ตอนที่ 102 แมวป่าตัวน้อยเป็นของปลอม

ต๭นที่ 102 แมวป่าตัวน้อยเป็นของปลอม ยามค่ำคืน ธนภาคมากถึงสถานที่ที่คุมขังนราวิชญ์เอาไว้ ในห้องที่เปียกชื้นและเยือกเย็นแห่งนี้ หลังจากที่ธนภาคขมวดคิ้วขึ้นแล้วเดินเข้าไป ก็ได้เห็นรอยเย็บแผลที่อยู่บนตัวของนราวิชญ์ ดูเหมอนว่าเขาจะได้รับการดูแลแล้ว นราวิชญ์รู้สึกเหมือนกับมีคนกำลังเดินเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้นมองธนภาค หลังจากที่เห็นเขาแล้ว จึงฉีกยิ้มที่น่ารังเกียจออกมา มันดูหยิ่งผยอง เขาที่ทั้งสุภาพและอ่อนโยน บัดนี้กลับกลายเป็นดั่งหมาป่าที่โหดเหี้ยม เมื่อธนภาคเห็นนราวิชญ์ที่เป็นเช่นนี้จึงชื่นชมเป็นอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ปากยังคงพูดล้อเล่นออกไป “สหาย มีความกล้าดีนี่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าส่งคนมาฆ่าสุมิตร” นราวิชญ์ยกสายตาขึ้นมา แม้ว่าเขาในตอนนี้จะดูจนตรอกเป็นอย่างมาก แต่ความหยิ่งทระนงของเขายังคงอยู่ หัวเราะเยาะออกมา แล้วพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย “น่าเสียดายจริงๆ ถ้าฉันลงมือเอง ฉันคงจะส่งเขาไปฟ้องพญายมเป็นแน่” “ความหมายของนายคือ เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือนายงั้นหรอ?” ธนภาคขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดูไม่น่าเชื่อ “หึ” นราวิชญ์ส่งเสียง “หึ” ออกมา แล้วพูดตอบทั้งๆที่ยังไม่ได้ถูกถาม “นายคิดว่าฉันเป็นที่คนโหดเหี้ยมแบบไหนกัน?” เมื่อได้ยินดังนั้น ธนภาคจึงก้มหน้าลงไปอย่างครุ่นคิด แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เชื่องช้า “นี่น่ะหรอ......ลงมืออย่างน้อยก็ครั้งหนึ่ง อย่างน้อยก็ไม่น่าจะทำครั้งที่สองพลาด?” “ฮ่าๆๆ นายพูดถูกแล้ว” ในช่วงเวลานี้นราวิชญ์ก็ยังคงยิ้มออกมาอยู่ เมื่อธนภาคเห็นท่าทีของเขาเช่นนี้ จึงส่ายหัวอย่างจนปัญญา ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีหรือว่าทำเป็นเก่งกันแน่ อันที่จริงแล้วนราวิชญ์ก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้ แต่น่าเสียดายที่สถานะของพวกเขาทั้งสองนั้นต่างกัน ทำให้ธนภาคไม่อาจที่จะพูดคุยกับเขาอย่างจริงใจและมีความสุขได้ ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่นานมาก ก่อนที่จะเดินออกไปธรภาคได้พูดกับนราวิชญ์ไปประโยคหนึ่งว่า “ถ้าหากว่าฉันปล่อยนายไป นายจะตอบแทนบุญคุณฉันอย่างไง?” เมื่อได้ยินดังนั้น ตาทั้งสองของนราวิชญ์ก็ส่องประกายขึ้นมา รอยยิ้มที่มุมปากทั้งสูงและลึก เขาจ้องมองธนภาคอย่างเงียบๆ แล้วพูดออกมาคำต่อตำ “ถ้านายต้องการ และฉันมี” ทันใดนั้นเอง ทั้งสองคนก็ยิ้มขึ้นมาคล้ายคลึงกัน …… วันต่อมา ภายในห้องเก็บของมันทั้งอุดอู้และเหม็นเน่า ทำให้ร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วของจันวิภาอ่อนแอยิ่งขึ้นไปอีก ทานอาหารที่ธนภาคเอามาให้ จันวิภาจึงพูดคำขอบคุณออกมาอย่างสุดซึ้ง “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก เรื่องครั้งนี้น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันจะช่วยเธอตรวจสอบให้ชัดเจน แล้วช่วยเธอออกมาจากห้องเก็บของนี่ซะ” ธนภาคยืนอยู่ตรงประตู ระงับความอยากที่จะบุกเข้าไปลากจันวิภาออกมาจากห้องเก็บของที่ขมุกขมัวนี่เสีย แต่เรื่องนี้ไม่อาจรีบเร่งได้ ทำได้เพียงแค่ค่อยๆอย่างเชื่องช้า ถ้าหากว่ามันมีอะไรบางอย่างไม่ดีล่ะก็ เกรงว่าจะไปกระตุ้นให้สุมิตรโกรธและระบายลงกับเรือนร่างของจันวิภาอีกครั้ง ใบหน้าของจันวิภาเย็นเฉียบ เธอส่ายหัว สีหน้าอ่อนแอ แล้วพูดออกมาราวกับชีวิตกำลังจะตายอย่างไรอย่างนั้น “นายไม่ต้องออกตัวแทนฉันแล้ว ระวังนายจะถูกสุมิตรตำหนิเอา ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันอยู่ที่นี่ก็สบายดี” นี่ยังเรียกว่าดี? ไม่ว่าใครก็ตามทีได้ยินเสียงเช่นนี้ ต่างก็ไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นธนภาคก็ยังเป็นคนที่ปฏิบัติต่อคนอื่นอย่างสุภาพอยู่เสมออีกด้วย “เธอวางใจเถอะ ฉันพูดได้ก็ต้องทำได้” “แปะๆ แปะๆๆ” เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของธนภาค “ดีจริงๆ ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าประทับใจ ลึกซึ้งกินใจจริงๆ จันวิภา ฉันไม่คิดเลยว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้กับเธอแล้ว ยังจะไปยั่วผู้ชายคนอื่นอยู่อีก หืม? ยังมีใครอีกไหมที่เธอไม่ยั่วน่ะ?” ธนภาคหันหน้ากลับมา มองเห็นใบหน้าของสุมิตรที่ยิ้มอย่างแปลกประหลาด เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดจึงรบพูดอธิบายออกไป “สุมิตร นายอย่าเข้าใจผิด ฉันแค่มาส่งอาหารเช้าให้เธอ......” “พอแล้ว！ ธนภาค ฉันเคยพูดแล้วนะ นายไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องในครอบครัวของฉัน และนายก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นใจดีที่นี่ด้วย เรื่องเมื่อวานฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ！” สุมิตรแผ่รังสีการฆ่าฟันออกมา หากมีใครกล้าพูดเรื่องไร้สาระขึ้นมาอีกล่ะก็ เขาสุมิตรคนนี้ก็จะเป็นคนแรกที่ไม่ยกโทษให้ เมื่อเห็นสุมิตรจริงจัง ธนภาคจึงเงียบไม่พูดไม่จาโดยไม่มีเหตุผล “หึ รอฉันอยู่ในห้องสมุด ฉันจะคิดบัญชีกับนายอีกครั้ง” สุมิตรจ้องมองจันวิภาด้วยใบหน้าที่ข่มมัว สายตาคู่นั้นราวกับจะกลืนกินชีวิตของจันวิภาลงไปอย่างไรอย่างนั้น “ดูเหมือนว่าฉันจะดีกับเธอเกินไปหน่อยสินะ แม้เธอจะถูกกักขังอยู่ที่นี่ เธอก็ยังกะเกี่ยวผู้ชายได้ แพศยา เธอนี่มันสารเลวจริงๆ มีไอ้ชู้นราวิชญ์ยังไม่พอ ยังจะมาลงมือกับเพื่อนของฉันอีก” สภาพร่างกายและจิตใจของจันวิภาเหี่ยวแห้งซีดเซียว ในตอนนี้เธอไม่มีแรงมากพอในการเผชิญหน้ากับสุมิตร ถึงกระนั้น เธอก็ยังใช้แรงทั้งหมดพูดกับสุมิตรออกมาสี่คำ “ไสหัวออกไป！！！” เธอเบื่อหน่ายกับความประสาทของสุมิตรมามากพอแล้ว มันช่างไร้เหตุผล ทุกครั้งที่เขาเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาจะต้องเข้าใจผิด ตอนนี้เธออ่อนแอ เกรงว่าหากตนเองไม่ระวัง ทารกในท้องจะจบสิ้นกัน แล้วเขาล่ะ ยังน่าสงสัยขนาดนั้นอีก จู่ๆจันวิภาก็เกิดรู้สึกเหนื่อย ตอนนี้เธอขี้เกียจเกินไปที่จะโต้เถียงและอธิบายให้เขาฟัง เมื่อเห็นจันวิภาพิงกำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง หลังจากที่เขามาเธอก็ไม่ได้มองเขาเลย และท่าทีที่อ่อนแอลมพลัดปลิวอย่างนี้ สุมิตรใจสั่นโดยไม่รู้ตัว ผู้หญิงคนนี้......โกรธเขาจริงๆงั้นหรือ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ สุมิตรจึงรู้สึกตัวว่าถูกผู้หญิงคนนี้หลอกง่ายเกินไปแล้ว ตอนนี้เรื่องราวทุกอย่างเป็นที่กระจ่างแล้วว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้อง ทุกครั้งที่ถูกเขาข่มขืน เธอเงียบสงบเป็นปกติ เธอจะยังมีอะไรมาพูดอีก ผู้หญิงแพศยาอย่างนี้ ก็ควรถูกขังอยู่ในห้องเช่นนี้แหละ ถูกทรมาน มันก็สมควรแล้ว！ หลังจากกลับมาที่ห้องหนังสือ สุมิตรกวาดสายตามองธนภาคที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเยือกเย็น ไม่พูดพร่ำทำเพลงยกกำปั้นขึ้นมาพุ่งไปทางเขา ธนภาคไม่หลบเลยแม้แต่นิดเดียว เขายืนนิ่งรับกำปั้นนี้ไป นี่เป็นสิ่งที่เขาควรจะได้รับ หลังจากสุมิตรต่อยเขาไปหมัดหนึ่งแล้วความโกรธยังไม่ทุเลาลง เขาเตะโซฟาที่อยู่ข้างๆด้วยความโกรธเหลือจะทน พูดกับธนภาคด้วยสีหน้าที่ดุร้าย “ทางที่ดีนายอธิบายออกมาดีกว่าว่าทำไมถึงได้ปล่อยนราวิชญ์ไป” ริมีปากขงธนภาคถูกชกเสียจนเลือดไหลออกมา แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังคงเดินไปหาสุมิตรด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “สุมิตร ฉันได้เจอเรื่องที่สำคัญบางอย่างเข้า” “พูด” สุมิตรพ่นออกมาคำหนึ่งอย่างไร้เยื้อใย ธนภาคคือคนที่สุมิตรไว้วางใจที่สุด มิเช่นนั้นแล้วก็คงไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาปล่อยนราวิชญ์ไป จึงปรากฏตัวออกมาที่นี่ที่แรกเพื่อรอฟังคำอธิบายจากเขา “ตอนที่พวกเราตามหาแมวป่าตัวน้อย ข่าวไม่ใช่ว่ามันดังโครมออกไปงั้นหรอ แม้แต่พวกใต้ดินกับบนดินต่างก็รู้” เมื่อเห็นสุมิตรนั่งอยู่บนโซฟา ธนภาคจึงนั่งลงข้างหน้าเขาด้วยเช่นกัน “แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับที่นายปล่อยนราวิชญ์ไป?” อารมณ์ของสุมิตรยังคงไม่แน่นิ่ง เขาจ้องมองธนภาคอย่างโกรธแค้น แล้วพูดอย่างข่มขู่ “ทางที่ดีนายพูดออกมาให้ชัดเจนดีกว่า” ไม่เห็นยี่หระความโกรธเกรี้ยวของสุมิตร ธนภาคจึงได้พูดความคิดของตนเองตั้งแต่ต้นออกมา “ตอนนั้นพวกเราทำข่าวครึกโครมเกินไป ฉันสงสัยว่าจะมีเกลือเป็นหนอน เปิดเผยข่าวของเราให้กับฝ่ายศัตรู แล้วหาคนมาสวมรอยเป็นแมวป่าตัวน้อย จากนั้นจึงเกิดเรื่องการลอบสังหารนี้ขึ้น”