ตอนที่ 108 สุพจน์มาช่วยเธอแล้ว

ต๭นที่ 108 สุพจน์มาช่วยเธอแล้ว ตบเสร็จ หัวโจกคนนั้นจึงจะล่าถอยออกมาอย่างพึงพอใจ และปากยังคงไม่ลืมที่จะพูดจาโหดเหี้ยมออกมา “นางสารเลว ทำปากแกให้สะอาดหน่อย” “จุ๊ๆ เธอแต่งหน้าอย่างนี้ก็มีรสนิยมดีเหมือนกันนะ” นวาระเดินเข้ามาใกล้จันวิภาด้วยใบหน้าที่เสียดาย ใช้มือลูบคลำไปบนแก้มที่บวมเป่งของเธอ พูดกับจันวิภาด้วยน้ำเสียงที่สงสารเวทนา “คำพูดเมื่อกี้นี้เธอพูดถูกแล้วล่ะ วันนี้เธอจะตาย ไม่ว่าจะตายอย่างสะอิดสะเอียนหรือถูกทุบจนตาย หรือตายเพราะอะไรก็แล้วแต่ มันก็ขึ้นอยู่กับโชคของเธอ” พูดไปพลาง พร้อมกับยกมือขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนกับต้องการที่จะตบหน้าจันวิภาอีกครั้ง แก้มของจันวิภาใกล้ที่จะถูกตบจนมีเลือดไหลออกมาแล้ว จันวิภาหลับตาลงและยอมรับมัน แต่ทว่าฝ่ามือของนวาระกลับไม่ตกลงมา และยกข้อมือขึ้น ลูบคลำผมของตัวเอง มองและหัวเราะเยาะจันวิภาด้วยใบหน้าอันแสนจะน่ารังเกียจจากทางด้านบน “ไม่เป็นไร ฉันไม่ตบแกหรอก มันเจ็บอ่ะ” “อนล นายจัดการ” “ได้เลย” หัวโจกอันธพาลเป่านกหวีด วินาทีต่อมา เหล่าบรรดาลูกสมุนก็ได้วิ่งกรูกันเข้ามาจากทางด้านนอก พวกเขามาถึงแล้ว ต่างก็มองจันวิภาด้วยสายตาที่สกปรก สายตาที่ราวกับสัตว์ป่ากระหายเหยื่อ มันช่างดูน่าหวาดหวั่น ในหูได้ยินคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยตัณหาของหัวโจกอันธพาล “ได้ยินมาว่าในท้องของเธอมีเด็กอยู่? ทำไมไม่ให้เหล่าพี่น้องของฉันจัดให้เธอในคืนนี้ ส่งเด็กนั่นขึ้นสวรรค์ไปก่อน แล้วค่อยส่งเธอตามไปอีกที?” คำพูดที่พูดออกมาเช่นนี้ ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย แต่ที่แสบแก้วหูที่สุดก็คือเสียงหัวเราะเยาะที่ปลิ้นปล้อนของนวาระ เรื่องดำเนินมาจนถึงตอนนี้ แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป！ ทั่วทั้งร่างกายของจันวิภาสั่นเทาอย่างยากจะทานทน นี่มันเป็นพฤติกรรมที่คนควรจะมีที่ไหนกัน? นวาระมีความบ้าคลั่งอยู่มากจึงสามารถทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้！ จันวิภาจ้องถลึงมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความตื่นเต้นของนวาระ เธอไม่รู้จักนวาระเลยจนกระทั่งวันนี้ มันไร้มนุษยธรรมอย่างสิ้นเชิง！ เหล่าอันธพาลค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ สายตาจ้องมองแล้วเอื้อมมือไปยังเรือนร่างของจันวิภา ในช่วงเวลาที่สำคัญ จันวิภาตะโกนออกมาเสียงดัง “รอเดี๋ยว！” เมื่อได้ยินดังนั้น นวาระจึงสะบัดมือ เหล่าอันธพาลอดไม่ได้ที่จะถุยน้ำลายออกมาอย่างผิดหวัง แล้วพูดโวยวายออกมา “สาวน้อย มีอะไรก็รีบพูดมาซี่ มีอะไรจะโม้ก็รีบโม้มา อย่าทำให้พี่ชายหมดอารมณ์สะก่อน” พูดจบ ก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของนวาระจึงล่าถอยออกมาอยู่ข้างๆ นวาระยกมือขึ้นมามองดูเล็บของตนเอง ไม่มองจันวิภาเลย แล้วพูดออกมาอย่างโอหัง “แกอยากที่จะพูดอะไรกับฉัน” ความจองหองของเธอในตอนนี้ มันช่างหยิ่งผยองอย่างเหลืออด เพราอยู่ที่นี่คำพูดของเธอเป็นใหญ่ จันวิภาจ้องเขม็งมองนวาระ มองออกถึงความปรารถนาที่น่ารังเกียจและความฟุ้งเฟ้อของเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงของการเจรจาต่อรอง “เธอไม่ได้อยากเป็นภรรยาที่ถูกต้องของสุมิตรงั้นหรอ ฉันจะให้เธอ แค่เธอปล่อยฉันไป ฉันจะรีบหย่ากับสุมิตรทันที?” “ปล่อยแกไป? ฮ่าๆๆ พวกนายได้ยินเธอพูดอะไรมั้ย?” นวาระแสร้งทำเป็นประหลาดใจ เบิกตากว้าง หัวเราะออกมาดสียงดัง “จันวิภา！ฉันจะบอกเธอให้นะ ตอนนี้ฉันไม่เพียงแต่ต้องการเป็นผู้หญิงที่ชอบธรรมของสุมิตร แต่ยังต้องการให้เธอตายอีกด้วย！ชีวิตของเธอจะอยู่ไม่เกินวันนี้！” ใบหน้าที่ถูกแต่งหน้ามาอย่างจัดจ้านได้แปรเปลี่ยนเป็นความผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที ใช้ชีวิตอยู่ราวกับผีผู้หญิงที่เปี่ยมไปด้วยความแค้น เธอมองจันวิภาด้วยสายตาที่ชั่วร้าย แล้วพูดออกคำสั่งกับลูกสมุนที่อยู่ข้างๆ “พวกแกเข้าไป ทำให้มันตายครึ่งไม่ตายครึ่ง ฉันต้องการฟังเสียงกรีดร้องเหมือนตายตั้งเป็นอันน่าเวทนา และฉันต้องการให้มันคุกเข่าลงขอร้องฉัน！” เสียงพูดพึ่งจะออกมา เหล่าอันธพาลก็ได้พุ่งเข้าไปซัดจันวิภาที่อยู่ด้านหน้าทันที ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนวาระถึงได้บ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้ ตอนที่หมัดแรกตกลงมา จันวิภาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขามาอย่างจริงแท้แน่นอน ไม่！เป็นอย่างนี้ไม่ได้！ยังมาลูกน้อยที่ยังไม่เกิดอยู่ในท้องของเธอนะ！ จันวิภาถูกเตะจนล้มลงกับพื้น เธอพยายามขดตัว และพยายามไม่ให้พวกอันธพาลเหล่านั้นทำร้ายลูกที่อยู่ในท้องของเธอ ดวงตาเล็ก ๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความกลัวและความวิตกกังวล จันวิภาตะโกนไปทางนวาระ “นวาระ！เธอรีบหยุดพวกเขาเร็ว！ถ้าไม่ทำร้ายลูกฉัน ไม่ว่าอะไรฉันก็จะรับปากเธอ！” ใครจะรู้ว่าเมื่อนวาระได้ยินดังนั้น กลับใช้มือแคะรูหู เป่าเล็บที่คิดว่าสวยงามออกมาอย่างเลินเล่อแล้วพูดว่า “หนวกหูจริงๆ รู้สึกว่าจะต้องทำให้เธอหุบปากสักหน่อยแล้ว！” เสียงสิ้นสุดลง หนึ่งในพวกอันธพาลที่ได้ยินคำสั่งจึงตบไปที่หน้าของจันวิภาอย่างแรง ความรุนแรงมันทั้งโหดเหี้ยมและแข็งแกร่ง ฝ่ามือนี้ตบลงไป ยังไม่พอยังมีการทุบตีของพวกอันธพาลคนอื่นอีกสองคนอีก ภายใต้ความเจ็บปวดที่รุนแรงจันวิภาจึงไม่มีเวลาที่จะกรีดร้องอย่างน่าเวทนาออกมา ดวงตาที่มืดลงต่อหน้าทำให้เริ่มที่จะเวียนหัวสลบลงไป “อาซ้อ เธอสลบไปแล้วทำไงดี?” หนึ่งในพวกอันธพาลเอ่ยถาม แกล้งสลบ? ！ นวาระส่งเสียง “หึ” อย่างเยือกเย็น เธอตะโกนกร้าวออกไปว่า “เอาน้ำมาสาดมัน พอมันตื่นแล้วพวกนายก็ออกกำลังกันตามสบาย” นวาระไม่อาจดูถูกจันวิภาได้ ไม่ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นสลบหรือสลบไปจริงๆ ก็ต้องทำให้เธอตื่นขึ้นมา ให้เธอตื่นขึ้นมารับรู้รสชาติแห่งการถูกกดขี่ นวาระต้องการให้เธอจะอยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ได้！ “รอเดี๋ยว” ตอนที่เหล่าอันธพาลเตรียมที่จะออกจากห้องไป นราวะก็ได้เอ่ยปากพูดหยุดรั้งเอาไว้ เธอยิ้มขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม ทำให้คนที่เห็นมันรู้สึกขนหัวลุก “เอาน้ำพริกมาให้ฉัน” หากจันวิภายังไม่ตื่นขึ้นมาในตอนนี้ จะต้องตัวสั่นอย่างแน่นอน นวาระที่เป็นเช่นนี้ ไม่อาจมองเห็นได้เพียงคนเดียวจริงๆ ในขณะที่พวกอันธพาลรับคำสั่งและเดินออกจากห้องไป จู่ๆก็ได้ยินเสียง “ปั้ง” เหล่าอันธพาลถูกคนจากข้างนอกเตะกลับเข้ามา ถูกเตะจนปลิวแล้วล้มลงกับพื้น ทำให้ส่งเสียงโอยครวญออกมาอย่างต่อเนื่อง “เกิดอะไรขึ้น......” นวาระจ้องมองไปที่ประตูด้วยความตกใจ ตอนที่เธอเห็นคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างชัดเจน จิตวิญญาณได้รับผลกระทบอย่างมาก เรือนร่างสั่นเทาไม่หยุด นวาระนิ้วมือสั่น ชี้ไปยังคนที่กำลังมาแล้วพูดด้วยเสียงกระเพื่อม “สุ......สุพจน์！” ไม่รอให้เธอพูดจบ กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังของสุพจน์ก็รีบบุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว วิ่งตรงเข้าไปหานวาระกับเหล่าอันธพาลโดยไม่พูดไม่จา แล้วทำให้ทุกคนล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดาย “ไม่！สุพจน์นายทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ！” นวาระถูกจับกดลงติดกับพื้น ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างจัดจ้านถูกถูกับพื้นอย่างต่อเนื่อง นวาระกรีดร้องและดิ้นรนไม่หยุดหย่อน เท้าของสุพจน์เตะไปที่นวาระอย่างไม่แยแส มองเธอด้วยท่าทางที่ใหญ่โต น้ำเสียงเยือกเย็นจนเสียดแทงกระดูก “ฉันบอกแกแล้ว อย่ามาแตะคนของฉัน แต่ก็ยังกล้าขัดคำสั่งของฉันอีกครั้ง แกคิดว่า ฉันไม่กล้าฆ่าแกหรอ！” “ไม่！ไม่ใช่นะ！สุพนน์ ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะว่าฉันลำบากไง！ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย ถ้านายฆ่าฉัน ก็ไม่มีใครที่เหมาะสมจะเข้าใกล้สุมิตรได้แล้วนะ！” นวาระถูกกดลงกับพื้น และปรารถนาจะพูดคุยเงื่อนไขกับสุพจน์ แต่อย่างไรก็ตาม สุพจน์ไม่ฟังเธอ ไม่มองเธอแม้แต่หางตา แล้วเดินตรงไปทางจันวิภาที่นอนกองอยู่กับพื้น......