ตอนที่ 110 ภาพชายหนุ่มรูปงามออกมาจากห้องน้ำ

ต๭นที่ 110 ภาพชายหนุ่มรูปงามออกมาจากห้องน้ำ ในเวลาเช้าตรู่ มีเพียงไฟไม่กี่ดวงที่ยังคงสว่างไสวอยู่ในบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ ในตอนดึกนี้ที่สุมิตรพึ่งจะทำงานเสร็จ และตอนนี้พึ่งจะกลับมาถึง คิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่ช่วงนี้ดูเหมือนจะเงียบขรึมอยู่นิดหน่อย ระหว่างทางเดินกลับห้องสุมิตรก็ได้มองไปที่ห้องของจันวิภา แต่กลับพบว่าจันวิภานั้นไม่ได้อยู่ข้างในห้อง “นางแพศยา มันยากนักหรือไงที่จะไม่ออกไปเกี่ยวผู้ชายข้างนอก?” สุมิตรไม่พอใจอยู่เล็กน้อย เขาหันตัว จึงได้เห็นห้องของนวาระที่อยู่ไม่ไกลเปิดประตูทิ้งเอาไว้ สุมิตรเข้าไปมองดูใกล้ๆ บนเตียงว่างเปล่าไม่มีคนอยู่！ คนไปไหนกันหมด？！ สุมิตรตระโกนเรียกสาวใช้ทันที ทั่วทั้งร่างแผ่ซ่านกลิ่นอายที่เย็นยะเยือกออกมา มองไปยังสาวใช้ที่ตัวสั่นเทา สุมิตรเอ่ยถามขึ้นมา “พวกเธอสองคนไปไหนแล้ว” สาวใช้เคร่งเครียด ไม่กล้าสบตาสุมิตร ทั่วทั้งตัวสั่นเทาแล้วพูดขึ้น “คุณผู้หญิงกับคุณนวาระออกไปด้วยกันตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย......” เมื่อได้ยินว่าออกไปด้วยกัน สุมิตรจึงคลึงกระหม่อมทันที มันเป็นการยากที่ทั้งสองคนจะเต็มใจออกไปด้วยกัน？！ ไม่สนพวกเธอแล้ว ผู้หญิงสองคนนี้จะไปที่ไหนกัน งานที่ทำตลอดทั้งวันมันทำให้สุมิตรรู้สึกหมดเรี่ยวแรง โบกมือให้สาวใช้ถอยออกไป แล้วตนเองก็กลับห้องไปพักผ่อน การนอนหลับของสุมิตรครั้งนี้คือการนอนหลับจนถึงช่วงบ่ายของวันถัดไป หลังจากที่เขาลุกขึ้นมาจากเตียงก็ได้เรียกสาวใช้มาเพื่อสอบถาม คำตอบของสาวใช้ยังคงเป็นสองคนนั้นยังไม่กลับมาจนถึงตอนนี้ มองดูสภาพอากาศข้างนอก ในใจของสุมิตรมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีบางอย่าง เหมือนรับรู้ได้ว่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาทั้งสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว มันน่าแปลกใจ ที่โทรศัพท์มือถือของทั้งสองคนไม่สามารถติดต่อได้ ถือโทรศัพท์ไว้อย่างงุนงง ภายในใจองสุมิตรกลับรู้สึกเย็นยะเยือกมากขึ้นทุกที พวกเธอทั้งสองคน เกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ！ สุมิตรรีบโทรหาธนภาค กล่าวเล่าอย่างคร่าวๆถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และสั่งให้เขาส่งคนไปหาคนทันที ตัวเขาเองก็ยังกดโทรออกไปอยู่หลายต่อหลายครั้ง ไม่มีอะไรที่นอกเหนือไปกว่าคำสั่งที่ให้ลูกน้องช่วยกันตามหาจันวิภาและนวาระ …… และทางด้านของจันวิภา เพื่อที่จะหลบหนี จันวิภาจึงโกหกว่าตัวเธอนั้นแพ้เกสรดอกไม้ เพื่อออกจากห้องในเรือนกระจกแห่งนี้ สุพจน์ทำท่าเสียดายเพราะว่าห้องนี้ถูกออกแบบมาเพื่อจันวิภาโดยเฉพาะ แต่กลับต้องจัดห้องอื่นให้กับเธอ ในช่วงบ่ายของวันเดียวกัน จันวิภากำลังเอนตัวดูทีวีอยู่บนโซฟา จู่ๆสุพจน์ก็เกิดมาจากบันได ร่างกายส่วนล่างมีแค่ผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มเอาไว้ หยดน้ำที่อยู่บนร่างกายด้านบนเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขาพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ สุพจน์เดินตรงไปที่ตู้เก็บไวน์ จันวิภาเหลือบมองมาทางเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นจึงร้องตระโกนโหวกเหวกขึ้นมา “เฮ้ย！นายบ้ากามหรือไง ทำไมไม่สวมเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยลงมา” สุพจน์ราวกับจะตระหนักได้ว่ามีคนอยู่ หันตัวกลับมามองจันวิภาที่ไม่กล้ามองเขาแล้วเอามือปิดหน้าตนเองเอาไว้ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ขอโทษจริงๆ ผมลืมไปเสียสนิทเลยว่าในบ้านยังมีคนอื่นอยู่อีก ขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณตกใจ” ร่องกล้ามเนื้อที่เห็นได้ชัดเจนของสุพจน์ ซิกแพคตรงหน้าท้อง มันทั้งสง่างามและทรงพลัง จันวิภามองอยู่แวบหนึ่งก็เอามือปิดหน้าและไม่กล้ามองดูอีก ตะโกนพูดออกไปอย่างร้อนรน “หยุดพูดได้แล้ว！นายรีบไปสวมเสื้อผ้าเร็วๆเถอะ！” เห็นได้ชัดว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาน่าสนใจมาก แต่เธอกลับปิดใบหน้าของตัวเองอย่างอาย ๆ และไม่กล้ามอง สุพจน์หัวเราะออกมาเบาๆ ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้กับจันวิภา แล้วแง้มนิ้วของเธอที่ปิดใบหน้าเอาไว้อยู่ออกมา นิ้วมือของจันวิภาได้ถูกแรงของสุพจน์แง้มออก วินาทีต่อมา เธอจึงเห็นเส้นกล้ามเนื้อที่สวยงามของสุพจน์ชัดเจนยิ่งขึ้น จึงตกใจเสียจนเอามือมาปิดไว้ข้างหน้าอีกครั้ง “ว้ายยย！นายทำอะไรเนี่ย！”” ท่าทีที่รุนแรงของจันวิภาทำให้สุพจน์ขบขัน จู่ๆเขาก็นึกอยากมองใบหน้าที่เขินจนแดงที่อยู่ภายใต้ฝ่ามือ จึงใช้แรงเปิดมือของเธอออกทันที ยกขึ้นสูงไปทางด้านข้าง ทำให้จันวิภาไม่อาจที่จะปิดหน้าได้อีก อย่างไรก็ตาม จันวิภากลับเรียนรู้ประสบการณ์ในครั้งนี้ ไม่ลืมตามองเรือนร่างที่น่าขายหน้าของสุพจน์อีกต่อไป ฉากบ้ากามเช่นนี้ เธอเคยผ่านมันกับสุมิตรมาแล้ว แต่กับคนอื่นยังไม่เคย จันวิภาหลับตาปี๋ ขนตาสั่นไหวอยู่ตลอดเวลา แก้มที่ทั้งบวมเป่งและแดงแจ๋ ราวกับผลของแอปเปิ้ลที่มีเสน่ห์เย้ายวน จนทำให้คนอยากที่จะลิ้มลองรสชาติอันหอมหวานนั่น สุพจน์กลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่งโดยที่ไม่รู้ตัว ระงับความอยากที่จะพุ่งเข้าไปจูบ หัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น “คุณนี่น่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก” คำพูดที่เจ้าชู้นั่น มันเต็มไปด้วยความคลุมเครือ จันวิภาไม่ได้โง่ เธอฟังความหายของสุพจน์ออก นั่นคือสิ่งที่ผู้ชายพูดเมื่อเขาสนใจผู้หญิง เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงเบิกตากว้าง แต่ทว่าสายตากลับไม่ได้อยู่ที่ตัวเขา เธอหันหน้าออกไปข้างๆ แล้วพูดด้วยความโมโห “ได้โปรดนายอย่าทำอย่างนี้ ฉันแต่งงานแล้ว รบกวนคุณรีบๆปล่อยฉันไปได้แล้ว！” เมื่อได้ยินคำว่าแต่งงานสองคำนี้ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของสุพจน์จู่ๆก็จางหายไป เขาปล่อยมือทั้งสองข้างของจันวิภา มองไปยังสวนที่อยู่ข้างนอกแล้วพูดขึ้นว่า “ผมรู้ และผมยังรู้อีกว่าสามีของคุณคือสุมิตร！” “นายรู้จักสุมิตร?” จันวิภาจ้องมองสุพจน์ด้วยใบหน้าที่แปลกใจ นัยน์ตาของสุพจน์เผยออกมาให้เห็นถึงความเกลียดชัง เขาพูดอย่างเยือกเย็น “พวกเรารู้มากกว่ารู้！” จันวิภาถูกความเยือกเย็นที่มาอย่างฉับพลันของสุพจน์ทำให้ตกใจกลัว แต่ทว่าการตอบสนองของเธอนั้นไวมาก จากนั้นจึงรีบพูดออกไป “ในเมื่อนายรู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว ก็รีบปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอยากกลับบ้าน ไม่งั้นสามีจะเป็นห่วงฉัน?” “เขาเป็นห่วงคุณด้วยหรอ?” น้ำเสียงของสุพจน์แทงเข้ากลางใจของจันวิภา “ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับสุมิตร ผมรู้เป็นอย่างดี” มันสายเกินไปที่จะถามว่าทำไมสุพจน์ถึงได้รู้ละเอียดถึงเพียงนี้ จันวิภาอึดอัดและพูดไม่ออก ไม่ผิด สุมิตรไม่ได้เป็นห่วงเธอแน่ๆ เขาเป็นห่วงแค่นวาระ สิ่งที่เขาคิดมีแต่จะทรมานและดูถูกเธออย่างไร！ หรือสงสัยว่าเธอออกไปพัวพันกับผู้ชายคนอื่น เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย หึ แม้แต่ข้อแก้ตัวที่จะปฏิเสธคนอื่นก็ยังถูกมองออก “ไม่ว่าจะเป็นอย่างไง เรื่องของฉันกับสุมิตรมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ ฉันแต่งงานแล้ว และฉันก็เป็นภรรยาของเขา สิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้คือการขังฉันเอาไว้ แล้วนี่มันก็ผิดกฎหมาย” จันวิภาจ้องมองสุพจน์อย่างเยือกเย็น หวังว่าเขาจะเปลี่ยนความคิดให้กลายเป็นถูกได้ สุพจน์หันตัวมาแล้วมองตรงไปที่ดวงตาของจันวิภา แล้วพูดอย่างไม่แยแสอะไร “แต่งแล้วก็อย่าได้ ผมไม่ถือสาหรอกถ้าคุณจะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว” “แต่ฉันถือ！” พอพูดจบ จันวิภาจึงรู้สึกว่าประโยคนี้มันค่อนข้างกำกวม เดิมทีเธอตั้งใจจะพูดว่าเธอถือสาที่สุพจน์เข้ามาใกล้เธอ ไม่ได้ถือสาเรื่องที่ว่าเธอแต่งงานแล้ว แอบมองท่าทีของสุพจน์ จึงพบว่าเขาไม่ได้สนใจอะไร แต่ยักไหล่แล้วพูดขึ้น “ผมอย่างไงก็ได้ แต่ว่าคุณต้องอยู่ที่นี่ไม่สามารถออกไปไหนได้ เป็นเด็กดีแล้วรอ” พูดจบจึงเดินไปหยิบไวน์ออกมาจากตู้เก็บไวน์ แล้วเดินขึ้นชั้นสองไป จนกระทั่งสุพจน์เดินจากไป จันวิภาจึงจะค่อยๆถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่พบ ตอนนี้เธอไม่ปฏิเสธตัวตนของเธอในฐานะภรรยาของสุมิตร กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการยอมรับความจริงที่ว่าเธอแต่งงานกับสุมิตรไปแล้ว