ตอนที่ 119 ล้วนเป็นเขาที่ฆ่า

ต๭นที่ 119 ล้วนเป็นเขาที่ฆ่า “จันวิภา เธอกำลังทำอะไรน่ะ？！” สุมิตรอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงค่อยๆหันหน้าไปมองสุมิตรอย่างช้าๆ การแสดงออกของเธอราวกับท่อนไม้ นัยน์ตามีความเกลีบดชังและความบ้าคลั่งหลงเหลืออยู่ สุมิตรถูกดวงตาของเธอทำให้ตกตะลึง จากนั้นเขาดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบไปดูที่โต๊ะทำงานของตนเอง จึงได้เห็นว่าลิ้นชักได้ถูกเปิดออกแล้ว และในมือของจันวิภายังมีกระดาษสองแผ่นที่ถูกจับไว้อย่างแน่น กระดาษแผ่นหนึ่งคือหนังสือสัญญาที่มะลิวัลย์ขายจันวิภาเพื่อเป็นทาสให้กับสุมิตร อีกใบหนึ่งคือหนังสือแจ้งการเสียชีวิตของพ่อเธอ...... ทุกอย่าง มันดูเหมือนจะชัดเจนในตัวเองอยู่แล้ว สายตาของสุมิตรหนักลง เขาเดินข้ามสิ่งกีดขวางที่อยู่บนพื้น เดินมาอยู่ตรงหน้าจันวิภา ยกคอเสื้อของเธอขึ้นมาแล้วตะโกนออกไปด้วยความโกรธ “ใครใช้ให้เธอเข้ามาที่ห้องสมุดของฉัน?” ความเกลียดชังและความบ้าคลั่งปีนย้อนกลับไปที่ใบหน้าของบจันวิภา เธอผลักสุมิตรไปทางด้านหลังอย่างแรง แล้วสะบัดสิ่งที่อยู่ในมือของเขาไปที่หน้าของสุมิตรอย่างแรง หัวเราะฮ่าๆแล้วพูดขึ้น “สุมิตร！คิดไม่ถึงเลยว่านายจะหลอกฉันตั้งแต่ต้นจนจบ！แต่งงาน? หึหึ พวกเราไม่ได้แต่งงานกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มีแต่หนังสือสัญญาที่ขายฉันไปเป็นทาสให้นาย！นายพูดอยู่หลายต่อหลายครั้งว่าพ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่วันนี้เขากลับไม่อยู่ และเสียชีวิตไปเมื่อเดินก่อนแล้ว！สุมิตร！นายจะอธิบายกับฉันอย่างไง？！” สุมิตรแทบจะถูกจันวิภาผลักล้มลงไปกับพื้น บวกกับสิ่งที่เธอสะบัดมา พฤติกรรมเช่นนี้เหมือนกับทำให้เขาได้รับความอัปยศอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ความโกรธในใจของเขาเผาไหม้ขึ้นมา สุมิตรยิ้มเยาะอย่างไม่พอใจ แล้วตะคอกออกมา “ฉันหลอกเธอ? ไม่ นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอโง่ เธอคิดว่าฉันสุมิตรคนนี้จะเอาผู้หญิงร่านมาทำเมียหรอ? จันวิภา เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงได้ทรมานเธออยู่ตลอดเวลา? ก็เพราะพ่อเธอมันทนไม่ได้！ ตายไปแล้ว ดังนั้นฉันก็เลยส่งความแค้นทั้งหมดมาลงที่เธอแทน！” “นาย.....นายพูดอะไร？！” เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงเบิกตากว้างขึ้นมาทันที เธอมองสุมิตรอย่างตกตะลึง แล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก สุมิตรแสยะยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างเยาะเย้ย พูดไม่จา ทันใดนั้นรูม่านตาของจันวิภาก็กว้างขึ้นมาทันที รู้สึกได้ว่าเหตุและผลได้ถูกความโกรธแค้นครอบงำอีกครั้ง เธอหยิบคีย์บอร์ดที่อยู่บนโต๊ะข้างๆขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วตีไปทางสุมิตร ดวงตาของจันวิภาแดงก่ำ ในปากตะโกนกรีดร้องออกมา “สุมิตร！ฆ่าแก......ฉันจะฆ่าแก！” ครั้งแรกสุมิตรก็ถูกจันวิภาผลักจนเกือบล้มอย่างน่าประหลาดใจ ครั้งที่สองเขาจึงไม่แปลกใจมากที่ถูกจันวิภาตีอีก เขายื่นมือออกมาขวางแป้นพิมพ์ที่จันวิภาตีเข้ามา สุมิตรใช้แรงที่ข้อมือ แย่งแป้นพิมพ์มาจากมือเธอ จากนั้นจึงหมุนกลับ แล้วสะบัดไปข้างหลังจันวิภา แต่ทว่าจันวิภากลับใช้แรงตีมากเกินไปเนื่องจากการดึงอย่างฉับพลันสุมิตร ร่างกายจึงถอยไปข้างหลังเพราะแรงเฉื่อย เสียง “ตู้ม” จันวิภาล้มลงกับพื้น แผ่นหลังกระแทกเข้ากับโต๊ะ ทันใดนั้นเองก็ได้มีอาการเจ็บปวดแผ่ซ่านออกมา แต่แขนยิ่งมากกว่าเพราะดันไปถูกับเศษหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แตกละเอียดอยู่บนพื้น ไถลจนมือได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลรินออกมา จันวิภาเจ็บเสียจนน้ำตาไหลออกมา คราวนี้ เธอไม่มีพลังพอที่จะลุกขึ้นยืนอีกแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อของเธอจะถูกสุมิตรทำร้ายจนตาย เธอรู้สึกราวกับฟ้าจะถล่มทลายลงมา เพียงไม่นาน จันวิภาก็เป็นดั่งเด็กน้อยที่ถูกกลั่นแกล้งรังแก แล้วปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมา เธอร้องไห้จนแทบอยากจะตาย นราวิชญ์ พ่อ ทั้งสองคนนี้ต่างก็ถูกสุมิตรฆ่าตาย และเธอ！ ก็ไม่มีพลังพอที่จะแก้แค้น！ ในตอนนี้ จันวิภาไม่อาจที่จะอธิบายถึงความเกลียดชังที่มีต่อสุมิตรได้ เธออยากจะให้เขาตายทั้งเป็น และจ่ายมันอย่างหนักหน่วงสำหรับสิ่งนี้！ เห็นได้ชัดว่าจันวิภาได้รับการโจมตีอย่างใหญ่หลวง ภายในใจของสุมิตรสะเทือนใจได้อยู่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่ขณะเดียวกันเหตุและผลก็ถูกครอบงำเอาไว้อีกครั้ง นี่เธอยังถือว่าเบาอยู่ ตอนฉันยังเด็กฉันทุกทรมานมากกว่าเธอในตอนนี้เป็นร้อยเท่า！เป็นพันเท่า！ ในตอนนี้สุมิตรหัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ในเมื่อเธอรู้แล้ว งั้นฉันก็จะบอกเธอตรงๆ！จันวิภา มันเป็นเพราะตัณหาอันเหลือทนของแม่เธอ ใช้อำนาจบีบบังคับการแต่งงานของพ่อแม่ฉัน ทำให้แม่ของฉันตาย ดังนั้น ฉันจะไม่ปล่อยครอบครัวเธอไปแน่ แม่เธอตายไปแล้ว พ่อเธอก็มาแทน พ่อเธอตายไปแล้ว เธอก็มาแทน！ชั่วชีวิตนี้อย่าหวังว่าเธอจะหนีไปจากฉันได้เลย ฉันจะค่อยๆทรมานเธอไปช้าๆจนกว่าจะตาย！” “สุมิตร！แกมันโหดร้ายเหมือนกับเดรัจฉานไม่มีผิด！จิตวิปริต！ แกมันไม่มีความเป็นคน！แกจะไม่ตายดีแน่！！！” ใบหน้าของจันวิภาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นมองสุมิตรแล้วตะคอกออกมา “หึ ฉันเป็นคนอย่างไง ก็ไม่ต้องให้เธอมาวิจารณ์หรอก เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะมาวิจารณ์ฉัน” สุมิตรยิ้มเยาะเย้ยอย่างไม่พอใจ เขาเรียกสาวใช่เข้ามา “ช่วยฉันลากนางสารเลวนี่ออกไปจากห้องที！ แล้วจับมันขังเอาไว้ อย่าให้มันออกจากห้องได้อีกแม้แต่ครึ่งก้าว！” “ค่ะ！” สาวใช้วางมาดเดินเข้ามาหาจันวิภาอย่างพร้อมเพรียง เกือบที่จะลากเธอออกไป และเศษหน้าจอแตกละเอียดที่กองอยู่บนพื้นอย่างเละเทะ ตอนที่พวกเข่าลากจันวิภาอยู่นั้น ขาของจันวิภาก็ได้ไถลจนได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย คราวนี้ ทั้งมือและเท้าต่างก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่ทว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บปวด เพราะไม่มีความเจ็บปวดใจมากไปกว่าใจที่เจ็บปวด หลังจากที่จันวิภาถูกสาวใช้ลากออกไปแล้ว สุมิตรก็ได้นั่งบนเก้าอี้ในห้องสมุด ดวงตาที่เยือกเย็นจ้องมองกระดาษสองแผ่นนั้นที่อยู่บนพื้น หัวใจรู้สึกชินชา ในความเป็นจริงแล้วหนังสือแจ้งการเสียชีวิตของพ่อจันวิภา เขาเองก็พึ่งจะได้รับมันเมื่อวานซืนนี้เอง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย สุมิตรหลับตาทั้งสองลงด้วยความเหนื่อยล้า ไม่สนอะไรแล้ว เรื่องที่ฆ่านราวิชญ์ก็ทำไปแล้ว ครั้งไม่สนใจว่าจันวิภาจะเข้าใจเขาผิดอีกครั้งหรอก และเช่นนี้มันก็มีประโยชน์มากกว่าที่เขาจะได้ทรมานจันวิภา เขาอยากจะทำให้เธอทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส และจะทรมานอย่างเต็มที่ ความตายของแม่เขา เขาต้องการให้ครอบครัวของเธอชดใช้ความขมขื่น！ …… หลังจากจันวิภาถูกลากกลับไปที่ห้อง สาวใช้ก็พันแผลให้เธออย่างเร่งรีบ จากนั้นจึงขังเธอไว้ในห้อง เมื่อถึงเวลาทานข้าวจึงจะมีคนเข้าไปส่งอาหารให้เธอกิน ภายในห้องมืดเป็นอย่างมาก ไม่ได้เปิดไฟ จันวิภารู้สึกเหน็บหนาว หนาวเสียจนตัวสั่น เธอขดตัวเป็นวงกลม ไม่ว่าผ้าห่มของเธอจะหนาแค่ไหน ก็ไม่สามารถห่มหัวใจที่เย็นชาของเธอให้มีอุณหภูมิขึ้นมาได้ ในค่ำคืนที่มืดมิด จันวิภาค่อยๆหลับลงไป ในความฝันเธอฝันร้าย ฝันเห็นสุมิตรยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ฆ่าพ่อของเธอกับมือ ฆ่านราวิชญ์ และฆ่าคนดีอีกมากมายก่ายกอง...... จันวิภาหวาดกลัวถึงขนาดคุกเข่าร้องขอความเมตตาไม่หยุดหย่อน แต่ไม่ว่าเธอจะร้องหรือขัดขวางอย่างไร แม้ว่าหน้าปากของเธอจะโขกจนเลือดไหลออกมา แต่สุมิตรก็ยังไม่หยุดมือ แต่กลับกันเขายิ้มขึ้นมาอย่างกระหายเลือด จ้องมองเธออย่างทะนงตน แล้วพูดจาอย่างเยาะเย้ยถากถาง “ไม่มีประโยชน์......แม่เธอตายไปแล้ว......พ่อเธอก็มารับแทน พ่อของเธอตายไปแล้ว......นราวิชญ์ก็มารับแทน นราวิชญ์ตายไปแล้ว......จันวิภา เหลือเพียงแต่เธอเท่านั้น......” สุมิตร คาดไม่ถึงเลยว่าคิดจะฆ่าเธอด้วย！ จ้องมองสุมิตรที่ถือมีดที่อาบชุ่มไปด้วยเลือดค่อยๆใกล้เข้ามาหาเธอ จันวิภาส่ายหัวแล้วถอยหลังไปไม่หยุด ถอยหลังไปๆ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ถอยหลังมาอยู่ข้างหน้าผา จันวิภาพลาด หล่นลงมาจากหน้าผาที่มองไม่เห็นก้นเหว และที่ด้านบน “ไม่--”