ตอนที่ 122 ฉันกลัวว่าจะเสียเธอไป

ต๭นที่ 122 ฉันกลัวว่าจะเสียเธอไป เม้มริมฝีปากล่าง ใบหน้าของสุมิตรหม่นหมอง เขาขมวดคิ้วขึ้นจนแน่น แล้วทำท่าทีเหมือนไม่เต็มใจที่จะอยากพูดเรื่องนี้ต่อไป “ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ เธอรู้แค่ว่าที่ฉันทำอย่างนี้เพราะอยากจะทำดีกับเธอ และไม่ทำร้ายเธออีกก็พอแล้ว” “ถุ้ย！” จันวิภาอดไม่ได้ที่จะระเบิดคำหยาบคายออกมา “สุมิตร นายไสหัวไปให้ไกลๆฉัน！ นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้องเชื่อนาย？！ทำดีกับฉัน? สุมิตร นายอย่ามาทำให้ฉันหัวเราะจนฟันร่วงหน่อยเลยดีกว่า！” เมื่อเห็นจันวิภากระวนกระวายเช่นนี้ สุมิตรจึงทำได้เพียงแค่เข้มแข็งเอาไว้ แล้วพูดกับเธอว่า “จันวิภา ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันพูดอะไรไปเธอก็คงไม่เชื่อ ไม่เป็นไร เธอเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ชั่ง เธอเป็นผู้หญิงของฉัน นั่นมันก็ง่ายนิดเดียว！” ภายในใจของจันวิภารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เธอไม่หันหน้ามา และไม่อยากที่จะมองสุมิตรอีก ภายในก้นบึ้งของหัวใจสุมิตรถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่กลับไม่กล้าทิ้งใบหน้าของตนเองและไปขออภัยจันวิภาอย่างจริงใจได้ วันนี้ที่เขาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็นับว่าเป็นก้าวที่ใหญ่ที่สุดแล้ว สุมิตรลุกขึ้นยืนอย่างสงบ แล้วพูดออกมาอย่างนิ่งเงียบ “ในเมื่อเธอไม่ยอมกินโจ๊กที่ฉันป้อนให้ งั้นรออีกสักหน่อยเธอค่อยกินมันละกัน อย่าปล่อยให้ตัวเองหิวก็พอแล้ว ฉันไปจัดการเรื่องของบริษัทก่อน” พูดจบ เขาก็หันตัวแล้วเดินจากไป หลังจากสุมิตรไปแล้ว จันวิถาจึงหันหน้าเขามองดูโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเงียบๆ โจ๊กไข่ที่มาพร้อมกับผักดอง เป็นสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด แต่ใบหน้าของจันวิภายังคงไม่ดีขึ้น เป็นเวลานานที่เธอยังไม่ได้ตัดสินใจเลือกกินมัน เธอไม่อาจที่จะกินได้ แต่เด็กในท้องจำเป็นต้องกิน！ มองดูห้องผู้ป่วยที่หรูหราอลังการ ภายในใจของจันวิภารู้สึกเศร้าโศก เธอจะต้องออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน ออกไปจากข้างกายของสุมิตร ออกไปจากเมืองแห่งนี้ คิดไปคิดมา จันวิภาก็รู้สึกเจ็บปวดใจจริงๆ จึงวางแผนที่จะออกไปเดินเล่น ดังนั้นเธอจึงกระชากสายน้ำเกลือที่อยู่หลังมือออก สวมใส่เสื้อโค้ทและเดินออกจากห้อง …… ตอนที่สุมิตรกลับเข้ามา ภายในห้องผู้ป่วยไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว เขาสับสันขึ้นมาทันที จึงรีบไปจับพยาบาลมาซักถาม แต่กลับไม่มีใครรู้เลยแม้แต่คนเดียว ร่างกายของจันวิภายังไม่ดีขึ้น และต้องการเวลาดูแลอีกช่วงหนึ่ง ที่แท้เธอก็อดใจรอช่วงเวลานี้ไม่ไหว แล้วรีบหนีออกไปจากเขางั้นหรือ？！ มองดูห้องผู้ป่วยที่ว่างเปล่า สุมิตรรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก อารมณ์ที่กำลังจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกำลังจะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง สุมิตรอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา จนพยาบาลที่เรียกมาซักถามตกใจกลัว “พวกเธอมัวเหม่ออะไรอยู่? คนไข้หายไปแล้ว พวกเธอยังไม่รีบออกไปหาอีก！ ถ้าเธอหนีออกไปจริงๆ ฉันจะฉีกโรงพยาบาลนี้ให้เป็นชิ้นๆ！” เสียงตะโกนจากลำคอของสุมิตรพุ่งเข้าไปหาพยาบาลตัวน้อย พยาบาลตกใจเสียจนน้ำตาไหลออกมา รีบก้มหัวพยักหน้าแล้วออกไปทันที เพราะความโกรธของสุมิตร จึงทำให้พยาบาลที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่มากมายตื่นตระหนก คนไข้ที่อยู่ในห้องผู้ป่วยระดับสูงหายตัวไป มันจึงเป็นความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงของพวกเขา ดังนั้นพยาบาลจำนวนมากจึงถูกส่งออกไปตามหาจันวิภา ท้ายสุดแล้ว ก็ได้มีพยาบาลนางหนึ่งพบจันวิภาอยู่ในสวน จึงรีบที่จะเชิญเธอกลับเข้าไป จันวิภากำลังสอนเด็กๆให้ใช้กิ่งไม้วาดรูปบนพื้น เพื่อนตัวน้อยคนนั้นก็เป็นผู้ป่วยที่อยู่ในโรงพยาบาลเช่นเดียวกัน จันวิภามองดูเขาอย่างเอ็นดู และเริ่มเล่นกับเขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทั้งสองคนจะเล่นกันได้อย่างสนุกสนาน แต่จู่ๆก็ถูกพยาบาลเข้ามารบกวน และลากเธอออกไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ “เธอทำอะไร? แม้ว่าเธอจะเป็นพยาบาล แต่ก็ไม่ควรที่จะไร้มารยาทกับคนไข้ขนาดนี้！” จันวิภาพยายามที่จะสะบัดมือของพยาบาลคนนั้นออกไป แต่กลับพบว่าร่างกายของตนเองนั้นช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน และก็ไม่มีแรงมากพอที่จะขันขืนกับคนที่แข็งแรงได้ พยาบาลดูเหมือนจะโกรธยิ่งกว่าเธอเสียอีก เมื่อเห็นจันวิภาดิ้นรนไม่หยุดหย่อน เธอจึงหันหน้าไปทางจันวิภาและพูดสั่งสอนออกไปอย่างไม่พอใจ “ผู้ป่วยรายนี้เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังมีปัญหา！ออกมาเดินเล่นทำไมไม่บอกกับพยาบาลเวรสักหน่อยละคะ? คุณรู้มั้ยว่าสิ่งที่คุณทำอยู่นี้มันได้สร้างความลำบากให้กับพวกเรา！ ตอนนี้มีพวกเรามากมายที่ไม่ได้ทำงาน และตามหาคุณอยู่！ คุณรู้บ้างมั้ย？！” จันวิภาถูกพยาบาลตะคอกเสียจนตกใจ เธอไม่เข้าใจ คนไข้ที่อยู่ในห้องนานแล้วออกมาเดินเล่นที่สวน มันจะต้องมีการตอบสนองที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือ และยังจะตามหาเธอกันอีกมามาย..... ความสงสัยเช่นนี้หลังจากที่เธอถูกพยาบาลพากลับมาที่ห้องแล้ว จันวิภาจึงได้รับรู้คำตอบ และก็ได้รู้ว่าทำไมถึงได้มีการเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เพราะมีสุมิตรอยู่มันไม่มีลมไม่มีคลื่นจริงๆ เขาจะไม่สบายจนกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น และสุมิตร ก็กำลังนั่งอย่างหม่นหมองอยู่ที่หัวเตียง ใต้ขาของสุมิตรมีเก้าอี้ล้มลงอยู่ตัวหนึ่ง เห็นได้ชัดว่ามันถูกเตะจนล้มลงเพราะความโกรธของเขา เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เขาจึงแหงนหน้าขึ้นมามองจันวิภา และพูดอย่างไม่ร้อนไม่หนาว “เธอกลับมาแล้ว！” สุมิตรที่เป็นเช่นนี้ จันวิภารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง มันชัดเจนว่าเป็นอาการความโกรธระเบิดออกมา เธอถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว “ถ้าฉันไม่กลับมา นายจะเอาความโกรธไปลงกับผู้บริสุทธิ์ จากนั้นก็ทำลายโรงพยาบาลทิ้งใช่มั้ย?” กังวลใจ จันวิภาเหยียดเอวของเธอ แล้วเอ่ยถามออกไปอย่างมั่นใจ เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงลุกขึ้นยืน เขาเดินเข้ามาหาจันวิภาที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “จันวิภา เธอก็รู้นี่ว่าฉันเป็นห่วงเธอ แล้วเธอจะหนีไปทำไม?” จันวิภาไม่พอใจ “นายเป็นห่วงฉัน?” สุมิตรยื่นมือออกมาบีบคางของจันวิภา บีบบังคับให้เธอหันหน้ามามองตนเอง น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความโกรธ “เธอรู้มั้นว่าเมื่อกี้นี้ฉันเป็นห่วงเธอขนาดไหน！ถ้าเธอออกจากฉันโดยไม่ให้สุ่มให้เสียงอีก หรือเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นมา เธอจะให้ฉันทำอย่างไง！” จันวิภานิ่งอึ้งไป น้ำเสียงของสุมิตร ความหมายของประโยคนี้...... เขาค้นพบจิตใจที่ดีงามแล้วงั้นหรือ？！ หลังจากฆ่าพ่อผู้ให้กำเนิดเธอ ฆ่าพี่นราวิชญ์เธอ หลังจากบีบให้เธอฆ่าตัวตายแล้วเขาจึงค้นพบจิตใจที่ดีงามงั้นหรือ？！ เสียงหัวเราะ จันวิภามองดูนัยน์ตาสีดำที่มองไม่เห็นก้นบึ้งของสุมิตรโดยตรง ทุกคนสามารถรู้สึกถึงความโกรธที่เขากดดันอยู่ แต่กลับฝืนไม่พุ่งเข้าใส่เธอ ช่างน่าหัวเราะจริงๆ！ ใช้แรงสะบัดมือของสุมิตรออกไป จันวิภายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “อย่าคิดว่าคำสวยหรูที่พ่นออกมาสองสามคำนั้นจำให้ฉันสับสนได้นะ ฉันจะไม่อยู่กับนาย สุมิตร ใจนายมันตายด้านไปแล้ว นายฆ่าพ่อฉัน ฆ่าพี่นราวิชญ์ ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด แม้ว่าเราทั้งสองจะไม่ได้แต่งงานกัน ไม่ช้าก็เร็วฉันจะหนีออกไปจากนาย！” จันวิภาใบหน้าเย็นชา เธอไม่เคยลืมสิ่งที่สุมิตรทำกับเธอไว้ทั้งหมดเลย ไม่ลืมว่าเขาฆ่าพ่อและพี่นราวิชญ์ ความเกลียดเช่นนั้น ได้ฝังอยู่ในส่วนลึกในจิตวิญญาณของเธอเสียแล้ว ไม่มีวัน ไม่มีวันลืมได้อย่างเด็ดขาด！ “เธอหยุดคิดได้แล้ว！ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไป แม้ว่าจะไม่ได้แต่งงาน แต่วันหลังพวกเราค่อยไปจดทะเบียนสมรสด้วยกันก็ได้ และจัดงานแต่งงานขึ้นก็ใช้ได้แล้ว！” สุมิตรน้ำเสียงทุ้มต่ำ เดินเข้ามาข้างหน้าก้าวหนึ่งแล้วกอดจันวิภา