ตอนที่ 130 ไม่มีวันยกโทษให้สุมิตร

ต๭นที่ 130 ไม่มีวันยกโทษให้สุมิตร ความโลภของมะลิวัลย์ มันทำให้โลกทัศน์ของเธอต้องปรับเปลี่ยนใหม่อยู่เสมอ！ จันวิภาครุ่นคิด หากมะลิวัลย์ปรากฏกายต่อหน้าเธอในตอนนี้ เธอจะต้องฉีกกระชากเขาจนชีวิตหาไม่แน่ๆ！ “จันวิภา......จันวิภา！เธอไม่เป็นไรนะ?” ธนภาคยื่นมือออกมาเขย่าจันวิภาที่อยู่ข้างหน้าอย่างกังวล คิดว่าเป็นเพราะความลับของตนเองถูกค้นพบ จึงตกใจเสียจนไม่ตอบสนอง จันวิภาเอามือมาขวางธนภาคที่อยู่ด้านหน้า หัวเราะแล้วพูดอย่างง่ายๆ “ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เมื่อเห็นเช่นนี้ ธนภาคจึงพูดอย่างกังวลใจ “เธอวางใจเถอะ หลังจากถามความเห็นเธอแล้ว จะแก้ไขอีกครั้งว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับสุมิตรหรือไม่......สุดท้ายนี่มันก็เป็นความลับของเธอเอง ถ้าเธอไม่อยากพูด ฉันก็จะเคารพความเห็นเธอ” จันวิภาส่ายหัว แล้วพูดอย่างไม่สนใจ “ไม่เป็นไร ฉันเคยพูดกับเขาไปแล้ว เขาจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ฉันในตอนนี้ไม่ต้องการความเชื่อจากเขาอีกแล้ว” “ตอนนี้ฉันมีหลักฐานอยู่ในมือ หลักฐานที่ยืนยันว่าเธอเป็นแมวป่าตัวน้อย” ธนภาคพูดออกมาอย่างร้อนรน เมื่อได้ยันดังนั้น จันวิภาแหงนตาขึ้นมองธนภาค เป็นเวลานาน เธอจึงยิ้มอย่างมั่นใจ “นายคิดว่าฉันในตอนนี้ ยังต้องการความไว้วางใจจากสุมิตรอีกหรอ? นายคิดว่าสุมิตรจะยังหวงแหนฉันอยู่อีกหรือไง?” “เธอ......หมายความว่าไง?” ธนภาครู้อย่างงูๆปลาๆ เขามองจันวิภาที่หัวเราะเยาะอย่างประหลาดใจ ความจริงที่ว่าสุมิตรไม่ได้แต่งงานกับเธอ บางทีแม้แต่ธนภาคก็อาจจะไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ จันวิภาครุ่นคิดอยู่ในใจ เปิดปากแล้วพูดออกมาอย่างผ่อนคลาย “ฉันจะหมายความว่าไงมันก็ไม่สำคัญหรอก ธนภาค นายแค่จำเอาไว้ นับแต่นี้ ฉันได้แยกตัวออกจากสุมิตรจริงๆแล้ว น้ำและไฟเข้ากันไม่ได้！สิ่งเหล่านั้นที่เขาทำกับฉัน ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาเป็นอันขาด！” เมื่อได้ยินดังนั้น ธนภาคจึงจมลงสู่ห้วงความคิด เป็นเวลานาน เขามองจันวิภาอย่างรอบคอบ พยายามที่จะเอ่ยปากกู้หน้าให้สุมิตร “แต่สุมิตรเปลี่ยนตัวเองไปมากเลยนะเพื่อเธอ เธอพยายามยกโทษให้เขาไม่ได้เลยหรอ? ที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป การใช้ชีวิตจมอยู่กับอดีตมีแต่จะทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น” “อดีตแม้ว่าจะผ่านไปแล้ว แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็เคยเกิดขึ้นจริงๆ！” ทันใดนั้นเอง จู่ๆจันวิภาก็ลุกขึ้นนั่งอย่างกระวนกระวายผิดปกติ เธอดึงหมอนด้านหลังของเธอออกมาและโยนมันลงบนพื้น จ้องมองธนภาคอย่างโกรธแค้น “นายต้องการให้ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ！นายต้องการให้ฉันลืม?！พี่นราวิชญ์ของฉันตายไปแล้ว ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้สุมิตรแน่！” “......เธอใจเย็นลงก่อน！” เผชิญหน้ากับจันวิภาที่จู่ๆก็โกรธขึ้นมา ธนภาคค่อนข้างประหลาดใจอยู่เล็กน้อย เขายืนขึ้นมาและต้องการที่จะปกป้องจันวิภา คิดไม่ถึงว่าจะกลับทำให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีก “ธนภาค！ฉันจะบอกนายให้นะ นับจากนี้ไปอย่างเอ่ยถึงเขาต่อหน้าฉันอีก！ไม่งั้นฉันจะไม่จบกับนายแน่！” “ฉันเกลียดเขา！ฉันเกลียดเขาอยู่ตลอดๆๆแม้จะตายไปก็ไม่มีวันยกโทษให้สุมิตร！！！” จันวิภายิ่งพูดยิ่งโกรธ สุดท้ายราวกับเธอคิดอะไรได้บางอย่าง จึงดึงแขนเสื้อผู้ป่วยขึ้นมา แล้วยกแขนขึ้นให้ธนภาคดู “นายดู！แผนเป็นบนแขนฉัน มันเป็นสิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้ตอนเขารังแกฉัน！และยังมีนี่ กับนี่......” พูดไปพูดมา จู่ๆสีหน้าของจันวิภาก็ขาวซีด เธอก้มตัวลงจับท้องเอาไว้ ในปากครางออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่หยุดหย่อน “เจ็บ......ฉันเจ็บท้อง......” เมื่อธนภาคเห็นจันวิภาไม่โกรธแล้ว ผ่อนคลายได้เพียงไม่นาน กลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอ ธนภาคตกใจแล้วรีบเรียกหมอเข้ามา หมอกับพยาบาลรีบมาอย่างรวดเร็ว พยาบาลที่อยู่ข้างในกำลังมองดูอาการของจันวิภา ธนภาคถูกพยาบาลผลักออกมาข้างนอกห้องผู้ป่วย รออย่างใจจดใจจ่ออีกครั้ง ธนภาคที่อยู่ข้างนอกตำหนิตนเองอยู่ตลอดเวลา เขารู้ว่าจันวิภาเกลียดสุมิตร แต่ก็ยังจะช่วยพูดให้เพื่อนรักของตนเองอีก ต่อไปพอแล้ว หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับจันวิภาหรือเด็กขึ้นมา นี่จะเป็นครั้งแรกที่สุมิตรไม่ปล่อยเขาไปแน่！ โชคดีที่ครั้งนี้หมอออกมาอย่างรวดเร็ว ธนภาคจึงเข้าไปมองดูสถานการณ์ของจันวิภาอย่างร้อนรน แต่กลับถูกหมอกีดกันเอาไว้ข้างนอก “ตอนนี้อย่าพึ่งเข้าไปครับ ให้คนท้องได้พักผ่อนก่อน” หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิ “และ ไม่ใช่ว่าผมบอกพวกคุณหลายต่อหลายครั้งแล้วหรอ กว่าอย่าไปกระตุ้นอารมณ์ของคนท้อง นี่มันจะไม่ดีต่อเด็กที่อยู่ในท้องเธอ！หรือพวกคุณอยากจะให้เด็กที่อยู่ในท้องตายก่อนเกิดออกมากันครับ？！” เมื่อพูดถึงตอนท้าย มันก็ร้ายแรงมากที่สุดแล้ว ธนภาคก้มหัวยอมรับผิด ต้องโทษเขา ทั้งหมดต้องโทษเขา รู้อยู่เต็มอกว่าจันวิภากำลังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่ก็ยังให้เธอเผชิญหน้ากับความจริง ธนภาครู้ดีว่าการกระทำของตัวเองเป็นดั่งน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ เมื่อเห็นท่าทีที่จริงใจของธนภาค น้ำเสียงของหมอจึงผ่อนคลายลง แล้วพูดอย่างเสียใจ “แต่ก็น่าเสียดาย ที่จริงวันนี้เป็นวันตรวจวันสุดท้ายแล้ว ถ้าทารกไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คงจะกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว......เฮ้อ......วันรุ่นสมัยนี้หน๋อ” พูดไปพลาง เขาก็เดินผ่านคนไป ธนภาคยืนอยู่นอกห้องด้วยความลำบากบากใจ คิดอยู่นาน จึงโทรเรียกสุมิตรมาดู ถึงอย่างไรสุมิตรก็เป็นพ่อของเด็ก เขาจำเป็นต้องรู้ถึงความปลอดภัยของลูกตนเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องจริงในตอนนี้ ธนภาคเห็นสุมิตรที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ในมือถือกระเป๋าช้อปปิ้งเอาไว้อยู่ ข้างในน่าจะเป็นของที่ซื้อมาให้จันวิภา เมื่อเห็นเช่นนั้น ธนภาคจึงอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ “นายบอกว่านายเป็นคนที่ยุ่งมาก วันๆวิ่งมาแต่โรงพยาบาลหรอ? หาพี่เลี้ยงมาดูแลจันวิภาเถอะ เรื่องดูแลผู้หญิงท้อง นายไม่เคยทำมาก่อน” “ฉันชอบ” สุมิตรหายที่ยังไม่ได้หายใจหอบออกมา รีบเอ่ยถามสถานการณ์ของจันวิภา “เป็นไงบ้าง? เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?” “เธอไม่เป็นไร หมอบอกเธอมีอารมณ์มากไปหน่อย จึงทำให้ทารกที่อยู่ในท้องดิ้น จากนี้ก็ต้องระวังหน่อย” ธนภาคพูดอธิบายกับสุมิตร เมื่อได้ยินดังนั้น สุมิตรจึงกวาดสายตามองธนภาค และไม่ตำหนิเขา ทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ นี่คือความไว้วางใจที่มีต่อธนภาค รู้ว่าเพื่อนรักไว้วางใจตนเองแน่นอน ธนภาคเงียบอยู่ครู่หนึ่ง สมองของเขาหมุนเร็วขึ้น อยากจะเล่าเรื่องที่จันวิภาเป็นแมวป่าตัวน้อยให้สุมิตรฟัง แต่แล้วก็นึกถึงนิสัยของสุมิตรขึ้นมาอีกครั้ง เช่นอารมณ์ของเขา หากรู้ความจริงเขาจะต้องรู้สึกผิดอย่างแน่นอน และจะทำดีกับจันวิภามากขึ้นเป็นทวีคูณ บางทีอาจจะถึงขนาดขอร้องให้เธออภัยให้เขาและทำอะไรบางอย่างที่มันมากเกินไป ตามอารมณ์ที่รุนแรงของจันวิภาในตอนนี้ ความจริงที่เขาจะพูดออกมาในตอนนี้มีแต่จะทำให้อะไรมันแย่ลง ถอนหายใจออกมาเบาๆจากในใจ ธนภาคตัดสินใจที่จะรอให้อะไรๆมันดีขึ้นมาก่อน แล้วเขาค่อยพูดความจริงออกมาอีกครั้ง มองไปที่ไฟทางเดิน เรือนร่างสวมสูทสีดำ เห็นได้ชัดว่ามันน่าจะเคร่งขรึม สุมิตรที่เหี้ยมโหดหาใดเปรียบ แต่ในตอนนี้กลับถือกระเป๋าช้อปปิ้งเอาไว้อยู่ สายตากวาดมองไปทางห้องผู้ป่วยไม่หยุดหย่อน ธนภาครู้สึกเสียใจจริง ๆ กับความรู้สึกของพวกเขาสองคน