ตอนที่ 104 จำเป็นต้องถามเขาให้ชัดเจน

ต๭นที่ 104 จำเป็นต้องถามเขาให้ชัดเจน “ไม่มีนะ......” นวาระตกใจเสียจนเนื้อเต้น เขายืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน สุมิตรที่รูปร่างสูงใหญ่เหมือนกับจะเดินมาอย่างไรอย่างนั้น สุมิตรไม่พูดอะไร จ้องมองเธออย่างเยือกเย็น นวาระกลืนน้ำลายลงอึกหนึ่ง ค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าเขา ใช้แขนทั้งสองเกี่ยวไปที่คอของเขา แล้วพูดด้วยเสียงออดอ้อน “ฉันจะมีเรื่องบิดบังสุมิตรได้อย่างไงกัน ฉันได้มอบทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองไปให้คุณหมดแล้ว ฉันไม่ได้โกหกนะ......” สุมิตรดึงนวาระลงมาอย่างไร้อารมณ์ เขามองตรงไปที่ดวงตาของนวาระ แล้วถามอย่างบีบบังคับ “ทางที่ดีเธออย่ามาหลอกฉันดีกว่า ไม่งั้นล่ะก็ ถ้าฉันเจอเข้า......” ครั้งนี้นวาระกลัวจนหน้าถอดสีจริงๆ เธอทิ้งตัวลงกลับสู่อ้อมอกของสุมิตรอีกครั้ง ร้องไห้กระซิกๆแล้วพูดขึ้น “นวาระไม่ได้โกหกคุณ คุณธนภาคเขาไม่เชื่อฉัน แล้วทำไมสุมิตรถึงไม่เชื่อฉันไปอีกคนล่ะ ฮือๆ......ฉันเปล่าจริงๆนะ......” เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของนวาระ สุมิตรก็รู้สึกรำคาญ ต้องรู้ไห้ได้ ทุกครั้งที่นางแพศยานั่นถูกเธอดูถูกและรังแก ก็ยังไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขามาก่อน ประเดี๋ยวก่อน ทำไมถึงคิดถึงนางแพศยานั่นอีกแล้ว？！ สุมิตรดึกนวาระออกมาด้วยความหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความใจร้อน “พอแล้ว ร้องไห้กระซิกๆตลอดทั้งวันให้มันได้อะไร มีอะไรก็พูดมาดีๆ” เป็นอีกครั้งที่ถูกสุมิตรลากออกไป นวาระดูเหมือนจะอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด เธอยืนอึ้งอยู่ที่เดิม นำความอึดอัดนี้เปลี่ยนเป็นความไม่ยุติธรรมแล้วร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างสลดใจ “ที่แท้สุมิตรก็ลืมไปแล้ว ครั้งแรกของเรา วันนั้นที่โรงแรมนั่น คุณเดินเข้ามาที่ห้องของฉันโดยบังเอิญ และยังมีความสัมพันธ์กับฉันอีก เอาครั้งแรกของฉันไป คุณหยาบคายจริงๆ......” “ต่อมา ฉันก็เลยกระโดดลงหน้าต่างไป......ฮือๆ......เดิมทีฉันคิดว่าครั้งแรกของฉันเสียไปแล้วก็เสียไป แต่ใครจะคิดว่าต่อมาคุณก็มาหา ฉัน ฉันมอบความไว้ใจให้คุณจดหมด ไม่ ไม่คิดเลยว่าคุณจะสงสัยฉันอย่างนี้！” นวาระกล่าว “ฉันติดตามคุณโดยที่ไม่มีฐานะอะไร！คุณยังทำกับฉันอย่างนี้อีก！” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของสุมิตรก็เริ่มที่จะอ่อนลง เขาตบไปที่หลังของนวาระ น้ำเสียงที่เยือกเย็นยังคงนุ่มนวล “เอาล่ะ อย่าร้องอีกเลย ฉันเชื่อว่าเธอไม่กล้ามีเรื่องบิดบังกับฉันหรอก” แต่นวาระยังไม่พึงพอใจ แม้ว่าเธอจะหยุดร้องไห้แล้ว แต่น้ำเสียงกลับแฝงไว้ด้วยความไม่ชอบธรรม “พูดไปพูดมา สุมิตรก็ยังไม่เชื่อฉันอยู่ดี” “ฉันเชื่อเธอ” สุมิตรพูดออกมาอย่างอดกลั้น แต่ในใจกลับไม่พอใจอยู่เล็กน้อยต่อการกระทำอะไรหลายๆอย่างของธนภาค เห็นได้ชัดว่านวาระรู้รายละเอียดของวันนั้นได้ถี่ยิบขนาดนี้ จะไม่ใช่แมวป่าตัวน้อยไปได้อย่างไร เขาก้มลงมอง ธนภาคจะเอาหลักฐานอะไรมาให้เขาดู เมื่อได้ฟังคำยืนยันจากสุมิตรแล้ว นวาระจึงจะหยุดร้องไห้และยิ้มออกมาได้ เธอกอดคอของสุมิตร แล้วมอบริมฝีปากอมชมพูของตนเองให้ไปอย่างอาจหาญ ระหว่างที่คลอเคลียอยู่นั้น ของที่มีสีเขียวมรกตก็ได้ล่วงหล่นลงมาจากเรือนร่างของเธอ แต่นวาระกลับตกอยู่ในความนุ่มนวลของตนเองจนไม่อาจคลี่คลายออกมาได้ ดวงตาที่แหลมคมของสุมิตรจ้องมองสิ่งของนั้นอย่างคุ้นเคย เขาได้หยุดการกระทำลงเสียแล้ว ความสนใจถูกทำลายจนแตก ทำให้นวาระไม่พอใจ แล้วเอ่ยถามสุมิตรด้วยใบหน้าที่สงสัย “สุมิตร คุณเป็นอะไรไปหรอ?” สายตาของสุมิตรมองไปยังหยกที่อยู่บนพื้น จู่ๆก็มีความคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เขาพูดกับนวาระด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง “หยกเธอตกน่ะ” นวาระมองตามสายตาของสุมิตรไป เห็นหยกสีเขียวมรกตตกอยู่บนพื้น ภายในใจจึงเหยียดหยามออกมาอยู่เล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงแสร้งอุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ “ตายจริง ไม่นึกเลยว่ามันจะตกลงมา！” พูด พร้อมกับก้มตัวลงไปเก็บมันขึ้นมา แล้วแสร้งทำเป็นเก็บเอากลับไปในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง “เธอไม่ดูสักหน่อยหรอว่ามันแตกหรือเปล่า มันไม่สำคัญกับเธอเลยหรือไง?” การแสดงออกบนใบหน้าของสุมิตรนั้นไม่แน่นอน มันทำให้มองความคิดของเขาในขณะนี้ไม่ออก เขาดูเหมือนลึกลับซับซ้อน และคาดเดาได้ยากยิ่ง นวาระอึดอัดใจ ไม่แน่ใจว่ามีคำพูดอะไรแฝงอยู่ในคำพูดของสุมิตร จึงพูดออกไปอย่างสบายๆ “ตอนที่ฉันเก็บมันขึ้นมาฉันก็มองดูแล้วแหละ มันไม่ได้เป็นอะไร” “พูดก็พูดเถอะ หยกนี้มันสำคัญกับฉันมาก มันเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเก็บมันได้ในโรงแรมคืนนั้น ฉันเดาว่าก็คงจะไม่ได้เห็นมันอีก สุมิตร คุณดีกับฉันขนาดนี้ ฉันนี่รักคุณจริงๆเลย！” นวาระโน้มตัวลงหลบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของสุมิตร ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความพอใจ สุมิตรมองไปที่สีหน้าของนวาระอยู่ครู่หนึ่ง จึงปล่อยวางใจที่คาดเดาลงไป ดูเหมือนว่าตนเองจะสงสัยมากไปหน่อย นวาระก็คือแมวป่าตัวน้อย แมวป่าตัวน้อยก็คือเธอ ไม่มีคนที่สองอย่างแน่นอน เขาไม่ควรที่จะสงสัยเธอเลย นวาระไม่รู้การเคลื่อนไหวภายในใจของสุมิตร รู้สึกแต่เพียงตนเองหลบเลี่ยงได้แล้ว ยังดีที่ตนเองมีไหวพริบ มิเช่นนั้นล่ะก็เรื่องคงจะถูกเปิดโปงออกมาแล้ว …… จันวิภาที่อยู่ด้านนอกประตูพึ่งเดินผ่านไป แล้วก็หยุดลง เธอได้ยินสิ่งที่นวาระพูดกับสุมิตรจนหมด ใบหน้ามีความเคร่งขรึม แล้วตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด เนื่องจากธนภาคได้สัญญากับสุมิตรเอาไว้ว่าจะคืนความบริสุทธิ์ให้กับนราวิชญ์ และจะพยายามติดต่อกับเธอให้น้อยที่สุด ดังนั้นจันวิภาเลยถูกสุมิตรพาออกมาจากห้องเก็บของนั่น และกลับเข้าสู่ห้องของตนเองอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าตอนที่ตนเองเดินผ่านห้องของสุมิตรในวันนี้ จะได้ยินเรื่องราวที่ยอดเยี่ยวเช่นนี้เข้า！ สิ่งที่นวาระพูดออกมา มันช่างละม้ายคล้ายคลึงกับตอนที่ตนเองเจอกับคนแปลกหน้าในโรงแรมเสียจริง และยังหยกก้อนนั้นอีก หยกของนวาระก็หายไปที่โรงแรมแห่งนั้นเหมือนกัน！ นี่มันหมายถึงอะไร......บนโลกใบนี้ มันมีเรื่องราวที่บังเอิญเหมือนกันขนาดนี้เชียวหรือ？！ นี่......นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร？！ จันวิภาลำลึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ครั้งที่แล้วที่ธนภาคพูดกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ในโรงพยาบาล เนื่องจากใจเธอพะว้าพะวงติดกับลูกอยู่ มิหนำซ้ำยังร่างกายอ่อนแอ จึงไม่ได้คิดให้มากมายนัก วันนี้เมื่อได้ยินนวาระพูดเช่นนี้ออกมา เธอจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มีจุดน่าสงสัยเยอะเกินไปแล้ว！ มันจะไปมีสองเรื่องราวที่คล้ายคลึงกันขนาดนี้ได้เช่นไร？！และยัง...... ครั้งที่หนึ่ง ทำไมตอนที่นวาระเห็นเธอครั้งแรก แต่ต่อมาท่าทีตอนที่เจอกันก็ไม่เหมือนเดิม อาจจะกล่าวได้ว่าเมื่อศัตรูมาพบกันดวงตาจะมีสีแดงเป็นพิเศษ นวาระจะต้องมีความลับซ่อนอยู่แน่ๆ และยังเรื่องที่จงใจเข้าใกล้เธออีก！ ครั้งที่สอง ทำไมตอนที่นวาระอยู่กับเธอที่โรงแรมครั้งแรกจึงถูกคนลักพาตัวไป และหยกก็สูญหายไปในวันนั้นเช่นกัน ตอนที่เธอเอ่ยถามเรื่องหยกกับนวาระ เธอกลับพูดว่าได้สวมใส่อยู่บนเรือนร่างมาหลายปีแล้วล่ะ? ครั้งที่สาม เมื่อครู่นี้ที่สุมิตรพูดว่ามีเรื่องอะไรก็อย่ามาปิดบังเขา......ที่แท้ก็พูดถึงความลับอะไรบางอย่างของนวาระที่ซ่อนเร้นอยู่? มันต้องมีบางอย่างผิดปกติ......มันต้อง...... จันวิภาที่ซึ่งกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นรู้สึกว่ามีความลับอะไรบางอย่างที่เธอค้นพบเข้าเสียแล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะไปหาคนที่รู้เรื่องราวนี้มากที่สุด--ธนภาค！ เธอจำเป็นต้องไปหาเขา！ถามเกี่ยวกับทั้งหมดของเรื่องนี้ให้ชัดเจน！