已经是第一章了
ตอนที่ 115 ผมไม่มีที่อยู่ในใจคุณสักนิดเลยหรอ
ตนที่ 115 ผมไม่มีที่อยู่ในใจคุณสักนิดเลยหรอ?
ตอนที่จันวิภากลับมาถึงบ้าน ก็พบว่าสาวใช้ที่มักกันอยู่เต็มห้องโถง ในตอนนี้กลับไม่เห็นสักคน มีเพียงแค่บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่หน้าประตู กับสุมิตรที่นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
พึ่งจะเดินเข้ามา จันวิภาก็ได้ถูกบรรยากาศที่กดดันภายในห้องทำให้ตกใจ แล้วรู้สึกได้ลางๆว่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแน่
หลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองรอจนเธอเดินเข้ามาแล้ว จากนั้นจึงเดินเข้ามาแล้วมัดมือของเธอเอาไว้ข้างหลัง กดให้เธอลงไปคุกเข่าอยู่ต่อหน้าสุมิตร
เข่าถูกบดขยี้และกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนเจ็บ จันวิภาอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศที่เย็นยะเยือกเข้ามา แล้วตะโกนใส่บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ “พวกนายทำอะไร！”
แต่กลับมีเพียงความเงียบ
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเธอ จันวิภาจึงหาสายตาของเธอไปทางสุมิตร นี่มันเป็นภาพที่ไม่น่ามอง จันวิภาถอยหลงออกไปอย่างหวาดผวา
สุมิตรก้มหน้าลง มือทั้งสองประสานกันไว้ใต้คาง ตอนที่จันวิภาจะแหงนหน้าขึ้นมองเขานั้น สุมิตรก็แค่เอาหน้าหันไปทางเธอ ครั้งนี้ จันวิภาเห็นใบหน้าด้านที่น่ากลัวของสุมิตรเข้าเสียแล้ว
บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่เหมือนกับกำลังหัวเราะเยาะ ดวงตาของเขาที่อดนอนมาทั้งคืนมันช่างแดงก่ำจริงๆ หนวดบริเวณริมฝีปากที่ยังไม่ได้โกน ทันใดนั้นเองสุมิตรก็หันมามองจันวิภา ซึ่งมันทำให้จันวิภาตกใจจนถึงขีดสุด
สุมิตรในตอนนี้ เหมือนฆาตกรบ้าที่อยู่ในหนัง
จันวิภาคิดว่าเขาคงจะไปโดนอะไรกระตุ้นมาอีกแล้ว จึงได้ส่งความโกรธแค้นมาหาเธอ แต่สุมิตรกลับไม่ใช่ เขาทำเพียงแค่มองเธอด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
เป็นเวลานาน สุมิตรก็ได้เอ่ยถามขึ้นอย่างเงียบๆ “เมื่อกี้เธอไปเจอกับนราวิชญ์มาหรอ?”
สุมิตรเป็นคู่อริของนราวิชญ์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นเรื่องที่สำคัญ แน่นอนว่าจันวิภาไม่สามารถบอกความจริงกับเขาได้ ทำได้เพียงแค่ส่ายหัวแล้วพูดออกไป “เปล่า ฉันแค่ออกไปเดินเล่นแก้เซ็ง”
เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงหันกลับมามองอีกครั้ง นัยน์ตาส่องประกายแสงที่แปลกประหลาดอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จันวิภาจะพบ แสงนั่นก็ได้จางหายไปอย่างรวดเร็ว
“งั้นหรอ? คิดว่าเธอไป ก็คงจะได้เห็นฉากสุดท้ายของเขา” ใบหน้าของสุมิตรนิ่งสงบ จันวิภาไม่คุ้นชินเลยจริงๆ เธอรู้จักกับสุมิตรมานานขนาดนี้ ก็ยังไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติต่อเธออย่างสงบนิ่งเช่นนี้มาก่อน
และคำพูดของสุมิตรทำให้จันวิภากังวลเป็นพิเศษ เธอมองเขาอย่างตรึงเครียด แล้วเอ่ยถามขึ้น “นายหมายความว่าไง?”
สุมิตรลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป แล้วพูดออกมาลอยๆ “ไม่มีอะไร ฉันพูดไปแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปแน่”
สุมิตรยิ่งเงียบสงบ ยิ่งทำให้จันวิภาปั่นป่วน ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เขาพูดทำให้จันวิภากลัวจนเนื้อเต้นจริงๆ จึงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างตอแย “ความหมายนายคือนายคิดจะฆ่าเขา？！”
สุมิตรหันไปยิ้มอย่างยากจะคาดเดาให้กับจันวิภา จากนั้นจึงค่อยๆเดินออกไป
มองไปที่แผ่นหลังของสุมิตร จันวิภาตะโกนอยู่ที่ด้านหลังอย่างรีบร้อน “สุมิตร！นายบ้าไปแล้ว！ฆาตกรเป็นใครยังไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจน！นายก็จะฆ่านราวิชญ์ซะแล้ว！พี่นราวิชญ์เป็นคนบริสุทธิ์！นายอย่าฆ่าเขานะ！”
แต่อย่างไรก็ตามที่เหลืออยู่กลับมีแค่เพียงแผ่นหลังของสุมิตรเท่านั้น
จันวิภารีบร้อนที่จะตามไป เสียดายที่ด้านหลังมีชายร่างใหญ่สองคนกดเธอไว้จนไม่อาจเคลื่อนไหวได้ จันวิภาทำได้เพียงแค่กัดฟัน และฉวยโอกาสตอนที่สุมิตรยังเดินออกไปได้ไม่ไกลมากนักตะโกนเรียก “นราวิชญ์ไม่ได้ฆ่านวาระจริงๆนะ ฉันสามารถไปหาชายหน้ากากเงินคนนั้นได้......”
คำพูดที่เหลือได้ถูกจันวิภากลืนมันลงคอไป เพราะว่าสุมิตรได้เดินไปไกลแล้ว จนไม่เห็นเรือนร่าง
ชายร่างใหญ่ทั้งสองคนที่กดเธอเอาไว้ได้ปล่อยเธอออกจากการควบคุม
จันวิภานั่งลงบนพื้นอย่างงุนงงอยู่นาน นึกย้อนกลับไปตั้งแต่ต้นจนจบของเรื่องราว
มิน่าล่ะ มิน่าล่ะวันนี้สุมิตรถึงได้นิ่งเงียบกับเธอเช่นนี้ ที่แท้ก็คิดเรื่องนี้！ ไม่ได้！ เธอไม่อาจให้สุมิตรฆ่านราวิชญ์ได้เป็นอันขาด เธอต้องล้างมลทินให้นราวิชญ์ ！
ใช่แล้ว！ไปหาชายหน้ากากเงินคนนั้น มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเป็นพยานให้นราวิชญ์ได้ ว่านราวะไม่ได้ถูกนราวิชญ์ฆ่าตาย！
เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงรีบลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วตัดสินใจเดินออกประตูไป
เธอเดินตามทางที่หนีมาในวันนั้น จึงได้หาคฤหาสน์ของสุพจน์เจออีกครั้ง บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตูจำเธอได้ หนึ่งในนั้นก็คือบอดี้การ์ดที่ถูกเธอวางยาถ่าย จึงรีบเข้าไปรายงานกับสุพจน์ทันที
เพียงไม่นาน บอดี้การ์ดที่เข้าไปรายงานก็เดินออกมาที่หน้าประตู แล้วพาจันวิภาเข้าไป
เดินทีบรรยากาศมันควรจะน่าอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่ใจของจันวิภาในตอนนี้แขวนไว้อยู่บนร่างกายของสุพจน์ จึงไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น
ครั้งนี้เมื่อเห็นสุพจน์ เขานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องอ่านหนังสือ มันเพิ่มความสบายๆให้กับรูปลักษณ์ที่หล่อของเขา
หลังจากที่จันวิภาเข้ามา เขาที่กำลังทำงานอยู่ก็หยุดลง มือข้างหนึ่งของสุพจน์ถูไปที่คาง จ้องมองจันวิภาแล้วหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมาด้วยตัวเอง......”
นี่ทำให้จันวิภาอึดอัดอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อเธอนึกถึงจุดมุ่งหมายที่มาในวันนี้ จึงรีบพูดออกไปด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ที่ฉันมาในวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะถามนาย”
“อ๋อ?” สุพจน์ทำท่าประหลาดใจ เขาชี้ไปที่โซฟา แล้วพูด “เชิญนั่งก่อนเถอะ อะไรคือเรื่องใหญ่ที่ว่า ที่ทำให้เธอกลับมาสถานที่แห่งนี้ซึ่งยากจะหลบหนีอีกล่ะ”
ฟังคำพูดเยาะเย้ยในน้ำเสียงของสุพจน์ จันวิภาแสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดออกไปอย่างจริงจัง “ไม่ต้องแล้ว ที่ฉันมาในวันนี้เพราะอยากจะถามให้ชัดเจน เรื่องที่นวาระตายที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ครั้งที่แล้วนายช่วยฉันเอาไว้ จากนั้นเธอตายได้อย่างไงล่ะ?”
“เธอพูดถึงนวาระนี่เอง” เอ่ยถึงนวาระ สุพจน์ก็ยักไหล่ขึ้นมาอย่างไม่แยแส แต่ปากกลับพูดคำพูดที่โหดร้ายหาใดเปรียบ “เธอต้องการจะลงมือกับคุณ ต้องการให้คุณตาย ผมก็เลยไม่ให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปไงล่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจันวิภาก็เปลี่ยนไป จ้องเขม็งมองสุพจน์แล้วถามอย่างตอแย “เป็นนายทำจริงๆหรอ?”
สุพจน์พยักหน้ายอมรับ
“บ้าเอ้ย！ ไม่ได้การ！ นายรีบตามฉันไปหานราวิชญ์เร็วเข้า！ ไม่ ยังต้องไปเจอสุมิตรอีก！ ตอนนี้สุมิตรเข้าใจนราวิชญ์ผิด เขาจึงอยากจะฆ่านราวิชญ์！” พูดไปพลาง จันวิภาก็รีบถลันเข้าไปข้างๆสุพจน์ จับมือของเขาเอาไว้และลากเขาขึ้นมา
“นายไปกับฉันไปอธิบายให้ชัดเจน ว่าเรื่องนี้นราวิชญ์ไม่ได้ทำ！”
สีหน้าของสุพจน์หม่นหมอง เขาผละมือออกจากมือเล็กๆของจันวิภา พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศกอยู่เล็กน้อย “ทำไมเธอถึงแคร์นราวิชญ์ขนาดนั้น?”
เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงมองสุพจน์อย่างตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี
เมื่อเห็นเช่นนี้ สุพจน์จึงยิ้มแล้วส่ายหัว ท่าทางราวกับได้รับบาดเจ็บ แล้วพูดขึ้นมา “ผมขอปฏิเสธ”
จันวิภาตกใจจนพูดไม่ออก คนๆนี้ชอบเล่นตลกในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานหรืออย่างไร！
ตอนนี้การช่วยคนต้องรีบเร่ง ！ และเมื่อดูท่าทีของสุมิตรก่อนที่จะออกประตูไป เขาไม่ปล่อยนราวิชญ์ให้รอดแน่ เวลาไม่รีรอ ยิ่งสุพจน์รีบออกมาชี้แจงเร็วเท่าไหร่！ นราวิชญ์ก็ยิ่งอันตรายน้อยลงเท่านั้น！
“แม้ว่าฉันจะไม่รู้จักชื่อของนาย แต่ฉันขอร้องนายล่ะ ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย? ถ้านายไม่ช่วยฉัน พี่นราวิชญ์จะต้องตายแน่！” จันวิภาขอร้องอย่างขมขื่น มันแทบจะไม่มีใครที่คุกเข่าลงขอความเมตตาจากสุพจน์เลย
เมื่อเห็นจันวิภาพยายามอย่างสุดชีวิตขนาดนี้ แม้ว่าตนเองจะอับอาย แต่สุพจน์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ทำไมเธอถึงสนใจว่าสุมิตรจะลงมือกับนราวิชญ์ขนาดนั้น ที่แท้ก็ไม่กังวลว่าสุมิตรจะรู้เลยว่าผมฆ่านวาระ และมาลงมือกับผมงั้นหรอ? ในใจของคุณ ไม่มีที่ให้ผมอยู่สักนิดเลยหรอ?”
已经是最新一章了
加载中
