้ว ฉัน......แผนของฉันที่ส่งคนออกไปฆ่าจันวิภามันล้มเหลว ตอนนี้สุมิตรกำลังตามนักฆ่าคนนั้นไป สุพจน์ คุณมาช่วยฉันที ถ้าสุมิตรรู้เข้าล่ะก็แผนทั้งหมดที่วางเอาไว้ก็จบเห่กัน！” “อะไรนะ? นี่เธอปิดบังเรื่องที่จะฆ่าจันวิภากับผมงั้นหรอ？！” สุพจน์โมโห น้ำเสียงเยือกเย็น นวาระกลัวเสียจนมือสั่น แต่กลับจับโทรศัพท์ไว้จนแน่นแล้วพูดขึ้น “เขา เขาไม่เป็นไร！ แต่ตอนนี้สุมิตรตามนักฆ่าคนนั้นไป ถ้าสุมิตรรู้ว่าฉันจ้างนักฆ่าล่ะก็ แผนทั้งหมดนั่นจะต้องถูกเปิดโปงแน่ๆ คุณช่วยฉันทีนะ！” “นวาระ แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ อีกนิดก็จะทำเรื่องของฉันพังหมดแล้ว！” เห็นได้ชัดว่าสุพจน์รู้สึกโกรธที่นวาระเคลื่อนไหวตามอำเภอใจ เธอเกือบจะทำแผนเละนั่นไม่เท่าไหร่ แต่เกือบจะฆ่าจันวิภาของเขา? ！ “ค่ะ ฉันเป็นคนไร้ประโยชน์ สุพจน์ คุณมาช่วยฉันที......ไม่งั้น ไม่งั้นถ้าฉันจบเห่ สุมิตรกับจันวิภาจะอย่ากันอย่างไง? จริงมั้ย? คุณยังใช้ประโยชน์ได้จากสถานที่ของฉัน ถ้าฉันเปิดโปงล่ะก็ แผนของคุณก็คงจะลอยเป็นฟองสบู่ไปเหมือนกัน！” นวาระร้องไห้ไปพูดไป แต่ในดวงตากลับส่องประกายแสงที่ชั่วร้ายออกมา แม้ว่าภายในใจของเธอจะไม่ยอม แต่เพื่อตนเองจะได้เป็นภรรยาของสุมิตรในอนาคต ตอนนี้เธอจำเป็นที่จะต้องนิ่มนวล กระทั่งพูดถึงจันวิภา? ตราบใดที่เธอยังอยู่ ก็จะไม่มีวันยอมละทิ้งความคิดที่จะฆ่าเธอ！ “ฉันส่งคนออกไปจัดการเรื่องนักฆ่านั่นแล้ว แต่ว่านะนวาระ ต่อจากนี้ถ้าฉันรู้ว่าเธอมีความคิดที่จะลงมือกับจันวิภาอีกล่ะก็ ระวังชีวิตของเธอเอาไว้ให้ดีๆ！” พูดจบสุพจน์จึงได้ตัดสายไป แล้วส่งคนออกไปจัดการเรื่องนี้ เมื่อได้ยินสุพจน์พูดเช่นนี้ นวาระจึงได้วางใจลง เธอมองไปยังห้องผู้ป่วยที่อยู่ไกลออกไป สายตาเยือกเย็น จันวิภา ครั้งนี้นับว่าเธอโชคดี！ …… คืนอันเงียบสงบในโรงพยาบาลได้เกิดความวุ่นวายขึ้นมา ในตอนนี้สุมิตรได้โทรเรียกคนออกมาเพื่อจับมือสังหารคนนั้น จากนั้นจึงไล่ตามมือสังหารที่หนีไปคนนั้นต่อ กล้าแตะต้องเพื่อนของเขา เขาจะทำให้มือสังหารคนนั้นเสียใจที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้！คิดจะหนีงั้นหรือ? ถ้าสุมิตรคนนี้อยู่ แม้จะสุดฟ้าขอบทะเล ก็ไม่อาจหนีพ้นได้！ มันรวดเร็วมาก ลูกน้องของสุมิตรทั้งหมดมาถึงอย่างพร้อมเพรียงกัน และเตรียมพร้อมที่จะล้อมมือสังหารที่กระอักกระอ่วนใกล้ตายอยู่ แต่ทว่า ณ ตอนนี้ ภายในค่ำคืน จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่เสียดแทงแก้วหูดังขึ้นมา “ปั้ง--” เสียงของปืนดังกังวานขึ้นมา เสียงปืนนั่นดังสนั่นขึ้นมาในตอนกลางคืนที่เงียบสงบ การปรากฏกายของมัน ทำให้มือสังหารที่หนีอยู่ข้างหน้าจู่ๆก็หยุดชะงักลง และล้มลงไป สายตาของสุมิตรเย็นยะเยือก มือสังหารคนนั้น......ตายแล้ว? ！ ลูกน้องที่พึ่งมาถึงได้ตรวจรอบๆสอบมือสังหารที่ล้มลงไป หลังจากยืนยันได้ว่าไม่มีอันตรายใดๆ สุมิตรจึงเดินออกมา มือสังหารคนนั้นตายแล้วแน่นอน สุมิตรแทบจะค้นร่างกายของเขาทั้งหมด แต่กลับไม่พบสิ่งที่เป็นเบาะแสอะไรเลย กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เบาะแสได้ถูกตัดตอนไปแล้ว สุมิตรขมวดคิ้วขึ้นมาไม่พูดอะไร เขาไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง หากวัตถุประสงค์ของมือสังหารที่พุ่งเป้ามาคือเขากับธนภาคที่เป็นเจ้าพ่อแห่งโลกใต้ดินแล้วล่ะก็ เมื่อครู่นี้ทำไมจึงไม่ยิงลูกปืนนั่นมาทางสุมิตร แต่ไปฆ่ามือสังหารเพื่อปิดปาก กล่าวคือ จุดมุ่งหมายของมือสังหารไม่ใช่สุมิตรงั้นหรือ? ในเมื่อไม่ใช่เขา เช่นนั้นก็เป็นไปได้ที่จะเป็นธนภาค！ ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สุมิตรจึงหันพูดกับลูกน้อง “ถ่ายรูปมันเอาไว้ แล้วทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อหาตัวตนและคนที่อยู่เบื้องหลังของมัน！” “ครับ！” ลูกน้องขานรับ และในตอนนี้ ไม่ไกลจากความมืด ชายชุดดำคนหนึ่งได้คุกเข่าลงให้กับชายที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดด้วยความเคารพ “บอส ภารกิจเสร็จสมบูรณ์แล้วครับ！” ชายคนนั้นคือสุพจน์นั่นเอง หลังจากที่เห็นมือสังหารถูกกำจัด เขาจึงพยักหน้า แล้วกระดกริมฝีปากขึ้นมา “สุมิตร ในไม่ช้าจันวิภาก็จะเป็นของฉันแล้ว” สุพจน์หัวเราะเยาะออกมา จ้องมองสุมิตรที่อยู่ไกลออกไปด้วยสายตาที่เยือกเย็นและโหดเหี้ยม