ตอนที่ 103 ฉันไม่ได้ฆ่าเขานะ

ต๭นที่ 103 ฉันไม่ได้ฆ่าเขานะ จันวิภากลับมาที่ห้องแล้วทำความสะอาดตนเอง ตอนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น เวลาก็ได้เดินมาถึงช่วงเช้าตรู่แล้ว เธออยากจะเอนตัวลงบนเตียงแล้วนอนพักสักงีบหนึ่ง แต่เมื่อหลับตาลง ในสมองได้ปรากฏใบหน้าของนวาระที่แต่งหน้าจัดและบิดเบี้ยวราวกับผีอยู่ในบ้านร้าง จันวิภาส่ายศีรษะอย่างแรง พยายามที่จะเอาภาพนี้ออกจากสมอง เพียงไม่นาน ก็ได้จมดิ่งลงสู่ความฝัน แต่ที่เธอคิดไม่ถึงเลยก็คือ ในความฝัน เธอยังจะเห็นนวาระที่กลายเป็นภูมิผีปีศาจ หนีขึ้นมาจากนรกมาเอาชีวิตของเธอและลูกน้อย ความรู้สึกที่แท้จริงนั้น มันช่างเหมือนกับตอนที่อยู่ในบ้านร้างอย่างไรอย่างนั้น มันทำอะไรไม่ถูกและหวาดผวา！ “อ๊ากก！” จันวิภาตื่นขึ้นมาจากฝันอย่างรวดเร็ว หวนนึกถึงฉากที่นวาระจะลากเธอลงไปในนรก ทั่วทั้งตัวขนลุกซู่ อดไม่ได้ที่จะสัมผัสผิวของตนเอง แล้วขดตัวอยู่ในมุมเตียง มือลูบคลำท้องของตนเอง หัวใจของจันวิภายังเต้นตุ๊บๆไม่หยุด ในความฝันมันช่างเหมือนจริง จนกระทั่งหลังจากที่จันวิภาตื่นขึ้นมาก็ยังรู้สึกว่านวาระอาจจะกลายเป็นผีแล้วตามมาหลอกหลอนเธอจริงๆ ถึงอย่างไรนวาระก็ตายไปแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่เธอที่เป็นคนฆ่า แต่ทว่าวันนั้นตนเองก็ได้อยู่ในสถานที่เกิดเหตุ ยิ่งไปกว่านั้นนวาระยังเกลียดเธอและเกลียดเธอลึกถึงกระดูกดำ ที่สำคัญกว่านั้นเลยก็คือ เธอไม่สนว่าจะแก้แค้นเธอ แต่ทำไมถึงมาเกี่ยวข้องกับลูกที่อยู่ในท้องของเธอล่ะ ภายใต้ความครุ่นคิด ประตูห้องของจันวิภาจู่ๆก็ถูกคนเตะจนเปิดออก เธอตกใจเสียจนกระโดดขึ้นมา พึ่งจะฝันร้ายไปเมื่อกี้ ตอนนี้ก็มาเตะประตูอีกแล้ว นี่ นี่คงไม่ใช่ว่านวาระมาจริงๆหรอกนะ！ โชคดีที่เมื่อกี้เธอหวนคิดอยู่ในใจไม่หยุด ตราบใดที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่กลัวว่าผีจะมาเคาะประตูตอนดึกหรอก！ เรื่องละอายไม่เคยทำ แต่ดันเคาะประตูมา “จันวิภา！” เสียงคำรามแห่งความโกรธดังกึกก้องขึ้นมา จากนั้นเงาที่อยู่ด้านนอกก็เดินเข้ามา หัวใจของจันวิภายังไม่ทันที่จะได้ผ่อนคลาย ก็เห็นสุมิตรที่โกรธแค้นชดประตูเข้ามา จากนั้นจึงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าเธออย่างรุนแรง จันวิภาถูกตบเสียจนตกตะลึง จ้องมองสุมิตรด้วยความโกรธ แล้วตะโกนออกมา “สุมิตรนายเป็นบ้าอะไรอีก！นายตบฉันทำไม！” “ฉันตบเธอทำไม? ฉันอยากจะตบก็ตบ ต้องโทษที่เธอเป็นนางร่าน นวาระก็เลยถูกเธอทำร้ายจนตาย！เธอสาแก่ใจแล้วใช่มั้ย！” ดวงตาของสุมิตรเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง มองดูแล้วมันช่างน่ากลัวอย่างถึงที่สุด จันวิภาอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาอยู่เล็กน้อย เธอค่อยๆถอยไปพิงที่มุมกำแพง ปากยังไม่ลืมที่จะพูดโต้แย้งอย่างมีเหตุผล “ฉันไม่ได้ฆ่านวาระ！มันไม่เกี่ยวกับฉันเลย！” “เขาไม่ได้ถูกเธอฆ่า แต่เขาตายเพราะเธอ！” เหตุและผลของสุมิตรได้ถูกความโกรธครอบงำเอาไว้ เมื่อเห็นจันวิภาตัวหดด้วยความกลัว มันจึงยิ่งกระตุ้นเขามากขึ้น เขาลากเธอมา แล้วคิดอยากจะทำให้เธอความอัปยศอดสู แน่นอนว่าจันวิภาไม่ยอมแน่นอน ตอนนี้สุมิตรกำลังหัวร้อน หากคุณไม่ระวัง เกิดทำร้ายลูกน้อยขึ้นมาจะทำอย่างไร ตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงเธอคนเดียว ในท้องเธอยังมีลูกน้อยที่ยังไม่ได้เกิดออกมาอีก จั ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายลูกน้อยได้ การดิ้นรนของจันวิภากลับยิ่งทำให้สุมิตรหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เขากดร่างกายของจันวิภาลง สองเท้าหนีบสองขาของเธอที่เตะอย่างต่อเนื่องเอาไว้ จับมือทั้งสองของเธอจนแน่น จากนั้นจึงโน้มตัวลงและกัดไปที่ริมฝีปากเธออย่างแรง “อุ๊บ......สุมิตรไอ้สารเลว！นายพูดออกมาให้ชัดๆ！อะไรที่บอกว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้นวาระตาย！ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอเลย！ทั่วทั้งร่างกายของจันวิภาถูกกดเอาไว้ แต่ปากยังคงพูดความไม่พอใจที่อยู่ในใจออกมา” รอยจูบของสุมิตรได้แฝงไว้ด้วยรสชาติแห่งเอาแต่ใจและก้าวร้าว เขากัดริมฝีปากของจันวิภาเสียจนบวมและแดงหาใดเปรียบ จึงจะหยุดแล้วมองเธออย่างเยือกเย็น “นวาระโดนนราวิชญ์ของเธอ......ฆ่า นราวิชญ์อีกแล้ว ฉันคนนี้ไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่！” กล่าวไปพลาง สุมิตรใช้มือที่ว่างอยู่ฉีกกระฉากเสื้อของจันวิภาออก จันวิภาที่ได้ฟังคำพูดของสุมิตร สมองก็ราวกับถูกฟ้าผ่าอย่างไรอย่างนั้น มันขาวโพลน ทำไมในเวลาเพียงแค่คืนเดียว ฆาตกรกลับเปลี่ยนไปเป็นนราวิชญ์เสียได้！ นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนราวิชญ์เลย เห็นได้ชัดว่าฆาตกรมีความเกี่ยวข้องกับชายหน้ากากเงินที่จ่ายเงินซื้อเธอสามสิบล้าน！ “ไม่！ฆาตรกรไม่ใช่พี่นราวิชญ์！ฆาตกรเป็นคนอื่น และฉันก็รู้ว่าฆาตกรคือใคร！” จันวิภาไม่สนใจสิ่งที่สุมิตรจะทำกับเธอต่อจากนี้ แล้วรีบอธิบายนราวิชญ์ที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเมื่อสุมิตรได้ยินคำพูดของจันวิภา ก็ได้หยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ลง เขายิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางสารเลวนี่ยังคิดจะช่วยพูดให้นราวิชญ์อีก！ สุมิตรแสยะยิ้มจ้องมองจันวิถา แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “เธอเสแสร้งต่อหน้าฉันให้มันน้อยๆ！หน่อยเธอพูดว่าฆาตกรไม่ใช่มัน！งั้นฆาตกรเป็นใครกันล่ะ?” “ฉัน......” จันวิภาต้องการที่จะพูดชื่อชายหน้ากากเงินคนนั้นออกมา แต่จู่ๆก็นึกขึ้นได้ ตนเองไม่รู้จักชื่อของผู้ชายคนนั้นนี่นา！ อยู่ด้วยกันตั้งวันหนึ่ง เขาไม่เคยบอกเธอเลย！ เมื่อเห็นจันวิภาพูดไม่ออก สุมิตรจึงหัวเราะเยาะ น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการดูถูก “ทำไม? หาเหตุผลอะไรดีๆมาหลอกฉันได้หรือยัง?” “ไม่ใช่！” จันวิภารีบโต้แย้ง หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็ยังหาคำพูดที่สวยหรูมาพูดไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลายแล้วพูดออกไป “เป็นผู้ชายที่สวมหน้ากากเงิน......ก็คือชายคนที่อยู่ในงานประมูลวันนั้นที่ซื้อฉันด้วยเงินสามสิบล้าน！” “ฮ่าๆ......” จู่ๆสุมิตรก็หัวเราะออกมายกใหญ่ ยิ่งหัวเราะก็เหมือนยิ่งบ้า หัวเราะเสียจนจันวิภาทำอะไรไม่ถูก สุมิตรหัวเราะจนหนำใจแล้ว ทันใดนั้นเองเขาก็ก้มหน้าลงมองจันวิภา สายตาบ้าคลั่งกระหายเลือด ราวกับต้องการจะกลืนกินชีวิตเธอ “จันวิภา เธอนี่จริงๆเลย เพื่อช่วยชู้ของตัวเอง แม้แต่เหตุผลที่น่าขำอย่างนี้ก็พูดออกมาได้......นางร่าน เธอกะจะไม่คิดก่อนพูดจาเหลวไหลออกมาเลยหรอ?” ไม่รอให้จันวิภาแก้ตัว สุมิตรจึงบีบคอของเธออย่างโกรธแค้น กดร่างกายเธอลงแล้วตะคอกออกมาอย่างโมโห “นางแพศยา！สารเลว！ต้องโทษแก！ถ้าไม่ใช่เพราะแกกับนราวิชญ์เป็นชู้รักกัน นราวะก็คงไม่ตาย！ ฉันจะต้องให้พวกแกได้ชดใช้แน่！” จันวิภาถูกสุมิตรบีบคอเอาไว้ อาการขาดอากาศหายใจเหมือนเมื่อตอนค่ำได้กลับมาอีกครั้ง เธอตีไปที่แขนของสุมิตรอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไร้ผล ครั้งนี้สุมิตรไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้จันวิภาขาดอากาศหายใจ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยจันวิภาลง กดเรือนร่างและต้องการข่มขื่นเธออีกครั้ง “ร้อง ร้องออกสิ！ ร้องขอให้ฉันอภัยให้เธอ！ ร้องสิ！” สุมิตรเอากับจันวิภาไม่ถึงจุดสุดยอด เขาจ้องมองเธอด้วยความโกรธ พยายามทำให้เธอร้องไห้เหมือนอย่างกับนวาระ แล้วขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป สุมิตรต้องการเห็นจันวิภาที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ใต้เรือนร่างของเขา แต่อย่างไรก็ตามภายใต้การกระทำทั้งหมดจันวิภาได้มองเพดานอย่างเอาเป็นเอาตาย อดทนกัดฟันต่อความป่าเถื่อนของสุมิตร เมื่อสุมิตรเห็นเช่นนี้ ในใจกลับยิ่งไม่สบายใจ ผู้หญิงคนนี้ เมื่อไหร่ที่จะรู้จักเป็นเด็กดี！และยอมแพ้ต่อหน้าเขา！ ในโลกใบนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้หญิงที่สุมิตรไม่มีทางเอาชนะอยู่ได้！ เพราะอารมณ์หงุดหงิด สุมิตรจึงทำสิ่งที่หยาบ หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็ได้สวมใส่เสื้อผ้าแล้วคิดที่จะเดินออกไป แต่ทว่าจันวิภากลับดึงมือของเขาเอาไว้ “สุมิตร......” น้ำเสียงของจันวิภาแหบแห้งดั่งทราย คาดว่าน่าจะเป็นเพราะผลที่ตามมาจากการถูกกดอัดเมื่อครู่นี้ “มีอะไรก็รีบพูดมา！” สุมิตรสะบัดมือของจันวิภาออกอย่างหยาบคาย แต่ร่างกายกลับหยุดนิ่งลง ดูเหมือนจะต้องการฟังว่าจันวิภายังมีอะไรจะพูดอีก