ตอนที่ 118 ขายตัว

ต๭นที่ 118 ขายตัว จันวิภานอนไม่หลับทั้งคืน จ้องมองเพดานในห้องที่มืดมิดอย่างงุนงง ในสมองเธอไม่ได้คิดอะไรเลย เรื่องที่ควรทำก็ทำไปแล้ว หลังจากการตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น จันวิภาที่ร่างกายและจิตใจอ่อนล้าลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง สายตามองไปทางห้องของสุมิตร จู่ๆการเคลื่อนไหวของร่างกายก็หยุดชะงักลง หากเธอเดินออกไปอย่างนี้ ภายภาคหน้าการหาข่าวของพ่อเธอคงจะยากมากอย่างแน่นอน มันจะดีกว่าถ้าก่อนที่จะออกไป ไปดูในห้องของสุมิตร ว่ามีเบาะแสที่สำคัญอะไรอยู่หรือไม่ เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงเอากระเป๋าของตนเองไปเก็บไว้ในห้อง แล้วแอบเข้าไปในห้องสมุดของสุมิตร ตอนนี้สุมิตรน่าจะออกไปแล้ว ดังนั้นจันวิภาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะเจอเขาที่ห้องสมุด จันวิภาหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มค้นห้องสมุดของสุมิตร เธอหาอยู่นาน แต่กลับไม่พบอะไรเลย ตัวอย่างเช่นคำที่เกี่ยวกับพ่อ ถ้าจะให้ดีก็เป็นที่อยู่หรือสถานที่อะไรสักอย่าง แต่ในห้องสมุดนอกจากหนังสือแล้ว ก็มีเพียงแค่โต๊ะทำงานของสุมิตรที่อยู่ในห้องสมุด ท้ายที่สุดจันวิภาก็หยุดอยู่ข้างโต๊ะทำงานตัวนี้ เธอมองดูรูปร่างของโต๊ะตัวนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน จึงพบว่าโต๊ะทำงานตัวนี้แตกต่างกับโต๊ะทำงานทั่วๆไป จันวิภาไม่ยอมแพ้ เธอหลอบลงแล้วลองลูบดู ในที่สุดเธอก็หาจุดที่แตกต่างจุดอื่นจนพบ！ ที่ด้านนอกของลิ้นชักที่อยู่ข้างโต๊ะ มันถูกล็อคเอาไว้อยู่ ถ้าหากสิ่งของที่อยู่ด้านในไม่สำคัญจนต้องซ่อนผู้อื่น เช่นนั้นทำไมสุมิตรถึงได้ล็อคมันเอาไว้ล่ะ ชั่วครู่หนึ่ง สายตาของจันวิภาก็ส่องแสงขึ้นมา เธอหาเส้นลวดหนึ่งเส้นจากในห้องสมุด แล้วเอามันถูไปบนศีรษะอยู่สองสามครั้ง จากนั้นจึงสอดเข้าไปในรูของที่ล็อคตัวเล็ก จันวิภาลองอยู่หลายรอบ ในที่สุดก็ได้มีเสียง “แกร๊ก” ดังขึ้นมา ตัวล็อคได้ถูกจันวิภาไขเปิดได้เสียแล้ว โยนตัวล็อคไว้ข้างๆ จันวิภารีบเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบทุกอย่างที่อยู่ในลิ้นชักออกมา มันมีเพียงซองเอกสารใบหนึ่ง ซองเอกสารใบนี้อยู่ด้านในลิ้นชักที่ถูกสุมิตรล็อคอย่างแน่นหนา มันมากพอที่จะยืนยันในความสำคัญของมัน！ มือของจันวิภาเปิดเอกสารด้วยความสั่นอยู่เล็กน้อย หยิบเอกสารที่อยู่ด้านในออกมาดู แต่สิ่งที่ทำให้จันวิภาคาดไม่ถึงเลยก็คือ เมื่อเธอเห็นสิ่งนี้ ก็ได้อึ้งตะลึงอยู่ที่เดิม มือที่ถือเอกสารอยู่อดไม่ได้ที่จะสั่น จันวิภาจ้องไปยังเนื้อหาที่อยู่บนกระดาษ : ฝ่าย ข. ยินยอมที่จะถ่ายโอนสิทธิ์การดูแล สิทธิ์อำนาจควบคุม และสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคลของลูกสาวคนโตจันวิภาให้กับฝ่าย ก. เป็นเงินสองร้อยล้าน นับจากนั้นจันวิภาและฝ่าย ข. จะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันอีก หากฝ่าย ก. ยอมรับ แม้ว่าจะเป็นทาสก็ตามฝ่าย ข. ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปแทรกแซง ข้อตกลงข้างล่างยังมีเงื่อนไขที่ยาวเหยียดอยู่อีก แต่จันวิภาอ่านไปได้แค่ส่วนแรก ส่วนหลังก็ไม่อยากอ่านมันอีกแล้ว ข้อตกลงอะไร? ราคาสองร้อยล้านอะไร? สิทธ์การเลี้ยงดูอะไร...... เห็นได้ชัดว่านี่มันเป็นสัญญาขายเธอ แม่เลี้ยงมะลิวัลย์ที่ดีเลิศของเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะขายเธอให้ไปเป็นทาสของสุมิตรในราคาสองร้อยล้าน！ มะลิวัลย์ แกทำได้ดีจริงๆ！ จันวิภาจ้องไปทางด้านหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ความตกใจเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น กระดาษที่อยู่ในมือได้ถูกจันวิภาขยำจนกลม ราวกับว่าเธอใช้พลังทั้งหมด พลังแห่งความเกลียดชังทั้งหมดแปรเปลี่ยนเป็นพลัง พุ่งตรงกลับบ้านเพื่อที่จะไปตบหน้าอันโสโครกของมะลิวัลย์！ “หึ......คิดไม่ถึงเลยว่าฉันยังมีค่า สามารถขายได้ตั้งสองร้อยล้าน......หึหึ......” จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอคิดมาโดยตลอดว่าเธอแต่งงานเข้ามา และเป็นภรรยาของสุมิตรอย่างถูกต้อง คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นเพียงแค่หน้ากาก！ วันนี้ถ้าเธอไม่ได้เห็นสัญญาฉบับนี้ เธอก็คงไม่รู้ว่าตัวเองถูกมะลิวัลย์ขายให้ไปเป็นทาส！ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ความโกรธแค้นของจันวิภาจึงค่อยๆสงบลง เธอกางกระดาษที่ขยำเป็นวงกลม แล้วอ่านเนื้อหาข้อตกลงด้านล่างต่อ ไม่แน่ว่าอาจจะมีอะไรที่เธอยังไม่รู้ จันวิภาไม่อาจคาดหวังได้ หลังจากตอนที่เธอเห็นข้อสัญญาทั้งหมดแล้ว จึงพบเรื่องตลกที่ใหญ่กว่า ที่แท้เธอกับสุมิตร ไม่ได้แต่งงานกัน ไม่เคยแต่งงานกันมาตั้งแต่แรกแล้ว！การแต่งงานเป็นเรื่องหลอกลวง！มันเป็นเพียงหน้ากาก！ แม้แต่ใบสมรสของทั้งสองคนก็ไม่มี！ ถูกสุมิตรหลอกลวงมาโดยตลอด ตั้งแต่ต้นจนจบ มันเป็นแค่เกมขายตัวเท่านั้นเอง！！！ เธอเป็นทาสอย่างสมบูรณ์ มิน่าล่ะสุมิตรถึงไม่เคยรอเจอเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้นปากก็พูดออกมาอยู่เสมอว่าเธอไม่สมควรที่จะเป็นภรรยาของเขา！ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง......ฮ่าๆๆ...... จันวิภานึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่เธอแต่งงานมันไม่มีการจัดงานแต่งขึ้นมา วันนั้นตอนที่เธอเข้าประตูมาก็ได้ถูกขังไว้ทันที และสุดท้ายสุมิตรก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่จะไปสำนักงานกิจการพลเรือนเลย ตัวเธอเองไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งเพราะเธอมีปัญหาอื่นๆรออยู่ ทันใดนั้น จันวิภาจึงรู้สึกแต่เพียงว่าโลกใบหน้ามันน่าหัวเราะจริงๆ！ นวาระตายแล้ว นราวิชญ์ก็ถูกสุมิตรฆ่าตายตามไป อันนี้ยิ่งมากกว่าอีกก็คือความจริงที่เธอไม่เคยแต่งงานกับสุมิตร！ เป็นทาส！ ฮ่าๆๆๆ！！！ จันวิภาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาอาบแก้ม หยดลงมาเต็มพื้น การแต่งงานที่เธอปกป้องยึดถือก่อนหน้านี้ ทั้งหมดมันเป็นเรื่องหลอกลวง！ ในเวลานี้ ซองเอกสารที่อยู่ในมือของจันวิภาลื่นตกลงพื้นไป แล้วได้มีกระดาษอีกใบหนึ่งเล็ดรอดออกมา เมื่อเห็นเช่นนี้ จันวิภาจึงรีบเช็ดหน้า ก้มลงหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ตอนนี้จันวิภารู้สึกแต่เพียงว่าสิ่งที่อยู่ในแฟ้มเอกสารนี้ ล้วนเป็นความลับอันยิ่งใหญ่ที่เธอไม่เคยรู้！ นั่นเอง -- จันวิภาอ่านเนื้อหาที่อยู่ข้างในอย่างง่ายๆ วินาทีต่อมา ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ความโกรธและความเกลียดชังที่อยู่นัยน์ตาได้เกิดขึ้นอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน! เวร เวรเอ้ย！！！ น้ำตาของจันวิภาไหลออกมาทันที ความโกรธแค้นทำให้เธอกวาดคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของสุมิตรออกไปอย่างบ้าคลั่ง จึงเกิดเสียงดัง “โครม” ขึ้นมา เห็นแต่เพียงหน้าจอของคอมพิวเตอร์ที่หล่นลงพื้น จอภาพแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “สุมิตร！สุมิตร！ฉันเกลียดแก！！ฉันเกลียดแกจริงๆ！！！” จันวิภาในตอนนี้ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นอย่างใหญ่หลวง ถือกระดาษใบนั้นอยู่ในมือ ดวงตาของเธอช่างน่ากลัวอย่างถึงที่สุด มันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งกระหายเลือด！ หนังสือแจ้งตาย！！！ จันวิภาอ่านมัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหนังสือแจ้งตายของพ่อเธอ！ข้างบนนั้น มีชื่อของพ่อเธออยู่！！！ นานขนาดไหนแล้ว！เธอหาพ่อมานานขนาดไหนแล้ว！ที่แท้พ่อของเธอก็เสียชีวิตไปแล้วเมื่อเดือนก่อน！แต่เธอกลับถูกผิดอยู่ในกล่องไม่ให้รับรู้มาโดยตลอด！ สุมิตรยังโกหกเธออีกเช่นกันว่าพ่อของเธออยู่ในโรงพยาบาลอาการดีขึ้นแล้ว และยังเอาพ่อมาข่มขู่เธออีก ฮ่าๆๆ......จอมปลอม หลอกลวง ที่แท้ก็เป็นเรื่องโกหก！ จันวิภารู้สึกว่าโลกทั้งใบแตกสลาย สิ่งเดียวที่เธอทนไม่ได้ในตอนนี้ก็คือเรื่องพ่อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเสียชีวิตไปก่อนหน้านี้แล้ว แม้แต่ครั้งสุดท้ายของเขาเธอก็ไม่ได้เห็นมัน！ ร้องไห้อย่างข่มขื่นและหยดน้ำตาที่ไหลริน จันวิภากรีดร้องออกมา สุมิตร！ฉันเกลียดแก！ ฉันเกลียดแกจริงๆ...... ในขณะเดียวกัน ประตูห้องสมุดก็ถูกคนจากข้างนอกเปิดเข้ามา สุมิตรจ้องมองความยุ่งเหยิงของห้องสมุดด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ นอกจากนั้นยังมีจันวิภาที่ยืนร้องไห้ไม่หยุดอยู่ที่เดิม