ตอนที่ 101 พบความผิดปกติของเธอ

ต๭นที่ 101 พบความผิดปกติของเธอ เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของธนภาคจึงอึ้งตะลึงไปชั่วขณะ เขาจ้องมองสุมิตรอย่างโมโห ถีบตัวพุ่งทะยานขึ้นมา แล้วเอ่ยถาม “มันเกิดอะไรขึ้น?” ทางด้านของจันวิภาเองก็นั่งอยู่ไม่สุข ร่างกายของเธอแม้จะยังคงอ่อนแอเป็นอย่างมาก คำพูดที่พูดออกมาก็จะอ่อนไร้เรี่ยวแรง แต่เธอก็ยังจ้องมองสุมิตรด้วยความโมโห แล้วพูดตะคอกออกไป “สุมิตร นายหมายความว่าไง ทางทีดีนายรีบอธิบายออกมาให้ชัดเจนดีกว่า！” “อธิบาย ยังจะมีอะไรให้ต้องอธิบายอีก！บาดแผลบนร่างกายฉันก็คือหลักฐานชั้นดีแล้วนี่ไง！” สุมิตรยกมือซ้ายขึ้นมา เดินไปทางด้านหน้าของจันวิภา บังคับให้เธอมองมันให้ชัดเจน “เธอดูซะ นี่เป็นสิ่งที่ชู้ของเธอมีส่วนเกี่ยวข้อง เป็นหลักฐานการฆ่าสามีเธอไงล่ะ！เธอมันนางแพศยา แต่งงานเข้ามานานแค่ไหนแล้วยังกระเสือกกระสนอยากอยู่ด้วยกันกับชู้รักของเธออีก สงสัยฉันจะไปขัดหูขัดตาเข้า จึงแทบรอไม่ไหวที่จะสุมหัวกับชู้เธอเพื่อฆ่าฉันปิดปาก?” “จันวิภา ทำไมฉันถึงไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าเธอจะจิตใจโหดเหี้ยมได้เช่นนี้！แม้แต่สามีตัวเองก็ยังกล้าลงมือ！” เลือดที่อยู่บนมือข้างซ้ายของสุมิตรแข็งตัวแล้ว แต่สีสันของรอยเลือดและบาดแผลยังคงทำให้ตกตะลึงอยู่ จันวิภาผลักมือของเขาออกไป แล้วตะโกนพูดออกมาอย่างโมโห “ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร！อะไรคือสุมหัวกันกับชู้！อะไรคือฆ่าสามีตัวเอง！สุมิตรสมองนายไม่ได้ป่วยใช่มั้ย” ปากก็พูดออกไปอย่างนี้ แต่ขมับของจันวิภาก็เต้นอยู่ไม่หยุด ลางสังหรณ์ได้บอกกับเธอว่านี่มันจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ แต่ทว่าสิ่งที่สุมิตรพูดออกมานั้น เธอไม่เคยทำมันเลย！ “ว่ะฮ่าๆๆ......” เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงหัวเราะออกมาดังๆ เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะอย่างน่าหวดหลัว หัวเราะเสียจนทำให้ผู้คนสั่นเทา เขาใช้มือซ้ายที่เปื้อนเลือดสะบัดไปที่จันวิภาอย่างแรงหนึ่งที หัวเราะเยาะออกมาแล้วพูดขึ้น “จันวิภา มาจนถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่เลิกเสแสร้งอีกหรอ ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอทำท่าทีเสแสร้งออกมา ฉันแทบอยากจะอ้วก！” พูดจบ ไม่แม้แต่จะให้โอกาสจันวิภาได้อธิบาย แล้วพูดกับธนภาคที่ยืนอยู่หน้าประตู “ไป ไปขุดหาไอ้ชู้นราวิชญ์ออกมาให้ฉัน！คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าหาคนมาฆ่าฉัน！วันนี้ฉันจะให้มันรู้ว่าพ่อคนนี้ไม่ใช่คนที่จะตอแยได้！” เมื่อได้ฟังเช่นนี้ ธนภาคจึงตระหนักได้ทันที ที่แท้เมื่อคืนคนที่ส่งมือสังหารมาก็คือนราวิชญ์? ไม่เพียงแค่นั้น วันนี้เขายังจะส่งมือสังหารไปสร้างความวุ่นวายให้สุมิตรอีก? เมื่อคิดเช่นนี้ ก็ดูเหมือนว่าจะมีความเป็นไปได้อยู่ เพื่อจันวิภาแล้วนราวิชญ์จึงได้หยั่งเชิงกับสุมิตรไป ดังนั้นจึงเล่นใช้การคุกคามเช่นนี้กับสุมิตรก็เป็นได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ธนภาคส่ายศีรษะ หวังว่าเรื่องจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด ถ้าความจริงเป็นอย่างนั้นล่ะก็ นราวิชญ์ก็คงจะไปกระตุกหนวดของสุมิตรเข้าเสียแล้ว สุมิตรก็ไม่ใช่คนที่จะโดนรังแกได้ง่ายดายขนาดนั้น ธนภาคทำได้เพียงแค่ภาวนาให้นราวิชญ์อยู่ในใจเท่านั้น สุมิตรที่มีฐานะเป็นเจ้าพ่อแห่งโลกใต้ดิน คนที่อยู่ในโลกมืดทั้งหมดต่างก็เป็นหูเป็นตาและมีมนุษย์สัมพันธ์อันดีกับเขา เพียงไม่นานก็หานราวิชญ์จนเจอ ทั้งยังจับเขาเอาไว้อีก ขณะเดียวกัน จันวิภาผู้ซึ่งยังไม่ถึงเวลาออกจากโรงพยาบาลก็ได้ถูกสุมิตรส่งคนมาจับพาตัวออกไป แล้วกักบริเวณอยู่ในบ้าน เพราะเกรงว่าเธอจะฉวยโอกาสตอนที่สุมิตรไม่ทันระวังแอบย่องไปหานราวิชญ์อีก “สุมิตร！นายบ้าไปแล้วหรอไง！ฉันเป็นคนนะ！ฉันเป็นภรรยาของนาย！สุมิตรทำไมนายต้องขังฉันเอาไว้！” ถูกขังอยู่ในห้องเก็บของ จันวิภาทุบประตูอย่างไม่หยุดหย่อน แล้วตะคอกออกไปนอกประตู เสียงที่ตอบเธอ มีเพียงแค่เสียงหัวเราะเยาะของสุมิตร กับประโยคที่ไม่เข้ารูหู “ถ้าไม่ขังเธอเอาไว้ ฉันจะต้องรอให้นางแพศยาอย่างเธอไปสุมหัวกับไอ้ชู้นั่นมาฆ่าฉันอีกครั้งงั้นหรอ ฮ่าๆ เธอรออยู่ที่นี่เถอะ ฉันจะไปลากศพของไอ้นราวิชญ์กลับมาให้เธอดู！” ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวของสุมิตร ลึกๆแล้วเธอรู้ว่าเขาคือเจ้าพ่อแห่งโลกมืด จันวิภาทุบประตูไม่หยุด แล้วตระโกนออกมาเสียงดัง “เรื่องพวกนั้นที่นายพูดมาฉันไม่เคยทำมาก่อน！นราวิชญ์ไม่ใช่คนอย่างนั้น！เขาเป็นผู้บริสุทธิ์！นายอย่าไปสร้างปัญหาให้เขาเลย！” “โฮ่ นี่พูดให้ชู้งั้นหรอ? ปวดใจงั้นหรอ?” เมื่อได้ยินเธอเอ่ยปากพูดแก้ตัวให้นราวิชญ์ ความโกรธของสุมิตรก็เพิ่มขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง รู้สึกได้ถึงความโกรธที่แผดเผาอยู่ในปอด เขาไม่รู้ว่าทำไมตนเองจึงได้โกรธขนาดนี้ ทุกครั้งที่จันวิภาเอ่ยปากพูดถึงผู้ชายคนอื่น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นที่สุด รู้ดีว่าตนเองอธิบายให้มากความไปก็ไร้ความหาย สุมิตรพูดถึงแต่นางแพศยา ไม่เคยเชื่อเธอเลย จันวิภาทำได้เพียงแค่กัดฟันจนแน่น แล้วพูดออกมาอย่างยุติธรรม “ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่！ แต่ฉันไม่ได้ร่วมมือกับนราวิชญ์เพื่อไปฆ่านายจริงๆ คืนนั้นตอนที่นักฆ่าเข้ามา มันก็คิดจะฆ่าฉันเหมือนกัน！หากฉันร่วมมือกับนราวิชญ์ตามที่นายว่าจริงๆ งั้นทำไมนักฆ่าคนนั้นถึงจะลงมือกับฉันล่ะ！ ดังนั้นเรื่องนี้มันจะต้องมีคนที่ใส่ความฉันกับนราวิชญ์แน่นอน！ไม่เชื่อนายก็ลองไปถามธนภา......” “หุบปาก！” สุมิตรเตะประตูด้วยความโกรธอย่างรุนแรง ประตูสั่นเสียจนจันวิภาที่อยู่ด้านในรู้สึกเจ็บปวด “ซ้ายก็เธอกับนราวิชญ์ ขวาก็เธอกับนราวิชญ์！จันวิภาเธอมันผู้หญิงโสมมยังกล้าพูดอีกหรอว่าพวกเธอไม่ได้ไปตีท้ายครัวกัน? ยังกล้าพูดอีกหรอว่าเรื่องในครั้งนี้มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอต้องการ? จันวิภาเธอเห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง?” ไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวของสุมิตรได้ลุกลามยิ่งขึ้นไปอีก เขาอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูออกมาแล้วกำจัดเด็กที่อยู่ในท้องของจนวิภาทิ้งไปเสีย แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าที่ขาวซีดของเธอก่อนที่จะออกมาจากโรงพยาบาลในวันนี้แล้ว เธอที่อ่อนแอเช่นนี้หากกำจัดทารกทิ้งไปล่ะก็ ชีวิตเธอก็คงจะสิ้นไปด้วยเป็นแน่แท้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ สุมิตรจึงได้หงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีก นางแพศยาจันวิภาจะไม่พูดถึงผู้ชายคนอื่นไม่ได้เลยหรือ！ไม่อยากจะทำให้ตัวเองปลอดภัยขึ้นมาหน่อยหรือไง！ ความโกรธได้ครอบคลุมเหตุและผลของเขาจนสิ้น สุมิตรเปิดประตู ปิดปากของจันวิภาโดยที่ไม่แยแสการดิ้นรนต่อต้านของเธอ เธอจึงรู้สกอับอายอีกครั้งในห้องเก็บของนี้ อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่นวาระรอมาอย่างยาวนานจึงอยากที่จะไปดูสถานการณ์ของสุมิตร ธนภาคขวางเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอเข้าไป “ธนภาค นายจะไม่ให้ฉันเข้าไปดูหรอ สุมิตรไม่ตำหนิคุณหรอกน่า ไม่เป็นไรหรอก” นวาระทำเป็นไม่มอง ราวกับงอนธนภาคอยู่ แต่ธนภาคไม่ได้งับเหยื่อเลย ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาเห็นถึงความผิดปกติของนวาระ เขาก็ไม่ทำสีหน้าที่ดูดีให้นวาระมองอีก นวาระพูดไปอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าธนภาคไม่ไหวติง จึงเดินออกไปอย่างเบื่อหน่าย หลังจากที่นวาระออกไป ทันใดนั้นเองจู่ๆธนภาคก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง จากชั้นสองมองลงไปทางนวาระกำลังเดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง เขาพบเรื่องที่น่าแปลกเป็นอย่างมากเรื่องหนึ่ง！ แผ่นหลังนี้......แผ่นหลังของนวาระ มันไม่เหมือนกับแผ่นหลังในรูปภาพที่ธนภาคส่งมันให้กับสุมิตร！ นวาระคนนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ “นายมองอะไร?” ไม่รู้ว่าตอนไหน สุมิตรเดินออกมาอยู่ข้างๆธนภาค พูดด้วยน้ำเสียงที่อึมครึม ธนภาคมองไปทางสุมิตรที่กำลังมา ทิ้งความกังวลลง จากนั้นธนภาคจึงบอกการค้นพบนี้ให้สุมิตรฟัง “สุมิตร นวาระมีปัญหานิดหน่อย！” ใครจะรู้ว่าหลังจากที่สุมิตรฟังแล้ว สีหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ไม่กี่วันมานี้นายคงพักผ่อนไม่พอ คิดมากไปแล้วมั้ง” “มันเป็นเรื่องจริง ฉันมั่นใจในสายตาของตัวเอง ไม่มีทางมองผิดไปได้แน่！” ธนภาคพูดอย่างสาบาน จากนั้นสุมิตรจึงสะบัดมือ แล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก