ตอนที่ 105 เห็นได้ชัดว่าแมวป่าตัวน้อยเป็นเธอ

ต๭นที่ 105 เห็นได้ชัดว่าแมวป่าตัวน้อยเป็นเธอ “ทำไมเธอถึงมาหาฉันล่ะ? ถ้าถูกสุมิตรรู้มันจะไม่ดีเอานะ” หลังจากที่จันวิภาออกมาหาธนภาคแล้ว เขาจึงหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยถามเช่นนี้ออกมา เมื่อได้ยินดังนั้นจันวิภาจึงพูดขึ้น “ธนภาค ฉันอยากถามนายหน่อย เกี่ยวกับเรื่องที่นายคุยกับฉันครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ในโรงบาลเรื่องนวาระเจอกับสุมิตรโดยบังเอิญในโรงแรมนั่น” ทำไมจู่ๆจันวิภาก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมากัน？！ ช่วงนี้ธนภาคกำลังตรวจสอบเรื่องของนวาระอยู่ พบว่านับวันจุดที่น่าสงสัยก็ยิ่งมากขึ้น และตอนนี้จู่ๆจันวิภาก็ดันถามขึ้นมาอีก ภายในใจเขาจึงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีบางอย่าง ธนภาควางแก้วกาแฟด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม นิ้วทั้งสิบประสานกัน เขาจ้องมองจันวิภา แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ว่ากันตามตรงแล้ว ครั้งที่แล้วเรื่องที่ฉันบอกกับเธอในโรงพยาบาล สุมิตรเอาใจใส่แมวป่าน้อยน้อยนั่นจริงๆ แต่ฉันคิดว่า......” ภายในใจของจันวิภาบีบแน่นขึ้น เธอจ้องมองธนภาคอย่างเงียบๆ แล้วเอ่ยถาม “แต่อะไร?” ธนภาคตอบคำถาม เขามองไปที่แววตาของจันวิภาอยู่ตลอด แล้วเอ่ยถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ “แต่ทำไมเธอถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาได้?” “ฉัน......วันนี้ฉันเห็นนวาระมีท่าทีแปลกๆ และสุมิตรก็ดูเหมือนจะทำกับเธอไม่ค่อยดี ฉันก็เลยคิดว่าทั้งสองคนคงจะทะเลาะกันล่ะมั้ง ยิ่งไปกว่านั้นครั้งที่แล้วก็ได้ยินนายพูดว่าสุมิตรสนใจใยดีนวาระมาก ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ วันนี้ทำไมเขาถึงทำกับนวาระอย่างนั้นล่ะ” จันวิภาพูดหาข้อแก้ตัว โดยใช้คำพูดของธนภาคเอง ผลคือ เมื่อธนภาคได้ยินจันวิภาพูดเช่นนี้ ก็ส่งเสียงต่ำออกมาเบาๆอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจที่จะเอาเรื่องที่ตัวเองกำลังตรวจสอบนวาระอยู่บอกกับจันวิภา “คือฉันสงสัย นวาระอาจจะไม่ใช่แมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรกำลังตามหา” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจันวิภาก็เปลี่ยนไป ลางสังหรณ์ที่อยู่ในใจกลับยิ่งเด่นชัดมากยิ่งขึ้น เธอจ้องเขม็งมองธนภาค แล้วเอ่ยถามอย่างร้อนรน “นายพูดว่านวาระไม่ใช่แมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรตามหางั้นหรอ？！ทำไมถึงพูดอย่างนี้？！” “ตอนนี้ฉันยังพิสูจน์ไม่ได้ว่านวาระไม่ใช่แมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรตามหา แต่ฉันจะต้องกระชากตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมาให้ได้ และ......” ในขณะที่พูดอยู่ จู่ๆธนภาคก็ตระหนักได้ว่าตนเองพูดมากเกินความจำเป็นแล้ว และไม่ควรที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ให้จันวิภารู้มากเกินไป อย่างไรก็ตามจันวิภากำลังจมดิ่งลงกับการครุ่นคิดของตนเอง เธอได้ยินเพียงแค่ครึ่งแรก และไม่รู้ว่าธนภาคจะพูดอะไรออกมาอีกในครึ่งหลัง ประโยคนั้นสะท้อนดังก้องอยู่ในสมอง “นวาระไม่ใช่แมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรตามหา” ถ้านวาระไม่ใช่คนที่สุมิตรตามหาจริงๆ ถ้างั้นจะต้องมีอีกคนหนึ่ง......ที่อยู่ในโรงแรมคืนนั้นแล้วถูกคนแปลกหน้าชิงเอาครั้งแรกไป จากนั้นจึงทำหยกที่สำคัญตกหายไป แล้วถูกสุมิตรเก็บเอาไว้ได้ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ หากอยู่บนเส้นเดียวกันล่ะก็ มีเพียงคนเดียวที่มีประสบการณ์เช่นนี้ก็คือตัวของจันวิภาเอง！ มิเช่นนั้น ทำไมจึงมีสองเรื่องราวที่คล้ายคลึงกันอย่างมาก และมีหยกที่เหมือนกันอย่างกับแกะอีก？！ “ธนภาค ฉันถามนายหน่อย โรงแรงที่สุมิตรพูดถึงใช่โรงแรมเด่นภูมิหรือเปล่า? สถานที่ที่เขาพูดถึงคงไม่ใช่โรงแรมเด่นภูมิหรอกนะ?” จันวิภาระงับความตระหนกที่อยู่ในใจ เอ่ยปากพูดออกมาอย่างสั่นเครือ ธนภาคตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง “เธอรู้ได้อย่างไง? ว่าสุมิตรกับแมวป่าตัวน้อยมีความสัมพันธ์กันที่โรงแรมเด่นภูมินั่น！” “มันเป็นวันที่แปด เดือนกรกฎาคมใช่มั้ย?” จันวิภากัดริมฝีปากอย่างรุนแรง แล้วเอ่ยถามต่อไป เธอยืดตัวตรง เพื่อไม่ให้ตัวเองสั่น ธนภาครู้สึกแปลกใจ และตกใจเป็นอย่างมากที่จันวิภารู้เรื่องนี้ แต่ว่า เขายังคงพยักหน้า “ใช่มันเป็นวันที่แปด เดือนกรกฎาคม！” เสียง “ตู้ม--” จันวิภารู้สึกว่าสมองของตนเองได้ระเบิดออกมาแล้ว เธอรู้สึกตกใจกับความจริงเช่นนี้ ที่แท้ครั้งแรกของเธอ ผู้ชายที่เอาเธอตอนนั้นก็คือสุมิตรนั่นเอง！ แต่เธอก็ได้แต่งงานกับสุมิตรอย่างไม่คาดคิด เพราะเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์จึงถูกกลั่นแกล้งและทำให้อับอายเป็นอย่างมาก จันวิภารู้สึกว่ามีสายฟ้าตกลงมาจากฟากฟ้า และผ่าเธออย่างไม่อาจปัดป้องได้ คำพูดที่พูดออกมาเช่นนี้ ไม่ว่าเด็กในท้องจะเป็นอย่างไรก็คือลูกของสุมิตร！ ผ่านไปครู่หนึ่ง จันวิภาตะลึงอยู่ตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก สีหน้าขาวซีดอยู่เล็กน้อย แลดูสับสน เมื่อเห็นจันวิภาไม่ตอบสนองต่อคำพูดของตนเอง ธนภาคจึงมองไปที่จันวิภาอย่างไม่เข้าใจ เธอราวกับจะประสบกับเรื่องอะไรบางอย่างที่หนักหน่วง และยืนมึนอยู่ตรงนั้น “เป็นอะไรไป?” ธนภาคมองเห็นความผิดปกติของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “จู่ๆฉันก็คิดได้ว่ามีเรื่องบางอย่างที่สำคัญมากต้องไปทำ ฉันไปก่อนนะ” หลังจากมีสติกลับคืนมา เธอจึงพูดออกไปอย่างช่วยไม่ได้ อารมณ์ในตอนนี้ของจันวิภายากที่จะควบคุมได้ ความคิดเละเทะราวกับโจ๊ก ไม่รอให้ธนภาคเอ่ยปากเหนี่ยวรั้ง หนีกลับมาที่บ้านเสียแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้จันวิภาคาดไม่ถึงเลยก็คือ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ก็ได้เห็นสุมิตรและนวาระกำลังพูดคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่ที่ห้องรับแขก จันวิภาสีหน้าขุ่นมัว เธอไม่ต้องการยอมรับว่าผู้ชายที่เหมือนกับสัตว์ป่าคนนี้คือคนเดียวกับชายแปลกหน้าที่มีความสัมพันธ์กับเธอในคืนนั้น นวาระพิงกายอยู่บนเรือนร่างของสุมิตร สุมิตรตะแครงหน้าเพลิดเพลินไปกับผมที่แสนจะนุ่มสลวยของนวาระที่โรยอยู่บนหน้าอก ทั้งสองคนดูเหมือนจะหวานชื่นกันเป็นพิเศษ ทั้งสองคนที่อยู่บนโซฟาได้ยินเสียงจึงมองออกไปทางหน้าประตู ตอนที่สุมิตรเห็นจันวิภา ก็หันสายตากลับไปอย่างไม่ลังเล แต่นวาระกลับมองจันวิภาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความโอ้อวด “หึ วิปริตจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ส่อสันดานสัตว์ออกมา” จันวิภาที่เห็นฉากนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ยออกมา “นางแพศยา ออกไปเกี่ยวผู้ชายกลับมาอีกแล้วหรอ?” น้ำเสียงของจันวิภาสิ้นสุดลง สุมิตรผลักนวาระออกไปด้วยสีหน้าที่ขุ่นมัว มองจันวิภาด้วยสายตาที่ไม่มีความอบอุ่นอยู่เลยแม้แต่น้อย “รีบฉวยโอกาสตอนที่ฉันยังไม่โกรธ ไสหัวออกไปซะ！” เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของสุมิตร จันวิภาก็คิดถึงเรื่องครั้งนั้นที่อยู่ในโรงแรมขึ้นมาได้ ภายในใจราวกับถูกก้อนหินใหญ่ยักษ์กดทับเอาไว้ทำให้ไม่อาจก้าวเดินออกไปได้ เห็นสายตาของสุมิตรราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น เมื่อสุมิตรเห็นความผิดปกติของเธอ จึงขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก? ที่แท้เธอก็อยากจะให้ฉันทำให้อับอายอีกครั้ง?” “ไสหัว?” จันวิภาหัวเราะหึๆออกมาอย่างสะเทือนใจ “มีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันไสหัวไป แทนที่จะเรียกคนที่อยู่ข้างนายให้ไสหัวไป เมื่อเทียบกับเธอแล้ว ฉันเป็นภรรยาที่ชอบธรรมของนาย！และเป็นนายหญิงที่แท้จริงของบ้านหลังนี้！” “นางแพศยา เธอไม่คู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับเธอ！ เธอเป็นนางสารเลวที่ยั่วผู้ชายไม่เลือกที่ จะเอาอะไรมาสู้กับนวาระที่ให้ครั้งแรกกับฉัน?” “ครั้งแรก ฮ่าๆๆ.....น่าหัวเราะจริงๆ！” จันวิภาอดไม่ไหวจริงๆ หัวเราะออกมาอย่างน่าเวทนา มันช่างเศร้าโศก ช่างเศร้าโศกเสียจริง สายตาของสุมิตรหม่นหมอง เสียงหัวเราะของจันวิภาช่างท้าทายกับเส้นตายของเขา นัยน์ตาของสุมิตรส่องประกาย จ้องมองจันวิภาอย่างขุ่นมัว แล้วพูดสั่งออกไปว่า “ในเมื่อเธอไม่ไป งั้นก็เข้ามาปรนนิบัติฉันซะดีๆ ฉันจะพูดอีกครั้ง ไม่งั้นล่ะก็......” บรรยากาศรอบตัวสุมิตรมันทั้งเปี่ยมไปด้วยความอันตรายและไม่อาจต้านทานได้ ถ้าในวันปกติ เมื่อจันวิภาเห็นสุมิตรเป็นเช่นนี้ก็คงจะกลัวจนตัวสั่น แต่ทว่าวันนี้มันไม่ใช่ ตลอดชีวิตของจันวิภาเคยขึ้นเตียงกับผู้ชายเพียงคนเดียวนั่นก็คือสุมิตร เด็กที่อยู่ในท้องก็ต้องเป็นของเขาแน่ไม่ผิดเพี้ยน ！ จันวิภาถลึงตาจ้องมองแล้วตะโกนใส่สุมิตรอย่างเดือดดาล “นายเอาใจใส่เธอขนาดนี้ ที่แท้ก็เพราะเรื่องโรงแรมเมื่อครั้งนั้นน่ะหรอ？！”