ตอนที่ 107 นวาระลงมือแล้ว

ต๭นที่ 107 นวาระลงมือแล้ว ถูกนวาระผลักออกไป หัวหน้ากลุ่มอันธพาลไม่พอใจอยู่เล็กน้อย แต่ทว่ากลับหัวเราะฮี่ๆแล้วพูดออกไปว่า “ดูเธอพูดสิ เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ครั้งนี้เธอมาหาฉัน พวกเราไม่จะมาร่วมรำลึกความหลังตอนที่พวกเรารักกันกันหน่อยหรือไง?” “รีบร้อนอะไร รออีกนิดมันก็เป็นของคุณแล้ว” นวาระค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียงอย่างเชื่องช้า ลูบคลำผ้าห่ม แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง “นานขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่เปลี่ยนบ้านอีก บ้านก็บ้านหลังเดิม ผ้าห่มก็ยังเป็นห้าห่มอันเดิมเหมือนเมื่อปีนั้น เฮ้อฉันว่านะในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้คุณไม่ได้คบกับผู้หญิงคนไหนเลยสิท่า” หัวหน้ากลุ่มอันธพาลไม่ได้เหมือนกับคนในกลุ่มคนอื่นๆ ในทางตรงกันข้าม ผมของเขายังคงเป็นสีดำตามธรรมชาติอยู่ มีใบหน้าที่ดี แม้จะไม่หล่อแต่ก็ไม่ขี้เหล่ และมีความถ่อยอยู่เล็กน้อย ในปีนั้นนวาระได้อยู่ด้วยกันกับเขา นอกจากลักษณะภายนอกของเขาแล้ว ก็นับว่าเขาทำดีกับนวาระเป็นพิเศษ หนักเอาเบาสู้ไม่สนเสียงบ่น ต่อมานวาระก็ได้เบื่อหน่ายกับชีวิตที่ขมขื่นแบบนี้ จึงได้แยกทางกันกับเขา วันนี้ตอนที่นวาระโทรศัพท์หาเขา หัวหน้ากลุ่มอันธพาลรับปากกับเงื่อนไขของนวาระโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ “เพราะฉันรอเธอกลับมาอยู่เสมอไง เด็กน้อย......เธอไม่รู้หรอกว่าฉันคิดถึงเธอจนเจ็บปวดขนาดไหน......” เขาพูดไปพลางพร้อมกับมือที่ล้วงไปบนเรือนร่างของนวาระ นวาระเองก็ไม่หยุดยั้งไว้เช่นกัน เมื่อหัวหน้ากลุ่มอันธพาลเห็นนวาระไม่ต่อต้าน จึงล้วงจับลงไปลึกอีก ตามติดมาด้วยเสียงหอบของนวาระ ในขณะเดียวกันหัวหน้ากลุ่มอันธพาลก็ได้จับเธอกดลงไป หลังจากที่ทั้งสองคนนัวเนียกันแล้ว นราวะก็พิงไปที่หัวเตียง เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “มีบุหรี่มั้ย?” “มีๆ” หัวโจกนักเลงหัวไม้ยื่นบุรี่ไปให้ นราวะจึงหยิบมันมาสูบไปเฮือกหนึ่ง แล้วพุ่งตรงไปที่หัวข้อของวันนี้ “นายช่วยฉันฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจะมอบค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวนมากให้กับนาย” “โฮ่ เป็นผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้เด็กน้อยไม่มีความสุข รีบพูดมา ตอนที่ฉันลงมือ จะได้ทำให้มันตายอย่างน่าเวทนา” สีหน้าของหัวโจกนักเลงหัวไม้ดูน่าเกลียดน่ากลัว กลิ่นอายบนร่างกายอันโหดเหี้ยมที่อยู่บนตัวเขาในตอนนี้ช่างดูเหมือนกับหัวโจกของนักเลงหัวไม้ตัวจริงขึ้นมาหน่อย “เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบทำเรื่องแย่ๆกับฉัน” นวาระสูบบุหรี่เข้าไปอีกครั้งหนึ่ง ควันบุหรี่เข้าไปข้างใน และพ่นออกมาจากทางรูจมูกอีกครั้ง มองทะลุผ่านอากาศที่กลุ่มควันลอยเป็นเกลียวขึ้นไปจะเห็นดวงตาที่โหดเหี้ยมและอาฆาตแค้นของเธออยู่ “ฮ่าๆๆ ดี！เรื่องนี้ให้ฉันเอง เด็กน้อยของเรารอฟังข่าวดีเถอะ” หัวโจกหัวเราะฮ่าๆ เขาจูบนวาระอย่างดูดดื่ม และยังต้องการที่จะทำต่ออีกครั้ง แต่ทว่านวาระกลับหยุดเขาเอาไว้ “นายพอได้แล้ว อีกประเดี๋ยวฉันต้องกลับแล้วนะ” “ได้ จริงสิเด็กน้อย ตอนนี้เธอดูดีซะขนาดนี้ ไต่ขึ้นไปหาลูกชายคนรวยบ้านไหนงั้นหรอ?” หัวโจกมองนวาระอย่างจริงจัง เหมือนอยากจะเห็นอะไรบางอย่างจากในดวงตาของเธอ เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของนวาระจึงได้กระพริบลงเล็กน้อย เมื่อเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร หัวโจกกลุ่มนักเลงก็ได้พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ฉันรู้ มันเป็นเรื่องปกติที่ในอนาคตเธอต้องไปแต่งงานกับคนรวย หากเดินเส้นทางที่ดำมืดเหมือนฉัน ขนาดตัวเองยังปกป้องได้ยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอนาคตและความสุขที่จะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้......” ในตอนท้าย หัวโจกกลุ่มนักเลงมองนวาระด้วยความรักที่ลึกซึ้ง นัยน์ตาราวกลับจะมีน้ำตาไหลหยดออกมา “อนลนายพอได้แล้ว！อย่ามาแสดงละครกับฉัน พูดซะจนขนบนร่างฉันลุกหมดแล้วเนี่ย！” นวาระหยิบที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ข้างๆแล้วคิดที่จะขว้างไปทางหัวโจกกลุ่มอันธพาล ใครจะรู้ว้าหัวโจกคนนั้นรวดเร็วยิ่งกว่าเธออีก เขาแย่งที่เขี่ยบุหรี่ออกมาก่อนที่เธอจะกว้างไปเสียอีก แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันล้อเล่นเฉยๆ เธออย่าจริงจังนักสิ อย่าจริงจัง......” เช่นนี้ การร่วมมือกันของคนทั้งสองจึงได้บรรลุผล …… วันนี้ จันวิภาได้รับสายโทรศัพท์ แจ้งว่านราวิชญ์เกิดเรื่องแล้ว กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล “อะไรนะ！” จันวิภาลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง จากนั้นจึงถามฝ่ายตรงข้ามอย่างร้อนรนว่าอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ทันใดนั้นจึงได้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไปทันที นวาระเดินออกมาจากมุมห้อง แสงสว่างส่องลงมากระทบแก้มเธอจนส่องประกาย เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา กดหมายเลข พูดคุยด้วยรอยยิ้มกับเสียงที่อยู่ปลายสาย “เธอจะออกมาแล้ว เตรียมตัวลงมือ！” พอพูดจบจึงได้วางสายโทรศัพท์ ตนเองก็ออกตามหลังจันวิภาไปเช่นกัน รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าทำให้เธอดูน่ารังเกียจอย่างไร้ที่ติ จันวิภาพึ่งจะวิ่งออกมาจากบ้าน ประจวบเหมาะกับที่มีรถแท็กซี่ขับผ่านมาพอดี จันวิภาไม่คิดหน้าคิดหลังรีบวิ่งออกไปกลางถนนเพื่อขวางรถแท็กซี่เอาไว้ จากนั้นเธอจึงรีบเร่งให้คนขับรถเปิดประตูออกมาอย่างรีบร้อน “โชเฟอร์！ไปโรงพยาบาลหยางกวง รีบหน่อย！” โชเฟอร์เริ่มขับรถอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อขับไปได้ครึ่งทาง จู่ๆรถก็เกิดหยุด จากนั้นคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับจึงได้ลงจากรถไป จันวิภาจึงพบว่าเบาะข้างคนขับรถยังมีแขกอีกคนหนึ่งอยู่ ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรให้มากมาย ทำได้เพียงแค่พูดเร่งคนขับรถ “โชเฟอร์คุณรีบขับออกไปเร็ว！ฉันรีบ” อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจันวิภาจะร้องเรียกคนขับรถอย่างไร คนขับรถก็ทำเป็นเหมือนคนหูหนวกและไม่เคลื่อนไหวอะไร จันวิภารีบร้อนเสียจรอยากที่จะกระโดดออกไป เธอกำลังรีบ และน้ำเสียงยังค่อนข้างรีบเร่ง “เฮ้ย นายทำไม......” ยังไม่ทันพูดจบ ประตูรถที่อยู่ข้างๆจู่ๆก็ถูกคนเปิดออกมา ก่อนที่จันวิภาจะมีท่าทีตอบสนองก็ได้ถูกเอาผ้ามาปิดปากไว้เสียแล้ว หลังจากที่จันวิภาหมดสติไป ชายคนนั้นเตะเธอที่อยู่ข้างใน จากนั้นจึงเริ่มขับรถอีกครั้ง ตนเองก็กลับไปนั่งที่นั่งคนขับ จากนั้นจึงขับรถต่อไป ตอนที่จันวิภาตื่นขึ้นมา จึงได้พบว่าตนเองอยู่ในบ้านที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง บริเวณโดยรอบว่างเปล่า และไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว จันวิภานั่งงุนงงอยู่ที่เดิม จึงได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังกึกก้องภายในบ้านที่ทรุดโทรมแห่งนี้ “ฮ่าๆๆ จันวิภา แกมีวันนี้จนได้！” นวาระหัวเราะไปพร้อมกับปรบมือ ที่อยู่ข้างกายเธอ ยังมีหัวโจกนักเลงอยู่ด้วย ที่แท้ก็เป็นฝีมือของนวาระ！ จันวิภาเงยหน้าขึ้น ร้องตระโกนออกมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองนวาระอย่างเหยียดหยาม แม้ร่างกายจะตกเป็นรองแต่ฝีปากยังคงไม่ยอม “นวาระ การแต่งหน้าของเธอนี่น่าเกลียดจริงๆ ฉันแทบจะอ้วก” “ใช่หรอ?” พูดไปพลาง นวาระหยิบกระจกขึ้นมาจากในกระเป๋า ส่องใบหน้ารูปไข่ของตนเอง แล้วพูดด้วยใบหน้าที่มีความสุข“วันนี้ฉันมีความสุข จงใจแต่งหน้าด้วยตัวเองเลยนะ หลังจากวันนี้ไปทุกวันจะเป็นวันที่ดีเยี่ยม” มีการแต่งหน้าอยู่เล็กน้อยบนใบหน้าของนวาระ มันเป็นใบหน้าที่แต่งได้แบบจัดเต็มจริงๆ การลงแป้งที่หนาและรอยยิ้มของเธอในตอนนี้อีก ทำให้จันวิภารู้สึกราวกับเห็นผี น่าอายจริงๆ จันวิภาจึงอดไม่ได้ที่จะทำเสียงอาเจียนออกมาอยู่สองสามครั้ง “ป๊าบ--” เสียงตบหน้าที่ดังสนั่นชัดแจ๋วดังขึ้นมาอยู่ภายในบ้านที่ว่างเปล่านี้ ประสิทธิภาพมันรุนแรงมาก ตบเสียจนจันวิภารู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ตรงลำคอ จันวิภาหันหน้ามา จ้องมองหัวโจกคนนั้นที่ตบเธออย่างโกรธแค้น และนี่มันยังไม่จบ เมื่อหัวโจกคนนั้นเห็นจันวิภากล้ามองหน้าเขา จึงได้ตบเข้าไปที่ใบหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง คราวนี้แก้มทั้งสองข้างของจันวิภามันทั้งแดกและบวมเป่งออกมา！