ตอนที่ 127 นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นนาย

ต๭นที่ 127 นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นนาย ชีวิตของธนภาคในตอนนี้ดูเหมือนจะโกรธอยู่ไม่น้อย ปกติแล้วเขามักจะอ่อนโยนและง่างามอยู่เสมอ เขาสุภาพมากสียจนไม่รู้ว่าตอนโกรธจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ จันวิภาไม่เคยเห็นธนภาคที่เป็นเช่นนี้มาก่อน บรรยากาศที่น่าตกตะลึงและสีหน้าที่เยือกเย็น ทำให้เขาดูเหมือนกับเป็นคนละคน เพื่อนของสุมิตร ไม่มีใครธรรมดาเลยจริงๆ ชุติเดชที่โดนต่อยเสียจนหน้าบวมแดงโกรธถึงขีดสุด แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าใครต่างก็อยู่ในกำมือของเขา แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าต่อยเขา！ “แก......แกรอก่อนเถอะ！ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่！” ชุติเดชพูด ลุกขึ้นยืนแล้วคิดที่จะเดินออกไปข้างนอก “รอเดี๋ยว！แกจะบอกมั้ยว่าใครส่งแกมา?” ธนภาคเตะไปที่ก้นของชุติเดช ชุติเดชส่งเสียงอวดครวญออกมา พึ่งจะลุกขึ้นมาได้ก็ต้องล้มลงกับพื้นอีกแล้ว แม้ว่าใบหน้าของชุติเดชจะขายขี้หน้าไปจนหมดแล้ว เขาก็ยังตะโกนด่าออกมาทันที “ไอ้เด็กน้อย！คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าเตะตูดพ่อของแก！จะพูดอีกครั้งนะ ฉันไม่ไม่ได้ทำอะไร！แกมีสิทธิ์อะไรมาต่อยฉัน！” “นี่ไม่ได้เรียกว่าทำอะไรหรอ?” ใบหน้าของธนภาคเย็นยะเยือก เขาเตะตูดชุติเดชอีกหนึ่งที แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “อย่าคิดว่าแกเป็นประธานของบริษ้ทวงษ์วริศกุลแล้วฉันจะกลัวแกนะ ฉันจะบอกแกให้ เรื่องในคืนนี้ถ้าฉันเอามันไปบอกกับสุมิตร ต่อไปภายหน้านายอยู่ไม่สุขแน่！” ชุติเดชกำลังโกรธจัด เขาอยากที่จะสั่งสอนบทเรียนให้กับชายที่บ้าคลั่งที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ ข่มขู่เขา และพูดอย่างไม่เลือกคำพูด “ถุ้ย！สุมิตรแล้วจะทำไม！ฉันจะบอกนายนะ เพื่อนของพ่อฉันเป็นนายกเทศมนตรี！แค่พ่อฉันพูดออกมาคำหนึ่ง ฉันก็สามารถทำให้สุมิตรอยู่ในเมืองนี้ไม่ได้แล้ว！” “อ๋อ?” เสียงทั้งสองดังขึ้นมาพร้อมกัน มันดังมากจากทั้งข้างหน้าและข้างหลังของชุติเดช ชุติเดชได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งที่อยู่ในห้อง เขาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ มองธนภาคที่อยู่ตรงหน้าอย่างตะขิดตะขวงใจ และหันหน้ากลับไปมองชายที่อยู่ข้างหลังอย่างลังเลใจ...... เมื่อเห็นเงาของชายที่มีรูปร่างสง่างามยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย ชุติเดชคุกเข่าลงกับพื้นแล้วมองเขา เงาของชายคนนั้นสูงส่งราวกับเทพเจ้าอย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนที่เห็นเท้าอ่อนปวกเปียกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำได้เพียงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วยอมจำนนต่อเขา เพราะแสงไฟที่อยู่ข้างหลัง ทำให้ชุติเดชมองใบหน้าของชายคนนั้นได้ไม่ชัด รู้สึกแต่เพียงว่าตนเองหวาดกลัวชายคนนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจต่อตนเอง！ ขณะนี้ชุติเดชจึงได้พูดตะโกนออกมาเสียงดังอย่างห้าวหาญ “แกเป็นใคร！” น้ำเสียงสิ้นสุดลง ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นมา วินาทีต่อมา ดวงตาที่เล็กๆของชุติเดชก็ได้เปิดกว้างขึ้น เขาชี้นิ้วมือไปยังชายคนที่อยู่ตรงประตู ในปากพูดจาออกมาไม่ชัดและสั่นเทา “แก......แก......คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแก！” สุมิตรยิ้มขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม เดินมาอยู่ต่อหน้าของชุติเดช ย่ำไปตรงแขนของเขาที่ยกขึ้นมา ฟังชุติเดชกรีดร้องอย่างน่าเวทนาด้วยความพึงพอใจ แล้วพูดจาออกมาอย่างจองหอง “ใช่ ฉันเอง” โลกในปัจจุบันมีคนเพียงไม่กี่คนที่กล้าพูดเรื่องเลวร้ายที่อยู่เบื้องหลังของเขา สามรถพูดคำที่โหดเหี้ยมออกมาต่อหน้าเขาแล้วทำให้เขาไม่อาจปล่อยละเลยไปได้ นี่เป็นครั้งแรกที่สุมิตรได้ยินคนที่กล้าพูดถึงขนาดนี้ “อ๊าก—สุ......สุมิตร ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ ที่พูดเมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ！อ๊ากก！！！” มือถูกสุมิตรเหยียบไว้ใต้ขา ชุติเดชรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง กระดูกถูกกดทับและขยี้ด้วยฝ่าเท้าที่แข็งแกร่ง ความเจ็บปวดเช่นนั้นมันยากที่จะพูดบรรยายออกมาได้ ชุติเดชรู้สึกว่าแขนเหมือนจะไม่ใช่ของตนเองอีกต่อไปแล้ว！ ชุติเดช ณ ตอนนี้ ไฉนเลยจะมีท่าทางที่หื่นกระหายเหมือนเมื่อครู่ตอนที่พึ่งเข้ามาอยู่อีก เขากำลังถูกฝ่าเท้าของสุมิตรเหยียบย่ำเอาไว้อยู่ ดูจนตรอกเป็นอย่างยิ่ง ขอไว้ชีวิตก็ไม่ได้ ขอให้ตายก็ไม่มีทาง！ “ฉันพูดจริงนะ！สุมิตร......ได้โปรด！ยกโทษให้ฉันเถอะ！ปากฉันไม่ดี ฉันสมควรแล้ว！ฉันจะตบปากตัวเอง！ฉันมันไม่เจียมตัว！” เมื่อเห็นสุมิตรไม่มีท่าทีว่าจะยกโทษให้เขา หลังจากชุติเดชขอความเมตตา เขาจึงรีบตบปากตัวเองไปสองสามที ร้องไห้ออกมาแล้วพูด “สุมิตร นายท่าน！คุณดูสิ ผมตบปากตัวเองอย่างนี้แล้ว！คุณปล่อยผมไปเถอะ ฮือๆๆ ผมคุกเข่าให้คุณแล้ว！” ชุติเดชทั้งตบปากตัวเองแล้วคุกเข่าลงไป ท่าทางเช่นช่างน่าหัวเราะจริงๆ แต่ทว่าในตอนนี้นอกจากจะทำเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่มีวิธีการอื่นอีก ไม่ว่าจะอยู่ในห้างหรือโลกใต้ดิน ทุกคนรู้ชะตากรรมของการล่วงเกินสุมิตร ไม่ใช่ว่าจะตายแบบไม่มีผู้สืบทอดแต่เป็นชีวิตที่ตายแบบครึ่งหนึ่ง ผู้คนยังไม่ตายอย่างน้อยก็ชีวิตของคนที่เหลืออยู่ก็จบลง ดังนั้นแม้ว่าสมองของชุติเดชจะยุ่งเหยิงหาใดเปรียบ ภายในใจยังมีอีกวิธีการหนึ่ง ก็คือขอความเมตตา！ถ้าสุมิตรอารมณ์ดี ก็จะปล่อยเขาไป โดยทั่วไปในขณะที่ขอความเมตตา ยังคงมีความโกรธเคืองอยู่ในใจอยู่ มันเป็นไปได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนมาดีแล้ว และรู้ด้วยว่าคืนนี้สุมิตรจะต้องไปเข้าร่วมธุรกิจบันเทิงที่สำคัญ ไม่มีทางที่จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ อย่างไรก็ตามแผนที่ถูกจัดการไว้ทั้งหมด ในตอนนี้ได้ถูกทำลายเสียจนสิ้น！ทำไมกัน？！ มองดูชุติเดชที่กำลังร้องขอความเมตตา สุมิตรยังคงสีหน้าหม่นหมอง เขาย้ายเท้าที่ย่ำอยู่บนมือของชุติเดชออก เพียงพริบตา เท้าก็ค่อยๆยกขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเตะไปที่เป้ากางเกงของชุติเดชอย่างแม่นยำ！ “อ๊ากกกกก！！！！！” เสียงร้องอันน่าเวทนาดังออกมาอย่างแสบแก้วหูไปทั่วทั้งห้อง ชุติเดชขดตัวลงจนแน่น ใช้มือที่ใช้ได้เพียงมือเดียวกุมร่างกายด้านล่างเอาไว้ มันปวดเสียจนร้องออกมาอย่างเวทนา ดวงตาแทบหลุดออกมา ชุติเดชคำนวณผิดแล้ว ดูถูกตำแหน่งของจันวิภาที่อยู่ในใจของสุมิตรต่ำเกินไป ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เมื่อได้ยินว่ามีผู้ชายลงมือกับจันวิภา เขาก็ทำเพียงแต่หัวเราะอย่างไม่แยแส แต่ตอนนี้ เขาไม่ยอมให้มีใครมาแตะต้องจันวิภา ใครจะแตะต้องไม่ได้ หากมีคนกล้าแตะ คนๆนั้นก็ต้องชดใช้อย่างสาสม！ การเตะของสุมิตร ทำให้ชีวิตแห่งความสุขครึ่งหลังของชุติเดชถูกทำลายลงจนสิ้น “หึ ไอ้ลูกหมา ไสหัวไป！” สุมิตรตวาดอย่างเยือกเย็น ในตอนนี้ชุติเดชเจ็บปวดเสียจนไม่อาจดูแลตัวเองได้ เขาคลานออกมาจากห้องผู้ป่วย ภายในใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัว กลัวว่าสุมิตรจะเปลี่ยนใจแล้วหันมาเอาชีวิตเขาแทน แต่สิ่งที่ทำให้ชุติเดชคิดไม่ถึงเลยก็คือ ตอนที่เขาทนความเจ็บปวดคลานออกมาจากห้องผู้ป่วย ร่างกายก็ได้ถูกคนลากไป ลากไปอีกทางหนึ่ง เขาจะถูกลากไปที่ไหนกัน มันจะมีจุดจบแบบไหนกัน นั่นก็ไม่อาจที่จะพูดได้...... หลังจากที่ชุติเดชถูกคนลากออกไป ภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของสุมิตรจับกันจนแน่น อันที่จริงแล้วเมื่อครู่นี้เขาต้องการที่จะแก้แค้นชุติเดชที่นี่ แต่เมื่อคิดว่าจันวิภายังอยู่ที่นี่ ถ้าเธอเห็นการนองเลือด มันจะไม่ค่อยดีนัก เมื่อคิดถึงตรงนี้ สุมิตรก็เดินไปดูจันวิภาที่เตียง จึงพบว่าเธอกำลังหลับอย่างสงบ มันสงบเสียจนเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นไปได้อย่างไง เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เสียงดังเอะอะขนาดนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ทำให้เธอตื่น？！ สุมิตรพบสิ่งผิดปกติเข้าให้แล้ว จึงรีบเดินไปดูจันวิภา พอมองดูก็ไร้ซึ่งความกังวล หลังจากที่มองแล้วสุมิตรกลับคิดอยากฆ่าคนมากขึ้นไปอีก