ตอนที่ 100 ฆ่าชู้ถึงหน้าบ้าน

ต๭นที่ 100 ฆ่าชู้ถึงหน้าบ้าน นราวะร้องไห้ด้วยเสียงที่แหบแห้ง นั่งคุกเข่าไปทางสุพจน์ที่อยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว แล้วขอร้องให้เขายกโทษให้ สุพจน์ส่งเสียง “หึ” ออกมา ถอยออกไปหนึ่งก้าวโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ไม่เหลียวตามองนวาระที่อยู่บนพื้นเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นเช่นนี้ ความเกลียดชังที่อยู่ภายในใจของนวาระจึงได้รุนแรงมากยิ่งขึ้น จันวิภา！อะไรๆก็จันวิภา！ถ้าไม่ใช่แกวันนี้ฉันก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่เช่นนี้！ต้องโทษแก！บัญชีนี้ ฉันจะต้องให้แกชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า！ แม้ว่าสุพจน์จะไม่สนใจ แต่นวาระก็ยังคงก้มหน้าต่อไป แล้วกัดฟันเสียจนแน่น ผ่านไปอยู่นาน สุพจน์จึงจะส่งเสียง “หึ” ออกมาอย่างเยือกเย็น เขาเดินไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดด้วยท่าทางที่ใหญ่โต “มองดูแล้วเธอก็ยังพอมีความจริงใจเหลืออยู่บ้าง พูดมา จะให้ฉันช่วยเธออย่างไง” ในที่สุดก็ได้ยินสุพจน์พูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย นวาระรีบคลานขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่สุพจน์อย่างจริงใจ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากพูด “สุพจน์ เมื่อครู่ตอนที่อยู่บนถนนฉันได้คิดว่าแล้ว......ไม่สู้ ไม่สู้เราเล่นตามน้ำไป แล้วโยนความผิดไปให้นราวิชญ์? นราวิชญ์คนนั้นก็วุ่นวายกับจันวิภาอยู่ตลอดนี่ ในเมื่อคุณให้ความสนใจเธอขนาดนั้น มันก็ประจวบเหมาะที่จะแก้ปัญหาใหญ่ของคุณได้พอดี” เมื่อได้ยินดังนั้นสุพจน์จึงหัวเราะออกมา มองไปที่นวาระ แล้วพูดออกไปอย่างมีความหมายแฝง “ในสมองเธอเนี่ยมีอุบายเยอะจริงๆ” น่าเสียดาย ที่ผู้หญิงคนนี้กลับมีหัวใจเหมือนดั่งงูพิษ คนเช่นนี้ สุพจน์ไม่อยากที่จะไปเกลือกกลั้วด้วย “งั้นเธอคิดแผนที่จะใส่ร้ายนราวิชญ์แล้วหรือยัง?” นวาระทำเหมือนกับไม่เห็นอะไร และพูดโอ้อวดกับสุพจน์ “พวกเราจะส่งมือสังหารไปฆ่าสุมิตรและธนภาคอีกครั้ง จากนั้นก็ให้มือสังหารพูดว่าถูกนราวิชญ์ส่งมา และความจริงที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดก็จะลอยออกมา” หลังจากครุ่นคิด สุพจน์ก็พยักหน้า “อืม ความคิดนี้ไม่เลว ฉันจะจัดคนไว้ให้เธอ เธอแค่รอรับคำสั่งก็พอแล้ว” พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป ตอนที่เดินถึงหน้าประตู เขาก็ได้หันหน้ากลับมาอีกครั้ง จ้องมองนวาระด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก แล้วพูดเตือนขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าครั้งนี้ทำมึนกล้าแตะต้องจันวิภาอีกล่ะก็ ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าเธอจะโชคดีเหมือนวันนี้” พูดจบจึงหันตัวแล้วเดินจากไป ลูกน้องที่ตามสุพจน์อยู่ข้างหลังก็ได้ทิ้งท้ายไว้ให้นวาระหนึ่งประโยค และประโยคนี้ ก็ได้ทำให้นวาระแทบบ้าคลั่ง “ถ้าไม่กลัวว่าสุมิตรจะสงสัยบาดแผลที่อยู่บนตัวเธอ วันนี้เธอออกจากที่นี่ไม่ได้แน่” รอจนลูกน้องพวกนั้นแก้มัดให้เธอเสร็จ เมื่อเธออยู่ตามลำพังในห้อง นราวะก็ได้กรีดร้องออกมา เธออิจฉาจันวิภาเสียจนบ้าคลั่ง แล้วทุบตีข้างของที่อยู่ในห้องอย่างไม่หยุดหย่อน จันวิภา！แกมีอะไรดี！ทำไมถึงมีผู้ชายดีๆรายล้อมแกขนาดนี้！โลกหมุนรอบตัวแกหรือไง！ เมื่อทุบจนพอใจแล้ว นวาระที่อยู่ในห้องจ้องมองอย่างไร้ซึ่งความอดทน นัยน์ตาเย็นยะเยือก ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็นแล้วพูด “จันวิภาฉันไม่ปล่อยแกไปแน่！” …… วันนี้ สุมิตรไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมอาการบาดเจ็บของธนภาค ตอนที่ขับรถอยู่บนถนนได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเองจู่ๆก็ได้มีรถตู้คันหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งตรงเข้ามาทางรถของสุมิตร โชคดีที่ปฏิกิริยาของสุมิตรนั้นรวดเร็วพอ จึงหักพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว รถจึงหลีกเลี่ยงการชนออกไปได้ นี่มันยังไม่จบ เมื่อคนขับไม่สามารถชนรถของสุมิตรได้ จึงกระโดดออกมาจากรถ ยกไม้เบสบอลขึ้นมาทับไปทางหน้าต่างรถของสุมิตร “แพล๊ง--” หน้าต่างรถมีเสียงแตกดังออกมา สุมิตรด่าสาปแช่งอย่างเงียบๆ แล้วเปิดประตูรถออกมาอย่างรวดเร็ว เตะคนๆนั้นก่อนที่เขาจะเหวี่ยงไม้ออกมา！ มือสังหารในครั้งนี้ไม่ได้หวาดกลัวเหมือนครั้งที่แล้ว ตอนที่เขาเห็นสุมิตรนั้นมันไม่มีผลกระทบอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเหมือนจะกระหายเลือก ราวกับวัวที่บ้าคลั่ง เขาถูกสุมิตรเตะลงไปกองกับพื้น ต่อมาเขาจึงรีบลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว ตระโกนแล้ววิ่งไปทางสุมิตรราวกับคนบ้า “ตายซะ ไอ้บ้านี่！” ตอนนี้สุมิตรรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ธนภาคได้เตือนให้เขาระวังตัวให้มากขึ้น มือสังหารน่าจะถูกองค์กรส่งมา ถ้าหากเป็นเช่นนี้ มือมืดที่อยู่เบื้องหลังก็คงจะรู้ว่าครั้งแรกที่ลงมือนั้นล้มเหลว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า！ครั้งที่สองจะมาเร็วขนาดนี้！ มือด้านซ้ายมีเศษแก้วเจาะลงไปอยู่หลายชิ้น ตอนนี้เลือกกำลังไหลออกมาอยู่ สุมิตรสะบัดแขนอย่างรุนแรง แล้วจ้องถลึงมองไปทางมือสังหารที่พุ่งเข้ามา ตอนที่มือสังหารวิ่งไปทางด้านหน้าของสุมิตร ทันใดนั้นเขาก็ได้ย่อตัวลง แขนทั้งสองยื่นไปทางบริเวณเอวของมือสังหาร จากนั้นจึงพุ่งขึ้นด้วยความเร็ว จับแขนทั้งสองของมือสังหารเอาไว้ ใช้แรงเพียงเล็กน้อย ไม้เบสบอลที่อยู่ในมือของมือสังการก็กลิ้งล่วงหล่นลงพื้นไป แต่นี่มันยังไม่จบ สุมิตรจับแขนทั้งสองของเขาเอาไว้ ทำให้เขาโค้งตัวลงอย่างเจ็บปวด จากนั้นสุมิตรจึงยกเท้าขึ้นมา ใช้หัวเข่ากระแทกเข้าไปที่หัวของมือสังหารอย่างรุนแรง เพียงไม่กี่ที มือสังการก็ได้ถูกสุมิตรคว่ำลง “พูด！ใครส่งแกมา！” สุมิตรกดมือสังหารติดกับพื้น แล้วตะคอกใส่เขาอย่างโหดเหี้ยม “ฉัน ฉันไม่พูด！สุมิตร แกมันขยะ ฉันอดใจไม่ได้จริงๆที่จะฆ่าแก！” มือสังหารเจ็บเสียจนเลือดกระอักออกมา แต่ทว่ายังคงปากแข็งไม่ยอมคายออกมาแม้ครึ่งประโยค “ใช่หรอ?” สุมิตรใช้เท้าเหยียบจุดที่เป็นอันตรายต่อชีวิตของมือสังหารคนนั้น ฟังเสียงมือสังหารร้องออกมาอย่างน่าเวทนาด้วยความพึงพอใจ เขาก้มตัวลงไป พูดด้วยน้ำเสียงที่เลวร้าย “แกจะพูดไม่พูด？！” “อ๊ากกก--” เสียงมือสังการร้องอย่างเวทนา “ฉันพูดแล้ว！ฉันพูดแล้ว！” มือสังการอดทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว จึงพูดด้วยเสียงที่กระเพื่อม “คือ คือนรา...วิชญ์！” “ใครนะ? นราวิชญ์?” สุมิตรเปล่งเสียงของเขาออกมาเพื่อยืนยัน “ใช่ ใช่แล้ว！คือเขา！” ในโรงพยาบาล ธนภาคกำลังพูดคุยกับจันวิภาอยู่ ประตูจู่ๆก็ถูกเตะเปิดออกมา สุมิตรที่มีสีหน้าหม่นมองเดินเข้ามา ชุดสูทสกปรกเลอะเทอะ แขนซ้ายมีเลือดไหลออกมา นั่นจึงทำให้ทั้งสองคนตกใจขึ้นมา “สุมิตร......ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ปฏิกิริยาแรกของธนภาคได้เกิดขึ้นมา รีบพุ่งไปด้านหน้าเพื่อดูอาการบาดเจ็บของสุมิตร บรรยากาศของสุมิตรเต็มไปด้วยความโกรธ แม้แต่ธนภาคที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บ เขาผลักธนภาคออกไป แล้วพูดออกไปอย่างคลุมเครือ “ธนภาค นายออกไปก่อน ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับนางแพศยานี่” เมื่อเห็นสุมิตรมีท่าทีเช่นนี้ ธนภาคจะเดินออกจากสถานการณ์นี้ไปได้อย่างไร? หากเขาเดินออกไป มั่นใจได้เลยว่าจันวิภาจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่านี้แน่ “นายใจเย็นลงหน่อย มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาให้ชัดเจน ไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนั้น” สุมิตรกวาดสายตามองเขาอย่างเยือกเย็น หัวเราะด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ้งอารมณ์แล้วพูดขึ้น “ทำไม อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียว แม้แต่นายก็ยังถูกนางร่านนี่ดูดไปงั้นหรอ? คิดไม่ถึงเลยว่าจะออกตัวพูดแทนเธอ” “สุมิตร เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่นายคิด นายใจเย็นลงหน่อย” แม้ว่าธนภาคจะขี้อาย แต่เขาก็ยังคงแข็งแกร่งและสงบนิ่ง ภายในใจของเขาไม่ได้รักจันวิภาอย่างแน่นอน แค่คิดว่าเธอน่าสงสาร และชื่นชมที่เธอดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ก็เท่านั้น สุมิตรหัวเราะอย่างเยือกเย็น ชี้นิ้วออกไปทางจันวิภาที่อยู่บนเตียง มองดูเพื่อนรักของตนเองแล้วพูดตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ใจเย็น? นายจะให้ฉันใจเย็นได้ไง！เธอให้ชู้ของเธอมาฆ่าเราถึงหน้าประตู นายยังจะให้ฉันใจเย็นอีก！อยากให้รอจนชู้ของเธอฆ่าฉันจนไม่เหลือร่องรอยแล้วก่อนหรอถึงค่อยจัดการเรื่องนี้！”