ตอนที่132 เธอตั้งใจต่างหาก

ต๭นที่132 เธอตั้งใจต่างหาก ทันใด มะลิวัลย์เหมือนนึกอะไรได้ เธอหันหลังกลับไปมองจันวิภา พูดอย่างร้ายกาจ : “เธอเรียกสุมิตรมาใช่ไหม!” จันวิภายืนตรง เธอจ้องมองมะลิวัลย์ด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่พูดสักคำ รอยยิ้มที่ออกมากลับทำร้ายความสุขเธอเอง ใช่แล้ว เธอจงใจ เพราะถึงเวลานี้ทีไร สุมิตรก็จะมาเยี้ยมเธอที่โรงบาล แต่จันวิภาก่าเวลาให้แม่น ให้มะลิวัลย์ทำร้ายเธอก่อน เธอคนเดียวอยากจัดการผู้หญิงคนนี้มันยาก แต่ถ้าสุมิตรจัดการก็ไม่แน่ รอยยิ้มของจันวิภามะลิวัลย์ก็ได้เห็นแล้ว หน้าเธออวดมาก เพิ่งอยากจะพูดอะไรมาด่าเธอสักหน่อย สุมิตรก็โมโหมาก ถีบลงไปที่ขาเธอ : “ ฉันเป็นแม่เลี้ยงของวิภาน่ะ ปกติก็รักและเคารพต่อคุณ แต่มาวันนี้คุณกลับกล้าทำร้ายเธอ ผมว่าคุณไม่อยากจะอยู่ต่อแล้วใช่ไหม!” “ไม่……ไม่ใช่แบบนี้…..” มะลิวัลย์นั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ สำหรับผู้หญิงแล้ว เธอขายหน้ามาก” มะลิวัยรุ่นลุกขึ้นจากพื้น ใบหน้าดูหวาดกลัวมาก: “ฉันไม่ทำ! ฉันแค่หยอกเล่นวภาก็เท่านั้น! หยอกเล่นๆ แค่มองก็รู้ถึงใน เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา พอมะลิวัลย์พูดจบ สุมิตรก็ชี้ตรงประตูไว้แล้วตะคอกอย่างโมโห : “ เธอเห็นฉันเห็นคนโง่หรอ? ออกไปเดียวนี้ ฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิง!” ตัวสุมิตรเย็นอย่างกับน้ำแข็ง ทำให้คนเห็นแล้วอยากจะออกห่าง มะลิวัลย์กลัวจนจะตาย สุมิตรเศรษฐีคนนี้เธอไม่กล้ามีเรื่องด้วย ตอนนั้นเห็นแล้วก็รีบเก็บ แล้วส่ายหลัว. ”เค …… ไปไกลๆ” เห็นมะลิวันอยากจะหันหลังไป จันวิภาที่อยู่ข้างๆคอยฟังอยู่ก็ได้พูดขึ้นมา : “รอก่อน” พอจันวิภาพูดเสร็จ ขามะลิวัลย์ก็สะดุ้ง อยากจะเดินออกไป แต่พอนึกได้ว่าสุมิตรอยู่ เธอก็ไม่กล้าทำอะไร มะลิวัลย์หันหลังอย่างช้าๆ ต่อหน้าสุมิตร อดทนเก็บอารมณ์ไว้กับสุมิตร : “ ยังมีอะไรอีก?” จันวิภาไม่มองมะลิวัลย์ แต่ดันจ้องหน้าสุมิตร เงยหน้าขึ้นเอารอยเมื่อกี้ที่เธอโดนตบให้เขาดู : “ มันตีฉัน นายจะปล่อยมันแบบนี้หรอ?” พอได้ยิน สุมิตรมองหน้าจันวิภาที่มีรอยนิ้วเล็กๆ เจ็บปวดใจ พูดอย่างชักช้าว่า : “ เธอเป็นแม่เลี้ยงคุณ ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง……” “เธอเป็นแม่เลี้ยงฉัน! แล้วทำไมเธอต้อวตีฉัน? ทำไมไม่ถามฉันสักคำแล้วขายฉันให้กับนาย? แม่เลี้ยงแบบนี้ ฉันยังต้องเห็นใจด้วยหรา? หรือว่าเธอนึกถึสการค้านั้น เลยไม่กล้าที่จะฉีกหน้ากัน?!” จันวิภาพูดขู่สุมิตร สายตาเธอเย็นชา สายตาเหมือนกับจะมองทะลุเขา จันวิภาจำได้ เมื่อก่อนหลังจากพัชรีตบหน้านวาระ เขาตบทั้งพัชรีและก็เธอ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเธอ ทำไมไม่เหมือนกัน?! สุมิตรโกหกเธอหรือ?! ได้รับรู้ความรู้สึกของจันวิภาแล้ว สุมิตรนึกถึงที่หมอบอก ห้ามให้จันวิภาโกรธ ไม่อย่างนั้นจะมีผลต่อเด็กในครรภ์ เลยตกลงไว้ก่อน เขามองจันวิภาไว้ พูดอย่างอึดอัดว่า : “ ได้ ผมฟังคุณ ต่อไปผลิตภัณฑ์ของบริษัทมะลิวัลย์ห้ามจำหน่ายขาย ขอแค่คุณอยาก ผมก็สามมารถทำให้บริษัทเธอแจ๋ง “ เห็นสุมิตรฝืนใจแบบนั้น จันวิภายิ่งไม่ยอม หน้าตาอย่างกับฝืนใจมากเป็นไร สุดท้าย เป็นเพราะฉันจันวิภาบังคับหรอ? จันวิภาหัวเราะอย่างเยาะเย้ย คำพุดที่พูดออกมานั้นมันช้างบาดใจมาก: “พอเถอะ นายไม่ต้องมาแสดงอะไรต่อหน้าฉัน ฉันรู้นายแค่แสดง พูดต่อหน้าฉันเท่านั้น ฉันไม่ต้องการคำสัญญาที่ไม่มีความจริงใจแบบนี้ สุมิตร นายกับมันจะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเจอนาย และก็ไม่อยากฟังแล้วว่าฉันสำคัญกับนายมากแค่ไหน” ใภใต้ความโมโหแล้วจันวิภาไม่รู้เลยว่าตัวเองพูดแทงใจ และก็ไม่รู้ว่ากำลังงอลเพราะนวาระอยู่ ฟังจันวิภาพูดอย่างผิดหวังแล้ว สุมิตรเดินหน้าเข้าไปจับมือเธอไว้ พูดอย่างสีหน้าจริงจังว่า : “ วิภา ใจเย็นก่อน ผมพูดจริง! ไม่เชื่อคุณรอดูข่าวสองสามนี้ได้เลย ผมพูดแล้วทำได้แน่นอน!” พอฟังถึงที่นี้ มะลิวัลย์ก็ไม่ยอมแล้ว เธอพูดกับสุมิตรอย่างไม่เต็มใจว่า : “ คุณสุมิตร คำพูดนี้พูดไม่เป็นธรรมน่ะ ยังน้อยบ้านเราสองบ้านก็เป็นหญาติกัน ฉันเอาจันวิภาให้นาย นายจะมาหักหลังกันงี้ไม่ได้น่ะ!” ในเวลาเดียวกันใจมะลิวัก็อึ้งมาก เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสุมิตรไม่ชอบจันวิภานิ? แต่ทำไมดูจากวันนี้แล้ว มันคนล่ะคนกันเลย ทั้งๆที่เป็นสุมิตรที่ดีต่อจันวิภา! หนูน้อย มันก็วันมีสักวันที่หัวนมสีเหลืองจะกลายเป็นหงส์ซิท มะลิวัลย์จ้องจันวิภาด้วยสายต่ทิอิจ เมื่อก่อนเธอเกลียดจันวิภาอย่ากับอะไร ก็เพราะเธอสวยเกิน แย้งชิงทุกอย่างไปหมด ต่อมาเธอได้ขายจันวิภาให้กับสุมิตร ก็อยากเธอพ้ามแพ้ไม่เหลืออะไร คิดไม่ถึงเลย เธอดันมีปัญยาคว้าใจสุมิตรไปได้! ข้างในความความมะลิวัลย์สุมิตรไม่ได้รู้เลย ได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอแล้ว สุมิตรหันหลังกลับไปจ้องเธอ “ จะไปไหนก็ไป! หากจันวิภาเป็นไรไป บ้านแกแจ๋งก็ถือเป็นเรื่องเล็กน่ะ!” ฟังที่พูดแล้ว สุมิตรจริงจัวมาก! ตอนนั้นมะลิวัลย์โกรธจนตาแดง เธอโกรธแล้วจ้องมองสุมิตร ตะคอกใส: “สุมิตรนายจะทำแบบกับฉันได้น่ะ แบบนี่เรียนว่าลืมบุญคุณกันน่ะ มะลิวัลย์กรีดร้องอยู่ในห้องผู้ป่วย เธอก็ยังพวกคำพูดที่ไม่ดี คนคุมที่อยู่ด้านนอกเข้ามาก็เข้ามาจับตัวเธอไว้ “รอก่อน!” จันวิภาเอามือที่สุมิตรจับเธอไว้ออก เธอเดินไปหามะลิวัลย์อย่างโหดร้าย คำพูดเย็นชา: “ พวกนายหยุดเดียวนี้” พอได้ยิน คนคุมสองคนนั้นก็หันหน้าเข้าหาจันวิภา จันวิภาเดินไปตรงหน้ามะลิวัลย์ เธอยิ้มอย่าเย็นชา รอยยิ้มที่เต็ไปด้วยความแก้แค้น “ มะลิวัลย์ เธอคิดว่าต่อมาเธอจะแค่บ้านล้มละลายหรอ?” พูดไป จันวิภายกมือที่สะอาดขึ้น ยกขึ้นสูงๆ แล้วตบใส่หน้ามะลิวัลย์แรงๆ