ตอนที่ 116 ตาย

ต๭นที่ 116 ตาย！ สุพจน์มองตรงไปยังแววตาของจันวิภา ทำให้เธอเห็นความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในดวงตาของเขา มันช่างเข้มข้นและลึกซึ้ง จันวิภามึนงง เธอคิดว่าสุพจน์พูดชอบเธอ แต่ว่าพูดเล่น ความจริงจังเช่นนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บรรยากาศเงียบสงบ มันเป็นเวลานาน จันวิภาจึงจะพูดพึมพำออกมาเบาๆ “แต่ แต่ว่า......” ในระหว่างการพูด สุพจน์ถูกดึงดูดด้วยภาพจากในคอมพิวเตอร์ เมื่อเขาเห็นเนื้อหามันอย่างชัดเจนแล้ว ที่มุมปากจึงยิ้มขึ้นมาอย่างไตร่ตรอง แล้วพูดกับจันวิภาออกไปว่า “คุณอย่ามาขอร้องผมเลย ตอนนี้พูดอะไรไปก็สายไปแล้ว” ครึ่งหนึ่งของอารมณ์ถูกขัดจังหวะ จันวิภามองสุพจน์ แล้วพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “นายหมายความว่าไง?” นัยน์ตาของสุพจน์จ้องมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วกวัดมือเรียกจันวิภาเข้ามา จันวิภาเดินไปข้างเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วมองไปทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามสายตาของเขา “นี่มัน......ทำไมถึง......” คำพูดที่ยังไม่ทันพูดจบถูกหยุดค้างไว้อยู่ในลำคอ จันวิภาจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก ในขณะเดียวกัน สุพจน์ก็ได้เปิดเสียงอย่าระมัดระวัง จึงทำให้สามารถได้ยินเสียงนักข่าวรายงานได้อย่างชัดเจน “จากข้อมูลภายในระบุว่า คุณนราวิชญ์ประธานบริษัทพยุงพงษ์กรุ๊ปจำกัด ที่เพิ่งก่อตั้งและมีชื่อเสียงมากในเมือง เพิ่งเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อไม่นานมานี้......เป็นที่เข้าใจกันว่าประธานหนุ่มคนนี้เป็นหนุ่มโสกที่มีหญิงสาวหลายคนในเมืองต่างหมายปอง เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาจากโลกนี้ไปตลอดกาลเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ด้วยวัยเพียงยี่สิบห้าปี และเราก็ได้พบในที่เกิดเหตุ......” “ตึ๋ง......” หยดน้ำตาล่วงหล่นลงมาเล็กน้อย มันหยดลงมาลงบนหลังฝ่ามือของสุพจน์ เมื่อสุพจน์เห็นเช่นนี้จึงเงยหน้าขึ้นมองจันวิภา จึงพบว่าเธอร้องไห้จนน้ำตาไหลเต็มใบหน้า หยาดน้ำตาตกลงมาเป็นเส้นอย่างต่อเนื่อง ทำไม......ทำไม...... จันวิภาปิดริมฝีปากของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ให้ตนเองส่งเสียงร้องไห้ออกมา หยาดน้ำตาค่อยๆเลื่อนไหลหยดลงพื้นอย่างช้าๆ เธอกลัวเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่เบี่ยงสายตาหนี ในคอมพิวเตอร์สะท้อนให้เห็นถึงฉากที่พึ่งดูไปเมื่อสักครู่นี้ จันวิภาแทบมาอยากจะเชื่อ ว่าคนที่อยู่ในข่าวคนนั้นจะเป็นนราวิชญ์！ “เป็นไปไม่ได้......เป็นไปไม่ได้！พี่นราวิชญ์ไม่มีทางตายง่ายๆอย่างนี้แน่！เขารับปากฉันไว้แล้ว！ว่าจะอยู่แก่ด้วยกันเป็นเพื่อนฉัน！” จันวิภาส่ายศีรษะอย่างยากที่จะเชื่อ อยากจะสลัดสิ่งที่อยู่ในสมองออกไป เมื่อเห็นจันวิภาเป็นเช่นนี้ สุพจน์จึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมาในใจ แล้วพูดเรื่องจริงที่โหดร้ายนี้ออกมา “สุมิตรลงมือแล้ว” “ม่ายย！” จันวิภาแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าแล้วกรีดร้อง เธอผลักสุพจน์ที่อยู่ข้างหน้าออกไปอย่างรุนแรง แล้วรีบวิ่งออกไป สุพจน์คิดจะตามก็ตามไม่ทันเสียแล้ว เมื่อบอดี้การ์ดที่ข้างนอกประตูเห็นจันวิภาวิ่งออกไป จึงใช้สายตาส่งสัญญาณถามว่าจะให้ตามไปหรือไม่ สุพจน์สะบัดมือ มันแสดงถึงว่าไม่ต้องตามไป ให้เธอไปเถอะ จ้องมองแผ่นหลังของจันวิภา สุพจน์จึงตกลงสู่ห้วงความคิดอย่างอดไม่ได้ พูดขึ้นมาพึมพำ “ไม่คิดเลย สุมิตรจะลงมือเร็วขนาดนี้ วิธีการก็ยังดีเยี่ยม ถึงตาย” จันวิภาวิ่งกลับไปที่บ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์อย่างทุลักทุเล ตลอดทางเธอหมกมุ่นอยู่กับการตายของนราวิชญ์ มันสะเทือนใจเสียจนไม่อาจคลี่คลายด้วยตัวเองได้ พึ่งจะเข้าประตูมา ก็ได้ห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แชมเปญ ไวน์แดง หญิงงาม และใบหน้าอันแสนจะเพลิดเพลินของสุมิตร！ พอเห็นเขา ดวงตาทั้งสองข้างของจันวิภาก็แดงขึ้นมาทันที บุกเข้าไปลากสุมิตรออกมาจากกองผู้หญิงพวกนั้น แล้วตะโกนด้วยเสียงที่ดัง “นายเป็นคนทำใช่มั้ย！ที่อยู่ในข่าวมันจริงใช่มั้ย！！หรือจริงๆแล้วในข่าวนั้นหลอก นราวิชญ์ยังไม่ตายใช่มั้ย？！” จันวิภาได้ถูกความโกรธกัดเซาะเหตุผลเข้าเสียแล้ว คำพูดที่พูดออกมาไม่มีตรรกะเลยแม้แต่น้อย ถูกคนดึงออกมาจากความสนุกสนาน สุมิตรไม่พอใจอยู่เล็กน้อย เขาปัดมือของจันวิภา แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ในข่าวเธอก็เห็นแล้ว ยังจะคิดว่าปลอมอีกหรอ?” “ที่แท้ก็เป็นแกจริงๆ！สุมิตรแกมันเดรัจฉาน！” จันวิภาตะโกนไปทางสุมิตร น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้งอย่างยากที่จะกลั้นเอาไว้ เพราะรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมต่อนราวิชญ์ เพราะอะไร เพราะอะไรคนที่ดีกับเธอถึงขนาดนี้ คนที่บริสุทธิ์ขนาดนี้ ถึงต้องมาถูกสุมิตรแย่งชิงเอาชีวิตไปเช่นนี้！ ในทางตรงกันข้าม จันวิภากลับยิ่งเกลียดความอ่อนแอและไร้พลังของตัวเองมากยิ่งขึ้นไปอีก！ ราวกับว่าจะขจัดปัญหาความเกลียดชังภายในใจ ทำให้สุมิตรมีความสุขเป็นอย่างมาก ดังนั้นที่จันวิภาตะโกนใส่หน้าเขา จึงไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เขาจัดการปกเสื้อให้เรียบร้อย หัวเราะเยาะแล้วพูดออกมา “งั้นแล้วจะทำไมล่ะ กล้าแตะต้องคนของฉัน นราวิชญ์ก็ควรจะจ่ายมันเช่นนี้！” ใบหน้าที่แสดงออกอย่างมีความสุขของสุมิตรได้ไปกระตุ้นจันวิภาเขา เธอกระโดดขึ้นมาบนร่างกายของสุมิตร ตีเขาไม่หยุดหย่อนด้วยความรู้สึกที่เกลียดชัง “เขาเป็นผู้บริสุทธิ์！ เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ตั้งแต่ต้นจนจบ！สุมิตร！คนที่นายเกลียดน่ะมันคือฉัน！ทำไมถึงได้ลากเขามาเกี่ยวข้อง ทำไม? ！” สุมิตรส่งเสียงหึออกมาอย่างเยือกเย็น ใช้มือดึงสะบัดจันวิภาออกจากร่างกายของเขา แล้วพูดขึ้นอย่างดูถูกเหยียดหยาม “นางร่าน ชู้ตายแล้ว เธอเป็นทุกข์มาก? นิสัยชอบมั่วของเธอเนี่ย กลัวว่าจะหาชู้คนที่สองไม่ได้หรือไง?” เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงรู้สึกว่าตนเองได้รับความอัปยศอดสู เธอจึงตบหน้าสุมิตรเข้าอย่างแรง แล้วตะโกนออกมาอย่างสุดชีวิต “สุมิตร！แกมันวิปริต ！เดรัจฉาน！ฉันจะสู้กับแก！” สุมิตรไม่เคยถูกตบหน้ามาก่อน ความบ้าคลั่งของจันวิภาในตอนนี้ ทำให้ความอารมณ์ดีของเขาหมดสิ้นไป ไม่สนว่าคนอื่นจะอยู่ด้วย สุมิตรจับจันวิภาที่ต่อยเขาอย่างไม่หยุดหย่อนเอาไว้ โยนเธอไปบนโซฟา แล้วกดตัวเองทบลงไป เพียงไม่กี่ลมหายใจ สุมิตรก็ดึงเสื้อผ้าของจันวิภาออกจนเกลี้ยง ต่อหน้าทุกคน สุมิตรต้องการย้ำยีจันวิภาอย่างรุนแรง！ หญิงสาวที่ล้อมรอบอยู่ไม่กี่คน กับสาวใช้สองสามคนต่างอุทานออกมาอย่างตกใจ จากนั้นจึงปิดหน้าไม่กล้าที่จะมอง มีคนใจกล้าบางคน เดินไปหาที่นั่งดีๆแล้วนั่งดู เสียงน้ำดังกึกก้องในห้องโถง จันวิภาร้องไห้จนตาทั้งสองแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดหย่อน เธอกัดริมฝีปากอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ให้ตนเองร้องออกมา ครั้งที่สองแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่สุมิตรทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าผู้คน！ จันวิภาปิดตาลงจนสนิท ไม่สนใจคนที่หัวเราะเยาะรอบ ๆ เธอรู้สึกเจ็บปวด จนแทบที่จะพังทลาย！ สุมิตร ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่ ไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด！ฉันจะต้องล้างแค้น！ เหมือนกับที่แกทำกับนราวิชญ์ ไม่ช้าก็เร็วมันต้องมีสักวัน ที่ฉันจะได้ทำกับแกเฉกเช่นเดียวกัน！ หลังจากรอจนสุมิตรเสร็จแล้ว จึงพ่นคำที่เยือกเย็นออกไปหาจันวิภา “ไสหัวไป” ริมฝีปากของจันวิภาเกือบจะถูกเธอกัดเสียจนเลือดไหลออกมาแล้ว เธอก้มตัวลงหยิบเสื้อผ้าที่ขาดกระจายขึ้นมา ปิดไว้ที่หน้าอกแล้วเปลือยกายหนีไปจากสายตาของผู้คนอื่นๆ สุมิตรแกจำเอาไว้ วันนี้ฉันอับอาย เป็นเพราะแกทำ！ ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะคืนมันทั้งหมดให้กับแก！！！ ในวันต่อมา จันวิภาขังตัวเองอยู่ในห้อง และสุมิตรก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานศพของนวาระ จึงไม่ได้มีเวลาไปสนใจเธอ และจันวิภาก็ได้ใจเย็นลงหลังจากนั้นไม่กี่วัน ก็เข้าใจมากขึ้น เธอต้องการออกไปจากสุมิตร เธอไม่อยากอยู่ข้างกายกับสัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีความเป็นมนุษย์คนนี้ เพื่อให้เขาย่ำยีได้ตามใจชอบ ถ้าหากว่าอยู่กับสุมิตรต่อไป เธอจะต้องถูกเขาทำให้เป็นบ้าแน่！ ส่วนเรื่องพ่อ เธอจะหาวิธีการด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสุมิตร เขาที่ฆ่าแม้แต่คนบริสุทธิ์！ยังจะต้องคาดหวังอะไรอีก！ ตอนที่จันวิภากำลังเก็บสิ่งของเพื่อเตรียมออกไปนั้น จู่ๆก็ได้มีสายโทรศัพท์สายหนึ่งติดต่อเข้ามา “ฮัลโหล ว่าไงพัชรี?”