ตอนที่ 120 กระโดดตึก

ต๭นที่ 120 กระโดดตึก จันวิภาลืมตาอย่างรวดเร็ว มองเพดานห้องอย่างคุ้นเคย เธอจึงรู้ว่าตนเองแค่ฝันไป！ ภายในห้องยังคงมืด จันวิภาลุกขึ้นมานั่งและเอื้อมมือออกไปเปิดไฟ ในขณะที่โคมไฟสว่างขึ้นมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะใช้มือมาขวางกั้นเอาไว้ มันช่างแสบตาดีจริงๆ...... รอจนเริ่มคุ้นชินกับความสว่างของไฟแล้ว จันวิภาจึงค่อยๆลดมือลง มองไปยังห้องที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นจึงได้รู้สึกเศร้าโศกและสูญเสีย เธออดไม่ได้ที่จะปิดใบหน้าเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเสียง เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง พ่อ แม่ และพี่นราวิชญ์ของเธอต่างก็พากันเสียชีวิตไปหมดแล้ว เสียชีวิตกันหมดแล้ว...... ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นสุมิตรที่ทำร้าย！ จันวิภาร้องไห้สะอึกสะอื้น นอนไม่หลับจนถึงตอนเช้า จนกระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้น เธอจึงจะลุกออกจากเตียงแล้วเปิดผ้าม่าน เปิดระเบียง แล้วออกไปชมสวนดอกไม้และท้องฟ้าที่ชั้นหนึ่ง มองออกไปในสวนด้านนอกมันเป็นฉากที่ช่างเงียบสงบและสบายตา ดอกไม้ที่อยู่บนพื้นดินถูกแสงแดดที่ร้อนระอุสาดส่องอย่างเฉื่อยชา ท่าทางมันดูชุ่มชื้นและกระฉับกระเฉงเป็นอย่างมาก。 แต่ทว่าจันวิภากลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธออยู่ในนรก ทั้งหนาว และเย็นจนสั่นเทา หัวใจของเธอเย็นชา จันวิภาในตอนนี้รู้สึกราวกับตนเองเป็นซากศพที่เดินได้อย่างไรอย่างนั้น มันทั้งหนาวเย็น ไม่มีอารมณ์และความรู้สึกเลยสักนิดเดียว มีชีวิตอยู่ต่อจะมีประโยชน์อะไร......กระโดลงไปตายดีกว่ามั้ง แล้วก็ตายไปทั้งอย่างนี้...... เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย ยืนอยู่ด้านนอกราวระเบียง มองไปยังท้องฟ้าที่สดใส เธอหลับตาลง อ้าแขน แล้วล้มตัวลงอย่างช้าๆเข้าหาดวงอาทิตย์...... “ว้ากกกก！！！！！！” สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดสวนเห็นฉากนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา รีบก้าวขาทั้งสองข้างวิ่งตรงดิ่งไปที่บ้าน “มีคนตาย！ มีคนตาย！” เพียงครู่เดียว บ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดต่างก็ไม่ทราบถึงสาเหตุตั้งแต่ต้น สุดท้ายจึงรู้ว่านายหญิงกระโดดตึกฆ่าตัวตาย！ ตอนที่สุมิตรได้ข่าวเขารู้สึกแต่เพียงอกสั่นขวัญหาย ในสมองขาวโพลนไปหมด ราวกับหัวใจได้ถูกคนบีบเอาไว้อย่างรุนแรง วินาทีต่อมา เขาถึงคนที่แจ้งข่าวร้ายมาข้างหน้า ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ตอนนี้เธอล่ะ？！อยู่ไหน？！” คนรับใช้ก็ถูกข่าวนี้ทำให้ตกใจกลัวไม่แพ้กัน แม้แต่การพูดก็ยังพูดไม่ราบรื่น “อยู่......อยู่ที่ในสวน......สวนดอกไม้......” เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงผลักคนรับใช้ออกไปอย่างรุนแรง แล้วรีบวิ่งไปทางสวนดอกไม้ สุมิตรรู้สึกแต่เพียงว่าหัวใจของเขาแทบกระโดดพุ่งขึ้นมาที่ตา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังกังวลอะไร ในตอนนี้กลัวว่าจะสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญ ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกต ตอนที่สุมิตรวิ่งเข้าไปในสวนแล้วเห็นจันวิภานอนกองอยู่กับพื้น จันวิภาที่ขาทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ทันใดนั้นเขาก็ได้ตื่นตระหนก รีบเข้าไปนั่งยองๆแล้วอุ้มจันวิภาขึ้นมา จากนั้นจึงตะคอกใส่ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างกระวนกระวายด้วยเสียงที่ดังลั่น “พวกแกจะยืนอึ้งกันทำไม? หมอ รีบเรียกหมอมาเร็ว！” มีคนที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง รีบวิ่งไปกดเบอร์หนึ่งสองศูนย์ซึ่งเป็นเบอร์รถพยาบาลด้วยความช็อก “แค่กๆ......” ดูเหมือนจันวิภาจะยังมีสติอยู่ เธอใช้แรงทั้งหมดยื่นมือออกไปจับบนมือของสุมิตร ลมหายใจอ่อนระทวย เสียงที่พูดกับเขาแผ่วเบาราวกับเสียงยุง “สุมิตร......นาย......นายปล่อยให้ฉันตาย......ตายเถอะนะ......” ใบหน้าของจันวิภาขาวซีดเสียจนน่ากลัว ริมฝีปากขาวเสียจนไม่เห็นสีของเลือด ดวงตาลืมอยู่ครึ่งหนึ่ง ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ราวกับคนที่ต้องการจะไปทุกเวลา “เธอหุบปากไป！” สุมิตรตะคอกใส่จันวิภาอย่างโมโห แต่กลับเขาใช้มือกุมฝ่ามือเล็กๆของจันวิภาเอาไว้ อุ้มเธอขึ้นมา พูดด้วยเสียงตะคอกอย่างร้อนรนซึ่งตัวเองก็ไม่เคยสังเกตมาก่อน “จันวิภา หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอห้ามตาย ฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย！” สุมิตรไม่ชัดเจน เขากลัวว่าหลังจากที่จันวิภาตายตนเองจะไม่ได้ทรมานเธออีก หรือกลัวว่าจะสูญเสียเธอไป แต่เขาก็พึ่งอุ้มเธอขึ้นมา เท้ารีบก้าวเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แล้วขับรถไปส่งจันวิภาที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง ระหว่างทาง สุมิตรจับมือของจันวิภาเอาไว้อย่างใจจดใจจ่อ จันวิภานอนอยู่บนเบาะหลังรถ สุมิตรนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับแล้วหันไปมองจันวิภาเป็นครั้งคราว เพราะกลัวว่าจะไม่อาจรั้งเธอเอาไว้ได้ ขับฝ่าไปแดงอย่างต่อเนื่อง สุมิตรได้มาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว รถยังไม่ทันได้จอดสนิท ทันทีที่เข้ามาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล สุมิตรก็จอดรถทันที อุ้มแผ่นหลังของจันวิภาแล้ววิ่งเข้าไปข้างใน เมื่อเขาพบว่าตาของเธอกำลังจะผิดลงและไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร สุมิตรจึงร้อนรนเป็นอย่างมาก วิ่งไปพร้อมกับตะโกนไปหาเธอ “จันวิภา！ เธอตื่นขึ้นมาหาฉันเดี๋ยวนี้！ ฉันไม่ยอมให้เธอตายอย่างนี้！ ได้ยินมั้ย！” “หมอล่ะ！ รีบไปเรียกหมอมาเร็ว！” สุมิตรพึ่งจะเข้ามาในโรงพยาบาล ก็ตะโกนออกมาเสียงดังจนหน้าแดงเส้นเลือดขึ้นคอ ตอนที่พยาบาลเห็น จึงรีบโทรหาหมอเพื่อเตรียมตัวผ่าตัด พยาบาลบางคนดันเตียงแพทย์ออกมาจัดเตรียมให้เรียบร้อย แล้วกล่าวกับสุมิตรอย่างรีบร้อน “คุณผู้ชายคะ คุณวางเธอลงก่อน พวกเราจะรีบส่งเธอไปที่ห้องผ่าตัด！” สุมิตรได้ยินดังนั้นจึงวางจันวิภาลง จากนั้นจึงวิ่งตามหลังพญาบาลไปที่ห้องผ่าตัด ระหว่างทางเขาตะโกนไปทางจันวิภาที่สติกำลังเลือนรางอยู่ไม่หยุดหย่อน “จันวิภา！ฉันไม่ยอมให้เธอตาย！ได้ยินมั้ย！ถ้าเธอกล้าตายล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยคนที่อยู่รอบตัวเธอไปแน่！เธอตายไม่ได้！” ไม่รู้ว่าตอบสนองกับคำพูดของสุมิตรหรือไม่ มือของจันวิภาขยับอยู่เล็กน้อย แม้ว่าจะแค่นิดเดียว แต่มันก็ทำให้สุมิตรที่กุมมือเธอเอาไว้อยู่ตลอดสัมผัสได้ทันที มาถึงห้องผ่าตัด พญาบาลได้ขวางเขาให้อยู่นอกห้อง ไม่ให้เขาตามเข้าไป สุมิตรจึงจะหยุดเท้าที่วิ่งอยู่ลง เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆแล้วหายใจหอบ เขาเอานิ้วมือเข้าไปขยี้ผม บีบบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง จนกระทั่งหลังจากสงบอยู่เป็นเวลานาน สุมิตรจึงพบว่าตัวเองในวันนี้มันมีความผิดปกติอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับจันวิภามากไปหน่อย ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขากลัวแค่ว่าพอนางร่านนั่นตายแล้ว ความแค้นของแม่เขาก็จะไม่มีใครมารับมัน ใช่ มันต้องเป็นอย่างนี้แน่！ มันไม่มีอย่างอื่นแน่นอน！ …… หลังจากการเร่งช่วยชีวิตตลอดทั้งวันทั้งคืน สุมิตรกำลังรออยู่นอกห้องผ่าตัด แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานมากเท่าไหร่ สุมิตรก็ยิ่งร้อนใจมากเท่านั้น ตอนสุมิตรต้องการที่จะบุกเข้าไปดูสถานการณ์อย่างร้อนรน ก็ได้เห็นไฟของห้องผ่าตัดดับลง จันวิภาถูกเปลี่ยนออกมาให้ไปที่หอผู้ป่วยทั่วไปเพื่อพักผ่อน สุมิตรก็ต้องการที่จะตามไปดูด้วย แต่หมอกลับเรียกเขาให้หยุด “คุณคือญาติของผู้ป่วยใช่มั้ยครับ?” สุมิตรต้องการที่จะเอ่ยปากปฏิเสธ แต่พอคิดว่าที่หมอเรียกเขามาเพราะมีบางอย่างจะพูด จึงได้เอ่ยปากยอมรับ “ใช่ มีอะไร?” หมอส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิอยู่เล็กน้อย “คุณนี่ไม่ค่อยระวังเลย ทำไมถึงให้คนท้องกระโดดตึกลงมาได้ล่ะ? โชคดีที่ชั้นสองของบ้านคุณไม่สูงเท่าไหร่ ร่างกายของคนท้องก็ไม่ได้เป็นอะไร มีแต่เด็กเท่านั้นที่เสี่ยงต่อการแท้ง......” เมื่อได้ยินว่าเด็กเกือบจะหายไปแล้ว สุมิตรจึงอึ้งอยู่เล็กน้อย และไม่ส่งเสียงออกมา หมอถอนหายใจ ตบไหล่ของสุมิตรแล้วพูดต่อว่า “คุณไม่ต้องกังวล ต่อไปนี้ก็อย่าให้เธอทำเรื่องที่อันตรายแบบนี้อีกล่ะ ปล่อยให้เธอพักผ่อนอย่างสงบสักช่วงหนึ่ง พูดโน้มน้าวใจเธอ อย่าให้เดินไปมาในช่วงนี้ ปล่อยให้ทารกในท้องค่อยๆฟื้นตัว......”