ตอนที่ 121 อย่าทำร้ายลูกน้อยนะ

ต๭นที่ 121 อย่าทำร้ายลูกน้อยนะ หลังจากสุมิตรขอบคุณหมอเสร็จเรียบร้อย จึงได้ยืนเฝ้าจันวิภาอยู่ที่หัวเตียงเพียงลำพัง ช่วงเวลานั้น ธนภาคก็เข้ามาเยี่ยมเธอที่โงพยาบาล ตอนที่เอ่ยปากผลัดกันเฝ้าดูอยู่นั้น สุมิตรได้ปฏิเสธไป ธนภาคจึงทำได้เพียงแค่ยอแพ้จากเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสองสามวัน จันวิภาก็ยังไม่มีวี่แววที่จะฟื้นตื่นขึ้นมาเลย สุมิตรรีบไปหาหมอเพื่อถามถึงอาการ หมอมองดูอยู่ครู่หนึ่งก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “จนปัญญา ผู้ป่วยคนนี้ตัวเธอไม่ยอมตื่นขึ้นมา เธอเลือกที่จะนอนหลับใหล โรงพยาบาลของเราจนปัญญาจริงๆที่จะปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาได้” สุมิตรขมวดคิ้วจ้องมองจันวิภา ภายในใจไม่อยากจะยอมรับในจุดนี้？！ สองวันผ่านไป จันวิภาก็ยังคงไม่ตื่นขึ้นมา สุมิตรจึงจะยอมผลัดเปลี่ยนกันเฝ้ากับธนภาค ธนภาครู้ดีว่าในใจของเขากำลังป่วย ดังนั้นตอนที่ถึงตาเขาเฝ้าเธอ ก็จะพูดความในใจออกมาให้เธอฟัง และเล่าเรื่องน่าสนใจจากข้างนอกที่ได้ยินมาให้เธอฟังอีกด้วย ผ่านมาหลายวันแล้ว ตอนที่จันวิภาลืมตาตื่นขึ้นมา รู้สึกได้ว่ามือของตนเองได้ถูกคนกดทับเอาไว้ เธอหันหน้ามามอง จึงได้เห็นศีรษะที่มีผมสีดำ ที่แท้ก็มีคนมานอนทับมือเธอนี่เอง สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของจันวิภา คนที่กดมือของเธอเอาไว้ตื่นขึ้นมาทันที แล้วพูดกับเธออย่างประหลาดใจ “เธอฟื้นแล้วหรอ?” “นาย......” จันวิภาจ้องเขม็งมองสุมิตร จึงเห็นว่าเขาที่รักความสะอาดอยู่เสมอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีหนวดขึ้นเป็นตออยู่รอบปาก เปลือกตาหมองคล้ำอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นสุมิตรที่เป็นเช่นนี้ จันวิภาก็ยังคงทำอะไรไม่ถูก เธอจ้องมองสุมิตรอย่างเยือกเย็น สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดสินใจตาย แต่กลับถูกคนช่วยเอาไว้เสียนี่ ตอนที่ฟื้นขึ้นมาคนที่เห็นเป็นคนแรกดันเป็นสุมิตรอีก！จันวิภาจึงยังมีใจที่คิดจะตายอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ หึ...... ทันใดนั้นเอง จันวิภาดึงสายน้ำเกลือที่อยู่บนข้อมือตัวเองออกโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ สุมิตรเห็นเช่นนี้ จึงรีบห้ามปลามทันที “เธอคิดจะทำอะไร？！” “ออกไปจากที่นี่” จันวิภาพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก เมื่อเธอเห็นมือทั้งสองข้างของเธอถูกสุมิตรจับเอาไว้อยู่ จึงพูดสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “ปล่อย” “คิดจะไปไหน?” “ที่ที่ไม่มีนาย ที่ไหนก็ดีหมดแหละ！” จันวิภากัดฟันแล้วพูดออกมา เมื่อเห็นสุมิตรไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมือเธอ จึงจ้องมองเขาอย่างโกรธแค้นขึ้นมาทันที “นายจะปล่อยไม่ปล่อย？！” ผู้หญิงคนนี้ทำไมพอตื่นขึ้นมา ถึงได้โมโหขนาดนี้กันนะ！ สุมิตรกัดฟันแล้วพูดออกไปเช่นเดียวกัน “ฉันเคยพูดแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไป เธออย่าฝันไปเลย！” เมื่อเห็นเช่นนี้ จันวิภารู้ว่าสุมิตรกำลังดูหมิ่นสุทธิมนุษย์ชนที่น่าสงสารเวทนาของเธออีกครั้ง จึงละทิ้งความคิดที่จะออกไปจากที่นี่ทันที ร่างกายหันกลับมานอนบนเตียง แล้วพูดออกไปเบาๆ “นายหยุดฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้น ความโกรธของสุมิตรก็แทบที่จะระเบิดออกมา เขาส่งเธอไปโรงพยาบาลเพื่อช่วยชีวิตอย่างขื่นขม แต่เธอกลับตอบแทนเขาเช่นนี้？！ สุมิตรจ้องมองจันวิภาที่เหมือนกับตายไปแล้ว คิดอยากที่จะพูดอะไรบางอย่างที่โหดเหี้ยมเพื่อข่มขู่เธอ แต่ก็กลืนคำพูดกลับลงไป ทันใดนั้นเองก็ได้นึกถึงเด็กที่อู่ในท้องของจันวิภาขึ้นมาทันที สุมิตรเปลี่ยนใจขึ้นมาทันที มองเด็กที่อยู่ในท้องของจันวิภาอย่างไม่พึงพอใจ หัวเราะอย่างเยาะเย้ย “จันวิภา เธออยากตาย ก็เลยกระโดดตึกหวังจะฆ่าตัวตาย แต่เธอเคยคิดถึงเด็กที่อยู่ในท้องเธอบ้างมั้ย? เธอกระโดดลงมาจากชั้นสองอย่างนี้ ตัวเองไม่ตาย แต่เธอรู้มั้ย อีกนิดเดียวเธอก็เกือบที่จะทำให้เด็กต้องตายแล้ว?” แม้ว่าคำพูดของสุมิตรจะแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน แต่มันกลับแทงทะลวงเข้าไปที่จุดอ่อนของจันวิภาอย่างจัง สีหน้าของจันวิภามีความเปลี่ยนแปลงอยู่เล็กน้อย แต่ภายในใจกลับตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง บ้าเอ้ย！ ทำไมเธอถึงไม่คิดถึงลูกที่อยู่ในท้องเธอกันนะ！ จันวิภาเอามือลูบท้องอย่างไม่รู้ตัว ในใจเต็มไปด้วยความละอาย เธอคิดแต่เพียงว่าเมื่อตายแล้วตนเองจะหลุดพ้น แต่กลับลืมนึกถึงเด็กที่อยู่ในท้อง ลูกน้อย แม่ต้องขอโทษเจ้าอีกครั้งหนึ่งแล้ว！ สุมิตรมองดูการเปลี่ยนแปลงของจันวิภาอย่างเงียบๆ แล้วพูดออกมาอย่างพึงพอใจ “เด็กไม่เป็นอะไร ตอนนี้มันยังปลอดภัยอยู่ในท้องอยู่ แต่ว่านะ เธออยากจะให้มันตายงั้นหรอ? ถ้าเธอยังคิดอยากจะไปตายอีก คำด่าพวกนั้นที่เธอตะโกนด่าฉัน มันก็เหมือนกับการที่เธอตะโกนด่าตัวเอง ลองคิดดูหน่อย แม่ที่ฆ่าลูกของตัวเองกับมือ มีความเป็นคนอยู่ที่ไหน? จันวิภา เธอว่าใช่มั้ย?” จันวิภาอึ้งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใช่แล้ว สุมิตรพูดถูกแล้ว！ หากเธอคิดถึงแต่ตนเอง โดยไม่คำนึงถึงเด็กที่ยังไม่เกิดออกมา เช่นนั้นตัวเธอเองจะแตกต่างกับสุมิตรที่โหดเหี้ยมและป่าเถื่อนตรงไหนกัน！ เพื่อลูกน้อย ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรก็ต้องยืดหยัดต่อไป！ เมื่อสุมิตรเห็นว่าจันวิภาถูกโน้มน้าวแล้ว มุมปากจึงเกิดรอยยิ้มแห่งความสำเร็จขึ้นมาทันที เขารู้ดี หากมีเด็กอยู่ในท้อง ต่อจากนี้จันวิภาก็ไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายอีก แต่ว่า พอคิดว่าเด็กที่อยู่ในท้องของจันวิภาไม่ใช่ลูกเขา ยังจะมีสิทธิ์ที่จะเป็นลูกของนราวิชญ์อีก สีหน้าของสุมิตรก็ไม่นับว่าดีมากนัก สุมิตรยิ้มจ้องมองจันวิภาที่ก้มศีรษะแล้วลูบคลำท้องอยู่ด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มยกขึ้นมาที่มุมปาก ดวงตาที่ลึกจนยากจะหยั่งถึงทำให้ไม่อาจคาดเดาความคิดในขณะนี้ของเขาได้ แม้ว่าจันวิภาจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่เนื่องจากร่างกายของเธอยังไม่ได้ฟื้นฟูขึ้นมา จึงจำเป็นที่จะต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เพื่อรักษาร่างกายในแต่ละวัน อย่างไรก็ตาม สุมิตรก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรผิดพลาด เขาไม่อาจแยกตัวออกได้ และดูแลจันวิภาอย่างพิถีพิถัน สุมิตรที่ทั้งอ่อนโยนและมีน้ำใจเช่นนี้ ได้ทำให้เธอไม่รู้จักเขาที่ยืนอยู่ต่อหน้าเสียแล้ว เป็นเพราะเธอยังคงฝันอยู่ หรือสุมิตรกินยาไม่เขย่าขวดกันแน่? มองสุมิตรที่อยู่ด้านหน้าเป่าโจ๊กที่อยู่ในช้อนเบาๆ จากนั้นจึงยื่นแขนออกมาจากปากของตนเองแล้วป้อนให้เธอกิน จันวิภารู้สึกจริงๆว่า โลกนี้มันเพี้ยนไปหมดแล้ว...... “มา นี่เป็นโจ๊กที่ฉันให้พ่อครัวต้มอย่างใส่ใจมาเพื่อเธอ กินเข้าไป” สุมิตรมองจันวิภา แล้วพูดออกมาเบาๆ ใบหน้าก็ยังเป็นใบหน้าที่หล่อเหลา และดูแข็งกระด้าง ริมฝีปากที่ปิดสนิท แต่ทว่าใบหน้ากลับอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนอยู่ไม่น้อย จันวิภาแบะปาก ไม่หันหน้ามาข้างๆ ปฏิเสธความหวังดีของสุมิตร “ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่หิว นายบอกมาเถอะ ที่นายทำกับฉันอย่างนี้ แท้จริงแล้วมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?” ในสายตาของจันวิภา ถ้าสุมิตรไม่หวังอะไร ก็จะไม่ยอมทำเรื่องดีๆมันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ “ถ้าฉันบอกเธอว่า ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรล่ะ?” สุมิตรพูดแล้วหัวเราะเยาะออกมา หากเขาพูดว่าเขากลัวว่าเธอจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายอีก เธอจะเชื่อเขาไหม? ในขณะนั้น เขากลัวจริงๆว่าเธอจะตายลงเช่นนี้！เขาพบว่าแท้จริงแล้วตนเองนั้นกลัวที่จะเสียเธอไป！ “ไม่มีจุดประสงค์? หึ นายอย่ามาทำคนหน้าซื่อใจคดหน่อยเลย！” จันวิภาไม่เชื่อ นี่ไม่ใช่วันแรกที่เธอได้รู้จักกับสุมิตร ตามลักษณะนิสัยที่ชอบข่มเหงและโหดเหี้ยมอำมหิตของสุมิตรแล้ว ที่เขาทำเช่นนี้ มันจะต้องมีวัตถุประสงค์ที่ไม่ให้คนอื่นรู้อยู่เป็นแน่ บางทีครั้งนี้ อาจจะพุ่งเป้ามายังเด็กที่อยู่ในท้องเธอก็เป็นได้ ！ สุมิตรสายมาหม่นหมอง ที่แท้จันวิภาก็ชอบแข็งไม่ชอบอ่อนงั้นหรือ？！ แต่ว่า เมื่อมองไปยังร่างกายของเธอที่ยังไม่ฟื้นฟู สีหน้าที่ขาวซีด ความคิดแข็งกร้าวที่อยู่ในสมองของเขาก็ได้ถูกเขากดทับเอาไว้อีกครั้ง ไม่ได้ ถ้าเธอกระโดดตึกอีกครั้งหนึ่งล่ะ? เขาจะไม่ให้เธอตายอีกเด็ดขาด！ สุมิตรในตอนนี้ยังคงไม่เข้าใจอารมณ์ของตนเองที่มีต่อจันวิภา มันกำลังเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อยๆ！