ตอนที่ 111 นวาระสิ้นแล้ว

ต๭นที่ 111 นวาระสิ้นแล้ว พูดถึงสุมิตร ตนเองไม่กลับมาทั้งคืนนี้เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดอีกแล้ว จันวิภารู้สึกปวดหัว ไม่ได้การ เธอจะต้องรีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด！ บ้านทั้งหลังมีเพียงบอดี้การ์ดสองคนที่กำลังคุ้มกันประตูใหญ่อยู่ จันวิภาคิดไปคิดมา จึงได้ตัดสินใจลงมือทำอาหารมื้อดึก แล้ววางยาถ่ายพวกเขา ตอนที่พึ่งส่งอาหารมื้อดึกให้พวกเขานั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนปฏิเสธ เพื่อแสดงถึงความสัตย์ซื่อของตนเอง เธอจึงจงใจกัดไปคำหนึ่งเพื่อให้พวกเขาเชื่อว่าในนี้ไม่ได้วางยาเอาไว้ เมื่อบอดี้การ์ดทั้งสองเห็นเช่นนี้ จึงได้รับเอาความปรารถนาดีของจันวิภาเอาไว้ หลังจากที่จันวิภากลับมาถึงห้อง จึงรีบดื่มยาแก้ท้องเสียทันที ช่างน่าขำขัน หากเธอไม่ดื่มยาแก้ท้องเสีย คงจะท้องเสียจนเดินไม่ไหว ในอาหารมื้อดึกนี้ เธอได้ใส่ยาถ่ายไว้จนเต็มเหนี่ยว！ หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว จึงทำได้เพียงแค่รอให้ยาสัมฤทธิ์ผล ผลคือ หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ผลัดกันเข้าห้องน้ำ ตอนแรกก็ยังผลัดกันเข้าห้องน้ำอยู่ แต่ในตอนสุดท้ายกลับแย่งกันเข้าห้องน้ำเสียนี่ จันวิภาแอบหัวเราะอยู่ข้างๆมาโดยตลอด รอจนได้พอสมควรแล้ว เธอจึงเดินโซซัดโซเซไปยังประตูที่ไร้ซึ่งคนคุ้มกันแล้วเดินออกไป หลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองเข้าห้องน้ำจนหนำใจแล้ว พบว่าจันวิภาไม่อยู่เสียแล้ว จึงรีบนำเรื่องนี้กลับไปรายงานสุพจน์เป็นการด่วน หลังจากที่สุพจน์ได้ฟังเรื่องที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนเล่าจนจบจึงได้แสยะยิ้มขึ้นมา ไม่เพียงแต่ไม่โกรธเท่านั้น ทั้งยังหัวเราะออกมาเป็นระลอกๆ “ฮ่า น่าสนใจจริงๆ ผู้หญิงที่สามารถหนีออกจากมือผมไปได้ถึงสองครั้ง......หึ แต่ว่า มันจะไม่เกิดครั้งที่สามขึ้นอีก ครั้งต่อไป ผมจะผูกคุณไว้กับข้างกายผมตลอดไป” …… บ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ หลังจากที่ธนภาครับโทรศัพท์ของสุมิตร จึงได้รีบจัดวางกำลังคนเป็นการด่วน คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อรอจนกระทั่งฟ้ามืด ก็ยังไม่มีข่าวคราวมา “ไม่ดีแล้ว ยังไม่เจอพวกเขาทั้งสองคนอีก นี่มันก็นานขนาดนี้แล้ว จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ！” ธนภาคก้าวไปมาอย่างร้อนรน และเรื่องที่ธนภาคกังวลใจมากที่สุด ก็คือเรื่องที่นวาระจะลงมือกับจันวิภา ผู้หญิงที่หน้าเนื้อใจเสือเช่นนั้นถ้าเกิดบ้าคลั่งขึ้นมา แล้วทำเรื่องที่ไม่อาจควบคุมได้เขาก็คงจะเชื่อ “ฉันรู้ นายเลิกพูดได้แล้ว！หยุดเดินสักทีได้มั้ย เดินจนฉันตาลายไปหมดแล้ว” สุมิตรนั่งอยู่บนโซฟา นิ้วทั้งสิบประสานกัน อย่าได้ไปมองหน้าตาที่สงบนิ่งของเขา ภายในใจที่แท้จริงนั้นลุกโชนราวกับหม้อที่กำลังเดือดจัด ผ่านไปนานขนาดนี้ ยังไม่ทราบเบาะแสของพวกเขาเลย จันวิภานางผู้หญิงคนนั้นยังตั้งครรภ์อยู่นะ！ รอเดี๋ยว ทำไมตนเองถึงได้คิดถึงนางแพศยาที่ยั่วผู้ชายทุกสารทิศขึ้นมาก่อนล่ะ? มันแน่นอนที่เด็กในท้องของเธอจะไม่ใช่ลูกของเขา เขาจะคิดถึงนางร่านนั่นไปทำไม！ ภายในความร้อนใจ ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีคนรายงานว่าจันวิภากลับมาแล้ว วินาทีต่อมา จันวิภาก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู พอเห็นจันวิภา สุมิตรก็โมโหขึ้นมาทันที “นางร่านนี่ ไม่กลับมาคืนหนึ่ง！พูดมา เธอไปเกลือกกลั้วกับไอ้ชายชู้ที่ไหนอีกล่ะ? ยังท้องอยู่แท้ๆกลับไม่สงวนตัว！” จันวิภารีบเข้ามาอย่างร้อนรน ยังไม่ได้พูดความคับข้องใจในวันนี้ออกไป พึ่งจะเข้ามาก็ถูกสุมิตรชี้หน้าด่าเข้าเสียแล้ว เป็นใครก็คงไม่สบายใจ จันวิภากลับมาเยือกเย็นทันที “นายก็รู้นี่นาว่าฉันท้อง แล้วนายทำกับคนท้องอย่างนี้หรอ?” “เชื้อชู้ที่อยู่ในท้องเธอ ฉันไม่เอามันออกเธอก็ควรที่จะคุกเข่าลงขอบคุณฉัน！พูดมา！นางแพศยาอย่างเธอแอบไปนัดคุยกับนราวิชญ์ใช่มั้ย?” สุมิตรจ้องเขม็งมองจันวิภา ความวิตกตลอดทั้งวันนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแล้วระบายออกมากับจันวิภา “ถ้าใช่แล้วจะทำไม ไม่ใช่แล้วจะทำไม ฉันหายไปตั้งนาน นายเคยเป็นห่วงฉันบ้างมั้ย！” ดูๆแล้ว เรื่องแรกที่ผู้ชายคนนี้สงสัยก็คือสงสัยว่าเธอไปมั่วกับผู้ชายคนอื่น น้ำเสียงของจันวิภาใกล้ที่จะระเบิดออกมาแล้ว ชีวิตของเธอเกือบจะจบสิ้น แต่สุมิตรก็ยังจะมาพูดจาเยาะเย้ยอยู่ที่นี่อีก สุมิตรคิดอยากจะพูดออกมา แต่กลับพบว่าเสื้อผ้าที่จันวิภาสวมใส่อยู่บนร่างกายเป็นชุดอกกำลังกายของผู้ชาย นั่นจึงยิ่งเป็นการเพิ่มน้ำมันบนกองไฟทำให้สุมิตรขนลุกซู่ด้วยความโกรธ เขาเดินเข้าไปจับคอเสื้อของจันวิภาเอาไว้ ตะโกนออกมาอย่างโมโห “นางสารเลวกลับมาแล้วยังจะปากแข็งอีก！ดูสิว่าที่เธอสวมอยู่มันคืออะไร！” พูดไป ในขณะที่พลักจันวิภาอย่างแรง จันวิภาเกือบที่จะล้มลงกับพื้น มองดูชุดออกกำลังกายที่สวมอยู่บนร่างกายอย่างตกตะลึง เธอเกือบจะลืมสิ่งนี้ไปแล้ว！ เนื่องจากเสื้อผ้าที่เธอสวมในวันนั้นมันทั้งฉีดขาดและสกปรกโสมม สุพจน์จึงทำเพียงแค่เอาชุดออกกำลังกายของเขามาให้เธอสวมใส่ ตอนที่พึ่งกลับมานั้นเธอได้วิ่งหนีออกมาอย่างสุดชีวิต ไหนเลยจะคิดถึงสิ่งพวกนี้ ช่วงเวลานี้ แม้จะมีร้อยปากก็ไม่อาจอธิบายได้ “เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด ทั้งหมดเป็นเพราะนวาระได้ทำเรื่องที่แสนดีลงไปไงล่ะ！” จันวิภาตะโกนไปทางสุมิตร แต่ร่างกายกลับรักษาระยะห่างกับสุมิตรเอาไว้ เพราะเกรงว่าจู่ๆเขาจะใช้ความรุนแรงขึ้นมา แล้วทำร้ายลูกน้อยที่อยู่ในท้องของเธอ พูดถึงนวาระ สุมิตรถึงจะนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เขาจ้องมองจันวิภา แล้วเอ่ยถามอย่างบีบบังคับ “นวาระล่ะ เขาหายไปพร้อมกับเธอ ทำไมเขาถึงยังไม่กลับมา?” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจันวิภาจึงได้ตกตะลึง “นวาระยังไม่กลับมาอีกหรอ?” สุมิตรหลี่ตามอง “เธอรู้มั้ยว่าเขาอยู่ไหน?” จันวิภาเตรียมที่จะอ้าปากพูด แต่ก็มีลูกน้องเข้ามาพูดรายงาน “บอสครับ มีคนหาคุณนวาระเจอแล้ว แต่ว่า......แต่ว่า......” “แต่อะไร? รีบพูดมา！” สุมิตรตะคอกเสียงดัง ลูกน้องตกใจเสียจนรีบเผยเรื่องราวทั้งหมดออกมา “แต่ว่า......สิ่งที่พวกเราเจอคือ......ศพ......” ทันใดนั้นเอง ผู้คนทั้งหมดต่างก็ถูกข่าวนี้ทำให้ช็อคไป คิดไม่ถึงเลยว่านวาระจะตายแล้ว！！！ และจันวิภาที่ได้ยินข่าวนี้ ในใจจึงเต้น “ตุ๊บตับ” ถอยหลังไปสองเก้าโดยไม่รู้ตัว พระเจ้าช่วย！ สายตาของสุมิตรจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของจันวิภา คิดว่านี่เป็นการแสดงออกของคนที่หวาดผวา ทันใดนั้นจึงบีบไปที่คอของจันวิภาทันที แล้วตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “แกทำใช่มั้ย?” คอถูกบีบเอาไว้ จันวิภาตบไปที่แขนของสุมิตรอย่างทุกข์ระทม แต่กลับไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย “ไม่......ไม่ใช่ฉัน......” อย่างไรก็ตามเดิมทีสุมิตรก็ไม่คิดจะเชื่ออยู่แล้ว แรงบนฝ่ามือของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก อากาศที่อยู่ในปอดของจันวิภาเหลือน้อยลงไปทุกที แล้วค่อยๆหายใจอยากติดขัด “นางสารเลว！ นางแพศยา！ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรอ！ ฉันรู้ว่าเธอมันนางอรพิษ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะจิตใจโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะฆ่าคนได้！” นัยน์ตาของสุมิตรคั่งไปด้วยเลือด แรงอันมหาศาล เขาอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะบีบจันวิภาให้ตายคามือ “สุมิตร นายอย่าทำอย่างนี้ พวกเราไปดูสถานที่กันหน่อยเถอะ” สีหน้าของจันวิภาขาวซีดขึ้นทุกที กังวลใจว่าเด็กในท้องของเธอจะมีอันตราย ธนภาครีบมาขวางกั้นหน้าสุมิตรเอาไว้ สุมิตรส่งเสียงหึออกมาอย่างเยือกเย็น โยนจันวิภาไปด้านข้าง แล้วพูดเยาะเย้ยออกมา “จันวิภา เธอรอไปติดคุกได้เลย！” พูดจบ สุมิตรจึงรีบออกไปทันที ไปยังสถานที่ที่พบศพของนวาระ มือข้างหนึ่งของจันวิภาปกป้องท้องเอาไว้ อีกมือหนึ่งทาบไปที่หน้าอก พิงไปที่ผนังแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างตะกละตะกลาม หลังจากที่หายใจโล่งแล้ว จันวิภาที่พิงพนังอยู่ก็ได้ตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่านวาระจะตายแล้ว？！ แล้วสุมิตรก็เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นคนฆ่านวาระ นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไง！มันเห็นได้ชัดเจนว่านวาระต้องการจะฆ่าเธอ หากไม่ใช่ว่าได้ถูกชายหน้ากากเงินคนนั้นช่วยเธอเอาไว้ เกรงว่าวันนี้สุมิตรก็คงจะไม่เห็นเธอแล้ว เมื่อนึกถึงชายที่จ่ายสามสิบล้านเพื่อเธอคนนั้น จู่ๆจันวิภาก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง ในเมื่อชายคนนั้นเป็นคนช่วยเธอจากที่เกิดเหตุ นั่นเป็นข้อบ่งชี้หรือไม่ นวาระที่ตายไปเกี่ยวข้องอะไรกับเขากันนะ?