ตอนที่ 125 ผู้ชายคนนี้ปลิ้นปล้อนจริงๆ

ต๭นที่ 125 ผู้ชายคนนี้ปลิ้นปล้อนจริงๆ “ไม่ได้” จันวิภาปฏิเสธโดยที่ไม่ต้องคิดเลย “ใช่หรอ?” สุพจน์แสยะยิ้ม แล้วพูดเตือน “ในหมู่บ้านนี้ไม่มีร้านค้าอื่นแล้ว คุณต้องคิดให้ดีๆ ว่ามันยากแค่ไหนที่จะหนีออกจากสุมิตร เธอรู้ดี” “ฉัน......” จู่ๆจันวิภาก็พูดไม่ออก ใช่มันไม่เลวเลย การที่จะหลบหนีออกจากสุมิตร มันเป็นเรื่องที่ยากมาก เมื่อก่อนเธอไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำมาก่อน ทุกครั้งที่ทำต่างก็ถูกสุมิตรพากลับมาทั้งสิ้นจากนั้นจึงโดนขังอยู่ช่วงหนึ่ง ความรู้สึกที่ล้มเหลวเช่นนั้น เธอไม่อยากที่จะนึกถึงมันอีกแล้ว ครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ต้องออกจากสุมิตรให้ได้！ แต่เธอไม่คิดว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายที่อยู่ต่อหน้า ชั่งน้ำหนักอยู่เล็กน้อย จันวิภาจึงตัดสินใจพูดคุยเงื่อนไขกับเขา “เอางี้ดีมั้ย นอกจากเงื่อนไขข้อนี้ ไม่ว่าอะไรฉันก็รับปากนาย！ถ้านายพาฉันหนีออกไปจากสุมิตร！” เมื่อได้ยินดังนั้น สุพจน์กล่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก “แต่ผมอยากได้คุณ ไม่ว่าอะไรผมก็ไม่เอา ต้องทำอย่างไงล่ะ เด็กน้อยของผม！” น่าสะอิดสะเอียน！ผู้ชายคนนี้ช่างปลิ้นปล้อนเสียจริง！เจ้าเล่ห์จริงๆ！ จันวิภาด่าอยู่ในใจเงียบๆ คิดไปคิดมาอยู่ในสมอง สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะยอมออกไป “เอางี้ ถ้านายรับปากฉัน ฉันจะเป็นหนี้นาย ต่อไปถ้านายต้องการฉัน หรืออยากให้ฉันทำอะไร ฉันจะต้องช่วยนายทำอย่างแน่นอน พูดแล้วไม่คืนคำ！ ดีมั้ย?” “ไม่ว่าจะเรื่องอะไร?” “ใช่！ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ไม่ว่าจะยากแค่ไหนฉันก็จะทำ นอกจากว่าจะให้ฉันไปเป็นผู้หญิงของนาย” จันวิภาเงยคางขึ้น ตบหน้าอกของตนเองแล้วพูดอย่างการันตี สุพจน์ขำขันกับการกระทำเช่นนี้ของเธอ ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้น่ารักน่าสนใจขนาดนี้ เขายิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีกทำอย่างไงดี...... “ก็ได้ ผมรับปากคุณแล้ว” สุพจน์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วพูออยากจริงจัง “ผมจะเตรียมการให้ดีที่สุด เมื่อถึงเวลาคุณแค่ฟังแผนของผมก็พอ” เมื่อได้ยินดังนั้น หินที่อยู่ในใจของจันวิภาในที่สุดก็ถูกปล่อยลง เธอมองสุพจน์อย่างซึ้งใจ แล้วพูดออกมา “ขอบคุณนะ！” “เทียบกับขอบคุณ......” สุพจน์บีบคางของจันวิภา โน้มตัวและมองเธอ แล้วพูดอย่างมอมเมา “คุณจูบผมสักหน่อย มันจะดีกว่าเสียงขอบคุณมากมายนัก” จันวิภาใบหน้าหม่นหมอง พ่นประโยคหนึ่งออกมาจากปาก “ออกไป” โรคชอบลวนลามของคนๆนี้เมื่อไหร่จะรักษาหายสักทีนะ เมื่อพูดถึงชายคนนี้ จันวภายังไม่รู้จักชื่อของเขาเลย จึงรีบเอ่ยถามออกไปทันที “พูดถึงนาย......นายชื่ออะไรหรอ? หรือฉันควรเรียกนายว่าอะไรดี” “คุณอยากรู้มั้ย?” สุพจน์ทำท่าทางลึกลับแล้วพูดออกมา จันวิภาพยักหน้า “คุณมาเป็นผู้หญิงของผมก่อน แล้วผมจะบอกคุณ......” “นายไปตายเถอะ！” จันวิภาปาหมอนไปหาเขา เธอมองชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ แต่ทว่าสิ่งที่จันวิภาไม่รู้ก็คือ ด้านที่กะล่อนเช่นนี้ของสุพจน์ มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่เคยเห็นมัน ตอนที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของสุพจน์ก็ดังขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ สีหน้าของสุพจน์เปลี่ยนไปทันที จ้องมองจันวิภาด้วยสีหน้าที่จริงจังแล้วพูดออกมา “ผมไปก่อน ครั้งหน้าตอนที่เจอกันผมจะเอาอาหารมารอคุณ” พูดจบ ไม่รอให้จันวิภามีท่าทีตอบสนอง เขาก็ออกไปจากห้องผู้ป่วยทันที มองไปที่ประตูห้อง จันวิภาอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำออกมา “ผู้ชายคนนี้ช่างแปลกจริงๆ.....เขาเป็นใครกันแน่นะ” สุพจน์จากไปเพียงไม่นาน ธนภาคก็เปิดประตูเข้ามาทันที เขาดูรีบร้อน เดินเข้ามาข้างหน้าจันวิภา ไม่มีเวลาหอบ ธนภาคเอ่ยปากพูดขึ้นมา “จันวิภา ฉันมีเรื่องจะถามเธอเรื่องหนึ่ง เธอจะต้องตอบฉันตามตรงนะ” ธนภาคทำหน้าเข้มขรึม จันวิภามองแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเครียด จึงรีบพูดออกไป “มีอะไรนายก็ถามมา” “แปดกรกฎาคม คืนวันนั้นเธออยู่ที่ไหน?” พอธนภาคเอ่ยปากพูด จันวิภาก็ถึงกับตกตะลึง แปดกรกฎาคม！ นั่นไม่ใช่วันที่เธอมีอะไรกันครั้งแรกกับสุมิตรที่โรงแรมนั่นงั้นหรือ！ ทำไมธนภาคจู่ๆก็ถามคำถามนี้กับเธอกัน？！ จันวิภามองธนภาคด้วยความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย และพูดไม่ออกเป็นเวลานาน “จันวิภา? เธอเป็นอะไรไป?” ธนภาคเขย่าไหล่จันวิภา แล้วพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “จันวิภา โปรดตอบฉันมาตามจริง เรื่องนี้มันสำคัญกับฉันมาก” ธนภาคคงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเข้าแล้วหรอกนะ？！ จันวิภาระงับความตกใจที่อยู่ในหัวใจตนเอง แสร้งทำเป็นสงบแล้วพูดขึ้น “ไม่เป็นไร ฉันแค่พึ่งตื่นนอน เลยยังไม่ค่อยมีสติน่ะ และวันที่แปดกรกฎาคมมันคืออะไรงั้นหรอ? ฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย......” “วันที่แปดของเดือนกรกฎาคมปีนี้ คืนวันนั้นเธออยู่ที่ไหน? บอกฉันที！” ธนภาคถามอย่างใครรู้อีกครั้ง “ฉัน......คืนนั้นฉันอยู่งานวันเกิดเพื่อน และดื่มเหล้าด้วยกันกับเพื่อน......” สมองของจันวิภาไม่แล่น เธอยังต้องการที่จะเอ่ยถามอะไรสักอย่าง ใครจะรู้ว่าธนภาคจะไม่อธิบายให้ชัดเจน หลังจากที่จันวิภาพูดจบ ธนภาคก็อึ้งอยู่เล็กน้อย ต่อมาเขาจึงจ้องมองตาของจันวิภาอย่างจริงจัง แล้วพูดกับเธอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “จันวิภา ตอนนี้ฉันไม่ล้อเล่น และก็ไม่ตลกด้วย ฉันต้องการให้เธอตอบคำถามฉันอย่างจริงจัง คืนนั้นของวันที่เจ็ดเดือนกรกฎาคม เธออยู่ที่ไหนกันแน่！！” ในตอนท้าย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีท่าทีที่กระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก จันวิภากลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะพูดด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอเอง “วันนั้นฉันฉลองวันเกิดกับเพื่อน ฉันรู้แค่ว่าคืนนั้นฉันดื่มมากไป และจำอะไรไม่ได้เลย ถ้านายไม่เชื่อนะ นายไปถามพัชรีได้เลย！หรือมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากคืนนั้นที่ฉันไม่รู้?” “เธอ......” เมื่อได้ยินดังนั้น ธนภาคถึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างผิดหวังเป็นอย่างมาก เรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาราวกับจะถูกสูบหายไป แล้วพูดออกมาอย่างอ่อนแอ “ไม่เป็นไร ฉันแค่ถามเฉยๆ” เมื่อเห็นธนภาคมีท่าทีเช่นนี้ มันชัดเจนเลยว่าต้องมีเรื่องแน่นอน！ จันวิภาอยากจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เธอไม่อาจที่จะถามได้ เพราะเกรงว่าถ้าพูดมากไปอาจจะถูกธนภาคมองออก！ “นาย......นายไม่เป็นไรนะ?” จันวิภาประณามความรู้สึกผิด และไม่อาจช่วยธนภาคที่มีใบหน้าสิ้นหวังได้ “ฉันไม่เป็นไร” เมื่อได้ยินความเป็นห่วงกังวลใจของจันวิภา ธนภาคดูมีชีวิตชีวา เขาเผยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเต็มใจนักออกมาให้เห็น “ฉันยังมีเรื่องวุ่นๆอยู่ เธอพักผ่อนต่อไปเถอะ” พูดจบ ก็เดินไปอย่างไม่หันหน้ากลับมามอง ธนภาคที่มีท่าทีผิดปกติเช่นนี้ทำให้จันวิภาสงสัยอยู่นิดหน่อย เขาต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ไม่เช่นนั้นจู่ๆจะวิ่งเข้ามาถามเรื่องนี้กับตนเองงั้นหรือ จากนั้นก็ออกไปอย่างตื่นตระหนกอีกครั้ง จันวิภาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงปล่อยไปอีกครั้ง แม้ว่าธนภาคจะรู้แต่ก็ไม่สนใจ เธอต้องการที่จะออกไปจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุด เดิมทีเธอต้องการที่จะเก็บความลับนี้เอาไว้ในใจตลอดไป แม้ว่าตอนนี้มันจะถูกค้นพบเข้า ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร