​ตอนที่131 การโดนทำโทษฟรีๆ

ต๭นที่131 การโดนทำโทษฟรีๆ หลังจากเรื่องนี้ สุมิตรจัดให้ป้าไปอยู่ข้างๆที่จันวิภา นอกวอร์ดก็จัดผู้คุ้มกันไว้สองคน กันเรื่องเหมือนครั้งก่อนไว้ จันวิภาก็อยู่โรงบาลวางใจรักษาตัว สุมิตรกับธนภาคมาเยี้ยมเป็นบางครั้ง ในเวลาว่าง แต่สิ่งที่ทำให้จันวิภานึกไม่ถึงคือ คนที่เธอฝันถึงกลับไม่มีใครคิดถึงเธอ มาปรากฏตัวในโรงบาลได้ไง แล้วยังกลับมาให้เธอล้างแค้นอย่างง่ายดาย ไม่รู้เป็นบ้าอะไร มะลิวัลย์เดินเข้ามาในหัองผู้ป่วยอย่างโมโห เหมือนกับจะมาสอบปากคำ มะลิวัลย์แต่งหน้าจัดไว้ทำให้รู้สึกโหด เธอเอานิ้วชี้จันวิภาไว้ ด่าว่า: “ได้ยินข่าวมาว่าเธออยากจะไปจากสุมิตร?! เธอกล้ามากน่ะ สุมิตรเสียเงินซื้อเธอไป200ล้าน เส้นทางการตัดสินของชีวิตเธอมันไม่ได้อยู่ที่มือเธอ! ที่จริงแล้วมะลิวัลย์ได้ข่าวนี้มาจากไหนไม่รู้ รู้ว่าจันวิภาจะหนีไปจากสุมิตร เลยมาสอบปากคำ เป็นไร กลัวตัวเธอหนีแล้ว เงินเธอก็จะหนีตามไปด้วยหรอ? จันวิภาเคลียดอยู่ว่าจะทำโทษให้มะลิวัลย์ยังไง เธอส่งตัวมาเอง หัวเราะอย่างเย็นชา พูดอย่างเย็นชา: “มะลิวัลย์ เธอเอาความอิสระของฉันไปขายให้สุมิตรอย่างเห็นแก่ตัว ถึงแม้เธอจะเป็นแม่เลี้ยงฉัน แต่นั้นมันก็ผิดกฎหมาย ฉันยังไม่ได้ไปโรงพักฟ้องเธอ เธอกลับวิ่มมาสอบถามฉัน “หื้ม” มะลิวัลย์โกรธมาก พูดอย่างหยิ่งๆอวดๆช้า : “ตอนนี้ฉัเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของเธอคนเดียว มีสิทธิ์จะเอาการดูแลของเธอให้คนอื่น ถึงเธอจะเอากฎหมายมาว่า แต่ก็ช่วยไรไม่ได้ “ อย่าพูดถึงคนนี้ได้ไหม พูดถึงทีไร จันวิภาก็จะนึกถึงพ่อที่เสียไป เธอกล้าสาบาน ความตายของพ่อมะลิวัลย์มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน! จันวิภามองมะลิวัลย์ด้วยสายตาที่โกรธแค้น ใบหน้าเย็นชาแล้วพูด: “มะลิวัลย์ ความตายของพ่อฉันแกเป็นคนทำใช่ไหม?! “ ฉันทำตาย? ฮา เป็นไปได้ยังไง พ่อเธอมีโลกอยู่ในตัวอยู่แล้ว นี่มันก็เป็นแค่ต่อสู้ไม่ไหว ตัวเองเลยป่วยตายต่างหาก เกี่ยวไรกับฉัน? แกอย่ามาพูดใส่ร้ายคนที่นี่!” ใบหน้าของมะลิวัลย์ไม่มีความกลัวแม้แต่นิดเดียวโพล่ออกมา แต่ว่าเธอก็ยังพยายามตั้งตัว แล้วพูด จันวิภาดูจดจำไว้ เรายิ่งเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองคิด ในสายตายิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา แล้วเกิดหัวเราะขึ้นมา: “มะลิวัลย์ คนบาปไม่มีวันรอดพ้น สักวัน เวรกรรมจะตามสนอง “ฮา เวรกรรม?” พอได้ยินจันวิภาพูด มะลิวัลย์ก็เหมือนได้ยินเรื่องตลก หัวเราะฮาๆๆๆ เธอเอามือปิดปาก หัวเราะและพูด: “ ฉันเกิดมาหลาย 10 กว่าปีนี้ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเป็นกรรมเลยอ่ะ? บาปกรรมอย่างเดียวของฉันก็คือแต่งมาอยู่บ้านแก ผัวที่ไม่ได้เรื่อง กับลูกเลี้ยงที่ผิดหวัง!” “……” จันวิภากำมือไว้แน่ๆ เธอจ้องมะลิวัลย์ ปิดปากไว้แน่น โมโหจนถึงสุดขีด มะลิวัลย์ยังอยู่ตรงนั้นบ่นอยู่ว่าหลายปีมานี้ตัวเองลำบากแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ขู่บังคับและพูดว่า: “จันวิภา! ฉันจะบอกให้ เธอเป็นของที่ฉันขายออกไป200ล้าน ทั้งชีวิตนี้เธอต้องเป็นวัวเป็นควายรับใช้อยู่บ้านสุมิตรไปตลอดการ อยากจะหนี? หื้ม ฉันจะบอกให้ ไม่มีทาง!” ได้ยิน จันวิภาหัวเราะอย่างเย็นชา เธอยกขาลามาเตียง แล้วเดินเข้าไปหามะลิวัลย์ช้าๆ มุมปากยักขึ้น ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่น่าสนใจ : “ ใช่หรอ? ฉันก็อยากรู้ ว่ามันจะไม่มีทางยังไง?” วันนี้จันวิภาเชื่อฟังอย่างไม่ขัดขืน ทำให้มะลิวัลย์รู้สึกแปลกๆ เธอมองดูจันวิภาพี่ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ หัวเราะเยาะแล้วพูด: “ ถ้าเธอคิดที่จะออกไปจากสุมิตร บ้านฉันไม่ต้อนรับแกแน่นอน ไม่มีที่อยู่ ฉันก็จะดูว่าเธอจะไปไหนได้!” ดูสิ บ้านเดิมของเธอ ก็กลายเป็นบ้านคนเดียวของมะลิวัลย์ ที่จริงแล้วเธอไม่ได้อยู่ในสายตามะลิวัลย์เลย เธออยู่บ้านนั้นไม่มีตำแหน่งอะไรเลยสักนิด ในสายตาเย็นมาก หลังจากนั้นพอจันวิภาฟังมะลิวัลย์พูดเสร็จ ทันใดนั้นก็ได้เอื้อมมือออกมา แล้วดันเธอออกไปแรงๆ เธอที่ใส่ส้นสูงไหมก็ถูกจันวิภาดันจนล้ไปอยู่กับที่ “ แหม!” ร่างกายกระทบกับพื้นแรงๆ มะลิวัลย์เจ็บจนกัดฟังจ้องจันวิภาแล้วพูด:” อีนี่ บังอาจมาผลักฉัน!” จันวิภายืนอยู่กับที่ มองดูมะลิวัลย์ที่อยู่บนพื้น แล้วพูด : “ ก็ฉันทผลักเธออ่ะ แล้วมันจะยังไง?” “ ฉัน….. ฉันจะตีแกให้ตาย!” มะลิวัลย์ลุกขึ้นมาจากบนพื้นยังโกรธมาก แล้วตีลงไปที่จันวิภา จันวิภายืนเงียบอยู่ตรงนั้น ใบหน้านิ่งแล้วพูดว่า: “ ถ้าเธอเก้าปีฉัน ฉันก็จะเรียกเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านนอกเข้ามา เชื่อว่าตอนที่เธอเข้ามาคงจะเห็นแล้ว มันเป็นคนของสุมิตรที่ให้มาปกป้องฉัน ก็ลองดูสิ“ นี่เป็นครั้งแรกที่จันวิภาโอ้อวดมะลิวัลย์ก่อนหน้าแบบนี้ เมื่อก่อนถึงจะไม่พอใจ แต่เพราะพ่อก็เลยยอมเธอ มะลิวัลย์ก็ไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นมะลิวัลย์โมโหจนจนระเบิด เธอจองจันวิภา แล้วพูดอย่างเสียงแหลม: “ นี่เธอกำลังขู่ฉั?” จันวิภายกคางครึ่ง จองหน้ามะลิวัลย์อย่างโอ้อวด “ ใช่ ฉันกำลังขู่เธอ“ ฉันไม่เพียงแต่จะขู่ง่ายๆเธอแบบนี้ ฉันจะให้เธอชดใช้ทุกเรื่องทุกอย่างที่เธอเคยทำ ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น! มีเป็นเรื่องที่จันวิภาได้ตกลงไว้ในใจนานแล้ว แต่มะลิวัลย์ก็ไม่ได้เชื่อ สุมิตรไม่ได้สนใจเรื่องจันวิภา เธอได้ยินข่าวนี้มานานแล้ว สุมิตรจะให้คนมาปกป้องเธออีก ดูแล้วเหมือนจะส่งมาเพื่อดูเธอไว้ เมื่อมะลิวัลย์ถุยน้ำลายใสบนพื้นอย่างเหยียดหยาม “ ถุ๊ย เธองั้นหรา ยังจะมากล้าขู่ฉัน เพิ่งแต่งงานกันไปไม่ถึงสองเดือน ก็ปีกแข็งแล้วหรอ? เธอกล้าตบฉัน ฉันก็จะทำให้เธอทรมานกว่านี้ 10 เท่า！” พูดจบ ยกมือขึ้นมาแล้วก็ตบไปที่หน้าจันวิภา แต่จันวิภานึกไว้แล้วว่าเธอจะต้องมีกริยาแบบนี้ต่อ เธอหลบ หลุดพ้นจากการตบ แต่หน้าใบหน้าก็โดนมือเธอนิดหน่อย มะลิวัลย์ไม่ได้ตบดีๆ โกรธมาก เหมือนกับเสพติดยังจะตกอีกหนึ่งครั้ง : “ ปีกแข็งใช่ไหม! ถึงกับว่าผลักกู!” จันวิภามองดูมะลิวัลย์ที่กำลังจะตบมาอย่างเงียบสงบ ตาทั้งคู่มีแสงประกาย จ้องมองไปทางประตูแล้วไม่พูดสักคำ “ หยุดเดี๋ยวนี้!” มีเสียงค่ำขู่ขึ้นมา วินาทีต่อมา มือมะลิวัลย์ถูกคนจับได้ด้านหลัง ใช้แรง นิด เธอก็ถูกคนโยนไปในบนพื้น ตอนนั้นเธอเจ็บจนกัดฟัน “ ใครให้เธอมาดูซ่าที่นี่?! “ สุมิตรจ้องมองมะลิวัลย์ที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างน่ากลัว ตะโกนพูด “สุมิตร……” มะลิวัลย์ตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมองสุมิตรอย่างหวัดกลัว ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก